Mijn missie met Lief voor je Leif is om mensen terug te brengen bij zichzelf. Bij hun echte zelf. Omdat ik elke dag ervaar dat daar de sleutel ligt naar een echt mooi, vervullend en tevreden leven. Maar wat bedoel ik nou precies met je echte zelf? Jezelf kwijtraken, hoe gaat dat dan? Hoe raak je verwijderd van je echte zelf zoals ik het noem? Ik vertel erover in deze blog.

Je bent als een puur wonder op deze aarde gekomen. Als baby heb je nog geen patronen en overtuigingen, je hebt nog geen specifiek gedrag, je bent nog niet ‘beïnvloedt’ door ervaringen of mensen om je heen. Je zou jezelf kunnen zien als een onbeschreven blad. Je bent simpelweg pure liefde en goedheid en je staat nog helemaal in contact met jezelf, met wie je echt bent. Wanneer je nog heel klein bent mag alles er van jou zijn. Je eigenschappen, je impulsen, je verlangens, karakter en voorkeuren.

Opgroeiend heb je je opvoeders nodig om in te zien dat je er mag zijn en dat je waardevol bent. Je hebt je opvoeders nodig om in te zien dat je bijzonder bent en bepaalde talenten en capaciteiten hebt. Je eigenwaarde, zelfvertrouwen en zelfliefde zijn breekbaar in je kindertijd en moeten groeien. Wanneer je als kind voelt dat je volledig geaccepteerd wordt door je opvoeders, dat je opvoeders je zien en horen en aanmoedigen om jezelf te ontwikkelen dan voel je je gewenst en geliefd en ben je meestal goed (of beter) in staat om bij jezelf te blijven, je eigen bijzondere identiteit te ontwikkelen en uit te groeien tot de persoon die je bedoeld bent te worden.

Veel kinderen ervaren echter het tegenovergestelde. Het ouderschap is al generaties lang gericht op doen in plaats van zijn. Veel opvoeders zijn, vanuit een gebrek aan zelfbewustzijn, vooral bezig met het uitoefenen van controle op hun kind, focussen zich op doen en leren. Een manier van opvoeden die gebaseerd is op angst: angst dat je kind niks met zijn/haar leven gaat doen, mislukt, er niet bij hoort of buiten de boot valt. Kinderen worden over het algemeen niet aangemoedigd om hun unieke stem te vinden en te ontwikkelen, volledig zichzelf te zijn en hun eigen weg te vinden.

Wanneer de erkenning, aandacht en liefde waar je als kind naar verlangt uitblijft, je het idee hebt dat je opvoeders je niet echt zien en horen, ga je aan jezelf twijfelen. Die twijfel groeit doordat je als kind opgroeiend regelmatig ervaart dat je opvoeders je niet volledig accepteren voor wie je bent. Bepaald gedrag, verlangens, voorkeuren, impulsen, iets aan je uiterlijk, je emoties, je ervaart dat dit er niet altijd mag zijn. Daarbij betrek je als kind vrijwel alles op jezelf. Ook alle (negatieve) ervaringen en gebeurtenissen die helemaal niks met jou te maken hebben. Zo ontstaat op jonge leeftijd al de gedachte dat je niet goed genoeg bent zoals je bent of dat er iets mis met je is. Je keert je op zo’n moment af van wie en wat je werkelijk bent (liefde, goedheid). Wanneer jij jezelf afwijst voel je je leeg, waardeloos, niet geliefd. Omdat je je zo niet wilt voelen en de liefde en acceptatie van de mensen om je heen nodig hebt ga je jezelf aanpassen: je creëert een tweede identiteit (je ego).

Als kind voel je haarfijn aan wanneer je ouders je wél zien, wanneer je wél aandacht krijgt, wat ze wel aan je waarderen of leuk vinden, hoe ze wél willen dat je bent of je gedraagt. Vanaf dat moment ga je een identiteit en patronen ontwikkelen rondom die eigenschappen. Je wordt wie je opvoeders willen dat je bent en je gaat precies doen wat je liefde, aandacht en waardering oplevert (en afwijzing zoveel mogelijk voorkomt). Deze valse identiteit is alleen niet wie jij in de kern echt bent. Je gaat eigenschappen van jezelf in het donker houden, je past je aan, je zet een masker op.

Zo raak je jezelf steeds wat meer kwijt.

Vanuit die ontstane zelftwijfel, het verlangen om geaccepteerd te worden, het gebrek aan zelfliefde en de druk om iemand te worden ga je als kind opgroeiend vaak doen wat iedereen doet. Je gaat waarden nastreven van de mensen om je heen. Het toekomstbeeld nastreven van je opvoeders. Hetzelfde pad bewandelen als je vrienden. Je probeert zoveel mogelijk niet je unieke en bijzondere zelf te zijn maar bij de rest te horen en vooral niet op te vallen. Beetje bij beetje verlies je zo je eigen stem (of weerhoudt je jezelf van het vinden van die stem). Het lijntje met jezelf wordt steeds minder sterk.

De maatschappij en het onderwijssysteem dragen hier ook zeker hun steentje aan bij. Alles in onze maatschappij is extern gericht. Het draait allemaal om uiterlijk, opleiding, status, geld, carrière, bezittingen, doen, bereiken, ideale plaatjes, perfectie, hokjes. We groeien allemaal op met de illusie dat geluk en liefde buiten onszelf liggen en dat we pas iemand zijn wanneer we succesvol zijn of die checklist afgevinkt hebben. Op school wordt je niet aangemoedigd om je echte zelf te vinden, jezelf te ontplooien, te ontdekken en ontwikkelen en je eigen pad te vinden, maar om een goede baan te vinden en succesvol te worden, je ouders trots te maken, je leven op de rit te krijgen en hetzelfde pad te bewandelen als de rest bewandelt (ook al zijn dat totaal andere mensen met totaal andere interesses, talenten, voorkeuren en verlangens).

En dan komt er vaak een moment in je leven waarop je jezelf kwijtraakt. Je hebt jezelf een identiteit aangemeten die niet de jouwe is, die niet overeenkomt met wie je echt bent. Lang niet alles van jou mag er zijn, en het ontkennen van je ware natuur zorgt ervoor dat je innerlijke conflict steeds groter wordt. Je leeft een leven dat misschien ook wel niet helemaal het jouwe is. Dat eigenlijk niet weerspiegelt wie jij bent en wat jij belangrijk vindt. Je weet niet goed wie je bent, waar je voor staat, wat je wilt, wat je waarden zijn. Je bent volledig afhankelijk geworden van anderen (en het doen, de successen) om je waardig en goed te voelen over jezelf.

Jezelf kwijtraken, dat is een geschenk. Het is een uitnodiging. Jouw uitnodiging om weer terug te keren naar de waarheid van wie en wat je echt bent. Op die weg ga je je echte zelf leren kennen. Je gaat ontdekken wat jou jou maakt. Wat je voorkeuren en verlangens zijn, wat je leuk vindt, wat je hart laat zingen, wat je bijzondere eigenschappen zijn, welke waarden je belangrijk vindt, hoe je graag wilt dat je leven eruit ziet. Wat is mijn stem, wat zijn mijn idealen? Wat maakt mij eigenlijk gelukkig? Wie was ik voor de wereld me vertelde wie ik moest zijn en me leerde wat er allemaal niet van mij mocht zijn? Je gaat naar binnen keren, daar antwoorden vinden en vanuit daar je weg uitstippelen. Je gaat patronen doorbreken. Helen. Op die bijzondere reis ga je ervaren dat, in tegenstelling tot wat je geleerd en ervaren hebt, echt alles van jou er mag zijn, altijd. Dat je je leven mag leven vanuit je eigen voorwaarden. En dat waar je al die tijd naar zocht: geluk, liefde, acceptatie, waardigheid, bevestiging, waardering, dat je dat allemaal in jezelf kunt vinden.


Foto: Unsplash

Mijn missie met Lief voor je Leif is om mensen terug te brengen bij zichzelf. Bij hun echte zelf. Omdat ik elke dag ervaar dat daar de sleutel ligt naar een echt mooi, vervullend en tevreden leven. Maar wat bedoel ik nou precies met je echte zelf? Jezelf kwijtraken, hoe gaat dat dan? Hoe raak je verwijderd van je echte zelf zoals ik het noem? Ik vertel erover in deze blog.

Je bent als een puur wonder op deze aarde gekomen. Als baby heb je nog geen patronen en overtuigingen, je hebt nog geen specifiek gedrag, je bent nog niet ‘beïnvloedt’ door ervaringen of mensen om je heen. Je zou jezelf kunnen zien als een onbeschreven blad. Je bent simpelweg pure liefde en goedheid en je staat nog helemaal in contact met jezelf, met wie je echt bent. Wanneer je nog heel klein bent mag alles er van jou zijn. Je eigenschappen, je impulsen, je verlangens, karakter en voorkeuren.

Opgroeiend heb je je opvoeders nodig om in te zien dat je er mag zijn en dat je waardevol bent. Je hebt je opvoeders nodig om in te zien dat je bijzonder bent en bepaalde talenten en capaciteiten hebt. Je eigenwaarde, zelfvertrouwen en zelfliefde zijn breekbaar in je kindertijd en moeten groeien. Wanneer je als kind voelt dat je volledig geaccepteerd wordt door je opvoeders, dat je opvoeders je zien en horen en aanmoedigen om jezelf te ontwikkelen dan voel je je gewenst en geliefd en ben je meestal goed (of beter) in staat om bij jezelf te blijven, je eigen bijzondere identiteit te ontwikkelen en uit te groeien tot de persoon die je bedoeld bent te worden.

Veel kinderen ervaren echter het tegenovergestelde. Het ouderschap is al generaties lang gericht op doen in plaats van zijn. Veel opvoeders zijn, vanuit een gebrek aan zelfbewustzijn, vooral bezig met het uitoefenen van controle op hun kind, focussen zich op doen en leren. Een manier van opvoeden die gebaseerd is op angst: angst dat je kind niks met zijn/haar leven gaat doen, mislukt, er niet bij hoort of buiten de boot valt. Kinderen worden over het algemeen niet aangemoedigd om hun unieke stem te vinden en te ontwikkelen, volledig zichzelf te zijn en hun eigen weg te vinden.

Wanneer de erkenning, aandacht en liefde waar je als kind naar verlangt uitblijft, je het idee hebt dat je opvoeders je niet echt zien en horen, ga je aan jezelf twijfelen. Die twijfel groeit doordat je als kind opgroeiend regelmatig ervaart dat je opvoeders je niet volledig accepteren voor wie je bent. Bepaald gedrag, verlangens, voorkeuren, impulsen, iets aan je uiterlijk, je emoties, je ervaart dat dit er niet altijd mag zijn. Daarbij betrek je als kind vrijwel alles op jezelf. Ook alle (negatieve) ervaringen en gebeurtenissen die helemaal niks met jou te maken hebben. Zo ontstaat op jonge leeftijd al de gedachte dat je niet goed genoeg bent zoals je bent of dat er iets mis met je is. Je keert je op zo’n moment af van wie en wat je werkelijk bent (liefde, goedheid). Wanneer jij jezelf afwijst voel je je leeg, waardeloos, niet geliefd. Omdat je je zo niet wilt voelen en de liefde en acceptatie van de mensen om je heen nodig hebt ga je jezelf aanpassen: je creëert een tweede identiteit (je ego).

Als kind voel je haarfijn aan wanneer je ouders je wél zien, wanneer je wél aandacht krijgt, wat ze wel aan je waarderen of leuk vinden, hoe ze wél willen dat je bent of je gedraagt. Vanaf dat moment ga je een identiteit en patronen ontwikkelen rondom die eigenschappen. Je wordt wie je opvoeders willen dat je bent en je gaat precies doen wat je liefde, aandacht en waardering oplevert (en afwijzing zoveel mogelijk voorkomt). Deze valse identiteit is alleen niet wie jij in de kern echt bent. Je gaat eigenschappen van jezelf in het donker houden, je past je aan, je zet een masker op.

Zo raak je jezelf steeds wat meer kwijt.

Vanuit die ontstane zelftwijfel, het verlangen om geaccepteerd te worden, het gebrek aan zelfliefde en de druk om iemand te worden ga je als kind opgroeiend vaak doen wat iedereen doet. Je gaat waarden nastreven van de mensen om je heen. Het toekomstbeeld nastreven van je opvoeders. Hetzelfde pad bewandelen als je vrienden. Je probeert zoveel mogelijk niet je unieke en bijzondere zelf te zijn maar bij de rest te horen en vooral niet op te vallen. Beetje bij beetje verlies je zo je eigen stem (of weerhoudt je jezelf van het vinden van die stem). Het lijntje met jezelf wordt steeds minder sterk.

De maatschappij en het onderwijssysteem dragen hier ook zeker hun steentje aan bij. Alles in onze maatschappij is extern gericht. Het draait allemaal om uiterlijk, opleiding, status, geld, carrière, bezittingen, doen, bereiken, ideale plaatjes, perfectie, hokjes. We groeien allemaal op met de illusie dat geluk en liefde buiten onszelf liggen en dat we pas iemand zijn wanneer we succesvol zijn of die checklist afgevinkt hebben. Op school wordt je niet aangemoedigd om je echte zelf te vinden, jezelf te ontplooien, te ontdekken en ontwikkelen en je eigen pad te vinden, maar om een goede baan te vinden en succesvol te worden, je ouders trots te maken, je leven op de rit te krijgen en hetzelfde pad te bewandelen als de rest bewandelt (ook al zijn dat totaal andere mensen met totaal andere interesses, talenten, voorkeuren en verlangens).

En dan komt er vaak een moment in je leven waarop je jezelf kwijtraakt. Je hebt jezelf een identiteit aangemeten die niet de jouwe is, die niet overeenkomt met wie je echt bent. Lang niet alles van jou mag er zijn, en het ontkennen van je ware natuur zorgt ervoor dat je innerlijke conflict steeds groter wordt. Je leeft een leven dat misschien ook wel niet helemaal het jouwe is. Dat eigenlijk niet weerspiegelt wie jij bent en wat jij belangrijk vindt. Je weet niet goed wie je bent, waar je voor staat, wat je wilt, wat je waarden zijn. Je bent volledig afhankelijk geworden van anderen (en het doen, de successen) om je waardig en goed te voelen over jezelf.

Jezelf kwijtraken, dat is een geschenk. Het is een uitnodiging. Jouw uitnodiging om weer terug te keren naar de waarheid van wie en wat je echt bent. Op die weg ga je je echte zelf leren kennen. Je gaat ontdekken wat jou jou maakt. Wat je voorkeuren en verlangens zijn, wat je leuk vindt, wat je hart laat zingen, wat je bijzondere eigenschappen zijn, welke waarden je belangrijk vindt, hoe je graag wilt dat je leven eruit ziet. Wat is mijn stem, wat zijn mijn idealen? Wat maakt mij eigenlijk gelukkig? Wie was ik voor de wereld me vertelde wie ik moest zijn en me leerde wat er allemaal niet van mij mocht zijn? Je gaat naar binnen keren, daar antwoorden vinden en vanuit daar je weg uitstippelen. Je gaat patronen doorbreken. Helen. Op die bijzondere reis ga je ervaren dat, in tegenstelling tot wat je geleerd en ervaren hebt, echt alles van jou er mag zijn, altijd. Dat je je leven mag leven vanuit je eigen voorwaarden. En dat waar je al die tijd naar zocht: geluk, liefde, acceptatie, waardigheid, bevestiging, waardering, dat je dat allemaal in jezelf kunt vinden.


Foto: Unsplash