Ik zat vast in mijn eigen denkpatronen. Ik was er zo van overtuigd dat een baan vinden waarin ik helemaal uit de verf zou komen mijn levensgeluk zou vergroten dat ik vergat dat er veel meer in het leven is dan alleen maar werken. Dus ik probeerde weer. En bleef maar proberen zonder echt persoonlijke stappen te zetten. Het werd een vicieuze cirkel. Ik wilde een kantoorbaan omdat ik klaar was met dat gezeur dat ik mijn leven niet op de rit had. Dat ik switchte van werk als van broek. Als je een ‘goede’ vaste baan hebt vraagt niemand tenslotte meer wat je met je leven wilt, dan ben je klaar, af. Dat was en is hoe de wereld werkt.

Toen ik eenmaal doorhad dat het vooral mijn verstand was dat me weerhield om te kiezen voor mijn eigen pad begon ik in te zien dat dat jarenlange gestruggel gewoon een reactie was op ‘wanhopig proberen om in een hokje te passen’. Heel ver weg van wie ik ben. Ik was er klaar mee, het paste niet bij mij en ik wilde het anders doen. Ik begon keuzes te maken vanuit mijn gevoel. Stopte met het opboksen tegen gesloten deuren die overduidelijk aangaven dat ik in de verkeerde richting zat. Gevoelsdingetjes brachten me steeds dichter bij mezelf zonder continu te focussen op een eindstation. Ik hakte knopen door. Een eigen bedrijf beginnen omdat ik dat aan alles voelde, omdat mij dat veel creatiever maakt. Veel meer het gevoel geeft dat ik leef, dat ik het beste uit mezelf kan halen.

Maar naast alle fijne dingen bracht het me ook zoveel mogelijkheden en daar werd ik in het begin op sommige momenten best angstig van. Die vaste baan met elke week dezelfde riedel geeft tenslotte houvast, veel minder om over te denken, schijn zekerheid. Het is mens eigen om bepaalde gebieden af te kaderen. ‘Dit kan niet’, denken we graag zodat we niet omkomen in de beslissingen die we moeten nemen. Dat iedereen alle mogelijkheden heeft, daar gaan we aan voorbij. Het is een natuurlijke en menselijke reactie om te reageren vanuit gewoonte en vooral te doen wat ‘makkelijk’ is.  Ga maar bij jezelf na welke dingen jij weloverwogen beslist en welke dingen je op de automatische piloot doet. Heb jij bewust gekozen voor het leven wat je nu leeft? Is het een reactie op wat iedereen doet? Of voel je de druk van de maatschappij om het zo te doen?

Ook Klaske weet hier alles van. Zij besloot na maanden wikken en wegen haar baan op te zeggen om te kunnen reizen, dichterbij zichzelf te komen en uit te vinden welke kant ze op wil. Maar die zee aan mogelijkheden brengt naast een heel bevrijdend gevoel, ook genoeg druk met zich mee.

Klaske: ”Tijdens de laatste 2 maanden merkte ik dat ik steeds minder energie van mijn werk begon te krijgen en dat ik bepaalde dingen niet oppakte, terwijl ik normaal gesproken iemand ben die pro-actief zaken oppak en mij voor de volle 100% inzet. Toch bleef ik steeds in hetzelfde cirkeltje denken: ging ik mijn hart volgen, reizen in de zomer, mijn baan bij een mooie organisatie die goed op mijn cv staat opzeggen, niet wetende of ik het najaar weer een baan zou vinden? Ik vond dit lastig want ik vind het belangrijk om te groeien op professioneel vlak en mijzelf te blijven ontwikkelen. Gooide ik niet mijn eigen glazen in als ik nu mijn baan ging opzeggen? Dat stempeltje ‘ambitieus zijn’, is denk ik iets wat voor een deel in mijn zit, maar ook voor een deel heeft te maken met wat ik denk dat andere mensen van mijn verwachten. Ik ben een afgestudeerde WO’er en heb het gevoel dat mensen dan bepaalde verwachtingen van mij hebben en dat ik deze druk ook bij mezelf neerleg.

En ja, ik vind het best wel eng om een deel van mijn zekerheden op te zeggen. Ik merk dat, na het nemen van dit besluit, op sommige momenten voor mijn gevoel álles vloeibaar in mijn leven is en dat vind ik moeilijk. Wat wil ik nu eigenlijk? Waar ligt mijn hart? Waar krijg ik écht energie van? Ik dacht dat ik het wist, maar als je echt de beslissing neemt blijkt alles er toch weer heel anders uit te zien. Ik heb mezelf in het diepe gegooid en kan nu niet meer heen om dat ‘dichterbij mezelf komen ding’.

Wat voor mij toch de doorslag gaf om de beslissing te nemen? De behoefte aan vrijheid en persoonlijke groei overheerste enorm en dat zei me genoeg. ‘Go where you feel most alive’ vind ik zo mooi, voor mij betekent dat nu op reis gaan en dichterbij mezelf komen. Ook ben ik me bewust van de kwetsbaarheid van het leven; ik geloof dat je juist daarom moet doen waar je hart ligt. Als ik later op mijn sterfbed lig, zullen juist andere dingen dan alleen een carrière mijn mooiste herinneringen vormen.”

Dat laatste stukje zekerheid door te bedenken wat je na deze beslissing gaat doen, zoals Klaske, is een logische reactie. Het geeft je houvast, een plan. En misschien neemt het wat zwaarte weg van je omgeving, omdat jij zelf denkt dat ze iets van je verwachten. Het is het laatste strohalmpje waar je voor je gevoel nog enige zeggenschap over hebt en dat wil je stevig vasthouden. Ook ik wilde dat. Huilend en ten einde raad realiseerde ik me een jaar geleden dat mijn leven aanvoelde als los zand toen ik al die knopen had doorgehakt. Het had tijd nodig. Ik moest erin groeien, het me eigen maken. Waar mijn leven in onzekerheden niks veranderd is en ik nog steeds ‘heerlijk zoekende ben’, voelt alles nu veel steviger aan. Er zijn nog steeds honderdduizend keuzes, genoeg onzekerheden en de wijsheid in pacht zal ik wel nooit hebben, maar ik vertrouw op mezelf, op dat wat m’n hart zegt en dat is voor mij het mooiste wat er is.

Het brengt je altijd wat je nodig hebt, waar je ziel behoefte aan heeft en waar je misschien al tijden lang aan voorbij bent gegaan. Het brengt je het dichtste bij jezelf.

Liefs,

Klaske & Willemijn

Foto: Unsplash

Ik zat vast in mijn eigen denkpatronen. Ik was er zo van overtuigd dat een baan vinden waarin ik helemaal uit de verf zou komen mijn levensgeluk zou vergroten dat ik vergat dat er veel meer in het leven is dan alleen maar werken. Dus ik probeerde weer. En bleef maar proberen zonder echt persoonlijke stappen te zetten. Het werd een vicieuze cirkel. Ik wilde een kantoorbaan omdat ik klaar was met dat gezeur dat ik mijn leven niet op de rit had. Dat ik switchte van werk als van broek. Als je een ‘goede’ vaste baan hebt vraagt niemand tenslotte meer wat je met je leven wilt, dan ben je klaar, af. Dat was en is hoe de wereld werkt.

Toen ik eenmaal doorhad dat het vooral mijn verstand was dat me weerhield om te kiezen voor mijn eigen pad begon ik in te zien dat dat jarenlange gestruggel gewoon een reactie was op ‘wanhopig proberen om in een hokje te passen’. Heel ver weg van wie ik ben. Ik was er klaar mee, het paste niet bij mij en ik wilde het anders doen. Ik begon keuzes te maken vanuit mijn gevoel. Stopte met het opboksen tegen gesloten deuren die overduidelijk aangaven dat ik in de verkeerde richting zat. Gevoelsdingetjes brachten me steeds dichter bij mezelf zonder continu te focussen op een eindstation. Ik hakte knopen door. Een eigen bedrijf beginnen omdat ik dat aan alles voelde, omdat mij dat veel creatiever maakt. Veel meer het gevoel geeft dat ik leef, dat ik het beste uit mezelf kan halen.

Maar naast alle fijne dingen bracht het me ook zoveel mogelijkheden en daar werd ik in het begin op sommige momenten best angstig van. Die vaste baan met elke week dezelfde riedel geeft tenslotte houvast, veel minder om over te denken, schijn zekerheid. Het is mens eigen om bepaalde gebieden af te kaderen. ‘Dit kan niet’, denken we graag zodat we niet omkomen in de beslissingen die we moeten nemen. Dat iedereen alle mogelijkheden heeft, daar gaan we aan voorbij. Het is een natuurlijke en menselijke reactie om te reageren vanuit gewoonte en vooral te doen wat ‘makkelijk’ is.  Ga maar bij jezelf na welke dingen jij weloverwogen beslist en welke dingen je op de automatische piloot doet. Heb jij bewust gekozen voor het leven wat je nu leeft? Is het een reactie op wat iedereen doet? Of voel je de druk van de maatschappij om het zo te doen?

Ook Klaske weet hier alles van. Zij besloot na maanden wikken en wegen haar baan op te zeggen om te kunnen reizen, dichterbij zichzelf te komen en uit te vinden welke kant ze op wil. Maar die zee aan mogelijkheden brengt naast een heel bevrijdend gevoel, ook genoeg druk met zich mee.

Klaske: ”Tijdens de laatste 2 maanden merkte ik dat ik steeds minder energie van mijn werk begon te krijgen en dat ik bepaalde dingen niet oppakte, terwijl ik normaal gesproken iemand ben die pro-actief zaken oppak en mij voor de volle 100% inzet. Toch bleef ik steeds in hetzelfde cirkeltje denken: ging ik mijn hart volgen, reizen in de zomer, mijn baan bij een mooie organisatie die goed op mijn cv staat opzeggen, niet wetende of ik het najaar weer een baan zou vinden? Ik vond dit lastig want ik vind het belangrijk om te groeien op professioneel vlak en mijzelf te blijven ontwikkelen. Gooide ik niet mijn eigen glazen in als ik nu mijn baan ging opzeggen? Dat stempeltje ‘ambitieus zijn’, is denk ik iets wat voor een deel in mijn zit, maar ook voor een deel heeft te maken met wat ik denk dat andere mensen van mijn verwachten. Ik ben een afgestudeerde WO’er en heb het gevoel dat mensen dan bepaalde verwachtingen van mij hebben en dat ik deze druk ook bij mezelf neerleg.

En ja, ik vind het best wel eng om een deel van mijn zekerheden op te zeggen. Ik merk dat, na het nemen van dit besluit, op sommige momenten voor mijn gevoel álles vloeibaar in mijn leven is en dat vind ik moeilijk. Wat wil ik nu eigenlijk? Waar ligt mijn hart? Waar krijg ik écht energie van? Ik dacht dat ik het wist, maar als je echt de beslissing neemt blijkt alles er toch weer heel anders uit te zien. Ik heb mezelf in het diepe gegooid en kan nu niet meer heen om dat ‘dichterbij mezelf komen ding’.

Wat voor mij toch de doorslag gaf om de beslissing te nemen? De behoefte aan vrijheid en persoonlijke groei overheerste enorm en dat zei me genoeg. ‘Go where you feel most alive’ vind ik zo mooi, voor mij betekent dat nu op reis gaan en dichterbij mezelf komen. Ook ben ik me bewust van de kwetsbaarheid van het leven; ik geloof dat je juist daarom moet doen waar je hart ligt. Als ik later op mijn sterfbed lig, zullen juist andere dingen dan alleen een carrière mijn mooiste herinneringen vormen.”

Dat laatste stukje zekerheid door te bedenken wat je na deze beslissing gaat doen, zoals Klaske, is een logische reactie. Het geeft je houvast, een plan. En misschien neemt het wat zwaarte weg van je omgeving, omdat jij zelf denkt dat ze iets van je verwachten. Het is het laatste strohalmpje waar je voor je gevoel nog enige zeggenschap over hebt en dat wil je stevig vasthouden. Ook ik wilde dat. Huilend en ten einde raad realiseerde ik me een jaar geleden dat mijn leven aanvoelde als los zand toen ik al die knopen had doorgehakt. Het had tijd nodig. Ik moest erin groeien, het me eigen maken. Waar mijn leven in onzekerheden niks veranderd is en ik nog steeds ‘heerlijk zoekende ben’, voelt alles nu veel steviger aan. Er zijn nog steeds honderdduizend keuzes, genoeg onzekerheden en de wijsheid in pacht zal ik wel nooit hebben, maar ik vertrouw op mezelf, op dat wat m’n hart zegt en dat is voor mij het mooiste wat er is.

Het brengt je altijd wat je nodig hebt, waar je ziel behoefte aan heeft en waar je misschien al tijden lang aan voorbij bent gegaan. Het brengt je het dichtste bij jezelf.

Liefs,

Klaske & Willemijn

Foto: Unsplash