Beetje bij beetje leer ik mezelf kennen. Er brokkelen muurtjes af, ik doe inzichten op. Op die reis ontstaan er ook steeds meer uitnodigingen van het leven. Uitnodigingen op bepaalde dingen in mezelf aan te gaan, uitnodigingen om te groeien. De grote les van de afgelopen maanden was er zo eentje. In deze blog vertel ik erover.
Boosheid en onrechtvaardigheid zijn emoties waar ik jarenlang niet bij heb gekund. Ik voelde me vaak wel boos, en ik vond ook heel veel situaties in mijn jeugd onrechtvaardig, maar ik wist in die tijd niet wat ik ermee moest. Ik ben boosheid aan mezelf uit gaan leggen als iets slechts. Iets dat er niet mocht zijn. En dus deed ik maar alsof ik het niet voelde, alsof iets me niet boos maakte. Hoe iemand mij behandelde mocht ik van mezelf niet onrechtvaardig vinden, bijvoorbeeld. Tijdens mijn familieopstelling een paar weken geleden moest ik alles eruit schreeuwen van de opsteller. Hij zei: ‘‘Volgens mij ben je heel erg boos.’’ Dat was voor mij iets heel vreemds, die woede mogen uiten. Ik kon het ook maar amper eigenlijk. Was eerlijk gezegd gewoon gewend om dat soort emoties maar weg te stoppen.
Maar het leven heeft geen boodschap aan dingen die ik liever wegstop. Of waar ik niet mee om weet te gaan. Het leven spiegelt je continu, geeft je wat je nodig hebt om verder te groeien, geeft aan waar je nog iets te leren hebt. En dat bleek bij mij op het gebied van woede en onrecht dan ook echt zo te zijn. Begin dit jaar kwam ik in een zakelijk (financieel) conflict terecht met een opdrachtgever wat uiteindelijk uitliep op een persoonlijk gevecht (met advocaat). De kwestie raakte me enorm diep en de onrechtvaardigheid die ik tijdens de hele periode voelde (het heeft vier maanden geduurd en is net afgerond), het was alsof het door mijn ziel ging. En toen opeens was er wel woede. Ontzettend veel woede. Ik, die wederzijds respect en vertrouwen in werk en samenwerkingen op nummer één heeft staan, werd alles behalve met respect behandeld. Het voorval heeft me als ik eerlijk ben weken, misschien wel zelfs maanden, in z’n greep gehouden. Ik stortte erdoor in. Na een half jaar mezelf over de kop gewerkt te hebben kwam dit erboven op; mijn lichaam was tot niks meer in staat.
Nu ik er met een heldere blik naar kan kijken, kan ik concluderen dat het echt een ontzettend grote les voor mij is geweest. Ik werd gespiegeld, geconfronteerd, ik moest voor mezelf opkomen en heb daardoor een andere kant van mezelf leren kennen. Ik heb enorm veel en snel geleerd als ondernemer, en mijn kijk op mensen is echt veranderd.
Hier moest ik mee om leren gaan
» Opeens moest ik om zien te gaan met emoties die ik jarenlang onderdrukt had. Ik wist oprecht niet dat ik zó ontzettend kwaad kon zijn. En voor zo’n lange tijd. Er hoefde me maar iets te herinneren aan dit conflict, en ik stond weer op ontploffen. Tijdens het sporten, tijdens het mediteren, voordat ik ‘s avonds ging slapen; ik voelde zoveel emoties waar ik gevoelsmatig niks mee kon (wilde). Terwijl ik normaal zo goed kan relativeren, en dingen vrij snel van me af kan zetten, lukte me dat in deze kwestie totaal NIET. Alles wat je aandacht geeft groeit. Ook negativiteit.
» Ik moest leren omgaan met het feit dat ik nergens controle over had in dit verhaal. Hoe bozer en gefrustreerder ik werd, en hoe méér controle ik wilde uitoefenen door mijn gelijk te gaan halen, hoe meer het leek alsof er nooit een einde aan ging komen.
» Mezelf vergeven, dat vond ik misschien nog wel het moeilijkste. Want eerlijk is eerlijk, ik had er allang geen goed gevoel meer over. Ik wilde al eerder stoppen met werken voor de desbetreffende opdrachtgever om verschillende redenen. Dat heb ik uiteindelijk gedaan, maar te laat. Ik had mijn belangrijkste leidraad in het leven genegeerd; mijn intuïtie. In het begin maakte ik mezelf daarom voornamelijk verwijten, en was ik heel boos en hard naar mezelf toe. Mezelf hiervoor kunnen vergeven duurde een hele tijd.
Dit heb ik geleerd
Emoties toelaten
Ik weet nu dat hoe harder je ze probeert weg te duwen, hoe sterker ze in je op komen borrelen. Hoe meer je wenst dat ze er niet zijn, hoe meer ze vervolgens óveral zijn. Emoties zijn er niet voor niks. Ze geven weer wat er speelt. Je hoeft ze niet weg te duwen, je hoeft ze ook niet altijd te begrijpen of te willen verklaren, je hoeft ze alleen ‘maar’ toe te laten. Emoties komen en gaan. Ze zullen nooit de hele dag hetzelfde zijn. Accepteren dát ze er zijn en dat iets je blijkbaar raakt op dat moment is een stap. Mediteren hielp me heel erg in dit proces. De ene dag beter dan de andere, dat wel. Maar door aandacht te geven aan wat je voelt, al is het maar alleen door stil te zijn en de storm over je heen te laten komen, gaat de storm ook vanzelf weer liggen. En uiteindelijk wordt de storm steeds een beetje minder hevig.
Controle loslaten
Controle hebben we natuurlijk in principe nergens over. We denken het alleen wel vaak te hebben. Het is onze houvast in bepaalde situaties, en eigenlijk een grote roze olifant. Hoe meer controle ik wilde uitoefenen, hoe minder het ging zoals ik graag wilde. Dus ik moest wel los gaan laten en mezelf bedenken dat dit zal gaan zoals het leven wil dat het gaat, en dat ik daar totaal geen invloed op heb. Ik geef me over aan wat het leven hiermee als bedoeling heeft. Toen het me eindelijk lukte het los te laten (na een hele lange tijd en honderdduizend meditaties), en als een neutraal iets te zien wat in mijn leven speelde, kon ik veel meer het grotere plaatje zien. Mijn deel, de ander zijn deel. Mijn les hierin.
Mezelf vergeven
Ik zoek dingen vaak bij mezelf. Soms te vaak misschien wel. Dit was dus overduidelijk ook míjn fout. Ik had niet naar mijn gevoel geluisterd, ik was niet goed genoeg voor mezelf opgekomen, en daardoor werd ik zo behandeld. Toen ik het besef kreeg dat ik wel alsmaar zacht ben naar een ander, maar keihard naar mezelf toe, wist ik dat ik daar echt mee aan de slag moest. Ik mag namelijk ook fouten maken. Een onderbuikgevoel negeren. Domme keuzes maken. Heel veel tijd verspillen aan negatieve emoties. Leren, vallen en weer opstaan. Ik heb er heel veel boeken over verslonden, maar uiteindelijk was het weer het mediteren dat me hielp om mezelf te vergeven. Ik had inderdaad een fout gemaakt. Maar zoals ik iemand anders kan vergeven, kan ik mezelf ook vergeven. Ik moest diep graven om de liefde in mezelf weer de boventoon te laten voeren en te accepteren dat ik ook gewoon maar een mens ben, maar het is me wel gelukt.
Mezelf nog beter leren kennen
Ik vond het wel gek dat het gevoel van onrechtvaardigheid me zo diep raakte, en dat ik daar zo van slag door kon zijn. Want als ik eerlijk ben weet ik natuurlijk ook wel dat er veel ergere dingen in het leven zijn. En dat onrechtvaardigheid overal ter wereld in de meest extreme vormen voorkomt. Maar dit is mijn stuk, en ik wilde er wél van leren. Dus toen ik het hele gebeuren wat los kon laten, ben ik eens gaan zoeken hoe dat zit met het gevoel van onrechtvaardigheid. Hoe ga je daar nou mee om, waarom voelt de één dat sterker dan de ander? Ik kwam erachter dat dit een typische HSP eigenschap is. Mensen die hooggevoelig zijn hebben vaak als eigenschap dat ze regelmatig over zich heen laten lopen, en het moeilijk vinden om voor zichzelf op te komen. Ook voelen deze mensen onrechtvaardigheid veel dieper dan een ‘normaal mens’. Raak. Ik kon daardoor iets plaatsen. Ik was niet gek geworden, deze situatie was een uitnodiging om te leren beter voor mezelf op te komen. En ik ben in dit voorval ook véél beter voor mezelf opgekomen dan eigenlijk in mijn aard zit. Mijn oude ik had dit allang laten varen. Ik voelde alleen dit keer dat het tijd werd dat ik eens zou gaan strijden voor wat ik waard was. En dat stukje was mijn signaal naar mezelf toe dat ik best eens wat vaker op mag staan.
Mijn kijk op mensen
Ik zag in dat we als mens niet allemaal dezelfde waarden hebben. Niet iedereen heeft respect en vertrouwen als kernwaarden, niet iedereen vindt gelijkwaardigheid en eerlijkheid belangrijk. En dat is ook oké. Je kunt de mensen om je heen niet veranderen. Zij kijken door hun bril. Leven vanuit die waarden. Hun bril is hun waarheid. Vormgegeven door hun verleden. En wat daar allemaal is voorgevallen, weet je vaak helemaal niet. Dit besef helpt je soms wat zachter te kijken, en ook te relativeren. Veel dingen zijn helemaal niet zo persoonlijk bedoeld, vaak is het meer een innerlijk gevecht van de persoon waarmee je te maken hebt.
Besef van mijn eigen invloed
Het enige waar ik wél invloed op had was mijn eigen reactie. Mijn eigen rol. Het is heel makkelijk om in iemand zijn haat mee te gaan en daarom zelf ook haatdragend te worden, maar zo ben ik in de kern helemaal niet, en zo wil ik ook niet in het leven staan. Weet dat het enige waar jij invloed op hebt is hoe je ermee omgaat en hoe je reageert. Je hoeft de wereld niet te veranderen, jij bent verantwoordelijk voor alleen jouzelf. Als je aandacht geeft aan wat jíj verspreidt dan wordt die wereld vanzelf een stukje mooier en beter.
En ik zou misschien willen eindigen met de zin dat je hoe dan ook altijd naar je onderbuikgevoel moet luisteren. Maar eigenlijk had ik deze grote les niet willen missen.
Liefs!
Foto: Puur by Dyana Fotografie
Beetje bij beetje leer ik mezelf kennen. Er brokkelen muurtjes af, ik doe inzichten op. Op die reis ontstaan er ook steeds meer uitnodigingen van het leven. Uitnodigingen op bepaalde dingen in mezelf aan te gaan, uitnodigingen om te groeien. De grote les van de afgelopen maanden was er zo eentje. In deze blog vertel ik erover.
Boosheid en onrechtvaardigheid zijn emoties waar ik jarenlang niet bij heb gekund. Ik voelde me vaak wel boos, en ik vond ook heel veel situaties in mijn jeugd onrechtvaardig, maar ik wist in die tijd niet wat ik ermee moest. Ik ben boosheid aan mezelf uit gaan leggen als iets slechts. Iets dat er niet mocht zijn. En dus deed ik maar alsof ik het niet voelde, alsof iets me niet boos maakte. Hoe iemand mij behandelde mocht ik van mezelf niet onrechtvaardig vinden, bijvoorbeeld. Tijdens mijn familieopstelling een paar weken geleden moest ik alles eruit schreeuwen van de opsteller. Hij zei: ‘‘Volgens mij ben je heel erg boos.’’ Dat was voor mij iets heel vreemds, die woede mogen uiten. Ik kon het ook maar amper eigenlijk. Was eerlijk gezegd gewoon gewend om dat soort emoties maar weg te stoppen.
Maar het leven heeft geen boodschap aan dingen die ik liever wegstop. Of waar ik niet mee om weet te gaan. Het leven spiegelt je continu, geeft je wat je nodig hebt om verder te groeien, geeft aan waar je nog iets te leren hebt. En dat bleek bij mij op het gebied van woede en onrecht dan ook echt zo te zijn. Begin dit jaar kwam ik in een zakelijk (financieel) conflict terecht met een opdrachtgever wat uiteindelijk uitliep op een persoonlijk gevecht (met advocaat). De kwestie raakte me enorm diep en de onrechtvaardigheid die ik tijdens de hele periode voelde (het heeft vier maanden geduurd en is net afgerond), het was alsof het door mijn ziel ging. En toen opeens was er wel woede. Ontzettend veel woede. Ik, die wederzijds respect en vertrouwen in werk en samenwerkingen op nummer één heeft staan, werd alles behalve met respect behandeld. Het voorval heeft me als ik eerlijk ben weken, misschien wel zelfs maanden, in z’n greep gehouden. Ik stortte erdoor in. Na een half jaar mezelf over de kop gewerkt te hebben kwam dit erboven op; mijn lichaam was tot niks meer in staat.
Nu ik er met een heldere blik naar kan kijken, kan ik concluderen dat het echt een ontzettend grote les voor mij is geweest. Ik werd gespiegeld, geconfronteerd, ik moest voor mezelf opkomen en heb daardoor een andere kant van mezelf leren kennen. Ik heb enorm veel en snel geleerd als ondernemer, en mijn kijk op mensen is echt veranderd.
Hier moest ik mee om leren gaan
» Opeens moest ik om zien te gaan met emoties die ik jarenlang onderdrukt had. Ik wist oprecht niet dat ik zó ontzettend kwaad kon zijn. En voor zo’n lange tijd. Er hoefde me maar iets te herinneren aan dit conflict, en ik stond weer op ontploffen. Tijdens het sporten, tijdens het mediteren, voordat ik ‘s avonds ging slapen; ik voelde zoveel emoties waar ik gevoelsmatig niks mee kon (wilde). Terwijl ik normaal zo goed kan relativeren, en dingen vrij snel van me af kan zetten, lukte me dat in deze kwestie totaal NIET. Alles wat je aandacht geeft groeit. Ook negativiteit.
» Ik moest leren omgaan met het feit dat ik nergens controle over had in dit verhaal. Hoe bozer en gefrustreerder ik werd, en hoe méér controle ik wilde uitoefenen door mijn gelijk te gaan halen, hoe meer het leek alsof er nooit een einde aan ging komen.
» Mezelf vergeven, dat vond ik misschien nog wel het moeilijkste. Want eerlijk is eerlijk, ik had er allang geen goed gevoel meer over. Ik wilde al eerder stoppen met werken voor de desbetreffende opdrachtgever om verschillende redenen. Dat heb ik uiteindelijk gedaan, maar te laat. Ik had mijn belangrijkste leidraad in het leven genegeerd; mijn intuïtie. In het begin maakte ik mezelf daarom voornamelijk verwijten, en was ik heel boos en hard naar mezelf toe. Mezelf hiervoor kunnen vergeven duurde een hele tijd.
Dit heb ik geleerd
Emoties toelaten
Ik weet nu dat hoe harder je ze probeert weg te duwen, hoe sterker ze in je op komen borrelen. Hoe meer je wenst dat ze er niet zijn, hoe meer ze vervolgens óveral zijn. Emoties zijn er niet voor niks. Ze geven weer wat er speelt. Je hoeft ze niet weg te duwen, je hoeft ze ook niet altijd te begrijpen of te willen verklaren, je hoeft ze alleen ‘maar’ toe te laten. Emoties komen en gaan. Ze zullen nooit de hele dag hetzelfde zijn. Accepteren dát ze er zijn en dat iets je blijkbaar raakt op dat moment is een stap. Mediteren hielp me heel erg in dit proces. De ene dag beter dan de andere, dat wel. Maar door aandacht te geven aan wat je voelt, al is het maar alleen door stil te zijn en de storm over je heen te laten komen, gaat de storm ook vanzelf weer liggen. En uiteindelijk wordt de storm steeds een beetje minder hevig.
Controle loslaten
Controle hebben we natuurlijk in principe nergens over. We denken het alleen wel vaak te hebben. Het is onze houvast in bepaalde situaties, en eigenlijk een grote roze olifant. Hoe meer controle ik wilde uitoefenen, hoe minder het ging zoals ik graag wilde. Dus ik moest wel los gaan laten en mezelf bedenken dat dit zal gaan zoals het leven wil dat het gaat, en dat ik daar totaal geen invloed op heb. Ik geef me over aan wat het leven hiermee als bedoeling heeft. Toen het me eindelijk lukte het los te laten (na een hele lange tijd en honderdduizend meditaties), en als een neutraal iets te zien wat in mijn leven speelde, kon ik veel meer het grotere plaatje zien. Mijn deel, de ander zijn deel. Mijn les hierin.
Mezelf vergeven
Ik zoek dingen vaak bij mezelf. Soms te vaak misschien wel. Dit was dus overduidelijk ook míjn fout. Ik had niet naar mijn gevoel geluisterd, ik was niet goed genoeg voor mezelf opgekomen, en daardoor werd ik zo behandeld. Toen ik het besef kreeg dat ik wel alsmaar zacht ben naar een ander, maar keihard naar mezelf toe, wist ik dat ik daar echt mee aan de slag moest. Ik mag namelijk ook fouten maken. Een onderbuikgevoel negeren. Domme keuzes maken. Heel veel tijd verspillen aan negatieve emoties. Leren, vallen en weer opstaan. Ik heb er heel veel boeken over verslonden, maar uiteindelijk was het weer het mediteren dat me hielp om mezelf te vergeven. Ik had inderdaad een fout gemaakt. Maar zoals ik iemand anders kan vergeven, kan ik mezelf ook vergeven. Ik moest diep graven om de liefde in mezelf weer de boventoon te laten voeren en te accepteren dat ik ook gewoon maar een mens ben, maar het is me wel gelukt.
Mezelf nog beter leren kennen
Ik vond het wel gek dat het gevoel van onrechtvaardigheid me zo diep raakte, en dat ik daar zo van slag door kon zijn. Want als ik eerlijk ben weet ik natuurlijk ook wel dat er veel ergere dingen in het leven zijn. En dat onrechtvaardigheid overal ter wereld in de meest extreme vormen voorkomt. Maar dit is mijn stuk, en ik wilde er wél van leren. Dus toen ik het hele gebeuren wat los kon laten, ben ik eens gaan zoeken hoe dat zit met het gevoel van onrechtvaardigheid. Hoe ga je daar nou mee om, waarom voelt de één dat sterker dan de ander? Ik kwam erachter dat dit een typische HSP eigenschap is. Mensen die hooggevoelig zijn hebben vaak als eigenschap dat ze regelmatig over zich heen laten lopen, en het moeilijk vinden om voor zichzelf op te komen. Ook voelen deze mensen onrechtvaardigheid veel dieper dan een ‘normaal mens’. Raak. Ik kon daardoor iets plaatsen. Ik was niet gek geworden, deze situatie was een uitnodiging om te leren beter voor mezelf op te komen. En ik ben in dit voorval ook véél beter voor mezelf opgekomen dan eigenlijk in mijn aard zit. Mijn oude ik had dit allang laten varen. Ik voelde alleen dit keer dat het tijd werd dat ik eens zou gaan strijden voor wat ik waard was. En dat stukje was mijn signaal naar mezelf toe dat ik best eens wat vaker op mag staan.
Mijn kijk op mensen
Ik zag in dat we als mens niet allemaal dezelfde waarden hebben. Niet iedereen heeft respect en vertrouwen als kernwaarden, niet iedereen vindt gelijkwaardigheid en eerlijkheid belangrijk. En dat is ook oké. Je kunt de mensen om je heen niet veranderen. Zij kijken door hun bril. Leven vanuit die waarden. Hun bril is hun waarheid. Vormgegeven door hun verleden. En wat daar allemaal is voorgevallen, weet je vaak helemaal niet. Dit besef helpt je soms wat zachter te kijken, en ook te relativeren. Veel dingen zijn helemaal niet zo persoonlijk bedoeld, vaak is het meer een innerlijk gevecht van de persoon waarmee je te maken hebt.
Besef van mijn eigen invloed
Het enige waar ik wél invloed op had was mijn eigen reactie. Mijn eigen rol. Het is heel makkelijk om in iemand zijn haat mee te gaan en daarom zelf ook haatdragend te worden, maar zo ben ik in de kern helemaal niet, en zo wil ik ook niet in het leven staan. Weet dat het enige waar jij invloed op hebt is hoe je ermee omgaat en hoe je reageert. Je hoeft de wereld niet te veranderen, jij bent verantwoordelijk voor alleen jouzelf. Als je aandacht geeft aan wat jíj verspreidt dan wordt die wereld vanzelf een stukje mooier en beter.
En ik zou misschien willen eindigen met de zin dat je hoe dan ook altijd naar je onderbuikgevoel moet luisteren. Maar eigenlijk had ik deze grote les niet willen missen.
Liefs!
Foto: Puur by Dyana Fotografie
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment