Steeds vaker vraag ik me af hoe ik dat in hemelsnaam volgehouden heb al die jaren als ik me bedenk dat ik nu soms al volledig overloop zonder tv, social media en nieuws. Ik was namelijk ook iemand die overal aan mee deed. Gewoon zoals de rest. Want je moet toch op de hoogte blijven wat de wereld doet. Aan staan, online zijn. Aanwezig zijn. Je wilt graag meedoen en vooral niet buiten de boot vallen.

Tot het me op een bepaald punt, een jaar geleden nu ongeveer, begon op te breken. Aan het einde van een drukke dag waarin ik weer van hot naar her was gerend had merkte ik dan dat ik mijn grens had bereikt. Ik deed zoveel verschillende (werk) dingen op een dag, had gesprekken, zag mensen, en dan ook tussendoor nog de ruis van de online wereld. Het was teveel. Ik kon de informatie niet meer verwerken, mijn hoofd was standaard overvol.

Het proces waarin ik stapje voor stapje dichterbij mezelf kwam ging samen met het doorbreken van patronen die de connectie met mezelf in de weg stonden. Na een drukke werkdag waarin ik weer van alles van mezelf had geëist keek ik ‘s avonds vaak gewoon uit naar helemaal niks, en dus gaf ik daar ook eindelijk gehoor aan. Lekker mijn hoofd leeg schrijven op de blog, een rondje lopen door de natuur, wat yoga oefeningen doen of gewoon eens dat fijne plekje op de bank opzoeken en wat mijmeren. Mijn tv ging de deur uit en inmiddels heb ik al een jaar niet meer naar zo’n scherm gekeken. De volgende stap was het verwijderen van alle apps op mijn telefoon die me de hele dag bezig hielden met niks. Een half jaar geleden op Bali heb ik definitief afscheid genomen van mijn Facebook profiel en mijn paar honderd vrienden die ik nooit zag en sprak, en daarmee ook mijn drang om niks te willen missen. Ik mis alles en tegelijkertijd natuurlijk vrij weinig en dat brengt rust. Gmail verdween van mijn telefoon, en Instagram gooi ik er uit zelfbescherming ook regelmatig vanaf. Ik volg geen nieuws meer.

En daardoor kan ik nu eindelijk de wereld om me heen weer bekijken. In de bus staar ik een half uur naar buiten met een fijn muziekje en moet ik ergens wachten dan lees ik een boek of kijk ik wat om me heen. Door die rustpunten kan ik het drukke, snelle leven veel beter handelen. Het altijd aan staan werd een soort druk die ik steeds minder prettig vond.  In het begin voelde het als falen als het me weer eens teveel werd. En nog steeds voel ik me regelmatig een beetje anders als ik de mensen om me heen gewoon zie meedoen aan die ratrace alsof het ze geen moeite kost. ‘Waarom is dat voor mij zo lastig?’ vroeg ik me vaak genoeg af. Inmiddels denk ik het antwoord wel te weten. Anderhalf jaar geleden walste ik moeiteloos over al mijn grenzen heen. Sterker nog, ik wist ze niet eens te herkennen. Daarmee wist ik ook niet wat ik wel en niet belangrijk vond, was ik veelal bezig met de buitenwereld en waren er maar weinig momenten dat ik echt in verbinding stond met mezelf.

Twee reizen, een heel andere levensinstelling en een hoop leermomenten verder heb ik wel die waardevolle connectie met mezelf en vind ik het een verademing dat ik blijkbaar niet gemaakt ben voor het altijd maar aan staan. Ik probeer mijn leven nu zo in te delen dat de ruis en het overvolle in mijn hoofd niet de overhand nemen. En dat gaat met vallen en opstaan. Want ook ik heb deadlines, social media is onderdeel van mijn werk en voortdurend schakelen tussen werkzaamheden en bedrijven is eigenlijk wat ik de hele dag doe. Als ik een paar drukke weken achter de rug heb zoals deze maand merk ik aan mezelf dat ik veel moeilijker dicht bij mijn gevoel kan komen. Persoonlijke blogs en versjes schrijven kost me moeite, puur en alleen omdat ik dan minder die rustmomenten heb genomen en weinig ruimte heb gehad om gewoon te zijn. Op zo’n moment weet ik dat het tijd is om overal de stekker uit te trekken en een dag of weekend gewoon totaal offline te gaan. Lekker lezen, koken, yoga’en, sporten, goede gesprekken voeren of juist alleen zijn, muziek, schrijven. Daar leef ik van op, en zo kan ik vervolgens de hectische wereld om me heen opeens weer veel beter verdragen, weer genieten van leuke maar energie slurpende gesprekken en vervolgens met een glimlach kijken naar al die mensen die met gemak lijken mee te doen aan die ratrace.

Het altijd aan staan, ik kan het niet en eigenlijk vind ik dat ook gewoon prima.

Liefs!

Steeds vaker vraag ik me af hoe ik dat in hemelsnaam volgehouden heb al die jaren als ik me bedenk dat ik nu soms al volledig overloop zonder tv, social media en nieuws. Ik was namelijk ook iemand die overal aan mee deed. Gewoon zoals de rest. Want je moet toch op de hoogte blijven wat de wereld doet. Aan staan, online zijn. Aanwezig zijn. Je wilt graag meedoen en vooral niet buiten de boot vallen.

Tot het me op een bepaald punt, een jaar geleden nu ongeveer, begon op te breken. Aan het einde van een drukke dag waarin ik weer van hot naar her was gerend had merkte ik dan dat ik mijn grens had bereikt. Ik deed zoveel verschillende (werk) dingen op een dag, had gesprekken, zag mensen, en dan ook tussendoor nog de ruis van de online wereld. Het was teveel. Ik kon de informatie niet meer verwerken, mijn hoofd was standaard overvol.

Het proces waarin ik stapje voor stapje dichterbij mezelf kwam ging samen met het doorbreken van patronen die de connectie met mezelf in de weg stonden. Na een drukke werkdag waarin ik weer van alles van mezelf had geëist keek ik ‘s avonds vaak gewoon uit naar helemaal niks, en dus gaf ik daar ook eindelijk gehoor aan. Lekker mijn hoofd leeg schrijven op de blog, een rondje lopen door de natuur, wat yoga oefeningen doen of gewoon eens dat fijne plekje op de bank opzoeken en wat mijmeren. Mijn tv ging de deur uit en inmiddels heb ik al een jaar niet meer naar zo’n scherm gekeken. De volgende stap was het verwijderen van alle apps op mijn telefoon die me de hele dag bezig hielden met niks. Een half jaar geleden op Bali heb ik definitief afscheid genomen van mijn Facebook profiel en mijn paar honderd vrienden die ik nooit zag en sprak, en daarmee ook mijn drang om niks te willen missen. Ik mis alles en tegelijkertijd natuurlijk vrij weinig en dat brengt rust. Gmail verdween van mijn telefoon, en Instagram gooi ik er uit zelfbescherming ook regelmatig vanaf. Ik volg geen nieuws meer.

En daardoor kan ik nu eindelijk de wereld om me heen weer bekijken. In de bus staar ik een half uur naar buiten met een fijn muziekje en moet ik ergens wachten dan lees ik een boek of kijk ik wat om me heen. Door die rustpunten kan ik het drukke, snelle leven veel beter handelen. Het altijd aan staan werd een soort druk die ik steeds minder prettig vond.  In het begin voelde het als falen als het me weer eens teveel werd. En nog steeds voel ik me regelmatig een beetje anders als ik de mensen om me heen gewoon zie meedoen aan die ratrace alsof het ze geen moeite kost. ‘Waarom is dat voor mij zo lastig?’ vroeg ik me vaak genoeg af. Inmiddels denk ik het antwoord wel te weten. Anderhalf jaar geleden walste ik moeiteloos over al mijn grenzen heen. Sterker nog, ik wist ze niet eens te herkennen. Daarmee wist ik ook niet wat ik wel en niet belangrijk vond, was ik veelal bezig met de buitenwereld en waren er maar weinig momenten dat ik echt in verbinding stond met mezelf.

Twee reizen, een heel andere levensinstelling en een hoop leermomenten verder heb ik wel die waardevolle connectie met mezelf en vind ik het een verademing dat ik blijkbaar niet gemaakt ben voor het altijd maar aan staan. Ik probeer mijn leven nu zo in te delen dat de ruis en het overvolle in mijn hoofd niet de overhand nemen. En dat gaat met vallen en opstaan. Want ook ik heb deadlines, social media is onderdeel van mijn werk en voortdurend schakelen tussen werkzaamheden en bedrijven is eigenlijk wat ik de hele dag doe. Als ik een paar drukke weken achter de rug heb zoals deze maand merk ik aan mezelf dat ik veel moeilijker dicht bij mijn gevoel kan komen. Persoonlijke blogs en versjes schrijven kost me moeite, puur en alleen omdat ik dan minder die rustmomenten heb genomen en weinig ruimte heb gehad om gewoon te zijn. Op zo’n moment weet ik dat het tijd is om overal de stekker uit te trekken en een dag of weekend gewoon totaal offline te gaan. Lekker lezen, koken, yoga’en, sporten, goede gesprekken voeren of juist alleen zijn, muziek, schrijven. Daar leef ik van op, en zo kan ik vervolgens de hectische wereld om me heen opeens weer veel beter verdragen, weer genieten van leuke maar energie slurpende gesprekken en vervolgens met een glimlach kijken naar al die mensen die met gemak lijken mee te doen aan die ratrace.

Het altijd aan staan, ik kan het niet en eigenlijk vind ik dat ook gewoon prima.

Liefs!