| Ik krijg dagelijks talloze berichtjes van mensen die mijn hulp inschakelen en advies willen wat betreft hun situatie. Ik vraag ze dan meestal waar ze op dit moment in hun leven last van hebben en naar welk scenario ze graag toe willen werken. Al een tijdje valt me een patroon op in de antwoorden die ik krijg. Ze zijn namelijk heel vaak niet realistisch. (Wat mij betreft dan natuurlijk… ik herinner je er maar weer even aan dat dit mijn perspectief is en dat het prima is als jij hier anders over denkt..) De meeste mensen hebben in het werken aan zichzelf veel te hoge verwachtingen. Het is niet realistisch om jezelf ALLES te kunnen geven wat je nodig hebt. Het is niet realistisch om ALLEEN (in je eentje, zonder relatie, zonder input) altijd blij, gelukkig en content te zijn. Het is niet realistisch om niets meer van anderen nodig te hebben of nooit meer het gevoel te hebben dat je van anderen afhankelijk bent. Het is niet realistisch om nooit meer geraakt te worden in je kindpijn of je nooit meer leeg of ongelukkig te voelen. Het is niet realistisch om nooit meer in ongezonde relaties terecht te komen, ‘verkeerde’ mensen aan te trekken en daarmee in oude patronen te schieten. Het is niet realistisch om te verwachten dat je nooit meer een enorme breakdown zult hebben of een periode waarin het leven de ene uitdaging na de andere je kant opstuurt. Deze verwachtingen komen ergens allemaal voort uit de gedachte dat het leven ‘zo’ (zwaar, moeilijk, uitdagend, worstelend) niet hoort te zijn. De enige reden waarom je verlangt naar dit soort resultaten is omdat je dan geen pijn meer hoeft te lijden en het leven niet meer lastig is. Maar hier is de waarheid: Het leven wordt niet makkelijk (zonder dat ik dit enorm zwaar wil laten klinken overigens, want zo bedoel ik het niet). En dat accepteren is misschien wel het grootste deel van het werk. Accepteren dat het leven een hobbelige rit is, dat perfectie niet bestaat, dat er altijd werk te doen blijft en nieuwe uitnodigingen (en uitdagingen) op je pad zullen komen. En dat dat ook helemaal oké is. Dat dat mens zijn is. Wanneer je start met zelfontwikkeling is het heel normaal om bepaalde verlangens of verwachtingen te hebben of te hopen op. En je gaat ook zeker op weg naar een deel van die verlangens. Je zult ook zéker minder lijden, je beter gaan voelen, je leven zal zeker meer vanzelf gaan en flowen, je wordt minder afhankelijk en ga zo maar door. Maar het is niet realistisch om aan jezelf te gaan werken vanuit de gedachte dat je dan in de toekomst helemaal bevrijd en verlicht bent en dan eindelijk de ruimte hebt om (alleen nog maar) te genieten van het leven. Nee. Je gaat op weg naar een betere realiteit. Maar misschien nog wel meer leer je op je ontwikkelingsreis hoe je er voor jezelf kunt zijn en jezelf kunt ondersteunen op die hobbelige rit. Je ontwikkelt in je proces tools om met uitdagingen en terugvallen om te gaan. Je ontwikkelt op je reis veerkracht in jezelf om moeilijke dingen te doorstaan. Een nieuwsgierige mindset om deze uitnodigingen aan te grijpen om weer verder van te groeien. Je gaat werken aan acceptatie. Acceptatie dat het leven nou eenmaal niet altijd vanzelf gaat én dat je als mens hier op aarde bent om te groeien en in beweging te zijn (en dat dit eigenlijk een heel mooi iets is!). Dit alles zorgt ervoor dat je niet meer op weg hoeft naar die resultaten die simpelweg niet haalbaar zijn. Foto: Unsplash |
| Ik krijg dagelijks talloze berichtjes van mensen die mijn hulp inschakelen en advies willen wat betreft hun situatie. Ik vraag ze dan meestal waar ze op dit moment in hun leven last van hebben en naar welk scenario ze graag toe willen werken. Al een tijdje valt me een patroon op in de antwoorden die ik krijg. Ze zijn namelijk heel vaak niet realistisch. (Wat mij betreft dan natuurlijk… ik herinner je er maar weer even aan dat dit mijn perspectief is en dat het prima is als jij hier anders over denkt..) De meeste mensen hebben in het werken aan zichzelf veel te hoge verwachtingen. Het is niet realistisch om jezelf ALLES te kunnen geven wat je nodig hebt. Het is niet realistisch om ALLEEN (in je eentje, zonder relatie, zonder input) altijd blij, gelukkig en content te zijn. Het is niet realistisch om niets meer van anderen nodig te hebben of nooit meer het gevoel te hebben dat je van anderen afhankelijk bent. Het is niet realistisch om nooit meer geraakt te worden in je kindpijn of je nooit meer leeg of ongelukkig te voelen. Het is niet realistisch om nooit meer in ongezonde relaties terecht te komen, ‘verkeerde’ mensen aan te trekken en daarmee in oude patronen te schieten. Het is niet realistisch om te verwachten dat je nooit meer een enorme breakdown zult hebben of een periode waarin het leven de ene uitdaging na de andere je kant opstuurt. Deze verwachtingen komen ergens allemaal voort uit de gedachte dat het leven ‘zo’ (zwaar, moeilijk, uitdagend, worstelend) niet hoort te zijn. De enige reden waarom je verlangt naar dit soort resultaten is omdat je dan geen pijn meer hoeft te lijden en het leven niet meer lastig is. Maar hier is de waarheid: Het leven wordt niet makkelijk (zonder dat ik dit enorm zwaar wil laten klinken overigens, want zo bedoel ik het niet). En dat accepteren is misschien wel het grootste deel van het werk. Accepteren dat het leven een hobbelige rit is, dat perfectie niet bestaat, dat er altijd werk te doen blijft en nieuwe uitnodigingen (en uitdagingen) op je pad zullen komen. En dat dat ook helemaal oké is. Dat dat mens zijn is. Wanneer je start met zelfontwikkeling is het heel normaal om bepaalde verlangens of verwachtingen te hebben of te hopen op. En je gaat ook zeker op weg naar een deel van die verlangens. Je zult ook zéker minder lijden, je beter gaan voelen, je leven zal zeker meer vanzelf gaan en flowen, je wordt minder afhankelijk en ga zo maar door. Maar het is niet realistisch om aan jezelf te gaan werken vanuit de gedachte dat je dan in de toekomst helemaal bevrijd en verlicht bent en dan eindelijk de ruimte hebt om (alleen nog maar) te genieten van het leven. Nee. Je gaat op weg naar een betere realiteit. Maar misschien nog wel meer leer je op je ontwikkelingsreis hoe je er voor jezelf kunt zijn en jezelf kunt ondersteunen op die hobbelige rit. Je ontwikkelt in je proces tools om met uitdagingen en terugvallen om te gaan. Je ontwikkelt op je reis veerkracht in jezelf om moeilijke dingen te doorstaan. Een nieuwsgierige mindset om deze uitnodigingen aan te grijpen om weer verder van te groeien. Je gaat werken aan acceptatie. Acceptatie dat het leven nou eenmaal niet altijd vanzelf gaat én dat je als mens hier op aarde bent om te groeien en in beweging te zijn (en dat dit eigenlijk een heel mooi iets is!). Dit alles zorgt ervoor dat je niet meer op weg hoeft naar die resultaten die simpelweg niet haalbaar zijn. Foto: Unsplash |
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment