Ik geloof in seintjes, in magie. Ik geloof in het universum dat je af en toe de andere kant op stuurt of juist wil onderstrepen dat je vooral door moet gaan met waar je in gelooft. Ik geloof in meer dan wat we zien. 8 november was dat seintje voor mij. Dat ik de verkeerde kant op ging. Dat ik geluk zocht in dingen buiten mij, en het tijd was die innerlijke reis te gaan maken. Ik mocht het nog een keer proberen.

Ik was tot die tijd alleen maar bezig geweest met het vervullen van ideaalbeelden van anderen. Van de maatschappij, van mijn ouders, als zus, vriendin en geliefde. Onderweg was ik mijn eigen ideaalbeeld totaal verloren. Ik wist niet meer wie ik was. Wat me dreef. Waarom ik nou precies een blog had (om gezien te willen worden?), waarom ik zo hard werkte en mezelf ondertussen kapot maakte (om te bewijzen dat ik er wel toe deed, om te kijken hoe ver ik kon gaan?) en waarom ik liefde wilde van mensen die het me niet konden geven. Mijn ervaring met de kwetsbaarheid van het leven werd mijn eigen wake- up call. Om te stoppen met zoeken in dingen buiten mij, en te starten met leven vanuit wat ik voel en vanuit wie ik ben. De eerste maanden was dat een strijd en een dagelijks gevecht. Ik verviel continu in oude patronen, wilde heel graag weer heel snel aan het werk om maar niet te hoeven voelen en iedere vorm van afwijzing in het leven zag ik als afwijzing naar mezelf. In de onrust die mijn dagen bepaalden omdat de mogelijkheid tot vluchten er even niet was, besloot ik mijn huis op te zeggen en een ticket te boeken. Vanaf dat moment kon ik niet meer om mezelf heen.

Mijn reis naar de andere kant van de wereld werd nog meer dan alles een innerlijke reis waar ik tot dat punt de moed niet voor had gehad. Voor het eerst in het leven koos ik echt voor mezelf, en het veranderde alles van binnen. Ik kan weer onbezorgd genieten, zonder onrust. Ik bedek al mijn emoties nu met liefde, in plaats van ze weg te stoppen. Ik kan weer dichtbij mijn hart komen, en heb daardoor niet meer de neiging dingen bij een ander neer te leggen als ik twijfel.

Het idee hebben dat je leven eindigt als je 26 bent maakt je bewust dat later echt nu is, en je het leven kunt leven vanuit het verwachtingsbeeld van een ander of naar het verlangen vanuit jezelf. Ik pas niet in een hokje en ik doe vooral wat voor mij goed voelt. Now is the time. Wat ik wil pak ik nu aan, wat ik belangrijk vind doe ik vandaag.

En met die levensinstelling voel ik me soms ook weleens alleen staan. De afgelopen tijd kon ik niet goed plaatsen wat er nou precies veranderd was waardoor mensen me niet zo goed begrepen en ik een verwijdering merkte. Ik weet nu wat het is. Ik kan me niet meer druk maken, gewoon omdat ik precies weer terug kan halen hoe het voelt als al die onbenulligheden in één klap totaal onbelangrijk worden. Geld doet me niet veel meer. Ik maakte van mijn spaargeld herinneringen in plaats van dat ik spullen kocht. Zekerheid nog minder. Ik heb geen huis, geen vaste baan en geen plan voor de toekomst, maar ik ben wel echt gelukkig. In mezelf, in het leven, in de dingen die ik doe en de keuzes die ik maak. En dat is wat telt als je terugkijkt, later of straks. Jij, met al je herinneringen, en de mensen met wie je ze mocht maken.

♡

Mijn aandenken aan deze bijzondere maanden waarin ik voor het eerst voor mezelf koos. Het veertje laat me telkens weer realiseren hoe licht het leven kan zijn, als je ook het donker hebt ervaren.