Time goes by so fast, en dat is nog een redelijk understatement. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik op het vliegtuig stapte naar Bali, en een jaar geleden was ik nu in Australië. Ik hoef alleen maar door foto’s te scrollen en ik ben weer daar. En het is gek, maar op de een of andere manier zie ik een heel ander persoon op die plaatjes (sowieso door op dag 1 al te verbranden, ik zal het maar even voor je invullen;-) dan dat ik nu zie als ik in de spiegel kijk. Deze reis en de keuze om letterlijk even alles los te laten hebben voor mij het leven in een heel ander perspectief gezet en me enorm waardevolle lessen geleerd.

De zon komt altijd weer op 
Als je controlfreak op je voorhoofd hebt geschreven moet je vooral op reis gaan. De tijd die volgde nadat ik mijn huis had opgezegd was er een van alles loslaten en accepteren dat ik nergens grip op had, in positieve en negatieve zin. In het vliegtuig op weg naar Bali had ik dat al vrij snel in de gaten en dat overgeven ging me best gemakkelijk af. Het accepteren dat er vervolgens veel in je loskomt omdat je eindelijk tijd hebt om naar jezelf te luisteren was het tweede gevecht waarin ik me al snel gewonnen gaf. Die ups en downs maakten genieten ook veel makkelijker. Het ene moment belde ik huilend mijn zus op, om vervolgens ‘s middags met een big smile soppend in een rijstveld te concluderen dat ik dat toch maar mooi weer gedaan had. Dat de zon altijd weer opkomt ondervond ik dagelijks, en werd mijn houvast als ik moeilijke dagen of momenten had. Het zonnetje herinnerde me er telkens aan hoe heftig een storm kan zijn, maar dat er ook weer een tijd komt dat hij gaat liggen en de rust terugkeert. Een enorm geruststellende gedachte, ook in mijn dagelijkse leven hier.

Meer dan een binnen de lijntjes gekleurde tekening
Alleen en aan de andere kant van de wereld bleek voor mij de beste manier om alles recht in de ogen aan te kijken, pijn, trauma’s, mezelf, angsten, en te beseffen dat ik dat gewoon allemaal kan overleven, dat ik veel sterker ben dan dat alles. Blijven liggen tijdens een twee uur durende gong meditatie in het donker waar alles op je afkomt, simpelweg omdat je niet kunt vluchten. Accepteren dat je overal alleen voor staat (dat is in de essentie ook zo, nu ik dat geaccepteerd heb zie ik het helemaal niet meer als iets negatiefs). Zelf keuzes maken, zonder de goedkeuring van anderen nodig te hebben. Vertrouwen op de weg die voor je uitgestippeld wordt, ook al had je iets totaal anders in gedachten. Ervaren dat het leven niet een binnen de lijntjes gekleurde tekening hoeft te zijn, maar dat je zelf je eigen grenzen op kunt zoeken. Letterlijk voelen in wat voor leven je tot bloei komt. Dat bewustzijn had ik tot dan toe nog nooit eerder gehad. Gevoelsmatig heb ik de basis van mijn leven, vanuit wie ik echt ben, dan ook vorig jaar echt gelegd.

Ongoing process 
Die veranderde kijk is me ongelofelijk veel waard. Ik was me niet bewust van het feit dat iedereen op een andere manier het leven ten volle beleefd. Ik dacht dat het leven wat ik in Nederland had het gewoon was. Dat ik ook huisje, boompje, beestje moest gaan doen om maar niet uit de toon te vallen. Door alle ervaringen en het zelfvertrouwen wat ik in die periode opdeed kon ik dat beeld veel beter laten gaan en zag ik in dat ik in zo’n hokje niet tot mijn recht kom. Om dat vervolgens in je systeem te krijgen is wél een uitdaging. Je leeft als mens al jaren vanuit bepaalde patronen. Ook ik. Angst, zekerheid, erbij horen, de norm etc. Klinkt heel negatief, maar het is je default mode. En daarom is het zo ontzettend belangrijk dat je bewust die nieuwe keuzes moet gaan maken. Ik was veranderd, toch maak ik nog steeds af en toe keuzes vanuit mijn oude ik. Toen ik voor de eerste belangrijke keuze stond na Australië maakte ik dan ook meteen de ‘fout’ om vanuit zekerheid te beslissen. Ik dacht weer meer volgens de norm, wilde misschien onbewust toch in een plaatje passen, terwijl mijn intuïtie in alles zei dat mijn avontuur er nog lang niet opzat. En nu zit ik hier, hartje centrum Breda, in een huis wat me gevoelsmatig ver van mijn vrijheid vandaan houdt. Ver van dat leven waar ik al een beetje kennis mee mocht maken. Dit is alles behalve wie ik ben, en daar heb ik het maanden echt heel moeilijk mee gehad. Maar door de situatie te accepteren bracht deze me ook weer zoveel nieuwe inzichten en leermomenten. Dat het niet erg is dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn, bijvoorbeeld. Het onderweg zijn, op weg naar iets, is zoiets bijzonders. En dat gaat met vallen en opstaan. Keuzes maken op de automatische piloot en terugvallen in oude patronen. Ervaren hoe je het vooral níet wilt. Om vervolgens een plan te maken om dichterbij dat te komen hoe je het wél graag ziet.

Ik kan inmiddels veel beter het grotere plaatje waarnemen. Zonder haast toewerken naar iets, en gewoon concluderen dat het leven blijkbaar tijdelijk even een andere afslag voor me in petto heeft. Ik heb in dit half jaar dat ik nu weer op mezelf woon enorm veel geleerd over wie ik ben en wat ik wil. Ik heb me in mijn ondernemersleven ontzettend snel kunnen ontwikkelen door alleen maar onderuit te gaan. Dus ik weet nu dat die zogenaamd foute keuze wel degelijk iets moois in zich heeft.

Deze nodigt mij uit tot groei.

X!

Time goes by so fast, en dat is nog een redelijk understatement. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik op het vliegtuig stapte naar Bali, en een jaar geleden was ik nu in Australië. Ik hoef alleen maar door foto’s te scrollen en ik ben weer daar. En het is gek, maar op de een of andere manier zie ik een heel ander persoon op die plaatjes (sowieso door op dag 1 al te verbranden, ik zal het maar even voor je invullen;-) dan dat ik nu zie als ik in de spiegel kijk. Deze reis en de keuze om letterlijk even alles los te laten hebben voor mij het leven in een heel ander perspectief gezet en me enorm waardevolle lessen geleerd.

De zon komt altijd weer op 
Als je controlfreak op je voorhoofd hebt geschreven moet je vooral op reis gaan. De tijd die volgde nadat ik mijn huis had opgezegd was er een van alles loslaten en accepteren dat ik nergens grip op had, in positieve en negatieve zin. In het vliegtuig op weg naar Bali had ik dat al vrij snel in de gaten en dat overgeven ging me best gemakkelijk af. Het accepteren dat er vervolgens veel in je loskomt omdat je eindelijk tijd hebt om naar jezelf te luisteren was het tweede gevecht waarin ik me al snel gewonnen gaf. Die ups en downs maakten genieten ook veel makkelijker. Het ene moment belde ik huilend mijn zus op, om vervolgens ‘s middags met een big smile soppend in een rijstveld te concluderen dat ik dat toch maar mooi weer gedaan had. Dat de zon altijd weer opkomt ondervond ik dagelijks, en werd mijn houvast als ik moeilijke dagen of momenten had. Het zonnetje herinnerde me er telkens aan hoe heftig een storm kan zijn, maar dat er ook weer een tijd komt dat hij gaat liggen en de rust terugkeert. Een enorm geruststellende gedachte, ook in mijn dagelijkse leven hier.

Meer dan een binnen de lijntjes gekleurde tekening
Alleen en aan de andere kant van de wereld bleek voor mij de beste manier om alles recht in de ogen aan te kijken, pijn, trauma’s, mezelf, angsten, en te beseffen dat ik dat gewoon allemaal kan overleven, dat ik veel sterker ben dan dat alles. Blijven liggen tijdens een twee uur durende gong meditatie in het donker waar alles op je afkomt, simpelweg omdat je niet kunt vluchten. Accepteren dat je overal alleen voor staat (dat is in de essentie ook zo, nu ik dat geaccepteerd heb zie ik het helemaal niet meer als iets negatiefs). Zelf keuzes maken, zonder de goedkeuring van anderen nodig te hebben. Vertrouwen op de weg die voor je uitgestippeld wordt, ook al had je iets totaal anders in gedachten. Ervaren dat het leven niet een binnen de lijntjes gekleurde tekening hoeft te zijn, maar dat je zelf je eigen grenzen op kunt zoeken. Letterlijk voelen in wat voor leven je tot bloei komt. Dat bewustzijn had ik tot dan toe nog nooit eerder gehad. Gevoelsmatig heb ik de basis van mijn leven, vanuit wie ik echt ben, dan ook vorig jaar echt gelegd.

Ongoing process 
Die veranderde kijk is me ongelofelijk veel waard. Ik was me niet bewust van het feit dat iedereen op een andere manier het leven ten volle beleefd. Ik dacht dat het leven wat ik in Nederland had het gewoon was. Dat ik ook huisje, boompje, beestje moest gaan doen om maar niet uit de toon te vallen. Door alle ervaringen en het zelfvertrouwen wat ik in die periode opdeed kon ik dat beeld veel beter laten gaan en zag ik in dat ik in zo’n hokje niet tot mijn recht kom. Om dat vervolgens in je systeem te krijgen is wél een uitdaging. Je leeft als mens al jaren vanuit bepaalde patronen. Ook ik. Angst, zekerheid, erbij horen, de norm etc. Klinkt heel negatief, maar het is je default mode. En daarom is het zo ontzettend belangrijk dat je bewust die nieuwe keuzes moet gaan maken. Ik was veranderd, toch maak ik nog steeds af en toe keuzes vanuit mijn oude ik. Toen ik voor de eerste belangrijke keuze stond na Australië maakte ik dan ook meteen de ‘fout’ om vanuit zekerheid te beslissen. Ik dacht weer meer volgens de norm, wilde misschien onbewust toch in een plaatje passen, terwijl mijn intuïtie in alles zei dat mijn avontuur er nog lang niet opzat. En nu zit ik hier, hartje centrum Breda, in een huis wat me gevoelsmatig ver van mijn vrijheid vandaan houdt. Ver van dat leven waar ik al een beetje kennis mee mocht maken. Dit is alles behalve wie ik ben, en daar heb ik het maanden echt heel moeilijk mee gehad. Maar door de situatie te accepteren bracht deze me ook weer zoveel nieuwe inzichten en leermomenten. Dat het niet erg is dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn, bijvoorbeeld. Het onderweg zijn, op weg naar iets, is zoiets bijzonders. En dat gaat met vallen en opstaan. Keuzes maken op de automatische piloot en terugvallen in oude patronen. Ervaren hoe je het vooral níet wilt. Om vervolgens een plan te maken om dichterbij dat te komen hoe je het wél graag ziet.

Ik kan inmiddels veel beter het grotere plaatje waarnemen. Zonder haast toewerken naar iets, en gewoon concluderen dat het leven blijkbaar tijdelijk even een andere afslag voor me in petto heeft. Ik heb in dit half jaar dat ik nu weer op mezelf woon enorm veel geleerd over wie ik ben en wat ik wil. Ik heb me in mijn ondernemersleven ontzettend snel kunnen ontwikkelen door alleen maar onderuit te gaan. Dus ik weet nu dat die zogenaamd foute keuze wel degelijk iets moois in zich heeft.

Deze nodigt mij uit tot groei.

X!