Nicky ken ik via Instagram, waar ze zowel haar struggles maar ook haar geluksmomenten deelt. Ik vind het mooi als mensen in zo’n best wel perfect wereldje kwetsbaar en open durven te zijn, en ook anderen hun levenslessen en inzichten mee proberen te geven. Nicky leek me dus de aangewezen persoon voor deze echt & oprecht rubriek.

Welk uit je comfort zone ding heeft je echt als mens laten groeien?
Er niet een specifiek iets buiten mijn comfortzone dat mij als mens heeft laten groeien. Ik denk dat het vooral een gebeurtenis is, waarna ik stappen heb ondernomen. Ruim twee jaar geleden moest mijn vriend voor zijn master naar het buitenland (Engeland) om stage te lopen. Ik vond dit onwijs heftig; ik leunde veel op hem, we woonden samen, ik zat al een tijdje niet lekker in m’n vel. Toen het bericht kwam dat hij zou gaan, stortte ik in, de welbekende druppel die de emmer deed over lopen. In de periode dat hij in het buitenland is geweest, zat ik tegen een burn-out aan, heb ik hulp gezocht en ben ik met een psycholoog in gesprek gegaan. Stukje bij beetje kwam ik steeds iets dichter bij de kern, iets dichter bij mezelf. Ik krabbelde langzaam op, leerde m’n valkuilen en kwam erachter waarom ik ben wie ik ben, doe wat ik doe en denk wat ik denk. Ik leerde eindelijk voelen, en belangrijker misschien nog wel: m’n gevoelens onder woorden brengen naar andere mensen toe. Ik zette m’n masker af, een masker dat altijd mijn gevoelens verborg, en kwam daardoor beter in m’n vel te zitten dan ooit. Dit is voor mij echt iets groots geweest buiten m’n comfortzone: hulp zoeken omdat ik het alleen niet meer kon, en praten over m’n gevoelens en gedachten.

Waar voel jij passie voor?
Ik voel een enorm grote passie voor het onderwijs. Ik heb vroeger nooit de droom gehad juf te worden, maar dat ik met kinderen wilde werken, was voor mij altijd een ding dat zeker was. Nu ik voor de klas sta en zwakkere kinderen extra ondersteuning bied, heb ik het gevoel dat ik een verschil kan maken. Ik wil een veilige plek zijn waar kinderen liefde en waardering ontvangen, waar ze normen en waarden leren, waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze willen leren. Ik praat veel met kinderen, ga graag met ze in gesprek en vind lessen waarin ik het echt over het kind zelf kan hebben, over het gevoel, over de dingen die je doet en wat de redenen daarvan zijn, dat vind ik het mooiste. Ik denk dat dit niet eens lessen zijn, maar gesprekken die plaatsvinden na gebeurtenissen. Dat ik ze daarnaast in die veilige omgeving ook nog eens kennis mag bijbrengen (de eerste stappen tot rekenen en het leren lezen in groep 3), vind ik machtig mooi. Ik kan echt uren over het onderwijs praten, over de kinderen, en over al mijn ideeën.

Welk inzicht kwam bij je binnen?
Een van de eerste gesprekken met de psycholoog ging over mijn geluksverdeling. Waar haalde ik mijn geluk vandaan? Je moet je voorstellen dat je geluk door meerdere factoren wordt bepaald. Van deze factoren kun je een gelukstaart maken. Op het moment dat een factor (dus een taartpunt) wegvalt, hoeveel factoren (dus taartpunten) heb je dan nog over? Het makkelijkste voorbeeld dat ik hierbij kan geven is dat van een topsporter, neem een marathonloper. Hij traint veel, stemt z’n voeding er op af, zegt bepaalde activiteiten af omdat hij veel slaap wil hebben, et cetera. Dan krijgt hij een blessure en kan ineens niet meer hardlopen. Een heel groot doel valt weg, een groot stuk waar je je plezier vandaan haalt. Deze marathonloper heeft vervolgens niet genoeg andere punten waar hij zijn geluk vandaan kan halen en valt dus in het welbekende zwarte gat. Hij moet zijn taart nu opnieuw indelen. In mijn geval was mijn vriend een ontzettend groot punt. Het feit dat hij dus naar Engeland zou vertrekken, was voor mij echt het wegvallen van minimaal de helft van m’n taart. Dat ik me daardoor dus zo ontzettend ongelukkig voelde en dat dit de druppel was om tot een bijna burn-out te komen, was zo’n eye-opener. Ik kon ineens zo goed verklaren waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Ik ben dus enorm bezig geweest met het opnieuw indelen van m’n gelukstaart en leerde dus ook geluk uit andere dingen halen.

Wat zou je met de kennis van nu tegen je 18-jarige ik willen zeggen?
Ik zou haar heel graag willen vertellen dat ze zou moeten genieten van wat ze doet. Ik ben na mijn gymnasium direct gaan studeren, heb een bestuursjaar gedaan, dook van de ene in de andere activiteit en werkelijk waar, ik weet er nauwelijks meer wat van. Ik vloog door m’n leven op de automatische piloot en ben gewoon oprecht dingen kwijt. Ik denk dat dat ongeveer voelt hoe iemand zich voelt na een avond te veel drank en denkt, wat heb ik vannacht uitgespookt? Ik heb dat met vooral m’n studietijd. Dat had ik mezelf heel graag verteld!

Welke droom wil jij nog waarmaken?
Zoals ik al vertelde over m’n passie, zou ik dolgraag meer willen betekenen voor kinderen. Ik merk dat ik de gesprekken onwijs waardevol vind en dat ik echt graag wil luisteren. Het jammere is dat daar in het onderwijs niet altijd tijd voor is. Wat mij onwijs gaaf lijkt, is om iets met kindercoaching te gaan doen, vooral voor de jongere kinderen. Ik kom in het onderwijs zoveel kinderen tegen die het thuis moeilijk hebben, die niet kunnen praten of voelen. Ik zou kinderen daar heel graag mee willen helpen. Ja, dit is wel echt een droom voor mij.

Liefs,
Nicky

Nicky ken ik via Instagram, waar ze zowel haar struggles maar ook haar geluksmomenten deelt. Ik vind het mooi als mensen in zo’n best wel perfect wereldje kwetsbaar en open durven te zijn, en ook anderen hun levenslessen en inzichten mee proberen te geven. Nicky leek me dus de aangewezen persoon voor deze echt & oprecht rubriek.

Welk uit je comfort zone ding heeft je echt als mens laten groeien?
Er niet een specifiek iets buiten mijn comfortzone dat mij als mens heeft laten groeien. Ik denk dat het vooral een gebeurtenis is, waarna ik stappen heb ondernomen. Ruim twee jaar geleden moest mijn vriend voor zijn master naar het buitenland (Engeland) om stage te lopen. Ik vond dit onwijs heftig; ik leunde veel op hem, we woonden samen, ik zat al een tijdje niet lekker in m’n vel. Toen het bericht kwam dat hij zou gaan, stortte ik in, de welbekende druppel die de emmer deed over lopen. In de periode dat hij in het buitenland is geweest, zat ik tegen een burn-out aan, heb ik hulp gezocht en ben ik met een psycholoog in gesprek gegaan. Stukje bij beetje kwam ik steeds iets dichter bij de kern, iets dichter bij mezelf. Ik krabbelde langzaam op, leerde m’n valkuilen en kwam erachter waarom ik ben wie ik ben, doe wat ik doe en denk wat ik denk. Ik leerde eindelijk voelen, en belangrijker misschien nog wel: m’n gevoelens onder woorden brengen naar andere mensen toe. Ik zette m’n masker af, een masker dat altijd mijn gevoelens verborg, en kwam daardoor beter in m’n vel te zitten dan ooit. Dit is voor mij echt iets groots geweest buiten m’n comfortzone: hulp zoeken omdat ik het alleen niet meer kon, en praten over m’n gevoelens en gedachten.

Waar voel jij passie voor?
Ik voel een enorm grote passie voor het onderwijs. Ik heb vroeger nooit de droom gehad juf te worden, maar dat ik met kinderen wilde werken, was voor mij altijd een ding dat zeker was. Nu ik voor de klas sta en zwakkere kinderen extra ondersteuning bied, heb ik het gevoel dat ik een verschil kan maken. Ik wil een veilige plek zijn waar kinderen liefde en waardering ontvangen, waar ze normen en waarden leren, waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze willen leren. Ik praat veel met kinderen, ga graag met ze in gesprek en vind lessen waarin ik het echt over het kind zelf kan hebben, over het gevoel, over de dingen die je doet en wat de redenen daarvan zijn, dat vind ik het mooiste. Ik denk dat dit niet eens lessen zijn, maar gesprekken die plaatsvinden na gebeurtenissen. Dat ik ze daarnaast in die veilige omgeving ook nog eens kennis mag bijbrengen (de eerste stappen tot rekenen en het leren lezen in groep 3), vind ik machtig mooi. Ik kan echt uren over het onderwijs praten, over de kinderen, en over al mijn ideeën.

Welk inzicht kwam bij je binnen?
Een van de eerste gesprekken met de psycholoog ging over mijn geluksverdeling. Waar haalde ik mijn geluk vandaan? Je moet je voorstellen dat je geluk door meerdere factoren wordt bepaald. Van deze factoren kun je een gelukstaart maken. Op het moment dat een factor (dus een taartpunt) wegvalt, hoeveel factoren (dus taartpunten) heb je dan nog over? Het makkelijkste voorbeeld dat ik hierbij kan geven is dat van een topsporter, neem een marathonloper. Hij traint veel, stemt z’n voeding er op af, zegt bepaalde activiteiten af omdat hij veel slaap wil hebben, et cetera. Dan krijgt hij een blessure en kan ineens niet meer hardlopen. Een heel groot doel valt weg, een groot stuk waar je je plezier vandaan haalt. Deze marathonloper heeft vervolgens niet genoeg andere punten waar hij zijn geluk vandaan kan halen en valt dus in het welbekende zwarte gat. Hij moet zijn taart nu opnieuw indelen. In mijn geval was mijn vriend een ontzettend groot punt. Het feit dat hij dus naar Engeland zou vertrekken, was voor mij echt het wegvallen van minimaal de helft van m’n taart. Dat ik me daardoor dus zo ontzettend ongelukkig voelde en dat dit de druppel was om tot een bijna burn-out te komen, was zo’n eye-opener. Ik kon ineens zo goed verklaren waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Ik ben dus enorm bezig geweest met het opnieuw indelen van m’n gelukstaart en leerde dus ook geluk uit andere dingen halen.

Wat zou je met de kennis van nu tegen je 18-jarige ik willen zeggen?
Ik zou haar heel graag willen vertellen dat ze zou moeten genieten van wat ze doet. Ik ben na mijn gymnasium direct gaan studeren, heb een bestuursjaar gedaan, dook van de ene in de andere activiteit en werkelijk waar, ik weet er nauwelijks meer wat van. Ik vloog door m’n leven op de automatische piloot en ben gewoon oprecht dingen kwijt. Ik denk dat dat ongeveer voelt hoe iemand zich voelt na een avond te veel drank en denkt, wat heb ik vannacht uitgespookt? Ik heb dat met vooral m’n studietijd. Dat had ik mezelf heel graag verteld!

Welke droom wil jij nog waarmaken?
Zoals ik al vertelde over m’n passie, zou ik dolgraag meer willen betekenen voor kinderen. Ik merk dat ik de gesprekken onwijs waardevol vind en dat ik echt graag wil luisteren. Het jammere is dat daar in het onderwijs niet altijd tijd voor is. Wat mij onwijs gaaf lijkt, is om iets met kindercoaching te gaan doen, vooral voor de jongere kinderen. Ik kom in het onderwijs zoveel kinderen tegen die het thuis moeilijk hebben, die niet kunnen praten of voelen. Ik zou kinderen daar heel graag mee willen helpen. Ja, dit is wel echt een droom voor mij.

Liefs,
Nicky