Er zijn dagen dat ik wil ontsnappen aan mijn leven. Ontsnappen aan de enorme druk die ik dagelijks op mijn schouders voel. Ontsnappen aan dat zelfgecreëerde leven waarin ik zogenaamd zo tot bloei kan komen maar dat tegelijk ook zoveel van me vergt. Ontsnappen aan alle verantwoordelijkheden, aan de to do lijsten die alleen maar langer worden, aan alle rekeningen, aan mijn hoofd dat nooit stilstaat, aan alle petten die ik elke dag opnieuw weer probeer te dragen en waar ik hopeloos in faal. 

Soms zou ik op een stopknop willen drukken. Ik zou willen dat ik mijn laptop eens voor een maand uit zou kunnen laten. Dat ik even niet zou hoeven nadenken over de volgende stap. Het volgende doel. Het volgende verbeterpunt. Gewoon kunnen leven. Zijn. Hier. In het moment. Mensen in de ogen kijken. Voelen dat alles goed is. Oprechte aandacht aan een ander kunnen geven, omdat ik zelf die zorgeloosheid ervaar. 

Lief voor je Leif is uitgegroeid tot een bedrijf waar ik zo nu en dan aan zou willen ontsnappen. 

En ik ben blij en opgelucht dat ik dat met je kan delen.

Want ik draag de druk al een tijdje, met succes, dat wel. Maar ik ben op een punt dat ik ernaar verlang dat iemand deze bij me weg komt nemen. Ik zou mijn verantwoordelijkheden wel eens aan een ander willen geven. 

Ik ben een vrouw van de wereld. Ik doe altijd alles alleen. Ik kan altijd alles alleen. Ik weet dat ook niet anders van mezelf. Anderen weten ook niet beter dan dat ik zo ben. 

Maar ik ben nog steeds ook gewoon maar een mens.

Iemand die geen geboren ondernemer is, waardoor er dagen zijn die voelen als het beklimmen van een hoge berg. Iemand die ook nog meerdere passies heeft, waardoor het voelt alsof ik tien banen heb in plaats van één.

Maar ik doe het, elke dag weer. Omdat ik anderzijds ook zo hou van het proces. Ik weet dat dit mijn weg is. Ik heb altijd een zware route, al mijn hele leven. En dat is oké. Daar teken ik zelf voor. Ik leer ervan, ik groei erdoor, ik ervaar zoveel doorbraken die ik anders niet of veel later gehad zou hebben. 

Maar er zijn dagen dat het te zwaar weegt en dat ik terugverlang naar het begin, naar de dagen dat ik verliefd werd op het schrijven en creëren en dat het enige was wat ik hoefde te doen. 

Zeven jaar geleden ben ik mezelf een verhaal gaan vertellen: een verhaal dat opgeven geen optie is. Ik was iemand die opgaf terwijl ik nog niet eens begonnen was. Ik maakte nooit iets af. En nu… nu staat die commitment me soms in de weg. Want in sommige gevallen is opgeven wél een optie. Getuigt opgeven van veel meer zelfliefde dan maar gewoon doorgaan.

Maar de tijd is nog niet, dat voel ik.

Vandaag mocht ik een mevrouw een eindje op weg helpen omdat de hele straat opengebroken was en ze slechtziend is. Toen werd ik weer even gewezen op waarom ik elke dag zo keihard aan Lief voor je Leif werk: ik wil geven, van betekenis kunnen zijn. Dat moment maakte me zo klein en zacht. Dat ik zoiets simpels voor iemand kon betekenen en dat daar zoveel dankbaarheid voor terug werd gegeven.

Mijn hart gloeide ervan en toen ik naar huis liep realiseerde ik me de les die erin zat: het is enorm krachtig als je, juist wanneer je altijd alles alleen doet, om hulp durft te vragen. 

Dankjewel, dat ik dit met je mocht delen. Het maakt dat mijn schouders wat lichter voelen. 

xx

PS: Ik ben van plan vaker dit soort ‘diary’ blogs te gaan posten. Zeg je JA doen? Of? Laat het me weten in de reacties:)

Foto: Unsplash

Er zijn dagen dat ik wil ontsnappen aan mijn leven. Ontsnappen aan de enorme druk die ik dagelijks op mijn schouders voel. Ontsnappen aan dat zelfgecreëerde leven waarin ik zogenaamd zo tot bloei kan komen maar dat tegelijk ook zoveel van me vergt. Ontsnappen aan alle verantwoordelijkheden, aan de to do lijsten die alleen maar langer worden, aan alle rekeningen, aan mijn hoofd dat nooit stilstaat, aan alle petten die ik elke dag opnieuw weer probeer te dragen en waar ik hopeloos in faal. 

Soms zou ik op een stopknop willen drukken. Ik zou willen dat ik mijn laptop eens voor een maand uit zou kunnen laten. Dat ik even niet zou hoeven nadenken over de volgende stap. Het volgende doel. Het volgende verbeterpunt. Gewoon kunnen leven. Zijn. Hier. In het moment. Mensen in de ogen kijken. Voelen dat alles goed is. Oprechte aandacht aan een ander kunnen geven, omdat ik zelf die zorgeloosheid ervaar. 

Lief voor je Leif is uitgegroeid tot een bedrijf waar ik zo nu en dan aan zou willen ontsnappen. 

En ik ben blij en opgelucht dat ik dat met je kan delen.

Want ik draag de druk al een tijdje, met succes, dat wel. Maar ik ben op een punt dat ik ernaar verlang dat iemand deze bij me weg komt nemen. Ik zou mijn verantwoordelijkheden wel eens aan een ander willen geven. 

Ik ben een vrouw van de wereld. Ik doe altijd alles alleen. Ik kan altijd alles alleen. Ik weet dat ook niet anders van mezelf. Anderen weten ook niet beter dan dat ik zo ben. 

Maar ik ben nog steeds ook gewoon maar een mens.

Iemand die geen geboren ondernemer is, waardoor er dagen zijn die voelen als het beklimmen van een hoge berg. Iemand die ook nog meerdere passies heeft, waardoor het voelt alsof ik tien banen heb in plaats van één.

Maar ik doe het, elke dag weer. Omdat ik anderzijds ook zo hou van het proces. Ik weet dat dit mijn weg is. Ik heb altijd een zware route, al mijn hele leven. En dat is oké. Daar teken ik zelf voor. Ik leer ervan, ik groei erdoor, ik ervaar zoveel doorbraken die ik anders niet of veel later gehad zou hebben. 

Maar er zijn dagen dat het te zwaar weegt en dat ik terugverlang naar het begin, naar de dagen dat ik verliefd werd op het schrijven en creëren en dat het enige was wat ik hoefde te doen. 

Zeven jaar geleden ben ik mezelf een verhaal gaan vertellen: een verhaal dat opgeven geen optie is. Ik was iemand die opgaf terwijl ik nog niet eens begonnen was. Ik maakte nooit iets af. En nu… nu staat die commitment me soms in de weg. Want in sommige gevallen is opgeven wél een optie. Getuigt opgeven van veel meer zelfliefde dan maar gewoon doorgaan.

Maar de tijd is nog niet, dat voel ik.

Vandaag mocht ik een mevrouw een eindje op weg helpen omdat de hele straat opengebroken was en ze slechtziend is. Toen werd ik weer even gewezen op waarom ik elke dag zo keihard aan Lief voor je Leif werk: ik wil geven, van betekenis kunnen zijn. Dat moment maakte me zo klein en zacht. Dat ik zoiets simpels voor iemand kon betekenen en dat daar zoveel dankbaarheid voor terug werd gegeven.

Mijn hart gloeide ervan en toen ik naar huis liep realiseerde ik me de les die erin zat: het is enorm krachtig als je, juist wanneer je altijd alles alleen doet, om hulp durft te vragen. 

Dankjewel, dat ik dit met je mocht delen. Het maakt dat mijn schouders wat lichter voelen. 

xx

PS: Ik ben van plan vaker dit soort ‘diary’ blogs te gaan posten. Zeg je JA doen? Of? Laat het me weten in de reacties:)

Foto: Unsplash