Ik zou 2 weken op vakantie gaan naar Málaga, de stad die mijn hart veroverde dit voorjaar.

Uitrusten, opladen, plezier maken, genieten, een beetje werken.

Op dag 2 voelde ik al: ik weet niet of ik na twee weken wel klaar ben om weg te gaan.

2 weken werden er daarom 3.

3 werden er 4.

Inmiddels ben ik bijna 7 weken hier.

Het is heel bijzonder wat deze stad in me losmaakt en aanraakt.

Ik voel me een ander mens. Of eigenlijk veel meer mijn echte zelf. Een leuker, vrolijker, opgewekter, meer ontspannen mens.

Ik ga langzamer door het leven hier in Spanje.

Ik heb meer balans tussen werk en privé.

Ik heb veel meer plezier.

Ik raffel de dagen niet meer af op weg naar niks maar geniet veel bewuster en probeer zoveel mogelijk uit elke dag te halen.

Ik durf meer. Ben moediger. Leergierig. Ik sta open. Aan.

Ik neem meer rust.

Ik voel meer rust.

Zoveel meer rust dat ik midden op de dag gewoon een uur op een bankje in de zon kan zitten.

Dat ik op het strand kan liggen zonder razende gedachten die door mijn hoofd gaan over alles wat ik nog moet doen.

Ik heb geen haast meer.

Ik kan hier zijn.

Gewoon zijn.

En het leven waarderen zoals het is.

Niet meer streven, niet meer jagen. Gewoon zijn. Tevreden zijn.

Ik durf de controle steeds vaker te laten gaan.

Málaga maakt me beter. Ik ben een betere en leukere versie van mezelf hier.

Ik vind mijn leven leuker. Spannender. Uitdagender. Speelser. Vrijer.

Dat ik mijn verblijf telkens verleng is daarom niet omdat ik geen afscheid kan nemen van mijn zogenaamde vakantie en de zon maar omdat ik in mezelf aan het onderzoeken ben of Málaga wellicht mijn andere thuis is.

Ooit had ik de droom om voor een tijd in het buitenland (Australië of Amerika) te wonen.

Málaga voelt als mijn Australië van toen.

En hoewel dit allemaal ontzettend fijn is, twee plekken op de wereld hebben waar je thuis bent, is het ook een behoorlijk verwarrend proces dat allerlei tegenstrijdige gevoelens in me losmaakt.

Niet alleen maar vreugde, gezonde spanning en fijne verlangens maar ook verwarring, leegte en eenzaamheid.

Want als ik zo ‘makkelijk’ mijn andere thuis zou kunnen achterlaten, als ik Nederland eigenlijk helemaal niet mis, wat zegt dit dan over mijn leven daar?

Heb ik ‘thuis’ te weinig geïnvesteerd, te veel gewerkt en te weinig geleefd de afgelopen jaren?

En wat voor basis heb ik hier?

Hoe creëer ik hier een basis?

Kan ik in een ander land mijn eigen basis zijn?

Durf ik op mezelf te leunen?

Het grootste deel van de tijd voelt mijn hart hier zo vol en levendig en weet ik dat ik precies ben waar ik zou moeten zijn (en dat dit voor nu meer dan genoeg is), en dan zijn er de (gelukkig) schaarse momenten waarop de twijfels en de onzekerheid het overnemen en ik me afvraag of dit niet allemaal véél te impulsief is. (Wat ben ik aan het doen??!!!)

Ik weet inmiddels wat ik mag volgen. Waar ik naar mag luisteren. Wat ik meer aandacht mag geven.

Die kriebel in mijn buik. De lach die niet van mijn gezicht af te krijgen is. Mijn ontspannen lijf. De rust in mijn ziel. Mijn groei.

Jaren terug zag ik het maken van keuzes nog als iets heel zwaars en vooral als iets definitiefs.

Ik was altijd bang om het verkeerde te beslissen. Om te falen.

Keuzes maken verlamde me.

Inmiddels ben ik op een punt dat ik kan denken: dit voelt NU heel goed. En dat is het enige antwoord wat ik nodig heb.

Hoe dit verhaal verder gaat, ik heb nog even geen idee.

Ik laat het leven nu zijn werk doen en geef me over.

Ik heb naar mijn intuïtie durven luisteren, naar het stemmetje dat zei dat ik naar Málaga moest gaan in het najaar, en ik ben ervan overtuigd dat de rest ook voor me geregisseerd zal worden.

Misschien blijft het bij een heel mooi eenmalig iets, en misschien is het het begin van een heel nieuwe start.

De tijd zal het leren.

Maar wat een waardevol en rijk avontuur is het nu al geweest.

Liefs.

Ik zou 2 weken op vakantie gaan naar Málaga, de stad die mijn hart veroverde dit voorjaar.

Uitrusten, opladen, plezier maken, genieten, een beetje werken.

Op dag 2 voelde ik al: ik weet niet of ik na twee weken wel klaar ben om weg te gaan.

2 weken werden er daarom 3.

3 werden er 4.

Inmiddels ben ik bijna 7 weken hier.

Het is heel bijzonder wat deze stad in me losmaakt en aanraakt.

Ik voel me een ander mens. Of eigenlijk veel meer mijn echte zelf. Een leuker, vrolijker, opgewekter, meer ontspannen mens.

Ik ga langzamer door het leven hier in Spanje.

Ik heb meer balans tussen werk en privé.

Ik heb veel meer plezier.

Ik raffel de dagen niet meer af op weg naar niks maar geniet veel bewuster en probeer zoveel mogelijk uit elke dag te halen.

Ik durf meer. Ben moediger. Leergierig. Ik sta open. Aan.

Ik neem meer rust.

Ik voel meer rust.

Zoveel meer rust dat ik midden op de dag gewoon een uur op een bankje in de zon kan zitten.

Dat ik op het strand kan liggen zonder razende gedachten die door mijn hoofd gaan over alles wat ik nog moet doen.

Ik heb geen haast meer.

Ik kan hier zijn.

Gewoon zijn.

En het leven waarderen zoals het is.

Niet meer streven, niet meer jagen. Gewoon zijn. Tevreden zijn.

Ik durf de controle steeds vaker te laten gaan.

Málaga maakt me beter. Ik ben een betere en leukere versie van mezelf hier.

Ik vind mijn leven leuker. Spannender. Uitdagender. Speelser. Vrijer.

Dat ik mijn verblijf telkens verleng is daarom niet omdat ik geen afscheid kan nemen van mijn zogenaamde vakantie en de zon maar omdat ik in mezelf aan het onderzoeken ben of Málaga wellicht mijn andere thuis is.

Ooit had ik de droom om voor een tijd in het buitenland (Australië of Amerika) te wonen.

Málaga voelt als mijn Australië van toen.

En hoewel dit allemaal ontzettend fijn is, twee plekken op de wereld hebben waar je thuis bent, is het ook een behoorlijk verwarrend proces dat allerlei tegenstrijdige gevoelens in me losmaakt.

Niet alleen maar vreugde, gezonde spanning en fijne verlangens maar ook verwarring, leegte en eenzaamheid.

Want als ik zo ‘makkelijk’ mijn andere thuis zou kunnen achterlaten, als ik Nederland eigenlijk helemaal niet mis, wat zegt dit dan over mijn leven daar?

Heb ik ‘thuis’ te weinig geïnvesteerd, te veel gewerkt en te weinig geleefd de afgelopen jaren?

En wat voor basis heb ik hier?

Hoe creëer ik hier een basis?

Kan ik in een ander land mijn eigen basis zijn?

Durf ik op mezelf te leunen?

Het grootste deel van de tijd voelt mijn hart hier zo vol en levendig en weet ik dat ik precies ben waar ik zou moeten zijn (en dat dit voor nu meer dan genoeg is), en dan zijn er de (gelukkig) schaarse momenten waarop de twijfels en de onzekerheid het overnemen en ik me afvraag of dit niet allemaal véél te impulsief is. (Wat ben ik aan het doen??!!!)

Ik weet inmiddels wat ik mag volgen. Waar ik naar mag luisteren. Wat ik meer aandacht mag geven.

Die kriebel in mijn buik. De lach die niet van mijn gezicht af te krijgen is. Mijn ontspannen lijf. De rust in mijn ziel. Mijn groei.

Jaren terug zag ik het maken van keuzes nog als iets heel zwaars en vooral als iets definitiefs.

Ik was altijd bang om het verkeerde te beslissen. Om te falen.

Keuzes maken verlamde me.

Inmiddels ben ik op een punt dat ik kan denken: dit voelt NU heel goed. En dat is het enige antwoord wat ik nodig heb.

Hoe dit verhaal verder gaat, ik heb nog even geen idee.

Ik laat het leven nu zijn werk doen en geef me over.

Ik heb naar mijn intuïtie durven luisteren, naar het stemmetje dat zei dat ik naar Málaga moest gaan in het najaar, en ik ben ervan overtuigd dat de rest ook voor me geregisseerd zal worden.

Misschien blijft het bij een heel mooi eenmalig iets, en misschien is het het begin van een heel nieuwe start.

De tijd zal het leren.

Maar wat een waardevol en rijk avontuur is het nu al geweest.

Liefs.