Een tijdje geleden maakte iemand een nonchalante opmerking in de trant van: ‘oh, dus jij leeft van Lief voor je Leif. Van je kaarten en zo. Dat is makkelijk geld verdienen. Heerlijk zeg.’

Toen ik drie jaar geleden met Lief voor je Leif begon was dat vanuit een enorme pure intentie. Ik wilde een blog. Schrijven, delen, verbinding creëren. Iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dus ik begon. Zonder een exact plan, zonder onderwerpen, zonder een hoger doel of een bepaalde gedachte erachter.

Diep van binnen wist ik één ding: ik ga niet schrijven voor drie mensen. Er broeide wel iets groters in me… ik wilde mezelf overstijgen. Groter denken en groter dromen. Een gevoel dat ik niet echt kon duiden, maar wat na een paar maanden duidelijk werd.

Schrijven bleek mijn grote liefde. Gevoel zo op papier krijgen dat het een ander raakt, dat ik een ander echt kan bereiken, hoop kan geven, kan aanmoedigen, inspireren, motiveren, troosten. Mezelf zijn, zodat mensen daarmee connecten, dichtbij durven komen en ook zij zichzelf durven zijn.

Mijn intuïtie heeft me geleid naar het bloggen, het universum regisseerde de rest. Balletjes begonnen te rollen. Een gedichtje op een kaart terugzien leek me geweldig. Gewoon, om er eentje in mijn hand te hebben, niet perse om er duizenden te gaan verkopen. Het was gewoon een soort droom zonder dat het ooit een droom van me is geweest.

Na die stap zette ik heel natuurlijk weer een volgende stap. Zonder vooropgezet plan, zonder einddoel, alles nog steeds voor de ‘leuk’. Het was waar ik mijn plezier uit haalde. Wat mijn hart in alles liet zingen, waar ik als een enthousiasteling elke vrije dag, elke avond en elk weekend aan bouwde.

Sindsdien is er van boven een soort van levensweg voor me uitgestippeld die ik alleen maar hoefde te volgen en die ik met enorm veel vertrouwen tot op de dag van vandaag ben blijven volgen.

En dit was daarmee ook het einde van de romantische versie.

Want er zijn ook echt wel momenten en dagen dat ik liever een normale baan zou willen. Er zijn maanden waarin ik van weinig geld moet leven en toch zeven dagen per week werk. Er zijn dagen (gelukkig steeds zeldzamer) waarin ik huilend achter mijn laptop zit, overweldigd door twijfel en helemaal klaar met het pushen, angsten aangaan, continu uit mijn comfortzone gaan en als mens maar blijven stretchen…

Maar wat een waardevolle reis is dit voor mij.

Lief voor je Leif heeft me geleerd wat het is om geduldig te zijn. Lief voor je Leif heeft me geleerd om elke dag, 365 dagen per jaar, al drie jaar lang, gedisciplineerd aan iets te werken. Lief voor je Leif heeft me leren ontspannen in het niet weten, en geleerd altijd te kiezen voor groei en liefde voor wat ik doe, boven zekerheid en geld. Lief voor je Leif heeft me geleerd wat het is om echt vanuit de puurste intentie te werken: geven zonder iets terug te verlangen. Het heeft me geleerd door te gaan na tientallen afwijzingen van mensen, bedrijven, winkels, en in mezelf te blijven geloven. Het heeft me geleerd trouw te blijven aan mijn eigen waarden, aan hoe ik wil dat mijn bedrijf eruit ziet, en niet te zwichten voor ‘snel succes’.

Want overnight success, het bestaat niet. Het gras is niet groener bij de buren. Ik wil je dit verhaal vertellen omdat alles aan de buitenkant vaak zo perfect lijkt. ‘Oh, zij begint een blog en opeens is het haar werk’. Maar ik ben niet anders dan jij. Ik heb geen geluk gehad, niks is me aan komen waaien. Ik ben gewoon begonnen, heb een visie, werk hard, en geef niet op. Iedereen kan van zijn passie zijn werk maken, daar ben ik van overtuigd. Maar niet iedereen is bereid dat ervoor te doen wat (soms) nodig is.

Ik heb mijn ‘luxe’ leventje met goed freelancer inkomen vaarwel gezegd om dit een kans te geven uit te groeien tot iets. Ik heb mijn leven drastisch moeten versimpelen om het allemaal te kunnen laten werken. Ik ben al tijden niet meer op reis geweest, heb al heel lang (jaren, echt) geen kleding meer gekocht. Ik doe zoveel dingen níet.

Maar ik zou geen andere weg willen bewandelen. Ik ben elke dag enorm dankbaar wat deze reis innerlijk met me doet. Lief voor je Leif heeft me terug bij mezelf gebracht. Het geeft me vervulling, echte vervulling zoals ik die nog nooit gevoeld heb. Het leidt me stapje voor stapje naar een nog completere versie van mezelf. Deze weg heb ik nodig. Om nog meer oude patronen los te laten. Om dat innerlijke vuurtje te laten branden. Om tot mijn volle potentie te komen.

Dat waar we hiervoor op aarde zijn.

En zelfs als de weg uiteindelijk misschien wel blijkt dood te lopen, had ik deze jaren nooit willen missen.

Want de weg is onze levensreis als mens. Het leven is niet bedoeld om altijd makkelijk te zijn. Er bestaat geen shortcut. Je kunt niet oogsten na een paar maanden zaaien. Het is niet erg om een tijdje pijn te lijden, of ergens heel erg hard voor te werken. Als je voelt dat iets het waard is dan moet je die pijn durven lijden. Want precies daar zit je groei, je geluk, liefde, verbinding en nog zoveel meer…

X

Een tijdje geleden maakte iemand een nonchalante opmerking in de trant van: ‘oh, dus jij leeft van Lief voor je Leif. Van je kaarten en zo. Dat is makkelijk geld verdienen. Heerlijk zeg.’

Toen ik drie jaar geleden met Lief voor je Leif begon was dat vanuit een enorme pure intentie. Ik wilde een blog. Schrijven, delen, verbinding creëren. Iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dus ik begon. Zonder een exact plan, zonder onderwerpen, zonder een hoger doel of een bepaalde gedachte erachter.

Diep van binnen wist ik één ding: ik ga niet schrijven voor drie mensen. Er broeide wel iets groters in me… ik wilde mezelf overstijgen. Groter denken en groter dromen. Een gevoel dat ik niet echt kon duiden, maar wat na een paar maanden duidelijk werd.

Schrijven bleek mijn grote liefde. Gevoel zo op papier krijgen dat het een ander raakt, dat ik een ander echt kan bereiken, hoop kan geven, kan aanmoedigen, inspireren, motiveren, troosten. Mezelf zijn, zodat mensen daarmee connecten, dichtbij durven komen en ook zij zichzelf durven zijn.

Mijn intuïtie heeft me geleid naar het bloggen, het universum regisseerde de rest. Balletjes begonnen te rollen. Een gedichtje op een kaart terugzien leek me geweldig. Gewoon, om er eentje in mijn hand te hebben, niet perse om er duizenden te gaan verkopen. Het was gewoon een soort droom zonder dat het ooit een droom van me is geweest.

Na die stap zette ik heel natuurlijk weer een volgende stap. Zonder vooropgezet plan, zonder einddoel, alles nog steeds voor de ‘leuk’. Het was waar ik mijn plezier uit haalde. Wat mijn hart in alles liet zingen, waar ik als een enthousiasteling elke vrije dag, elke avond en elk weekend aan bouwde.

Sindsdien is er van boven een soort van levensweg voor me uitgestippeld die ik alleen maar hoefde te volgen en die ik met enorm veel vertrouwen tot op de dag van vandaag ben blijven volgen.

En dit was daarmee ook het einde van de romantische versie.

Want er zijn ook echt wel momenten en dagen dat ik liever een normale baan zou willen. Er zijn maanden waarin ik van weinig geld moet leven en toch zeven dagen per week werk. Er zijn dagen (gelukkig steeds zeldzamer) waarin ik huilend achter mijn laptop zit, overweldigd door twijfel en helemaal klaar met het pushen, angsten aangaan, continu uit mijn comfortzone gaan en als mens maar blijven stretchen…

Maar wat een waardevolle reis is dit voor mij.

Lief voor je Leif heeft me geleerd wat het is om geduldig te zijn. Lief voor je Leif heeft me geleerd om elke dag, 365 dagen per jaar, al drie jaar lang, gedisciplineerd aan iets te werken. Lief voor je Leif heeft me leren ontspannen in het niet weten, en geleerd altijd te kiezen voor groei en liefde voor wat ik doe, boven zekerheid en geld. Lief voor je Leif heeft me geleerd wat het is om echt vanuit de puurste intentie te werken: geven zonder iets terug te verlangen. Het heeft me geleerd door te gaan na tientallen afwijzingen van mensen, bedrijven, winkels, en in mezelf te blijven geloven. Het heeft me geleerd trouw te blijven aan mijn eigen waarden, aan hoe ik wil dat mijn bedrijf eruit ziet, en niet te zwichten voor ‘snel succes’.

Want overnight success, het bestaat niet. Het gras is niet groener bij de buren. Ik wil je dit verhaal vertellen omdat alles aan de buitenkant vaak zo perfect lijkt. ‘Oh, zij begint een blog en opeens is het haar werk’. Maar ik ben niet anders dan jij. Ik heb geen geluk gehad, niks is me aan komen waaien. Ik ben gewoon begonnen, heb een visie, werk hard, en geef niet op. Iedereen kan van zijn passie zijn werk maken, daar ben ik van overtuigd. Maar niet iedereen is bereid dat ervoor te doen wat (soms) nodig is.

Ik heb mijn ‘luxe’ leventje met goed freelancer inkomen vaarwel gezegd om dit een kans te geven uit te groeien tot iets. Ik heb mijn leven drastisch moeten versimpelen om het allemaal te kunnen laten werken. Ik ben al tijden niet meer op reis geweest, heb al heel lang (jaren, echt) geen kleding meer gekocht. Ik doe zoveel dingen níet.

Maar ik zou geen andere weg willen bewandelen. Ik ben elke dag enorm dankbaar wat deze reis innerlijk met me doet. Lief voor je Leif heeft me terug bij mezelf gebracht. Het geeft me vervulling, echte vervulling zoals ik die nog nooit gevoeld heb. Het leidt me stapje voor stapje naar een nog completere versie van mezelf. Deze weg heb ik nodig. Om nog meer oude patronen los te laten. Om dat innerlijke vuurtje te laten branden. Om tot mijn volle potentie te komen.

Dat waar we hiervoor op aarde zijn.

En zelfs als de weg uiteindelijk misschien wel blijkt dood te lopen, had ik deze jaren nooit willen missen.

Want de weg is onze levensreis als mens. Het leven is niet bedoeld om altijd makkelijk te zijn. Er bestaat geen shortcut. Je kunt niet oogsten na een paar maanden zaaien. Het is niet erg om een tijdje pijn te lijden, of ergens heel erg hard voor te werken. Als je voelt dat iets het waard is dan moet je die pijn durven lijden. Want precies daar zit je groei, je geluk, liefde, verbinding en nog zoveel meer…

X