Veiligheid, me (on)veilig voelen. Vijftien jaar geleden wist ik nog niet dat dat de rode draad door mijn leven zou gaan worden.

Al die jaren zocht ik het extern. 

In eten. In mijn pubertijd zorgde eten ervoor dat ik even niet hoefde na te denken over thuis. Over de chaos waarin ik me bevond. Over hoe alles aan zijden draadjes aan elkaar hing. Over hoe verdrietig ik was over wat er allemaal gaande was. Over mijn eigen positie in dat alles. Eten werd mijn veilige haven (en ja, ik voel best wat schaamte nu ik dit zo opschrijf.)

Ik zocht mijn veiligheid in vriendjes, in relaties. Zij zouden mijn veilige haven wel worden. Zij zouden wel voor me zorgen. Me zekerheid geven. Me geborgenheid bieden.

Ik zocht (en zoek nog steeds zo af en toe) mijn veiligheid in geld. Wanneer ik genoeg geld op de bank had zou ik me wel veilig gaan voelen. Dan kon er niks meer misgaan. Dan had ik niks van een ander nodig. Dan hoefde ik nooit meer terug naar huis.

Ik zocht mijn veiligheid in een plek, in een nieuw thuis. En ja, mijn huisjes gaven me dat veilige gevoel. En geven. Eindelijk kan ik gewoon zijn. Wanneer ik thuis ben voelt het alsof er een warme deken over me heen valt. Hier kan ik al mijn tranen eruit huilen, die ik al die jaren opgekropt heb. Hier is niemand die mijn zijn kan beïnvloeden, ruzie met me kan maken of me een onveilig gevoel kan geven. 

Maar het veilige dat ik al die tijd buiten mijzelf vond, was altijd maar een tijdelijk thuiskomen. Iedere keer moest ik erop uit om het te zoeken, om het in iets of iemand te vinden. Het was niet stabiel, verre van duurzaam, en het maakte me ongelofelijk afhankelijk. 

De onveiligheid die ik jarenlang heb ervaren in mijn thuissituatie is een van mijn grotere pijnen. Een open wond, nog steeds. Maar na de afgelopen jaren vooral aan het stukje acceptatie te hebben gewerkt van alles wat was, of wat niet zo was, kan ik nu een veel groter plaatje waarnemen en de stipjes min of meer met elkaar verbinden.

Ik zie dingen nu veel meer helder, en ik snap zelfs waarom ik hier doorheen moest gaan. Het veilige gevoel wat voor mij ontbrak in mijn jeugd is eigenlijk meer een geschenk geworden. Het is een uitnodiging om nog meer te aarden in mezelf. Om nog een laagje dieper te gaan. Om nog meer mezelf te bewonen. Meer in mijn lijf te gaan zitten, te voelen, dat ik in mezelf altijd veilig ben. Het leven heeft een groter plan met mij, ik mag doorgroeien, dat is iets wat ik zo duidelijk voel.

En dus verschijnen er overal uitdagingen en triggers om me te wijzen op de plekken waar nog heling nodig is.

Het leven is de weerspiegeling van je ziel, daar geloof ik heilig in.

En wanneer ik me op die momenten niet bewust ben, is het mijn mind/ego die de touwtjes in handen heeft. Die op de automatische piloot weer gaat jagen naar geld, liefde, eten of zogenaamde zekerheden. Mijn mind is dol op snelle oplossingen en vooral oplossingen buiten mij. Maar ik kom nu steeds sneller bij zinnen. Ik ben me veel bewuster. Op zo’n moment ga ik weer zitten, adem ik door al die angstige en onveilige gevoelens heen en kom ik weer terug bij mezelf. Daar waar alles goed is. Ik veilig ben. Er genoeg is. Waar ik alles kan vinden wat ik jarenlang in iets of iemand gezocht heb.

Door keer op keer naar binnen te keren en dáár mijn veiligheid te zoeken word ik continu gewezen op het bijzondere wezen dat ik ben (en wij allemaal zijn). Ik ontrafel steeds meer wie en wat ik niet ben (mijn verleden, mijn gedachten, mijn verhaal, mijn trauma’s, mijn angsten, mijn bezittingen) en dat is zó bijzonder.

Ik leer me veilig voelen in situaties waarin ik nooit had gedacht veiligheid te kunnen ervaren. Ik leer me los te maken van de zekerheid van een huis, een bankrekening. Ik leer te vertrouwen op mijn oneindige kracht, en weet dat ik altijd terug kan keren naar de liefde, warmte en veiligheid in mezelf.

X

Veiligheid, me (on)veilig voelen. Vijftien jaar geleden wist ik nog niet dat dat de rode draad door mijn leven zou gaan worden.

Al die jaren zocht ik het extern. 

In eten. In mijn pubertijd zorgde eten ervoor dat ik even niet hoefde na te denken over thuis. Over de chaos waarin ik me bevond. Over hoe alles aan zijden draadjes aan elkaar hing. Over hoe verdrietig ik was over wat er allemaal gaande was. Over mijn eigen positie in dat alles. Eten werd mijn veilige haven (en ja, ik voel best wat schaamte nu ik dit zo opschrijf.)

Ik zocht mijn veiligheid in vriendjes, in relaties. Zij zouden mijn veilige haven wel worden. Zij zouden wel voor me zorgen. Me zekerheid geven. Me geborgenheid bieden.

Ik zocht (en zoek nog steeds zo af en toe) mijn veiligheid in geld. Wanneer ik genoeg geld op de bank had zou ik me wel veilig gaan voelen. Dan kon er niks meer misgaan. Dan had ik niks van een ander nodig. Dan hoefde ik nooit meer terug naar huis.

Ik zocht mijn veiligheid in een plek, in een nieuw thuis. En ja, mijn huisjes gaven me dat veilige gevoel. En geven. Eindelijk kan ik gewoon zijn. Wanneer ik thuis ben voelt het alsof er een warme deken over me heen valt. Hier kan ik al mijn tranen eruit huilen, die ik al die jaren opgekropt heb. Hier is niemand die mijn zijn kan beïnvloeden, ruzie met me kan maken of me een onveilig gevoel kan geven. 

Maar het veilige dat ik al die tijd buiten mijzelf vond, was altijd maar een tijdelijk thuiskomen. Iedere keer moest ik erop uit om het te zoeken, om het in iets of iemand te vinden. Het was niet stabiel, verre van duurzaam, en het maakte me ongelofelijk afhankelijk. 

De onveiligheid die ik jarenlang heb ervaren in mijn thuissituatie is een van mijn grotere pijnen. Een open wond, nog steeds. Maar na de afgelopen jaren vooral aan het stukje acceptatie te hebben gewerkt van alles wat was, of wat niet zo was, kan ik nu een veel groter plaatje waarnemen en de stipjes min of meer met elkaar verbinden.

Ik zie dingen nu veel meer helder, en ik snap zelfs waarom ik hier doorheen moest gaan. Het veilige gevoel wat voor mij ontbrak in mijn jeugd is eigenlijk meer een geschenk geworden. Het is een uitnodiging om nog meer te aarden in mezelf. Om nog een laagje dieper te gaan. Om nog meer mezelf te bewonen. Meer in mijn lijf te gaan zitten, te voelen, dat ik in mezelf altijd veilig ben. Het leven heeft een groter plan met mij, ik mag doorgroeien, dat is iets wat ik zo duidelijk voel.

En dus verschijnen er overal uitdagingen en triggers om me te wijzen op de plekken waar nog heling nodig is.

Het leven is de weerspiegeling van je ziel, daar geloof ik heilig in.

En wanneer ik me op die momenten niet bewust ben, is het mijn mind/ego die de touwtjes in handen heeft. Die op de automatische piloot weer gaat jagen naar geld, liefde, eten of zogenaamde zekerheden. Mijn mind is dol op snelle oplossingen en vooral oplossingen buiten mij. Maar ik kom nu steeds sneller bij zinnen. Ik ben me veel bewuster. Op zo’n moment ga ik weer zitten, adem ik door al die angstige en onveilige gevoelens heen en kom ik weer terug bij mezelf. Daar waar alles goed is. Ik veilig ben. Er genoeg is. Waar ik alles kan vinden wat ik jarenlang in iets of iemand gezocht heb.

Door keer op keer naar binnen te keren en dáár mijn veiligheid te zoeken word ik continu gewezen op het bijzondere wezen dat ik ben (en wij allemaal zijn). Ik ontrafel steeds meer wie en wat ik niet ben (mijn verleden, mijn gedachten, mijn verhaal, mijn trauma’s, mijn angsten, mijn bezittingen) en dat is zó bijzonder.

Ik leer me veilig voelen in situaties waarin ik nooit had gedacht veiligheid te kunnen ervaren. Ik leer me los te maken van de zekerheid van een huis, een bankrekening. Ik leer te vertrouwen op mijn oneindige kracht, en weet dat ik altijd terug kan keren naar de liefde, warmte en veiligheid in mezelf.

X