Het was zondagochtend negen uur. Ik zat heerlijk na een vroege yogales aan mijn ontbijt. Tot dan toe een fijn begin van de dag. Tot mijn lieftallige buren besloten die rust te verstoren. Ik woon inmiddels een jaar naast mensen die het tot een hobby hebben gemaakt zo hard mogelijk te schreeuwen tegen elkaar. In een onverstaanbare taal waardoor de boel allemaal nog heftiger klinkt.

Een jaar lang heb ik de innerlijke frustratie over dit gedoe in mezelf proberen te temperen. Afgelopen zondag was ik in alle staten. Ik ga je niet met dit proces vermoeien, maar ik wil je wel vertellen dat de situatie door mijn veranderde kijk opeens een heel anders perspectief kreeg, en ik daardoor meer over mezelf te weten kwam.

Want die buren, en hun manier van leven, hun manier van communiceren, hun manier van het uiten van onmacht (als je verder kijkt dan het schreeuwen), legden opeens een deel van mezelf bloot waar ik doorgaans maar weinig aandacht aan geef. Schreeuwen is iets wat ik nooit doe. De emotie woede ken ik niet goed. Ik slik meer in dan dat ik uitspreek, en ik toon eigenlijk nooit mijn hopeloosheid. En daarmee legden zij (onbewust) precies de vinger op de zere plek.

Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn eerste familieopstelling móest schreeuwen, en dat ik dat zo onwennig vond. Dat ik er ook helemaal niet goed in was. Terwijl ik na wat oefening merkte dat het zó oplucht om je uit te spreken, en soms alle innerlijke strijd, woede en onmacht eruit te schreeuwen. Het niet laten voort sluimeren in je systeem, maar op deze manier een uitweg te laten vinden. Zij lieten mij inzien dat het helemaal niet negatief is om letterlijk om hulp te schreeuwen, omdat je niet meer weet wat je moet doen. Zij lieten mij ook inzien dat ik bepaalde emoties in mezelf onderdruk.

Licht schijnen op je ‘donkere’ kanten 
En zo had ik opeens genoeg stof tot nadenken. Mooi hoe mensen in je leven, of ze nu echt in verbinding met je staan of van een afstandje er zijn, je zo van alles kunnen leren. Van waarde kunnen zijn in je eigen innerlijke proces. Hun licht laten schijnen op dingen die jij liever in het donker houdt. Je schaduwkanten (gedrag, patronen, eigenschappen die je niet ziet of wilt zien, of niet wilt hebben) in het licht brengen. Maar ook naar boven laten komen wat jij als negatief in jezelf ervaart, omdat je van huis uit misschien hebt meegekregen dat dat negatief is, maar wat jij eigenlijk wel wat meer kunt gebruiken in je leven, en dus mag gaan omarmen. Op die manier worden mensen, of je ze nou leuk vindt of niet (diegene die je niet leuk vindt zijn des te waardevoller in je eigen proces!), jouw uitnodiging om je persoonlijk te blijven ontwikkelen. Om meer zelfinzicht te krijgen, en daardoor te groeien. Want alles waar je over oordeelt bij een ander, waar je een mening over hebt, waar je je aan stoort of ergert, of wat je bewondert in iemand, zegt iets over jezelf.

Iemand waar je je aan irriteert of stoort 
Denk bijvoorbeeld maar eens aan een vriend of vriendin in je leven waar je je soms aan irriteert. Omdat hij/zij best arrogant is, van aandacht houdt, alleen aan zichzelf denkt, geen knopen doorhakt, laks is, en ga zo maar door. Of die persoon op je werk, die je eigenlijk totaal niet kent, nooit moeite hebt gedaan om een gesprek mee te voeren, maar waar je toch een mening over hebt. Die misschien wel emoties in je losmaakt die je eigenlijk niet wilt voelen.

Als je durf te kijken dan is alles en iedereen waar je je aan irriteert, of gewoon een mening over hebt, een spiegel voor wat je niet leuk vindt aan jezelf, of wat je weleens in jezelf mag gaan onderzoeken. 

Iemand die je bewondert 
Maar met het bewonderen van werkt dit net zo. Misschien ben jij net als ik wel iemand die een ander regelmatig bewondert om bepaalde eigenschappen (dit terwijl je jezelf te vaak naar beneden haalt). Dit verteld je iets over wat jijzelf ook zeker wel in je hebt, maar wat je nog niet ziet, nog niet hebt erkend.

Je kunt alleen maar in een ander zien wat je in jezelf ziet.

Het krijgen van kritiek
Of als je kritiek krijgt van iemand. Diegene ergert zich aan jou, of spreekt je aan op je gedrag, op wat je niet goed doet of juist teveel doet. Het eerste wat we dan vaak doen is in de tegenaanval gaan. Een soort van natuurlijke instinct reactie. Meteen dat terugleggen wat je gekregen hebt van de ander. Jij valt mij aan op mijn ‘zijn’, dus ik val jou aan op jouw ‘zijn’, want ik wil me niet afgewezen voelen, en ik weet niet wat ik met kritiek moet, dus dan ga ik maar terug in de aanval. Maar wat gebeurt er als je door die afwijzing heen ademt, je ego eens aan de kant zet, en echt contact zoekt met je kern? Wat kun je halen uit die kritiek? Wat is er van waar wat die ander zegt? Wat kun je daarmee op je weg naar meer zelfinzicht? Want het is misschien wel het makkelijkste om mensen uit je leven te verwijderen of uit de weg te gaan die op knoppen bij je drukken die jij niet ingedrukt wilt hebben, dat herkennen we denk ik allemaal, maar wat gebeurt er als je dit soort situaties aangrijpt om eens goed naar jezelf te kijken?

Mensen zijn waardevolle spiegels 
Mijn schreeuwende buurvrouw leert me op deze manier dat ik meer hulp moet vragen, dat ik ook weleens de aandacht op me mag vestigen, en dat jezelf uiten (ook in woede) niet per definitie slecht is, terwijl me dat vroeger wel geleerd is. Een vriendin die een enorm zonnige blik heeft en heel veel relativeert, spiegelde en benoemde mijn soms wat te donkere blik tijdens een tripje een paar jaar geleden, simpelweg door er te zijn en haar ware ik te laten zien. Door deze tegengestelde eigenschap kwamen we beiden tot mooie inzichten over onszelf. Een andere vriendin die er voornamelijk voor anderen is en daardoor zichzelf vergeet, waar ik me dan regelmatig aan stoor (omdat ik haar meer zelfliefde gun), wees mij zo indirect op mijn eigen ‘gebrek’ aan empathie en zorgzaamheid. Ik heb het te weinig, zeg maar. Mede door mijn jeugd ben ik juist het tegenovergestelde geworden: ik zorg eerst voor mezelf en dan voor de ander. Door dit inzicht ben ik aandacht aan mijn gebrek gaan geven. En dat is misschien even niet zo leuk, een mindere kant van jezelf ontdekken en erkennen, maar wél leerzaam.

En zo zorgde openheid ook voor een  bijzonder gesprek tussen mij en het meisje van de koffietent waar ik vanochtend zat te werken. Ik vertelde over het onderwerp van het stuk wat ik aan het schrijven was, en vroeg vervolgens of zij zich weleens ergert aan mensen, of aan bepaalde eigenschappen in mensen. Vervolgens filosofeerden we verder wat dat dan over je zou kunnen zeggen als persoon. Zonder gedrag, patronen, of eigenschappen meteen goed of af te keuren, of direct als positief of negatief te bestempelen kun je veel sneller vanuit zachtheid dingen in jezelf ontdekken en tot waardevolle inzichten komen.

Over jezelf. Over je wereldbeeld. Over wat je misschien wel wilt veranderen, of wat je juist meer mag omarmen.

Durf jij in die spiegel te kijken?

Het was zondagochtend negen uur. Ik zat heerlijk na een vroege yogales aan mijn ontbijt. Tot dan toe een fijn begin van de dag. Tot mijn lieftallige buren besloten die rust te verstoren. Ik woon inmiddels een jaar naast mensen die het tot een hobby hebben gemaakt zo hard mogelijk te schreeuwen tegen elkaar. In een onverstaanbare taal waardoor de boel allemaal nog heftiger klinkt.

Een jaar lang heb ik de innerlijke frustratie over dit gedoe in mezelf proberen te temperen. Afgelopen zondag was ik in alle staten. Ik ga je niet met dit proces vermoeien, maar ik wil je wel vertellen dat de situatie door mijn veranderde kijk opeens een heel anders perspectief kreeg, en ik daardoor meer over mezelf te weten kwam.

Want die buren, en hun manier van leven, hun manier van communiceren, hun manier van het uiten van onmacht (als je verder kijkt dan het schreeuwen), legden opeens een deel van mezelf bloot waar ik doorgaans maar weinig aandacht aan geef. Schreeuwen is iets wat ik nooit doe. De emotie woede ken ik niet goed. Ik slik meer in dan dat ik uitspreek, en ik toon eigenlijk nooit mijn hopeloosheid. En daarmee legden zij (onbewust) precies de vinger op de zere plek.

Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn eerste familieopstelling móest schreeuwen, en dat ik dat zo onwennig vond. Dat ik er ook helemaal niet goed in was. Terwijl ik na wat oefening merkte dat het zó oplucht om je uit te spreken, en soms alle innerlijke strijd, woede en onmacht eruit te schreeuwen. Het niet laten voort sluimeren in je systeem, maar op deze manier een uitweg te laten vinden. Zij lieten mij inzien dat het helemaal niet negatief is om letterlijk om hulp te schreeuwen, omdat je niet meer weet wat je moet doen. Zij lieten mij ook inzien dat ik bepaalde emoties in mezelf onderdruk.

Licht schijnen op je ‘donkere’ kanten 
En zo had ik opeens genoeg stof tot nadenken. Mooi hoe mensen in je leven, of ze nu echt in verbinding met je staan of van een afstandje er zijn, je zo van alles kunnen leren. Van waarde kunnen zijn in je eigen innerlijke proces. Hun licht laten schijnen op dingen die jij liever in het donker houdt. Je schaduwkanten (gedrag, patronen, eigenschappen die je niet ziet of wilt zien, of niet wilt hebben) in het licht brengen. Maar ook naar boven laten komen wat jij als negatief in jezelf ervaart, omdat je van huis uit misschien hebt meegekregen dat dat negatief is, maar wat jij eigenlijk wel wat meer kunt gebruiken in je leven, en dus mag gaan omarmen. Op die manier worden mensen, of je ze nou leuk vindt of niet (diegene die je niet leuk vindt zijn des te waardevoller in je eigen proces!), jouw uitnodiging om je persoonlijk te blijven ontwikkelen. Om meer zelfinzicht te krijgen, en daardoor te groeien. Want alles waar je over oordeelt bij een ander, waar je een mening over hebt, waar je je aan stoort of ergert, of wat je bewondert in iemand, zegt iets over jezelf.

Iemand waar je je aan irriteert of stoort 
Denk bijvoorbeeld maar eens aan een vriend of vriendin in je leven waar je je soms aan irriteert. Omdat hij/zij best arrogant is, van aandacht houdt, alleen aan zichzelf denkt, geen knopen doorhakt, laks is, en ga zo maar door. Of die persoon op je werk, die je eigenlijk totaal niet kent, nooit moeite hebt gedaan om een gesprek mee te voeren, maar waar je toch een mening over hebt. Die misschien wel emoties in je losmaakt die je eigenlijk niet wilt voelen.

Als je durf te kijken dan is alles en iedereen waar je je aan irriteert, of gewoon een mening over hebt, een spiegel voor wat je niet leuk vindt aan jezelf, of wat je weleens in jezelf mag gaan onderzoeken. 

Iemand die je bewondert 
Maar met het bewonderen van werkt dit net zo. Misschien ben jij net als ik wel iemand die een ander regelmatig bewondert om bepaalde eigenschappen (dit terwijl je jezelf te vaak naar beneden haalt). Dit verteld je iets over wat jijzelf ook zeker wel in je hebt, maar wat je nog niet ziet, nog niet hebt erkend.

Je kunt alleen maar in een ander zien wat je in jezelf ziet.

Het krijgen van kritiek
Of als je kritiek krijgt van iemand. Diegene ergert zich aan jou, of spreekt je aan op je gedrag, op wat je niet goed doet of juist teveel doet. Het eerste wat we dan vaak doen is in de tegenaanval gaan. Een soort van natuurlijke instinct reactie. Meteen dat terugleggen wat je gekregen hebt van de ander. Jij valt mij aan op mijn ‘zijn’, dus ik val jou aan op jouw ‘zijn’, want ik wil me niet afgewezen voelen, en ik weet niet wat ik met kritiek moet, dus dan ga ik maar terug in de aanval. Maar wat gebeurt er als je door die afwijzing heen ademt, je ego eens aan de kant zet, en echt contact zoekt met je kern? Wat kun je halen uit die kritiek? Wat is er van waar wat die ander zegt? Wat kun je daarmee op je weg naar meer zelfinzicht? Want het is misschien wel het makkelijkste om mensen uit je leven te verwijderen of uit de weg te gaan die op knoppen bij je drukken die jij niet ingedrukt wilt hebben, dat herkennen we denk ik allemaal, maar wat gebeurt er als je dit soort situaties aangrijpt om eens goed naar jezelf te kijken?

Mensen zijn waardevolle spiegels 
Mijn schreeuwende buurvrouw leert me op deze manier dat ik meer hulp moet vragen, dat ik ook weleens de aandacht op me mag vestigen, en dat jezelf uiten (ook in woede) niet per definitie slecht is, terwijl me dat vroeger wel geleerd is. Een vriendin die een enorm zonnige blik heeft en heel veel relativeert, spiegelde en benoemde mijn soms wat te donkere blik tijdens een tripje een paar jaar geleden, simpelweg door er te zijn en haar ware ik te laten zien. Door deze tegengestelde eigenschap kwamen we beiden tot mooie inzichten over onszelf. Een andere vriendin die er voornamelijk voor anderen is en daardoor zichzelf vergeet, waar ik me dan regelmatig aan stoor (omdat ik haar meer zelfliefde gun), wees mij zo indirect op mijn eigen ‘gebrek’ aan empathie en zorgzaamheid. Ik heb het te weinig, zeg maar. Mede door mijn jeugd ben ik juist het tegenovergestelde geworden: ik zorg eerst voor mezelf en dan voor de ander. Door dit inzicht ben ik aandacht aan mijn gebrek gaan geven. En dat is misschien even niet zo leuk, een mindere kant van jezelf ontdekken en erkennen, maar wél leerzaam.

En zo zorgde openheid ook voor een  bijzonder gesprek tussen mij en het meisje van de koffietent waar ik vanochtend zat te werken. Ik vertelde over het onderwerp van het stuk wat ik aan het schrijven was, en vroeg vervolgens of zij zich weleens ergert aan mensen, of aan bepaalde eigenschappen in mensen. Vervolgens filosofeerden we verder wat dat dan over je zou kunnen zeggen als persoon. Zonder gedrag, patronen, of eigenschappen meteen goed of af te keuren, of direct als positief of negatief te bestempelen kun je veel sneller vanuit zachtheid dingen in jezelf ontdekken en tot waardevolle inzichten komen.

Over jezelf. Over je wereldbeeld. Over wat je misschien wel wilt veranderen, of wat je juist meer mag omarmen.

Durf jij in die spiegel te kijken?