Mijn halve leven heb ik geprobeerd om in een ander zijn plaatje te passen. Tot mijn 25e wilde ik voldoen aan de idealen van de mensen die in mijn leven waren. Ik probeerde daarmee iemand te zijn die ik niet was. Een ander tevreden te stellen door me aan te passen. Een andere weg te kiezen omdat de weg die ik wilde bewandelen afgekeurd werd. Mezelf een ander karakter aan te leren omdat hoe ik was, niet op prijs gesteld werd. Ik verloor daarmee de verbinding met mezelf.

De reis die ik daarna besloot te maken is een reis die me dichterbij mijn eigen kern bracht. Elke dag weer een klein stapje. Ik leerde mezelf opnieuw kennen, zonder omstandigheden en externe factoren. Ik hoefde aan niemand te voldoen, alleen maar te ontdekken wie er nou onder al die laagjes schuilging. Steeds weer ontdekte ik nieuwe eigenschappen, en constateerde ik dat de eigenschappen die zich ontvouwden er altijd al geweest waren, maar er vaak om bepaalde redenen niet mochten zijn. Ik besefte me ook dat de manier waarop ik vaak ‘gezien werd’, helemaal niet overeenkwam met dat wat er van binnen zat, maar ik dat zelf gaandeweg wél ben gaan geloven.

Ik leerde omarmen wat mij zo sterk maakte, maar wat ik al die tijd als zwak gezien had. Ik leerde met een zachtere blik te kijken naar onvolkomenheden en meer nog leerde ik alleen mijn weg te vinden in hoe ik die wilde bewandelen. Op die weg ontstonden er genoeg situaties waarin ik weer teruggeroepen werd om iemand te zijn die ik in de kern niet was. Maar ik besloot me niet meer aan te passen aan een ander zijn plaatje. Ik voelde dit keer zelf heel goed dat ik mocht zijn wie ik ben. En dat roept soms weerstand op, ja.

Deze week, mijn derde ‘sabbatical’ week, was er eentje waarin ik me heel sterk realiseerde en voelde dat het soms niet anders kan dan dat je mensen teleurstelt, en dat dat ook gewoon oké is. Omdat je sterk genoeg bent om jezelf te blijven, omdat je voelt niet anders dan wie je bent te willen zijn, ondanks dat mensen in je leven graag zouden willen dat je misschien ‘anders’ was. Ik realiseerde me dat het niet mijn taak is om de hele wereld tevreden te houden, en daardoor vanuit onvrede met mezelf te leven. Ik heb jarenlang het idee gehad dat het niet oké was om voor mezelf te kiezen, want dan was ik een egoïst, een benaming waar ik altijd een naar gevoel van kreeg. Maar nu weet ik dat dat precies wél mijn kernwaarde is. Dat kiezen voor mezelf. Nummer één nog wel. Ik kies voor de verbinding met mij. De verbinding waardoor ik veel beter in staat ben te voelen. Vanuit liefde te leven. Mijn masker af te zetten en open overal in te gaan. ‘Om’ te kunnen denken en in elk mens iets moois te kunnen zien. Zelf keuzes te maken. Niet wat een ander wil dat ik kies, maar wat ik zelf wil. Niet hoe een ander wil dat ik doe, reageer en leef, maar gewoon, ik doe, reageer en leef vanuit mij. Het maakt mij gelukkig om mijn eigen wereld te creëren. Ik vind dat ik dat waard ben. Ik voel dat ik dat waard ben. Waardevol genoeg, met hier en daar een rafelig randje. Zoals iedereen dat wel heeft.

”Stop met zoeken naar bevestiging dat je er niet bij hoort. Want als je dat tot je missie maakt zul je die altijd vinden. Stop met het afspeuren van de gezichten van anderen naar bewijs dat je niet goed genoeg bent. Want als je dat tot je doel maakt zul je dat altijd vinden. Er echt bijhoren en eigenwaarde hebben zijn geen verdiensten; je onderhandelt niet over de waarde daarvan met de wereld.

De waarheid over wie jij bent leeft in je hart.

Niemand hoort hier meer dan jij.”

– Brené Brown

X

Foto: Puur by Dyana Fotografie

Mijn halve leven heb ik geprobeerd om in een ander zijn plaatje te passen. Tot mijn 25e wilde ik voldoen aan de idealen van de mensen die in mijn leven waren. Ik probeerde daarmee iemand te zijn die ik niet was. Een ander tevreden te stellen door me aan te passen. Een andere weg te kiezen omdat de weg die ik wilde bewandelen afgekeurd werd. Mezelf een ander karakter aan te leren omdat hoe ik was, niet op prijs gesteld werd. Ik verloor daarmee de verbinding met mezelf.

De reis die ik daarna besloot te maken is een reis die me dichterbij mijn eigen kern bracht. Elke dag weer een klein stapje. Ik leerde mezelf opnieuw kennen, zonder omstandigheden en externe factoren. Ik hoefde aan niemand te voldoen, alleen maar te ontdekken wie er nou onder al die laagjes schuilging. Steeds weer ontdekte ik nieuwe eigenschappen, en constateerde ik dat de eigenschappen die zich ontvouwden er altijd al geweest waren, maar er vaak om bepaalde redenen niet mochten zijn. Ik besefte me ook dat de manier waarop ik vaak ‘gezien werd’, helemaal niet overeenkwam met dat wat er van binnen zat, maar ik dat zelf gaandeweg wél ben gaan geloven.

Ik leerde omarmen wat mij zo sterk maakte, maar wat ik al die tijd als zwak gezien had. Ik leerde met een zachtere blik te kijken naar onvolkomenheden en meer nog leerde ik alleen mijn weg te vinden in hoe ik die wilde bewandelen. Op die weg ontstonden er genoeg situaties waarin ik weer teruggeroepen werd om iemand te zijn die ik in de kern niet was. Maar ik besloot me niet meer aan te passen aan een ander zijn plaatje. Ik voelde dit keer zelf heel goed dat ik mocht zijn wie ik ben. En dat roept soms weerstand op, ja.

Deze week, mijn derde ‘sabbatical’ week, was er eentje waarin ik me heel sterk realiseerde en voelde dat het soms niet anders kan dan dat je mensen teleurstelt, en dat dat ook gewoon oké is. Omdat je sterk genoeg bent om jezelf te blijven, omdat je voelt niet anders dan wie je bent te willen zijn, ondanks dat mensen in je leven graag zouden willen dat je misschien ‘anders’ was. Ik realiseerde me dat het niet mijn taak is om de hele wereld tevreden te houden, en daardoor vanuit onvrede met mezelf te leven. Ik heb jarenlang het idee gehad dat het niet oké was om voor mezelf te kiezen, want dan was ik een egoïst, een benaming waar ik altijd een naar gevoel van kreeg. Maar nu weet ik dat dat precies wél mijn kernwaarde is. Dat kiezen voor mezelf. Nummer één nog wel. Ik kies voor de verbinding met mij. De verbinding waardoor ik veel beter in staat ben te voelen. Vanuit liefde te leven. Mijn masker af te zetten en open overal in te gaan. ‘Om’ te kunnen denken en in elk mens iets moois te kunnen zien. Zelf keuzes te maken. Niet wat een ander wil dat ik kies, maar wat ik zelf wil. Niet hoe een ander wil dat ik doe, reageer en leef, maar gewoon, ik doe, reageer en leef vanuit mij. Het maakt mij gelukkig om mijn eigen wereld te creëren. Ik vind dat ik dat waard ben. Ik voel dat ik dat waard ben. Waardevol genoeg, met hier en daar een rafelig randje. Zoals iedereen dat wel heeft.

”Stop met zoeken naar bevestiging dat je er niet bij hoort. Want als je dat tot je missie maakt zul je die altijd vinden. Stop met het afspeuren van de gezichten van anderen naar bewijs dat je niet goed genoeg bent. Want als je dat tot je doel maakt zul je dat altijd vinden. Er echt bijhoren en eigenwaarde hebben zijn geen verdiensten; je onderhandelt niet over de waarde daarvan met de wereld.

De waarheid over wie jij bent leeft in je hart.

Niemand hoort hier meer dan jij.”

– Brené Brown

X

Foto: Puur by Dyana Fotografie