Na het zien en lezen van Annemarie Paol haar website werd ik door zoveel teksten geraakt. ”Jezelf liefhebben met alles erop en eraan, inclusief makkes, rafelige randjes, pijn, moeite en imperfecties. In mijn optiek worden al jouw relaties beter zodra de relatie met jezelf verbetert. Zacht in je kracht”, was één van de dingen die binnenkwam. Annemarie was een passie volle danseres, rolde daarna in de modebranche (waar ze nog steeds parttime werkt) en mede door die uiterlijke wereld raakte ze steeds meer gefascineerd door de psyche van de mens. Ze volgde 2 opleidingen en startte met Paol Counseling. Iets waar ze alles van zichzelf in kwijt kan.

Annemarie: ”Mijn liefde voor dans is ontstaan op de basisschool toen ik op ballet ging. Ik was er goed in en genoot van de pianomuziek en het sierlijke en gracieuze bewegen. Het maakte dat ik me licht en tegelijk sterk voelde. Ik mocht naar de vooropleiding van het Brabants Conservatorium. Een heerlijke tijd. Ik ging naar een speciale school met aangepaste tijden en mocht elke middag dansen. Het was allemaal een vorm van expressie voor mij. Want thuis en op school was ik keurig, aangepast, netjes en bescheiden. Dat was hoe ik dacht dat ik moest zijn. Tegelijk voelde ik vuur van binnen en hield ik van optreden en mijn lichaam laten spreken.

Na de middelbare school ben ik op het Conservatorium aangenomen voor een dansdocente opleiding. Het ging op dat moment niet zo goed met me. Ik had fysieke klachten want het keurslijf van klassiek ballet vond mijn lichaam toch niet zo fijn. Ik was 19 jaar en best gesloten, maar in dansen kon ik alles kwijt. Het bood me afleiding en troost. Ik droeg veel on geuite emoties bij me. Tijdens het dansen reisde ik langs boosheid, verdriet, power, verlangen, angst, genot, woede, plezier en extase. En ik heb waanzinnig warme herinneringen aan alle uren die ik met lieve leuke mensen in kleedkamers doorbracht. Wat een plezier hadden we. Daar heb ik haast familiaire herinneringen aan.

Van uiterlijk naar innerlijk 
Toen ik op mijn 21ste van Tilburg naar Amsterdam verhuisde en dus toch geen balletjuf bleek te worden koos ik voor een baan in de mode die me werd aangeboden. Ook weer een vorm van expressie die me aansprak. Want zo zie ik kleding en mode. Een manier om jezelf te laten zien door middel van wat je draagt. Ook vond ik de mensen leuk en hield ik van kleuren en stoffen en de silhouetten. De eerste jaren danste ik nog als bijbaan. Gewoon omdat ik het zo leuk vond. Ik stopte daarmee toen ik midden twintig was. Niet lang daarna startte ik als zelfstandig styliste. Dat deed ik meer dan vijftien jaar.

Geleidelijk merkte ik dat ik vaak niet alleen werd geboekt om wat voor kleding ik shopte maar ook om hoe ik in de omgang en samenwerking was. Bijvoorbeeld lezeressen van tijdschriften metamorfoses geven vraagt een bepaalde persoonlijke vaardigheid als styliste. Personal shoppen ook. Mensen zien voor wie ze zijn. Daarnaast ook communicatief vaardig zijn. Mensen zich op hun gemak laten voelen. Ook steeds met andere teams werken. Zeker bij theaterprojecten vond ik het nadenken over waarom bepaalde personages uit een script bepaalde kleding droegen erg leuk. Ook met het vaak typische onzekere gedrag van acteurs en actrices omgaan vond ik boeiend. Eigenlijk vond ik dichtbij het innerlijk van mensen zijn te gek. Dat was niet iets nieuws, maar meer iets dat ik bewuster ging zien van mezelf. En waar ik meer naar ging verlangen. Als ik terugkijk heeft mensen zien en doorzien, kijken met mijn hart, van kinds af aan bij me geleefd. Mensen zich goed laten voelen ook. Alleen doe ik dat nu in een bepaald vakgebied, professioneel.

Een nieuwe koers 
Uiteindelijk was het een samenspel van factoren die me mijn koers liet aanpassen. Het moment was gewoon daar, tijd om dingen anders te gaan doen. En ik had een niet te stillen honger om me verder te ontwikkelen, om te gaan studeren. Ik startte met 2 HBO opleidingen, waarvan die aan het Body Mind Language Instituut vooral ging over de relatie tussen lichaamshouding en levenshouding. Zodoende werk ik als coach en trainer ook vaak lichaamsgericht. Daarin ligt zoveel interessants en moois verborgen. Voor mijn gevoel ben ik mensen op een andere manier in beweging aan het zetten dan als balletjuf. Ergens voel ik de overeenkomst. Maar dit past veel beter bij me.

Toen ik mijn opleidingen deed, merkte ik wel dat ik nog van alles bij me droeg. Niet zo raar omdat ik in die periode mijn relatie van twintig jaar met een grote liefde en mijn gezin door mijn vingers voelde glippen, maar dat was niet alles. Eigenlijk pas na de opleidingen en tijdens de scheiding kwam er veel in volle glorie uit. Dat is het hele ding met trauma’s. Ze kunnen heel lang heel diep verstopt blijven zitten. Ook tijdens opleidingen waarbij je toch ook naar jezelf gaat kijken. Dingen dienen zich pas aan door schokkende gebeurtenissen of als gewoon de tijd rijp is. Bijzonder hoe het leven dat regelt.

Eigenlijk heeft mijn huwelijkscrisis me geholpen met oude wonden uit mijn jeugd naar de oppervlakte laten komen. Uiteindelijk heb ik een lang en intensief traject gevolgd bij Centrum ’45. Die therapie is helend geweest. Zelfkennis heeft naar meer zelfcompassie geleid. En mijn zelfliefde en eigenwaarde een heel gezond stuk verhoogd. En nu kan ik tenminste zuiver met mensen werken. Mijn eigen rugzak mag netjes uitgewassen en met liefde opgevouwen thuis in de kast blijven. Wat ik naar mijn praktijk meeneem door mijn persoonlijke ervaringen is mensenkennis en sterk ontwikkelde intuïtie en empathie. De rest is vakkennis, professionaliteit en techniek.

Dit geeft me energie 
Dat cliënten welvaren bij tijd, aandacht, de ruimte die er is als ze even mogen zijn zoals ze in dat moment zijn. De verlichting die dat zichtbaar biedt. Als ze een beter gevoel over zichzelf krijgen. Ook in periodes van verdriet, twijfel, angst. Als ze gaan merken dat het voor ze werkt, beter voor jezelf zorgen, grenzen stellen, ruimte pakken, perspectieven veranderen. Als ze zichzelf meer kunnen liefhebben omdat ze zichzelf beter begrijpen. De combinatie van een lach en traan. Want zo is het leven. En dat vind ik mooi. Eigenlijk is het heel intiem werk en daar houd ik ook ontzettend van. Het is zo bijzonder wat mensen delen. Dat je die veiligheid kunt bieden. Dat doe ik dit leven met alle liefde.

Vorige week had ik een cliënte die aan het einde van de sessie opstond en lachend zei: “Tjee, ik zal nog wel een poosje verdrietig blijven, maar ik voel me wel stukken beter dan vanochtend”. En daar ging ze weer, naar haar goede baan. Dat kan gewoon samen gaan. Dat een deel in jou zich verdrietig voelt en dan hop je mooie jas aan en op je hakken naar je werk. Prachtig om te zien! Ook daar krijg ik energie van.”

Dit najaar organiseert Annemarie 4 Liefdes Lab avonden (workshops), en ze zijn gratis! Neem snel een kijkje op de website en meld je aan.

Na het zien en lezen van Annemarie Paol haar website werd ik door zoveel teksten geraakt. ”Jezelf liefhebben met alles erop en eraan, inclusief makkes, rafelige randjes, pijn, moeite en imperfecties. In mijn optiek worden al jouw relaties beter zodra de relatie met jezelf verbetert. Zacht in je kracht”, was één van de dingen die binnenkwam. Annemarie was een passie volle danseres, rolde daarna in de modebranche (waar ze nog steeds parttime werkt) en mede door die uiterlijke wereld raakte ze steeds meer gefascineerd door de psyche van de mens. Ze volgde 2 opleidingen en startte met Paol Counseling. Iets waar ze alles van zichzelf in kwijt kan.

Annemarie: ”Mijn liefde voor dans is ontstaan op de basisschool toen ik op ballet ging. Ik was er goed in en genoot van de pianomuziek en het sierlijke en gracieuze bewegen. Het maakte dat ik me licht en tegelijk sterk voelde. Ik mocht naar de vooropleiding van het Brabants Conservatorium. Een heerlijke tijd. Ik ging naar een speciale school met aangepaste tijden en mocht elke middag dansen. Het was allemaal een vorm van expressie voor mij. Want thuis en op school was ik keurig, aangepast, netjes en bescheiden. Dat was hoe ik dacht dat ik moest zijn. Tegelijk voelde ik vuur van binnen en hield ik van optreden en mijn lichaam laten spreken.

Na de middelbare school ben ik op het Conservatorium aangenomen voor een dansdocente opleiding. Het ging op dat moment niet zo goed met me. Ik had fysieke klachten want het keurslijf van klassiek ballet vond mijn lichaam toch niet zo fijn. Ik was 19 jaar en best gesloten, maar in dansen kon ik alles kwijt. Het bood me afleiding en troost. Ik droeg veel on geuite emoties bij me. Tijdens het dansen reisde ik langs boosheid, verdriet, power, verlangen, angst, genot, woede, plezier en extase. En ik heb waanzinnig warme herinneringen aan alle uren die ik met lieve leuke mensen in kleedkamers doorbracht. Wat een plezier hadden we. Daar heb ik haast familiaire herinneringen aan.

Van uiterlijk naar innerlijk 
Toen ik op mijn 21ste van Tilburg naar Amsterdam verhuisde en dus toch geen balletjuf bleek te worden koos ik voor een baan in de mode die me werd aangeboden. Ook weer een vorm van expressie die me aansprak. Want zo zie ik kleding en mode. Een manier om jezelf te laten zien door middel van wat je draagt. Ook vond ik de mensen leuk en hield ik van kleuren en stoffen en de silhouetten. De eerste jaren danste ik nog als bijbaan. Gewoon omdat ik het zo leuk vond. Ik stopte daarmee toen ik midden twintig was. Niet lang daarna startte ik als zelfstandig styliste. Dat deed ik meer dan vijftien jaar.

Geleidelijk merkte ik dat ik vaak niet alleen werd geboekt om wat voor kleding ik shopte maar ook om hoe ik in de omgang en samenwerking was. Bijvoorbeeld lezeressen van tijdschriften metamorfoses geven vraagt een bepaalde persoonlijke vaardigheid als styliste. Personal shoppen ook. Mensen zien voor wie ze zijn. Daarnaast ook communicatief vaardig zijn. Mensen zich op hun gemak laten voelen. Ook steeds met andere teams werken. Zeker bij theaterprojecten vond ik het nadenken over waarom bepaalde personages uit een script bepaalde kleding droegen erg leuk. Ook met het vaak typische onzekere gedrag van acteurs en actrices omgaan vond ik boeiend. Eigenlijk vond ik dichtbij het innerlijk van mensen zijn te gek. Dat was niet iets nieuws, maar meer iets dat ik bewuster ging zien van mezelf. En waar ik meer naar ging verlangen. Als ik terugkijk heeft mensen zien en doorzien, kijken met mijn hart, van kinds af aan bij me geleefd. Mensen zich goed laten voelen ook. Alleen doe ik dat nu in een bepaald vakgebied, professioneel.

Een nieuwe koers 
Uiteindelijk was het een samenspel van factoren die me mijn koers liet aanpassen. Het moment was gewoon daar, tijd om dingen anders te gaan doen. En ik had een niet te stillen honger om me verder te ontwikkelen, om te gaan studeren. Ik startte met 2 HBO opleidingen, waarvan die aan het Body Mind Language Instituut vooral ging over de relatie tussen lichaamshouding en levenshouding. Zodoende werk ik als coach en trainer ook vaak lichaamsgericht. Daarin ligt zoveel interessants en moois verborgen. Voor mijn gevoel ben ik mensen op een andere manier in beweging aan het zetten dan als balletjuf. Ergens voel ik de overeenkomst. Maar dit past veel beter bij me.

Toen ik mijn opleidingen deed, merkte ik wel dat ik nog van alles bij me droeg. Niet zo raar omdat ik in die periode mijn relatie van twintig jaar met een grote liefde en mijn gezin door mijn vingers voelde glippen, maar dat was niet alles. Eigenlijk pas na de opleidingen en tijdens de scheiding kwam er veel in volle glorie uit. Dat is het hele ding met trauma’s. Ze kunnen heel lang heel diep verstopt blijven zitten. Ook tijdens opleidingen waarbij je toch ook naar jezelf gaat kijken. Dingen dienen zich pas aan door schokkende gebeurtenissen of als gewoon de tijd rijp is. Bijzonder hoe het leven dat regelt.

Eigenlijk heeft mijn huwelijkscrisis me geholpen met oude wonden uit mijn jeugd naar de oppervlakte laten komen. Uiteindelijk heb ik een lang en intensief traject gevolgd bij Centrum ’45. Die therapie is helend geweest. Zelfkennis heeft naar meer zelfcompassie geleid. En mijn zelfliefde en eigenwaarde een heel gezond stuk verhoogd. En nu kan ik tenminste zuiver met mensen werken. Mijn eigen rugzak mag netjes uitgewassen en met liefde opgevouwen thuis in de kast blijven. Wat ik naar mijn praktijk meeneem door mijn persoonlijke ervaringen is mensenkennis en sterk ontwikkelde intuïtie en empathie. De rest is vakkennis, professionaliteit en techniek.

Dit geeft me energie 
Dat cliënten welvaren bij tijd, aandacht, de ruimte die er is als ze even mogen zijn zoals ze in dat moment zijn. De verlichting die dat zichtbaar biedt. Als ze een beter gevoel over zichzelf krijgen. Ook in periodes van verdriet, twijfel, angst. Als ze gaan merken dat het voor ze werkt, beter voor jezelf zorgen, grenzen stellen, ruimte pakken, perspectieven veranderen. Als ze zichzelf meer kunnen liefhebben omdat ze zichzelf beter begrijpen. De combinatie van een lach en traan. Want zo is het leven. En dat vind ik mooi. Eigenlijk is het heel intiem werk en daar houd ik ook ontzettend van. Het is zo bijzonder wat mensen delen. Dat je die veiligheid kunt bieden. Dat doe ik dit leven met alle liefde.

Vorige week had ik een cliënte die aan het einde van de sessie opstond en lachend zei: “Tjee, ik zal nog wel een poosje verdrietig blijven, maar ik voel me wel stukken beter dan vanochtend”. En daar ging ze weer, naar haar goede baan. Dat kan gewoon samen gaan. Dat een deel in jou zich verdrietig voelt en dan hop je mooie jas aan en op je hakken naar je werk. Prachtig om te zien! Ook daar krijg ik energie van.”

Dit najaar organiseert Annemarie 4 Liefdes Lab avonden (workshops), en ze zijn gratis! Neem snel een kijkje op de website en meld je aan.