Het is nooit mijn droom geweest om moeder te worden en een gezin te stichten. Ik ben niet jaloers op de vrouwen van mijn leeftijd die zwanger raken (en dat zijn er nogal een hoop). Ik krijg geen kriebels wanneer ik baby’s zie. Ik voel me niet achterlopen op mensen van mijn leeftijd die een gezin hebben. Wanneer ik families zie kan ik ontroerd raken van de liefde die ze samen uitstralen, van hoe ontwapenend en puur kinderen zijn, maar zegt mijn binnenste tegelijk in alles: dat is niet mijn weg.

De laatste jaren ben ik op een intensieve innerlijke reis en leer ik mezelf steeds beter kennen. Vroeger, jaren terug, zou ik zonder nadenken het gebaande pad zijn gaan bewandelen en had ik misschien ook wel het ideaalplaatje van een gezin willen nastreven. Gewoon omdat iedereen dat doet. Omdat het bijna van je verwacht wordt. Maar hoe dichter ik nu bij mezelf en mijn eigen waarheid kom, hoe sterker ik voel dat mijn leven een ander pad kent dan wat de meeste mensen bewandelen.

Ik ben bijna 31 maar gevoelsmatig kom ik pas net kijken op de wereld. Ik voel me heel volwassen en verantwoordelijk, maar tegelijk ook totaal niet. Ik wil nog zoveel doen. Nog zoveel ontdekken. Groeien. Vinden. Zoeken. Leren. Ik ben op mijn plek in waar ik nu sta, ontzettend. Ik ben gelukkiger dan ooit. In wat ik doe. Met mezelf. Met het leven dat ik leef. De dromen die ik heb. Wanneer ik aan de toekomst denk dan zie ik mezelf reizen, van mijn vrijheid genieten, mijn bedrijf verder laten groeien. Ik wil mezelf ontwikkelen tot mijn volle potentieel, en kijken wat dat potentieel dan precies is. Ik wil de wereld in, misschien wel een ander ‘thuis’ vinden. Ik wil mensen helpen, nog zo ontzettend veel.

In de toekomst zoals ik die nu voor mezelf zie komen daarom geen kinderen voor. Enerzijds omdat ik het verlangen (nog) niet voel en mezelf niet echt als moeder zie, anderzijds omdat ik heel goed heb nagedacht over het krijgen van kinderen.

Het werk wat ik nu doe en ook mijn eigen helingsproces hebben me genoeg stof tot nadenken gegeven. Ik ben anders gaan kijken naar het stichten van een gezin. Ik besef me de enorme verantwoordelijkheid, en ik denk niet dat ik het kan, een kind opvoeden op de manier waarop ik het graag zou willen opvoeden. Ik heb er talloze boeken over gelezen, ik ken alle do’s en dont’s, maar ook mijn kind zal een gewond kind worden. Ik zal fouten en domme keuzes maken, verkeerde dingen zeggen, niet liefdevol reageren, belemmerende patronen doorgeven, mijn eigen wonden projecteren op mijn kind.

Ook past het in mijn hoofd niet. Ik met mijn idealen en ambities, mijn leefstijl. Mijn vrijheid is mijn belangrijkste waarde. Ik leef van dag tot dag, ik ben geen planner, ik hou niet van vastigheid of dingen die me binden. Wanneer ik een gezin zou willen stichten moet ik heel veel (van mezelf) op gaan geven. En wanneer ik die keuze maak wil ik daar volledig achter staan. Ik wil dan voelen dat ik alle ruimte heb om me de komende jaren op een klein mensje te richten. Ik wil niet én én doen, driehonderd ballen hoog houden. Dat is totaal niet mij. Wanneer ik moeder word wil ik er écht zijn voor mijn kind. Ik wil alle rust in me voelen om van die taak mijn allergrootste prioriteit te maken. Ik hou niet van concessies. Ik ben niet goed in kiezen. Ik luisterde een interview met Matthew Mcconaughey waarin hij vertelde wat hij het meest bewonderd aan zijn vrouw: dat ze haar prioriteiten zo helder heeft. Haar gezin staat op de eerste plaats. Ze laat alles uit haar handen vallen wanneer haar kinderen haar nodig hebben. Wat ze ook aan het doen is, met wie ze ook praat, het is nooit belangrijker. Dat raakte me en is precies wat ik bedoel. Als ik het verlangen om een kind te krijgen ooit wél ga voelen dan wil ik de rust hebben om alles uit mijn handen te laten vallen en mezelf voor langere tijd op nummer twee of drie te zetten.

Die rust heb ik nu niet en zie ik mezelf de komende jaren ook niet krijgen. Er trekt zoveel aan me, altijd. Ik vind mezelf nog zo belangrijk. Ik kan niet in de toekomst kijken, misschien ben ik over vijf jaar wel een heel ander mens en zijn mijn prioriteiten dus ook veranderd, maar voor nu kies ik een ander pad. 

Wat me sterkt in het maken van keuzes die misschien anders zijn dan de norm is dat ik gezegend ben met mensen in mijn leven die me volledig accepteren voor wie ik ben. Zij zien dat ik bloei, dat ik een leven leef wat echt bij me past, en moedigen mij aan in elke stap die ik zet. Ondanks dat zij totaal andere levens leiden en zelf andere keuzes maken. Ook het zelfliefde proces van de afgelopen jaren heeft ervoor gezorgd dat ik er geen moeite meer mee heb om ergens alleen in te staan. Ik heb mezelf. Ik vind het niet erg om anders te zijn, of anders te doen. Ik heb mijn anders zijn volledig omarmd en vind het vooral belangrijk om heel dicht bij mezelf te blijven en míjn waarheid te leven. En ik heb vertrouwen, eindeloos veel. Dat het leven altijd blijft regisseren wat bij mij past. Bij wie ik ben. 

x


Foto: Unsplash

Het is nooit mijn droom geweest om moeder te worden en een gezin te stichten. Ik ben niet jaloers op de vrouwen van mijn leeftijd die zwanger raken (en dat zijn er nogal een hoop). Ik krijg geen kriebels wanneer ik baby’s zie. Ik voel me niet achterlopen op mensen van mijn leeftijd die een gezin hebben. Wanneer ik families zie kan ik ontroerd raken van de liefde die ze samen uitstralen, van hoe ontwapenend en puur kinderen zijn, maar zegt mijn binnenste tegelijk in alles: dat is niet mijn weg.

De laatste jaren ben ik op een intensieve innerlijke reis en leer ik mezelf steeds beter kennen. Vroeger, jaren terug, zou ik zonder nadenken het gebaande pad zijn gaan bewandelen en had ik misschien ook wel het ideaalplaatje van een gezin willen nastreven. Gewoon omdat iedereen dat doet. Omdat het bijna van je verwacht wordt. Maar hoe dichter ik nu bij mezelf en mijn eigen waarheid kom, hoe sterker ik voel dat mijn leven een ander pad kent dan wat de meeste mensen bewandelen.

Ik ben bijna 31 maar gevoelsmatig kom ik pas net kijken op de wereld. Ik voel me heel volwassen en verantwoordelijk, maar tegelijk ook totaal niet. Ik wil nog zoveel doen. Nog zoveel ontdekken. Groeien. Vinden. Zoeken. Leren. Ik ben op mijn plek in waar ik nu sta, ontzettend. Ik ben gelukkiger dan ooit. In wat ik doe. Met mezelf. Met het leven dat ik leef. De dromen die ik heb. Wanneer ik aan de toekomst denk dan zie ik mezelf reizen, van mijn vrijheid genieten, mijn bedrijf verder laten groeien. Ik wil mezelf ontwikkelen tot mijn volle potentieel, en kijken wat dat potentieel dan precies is. Ik wil de wereld in, misschien wel een ander ‘thuis’ vinden. Ik wil mensen helpen, nog zo ontzettend veel.

In de toekomst zoals ik die nu voor mezelf zie komen daarom geen kinderen voor. Enerzijds omdat ik het verlangen (nog) niet voel en mezelf niet echt als moeder zie, anderzijds omdat ik heel goed heb nagedacht over het krijgen van kinderen.

Het werk wat ik nu doe en ook mijn eigen helingsproces hebben me genoeg stof tot nadenken gegeven. Ik ben anders gaan kijken naar het stichten van een gezin. Ik besef me de enorme verantwoordelijkheid, en ik denk niet dat ik het kan, een kind opvoeden op de manier waarop ik het graag zou willen opvoeden. Ik heb er talloze boeken over gelezen, ik ken alle do’s en dont’s, maar ook mijn kind zal een gewond kind worden. Ik zal fouten en domme keuzes maken, verkeerde dingen zeggen, niet liefdevol reageren, belemmerende patronen doorgeven, mijn eigen wonden projecteren op mijn kind.

Ook past het in mijn hoofd niet. Ik met mijn idealen en ambities, mijn leefstijl. Mijn vrijheid is mijn belangrijkste waarde. Ik leef van dag tot dag, ik ben geen planner, ik hou niet van vastigheid of dingen die me binden. Wanneer ik een gezin zou willen stichten moet ik heel veel (van mezelf) op gaan geven. En wanneer ik die keuze maak wil ik daar volledig achter staan. Ik wil dan voelen dat ik alle ruimte heb om me de komende jaren op een klein mensje te richten. Ik wil niet én én doen, driehonderd ballen hoog houden. Dat is totaal niet mij. Wanneer ik moeder word wil ik er écht zijn voor mijn kind. Ik wil alle rust in me voelen om van die taak mijn allergrootste prioriteit te maken. Ik hou niet van concessies. Ik ben niet goed in kiezen. Ik luisterde een interview met Matthew Mcconaughey waarin hij vertelde wat hij het meest bewonderd aan zijn vrouw: dat ze haar prioriteiten zo helder heeft. Haar gezin staat op de eerste plaats. Ze laat alles uit haar handen vallen wanneer haar kinderen haar nodig hebben. Wat ze ook aan het doen is, met wie ze ook praat, het is nooit belangrijker. Dat raakte me en is precies wat ik bedoel. Als ik het verlangen om een kind te krijgen ooit wél ga voelen dan wil ik de rust hebben om alles uit mijn handen te laten vallen en mezelf voor langere tijd op nummer twee of drie te zetten.

Die rust heb ik nu niet en zie ik mezelf de komende jaren ook niet krijgen. Er trekt zoveel aan me, altijd. Ik vind mezelf nog zo belangrijk. Ik kan niet in de toekomst kijken, misschien ben ik over vijf jaar wel een heel ander mens en zijn mijn prioriteiten dus ook veranderd, maar voor nu kies ik een ander pad. 

Wat me sterkt in het maken van keuzes die misschien anders zijn dan de norm is dat ik gezegend ben met mensen in mijn leven die me volledig accepteren voor wie ik ben. Zij zien dat ik bloei, dat ik een leven leef wat echt bij me past, en moedigen mij aan in elke stap die ik zet. Ondanks dat zij totaal andere levens leiden en zelf andere keuzes maken. Ook het zelfliefde proces van de afgelopen jaren heeft ervoor gezorgd dat ik er geen moeite meer mee heb om ergens alleen in te staan. Ik heb mezelf. Ik vind het niet erg om anders te zijn, of anders te doen. Ik heb mijn anders zijn volledig omarmd en vind het vooral belangrijk om heel dicht bij mezelf te blijven en míjn waarheid te leven. En ik heb vertrouwen, eindeloos veel. Dat het leven altijd blijft regisseren wat bij mij past. Bij wie ik ben. 

x


Foto: Unsplash