Er was een tijd in mijn leven waarin ik echte liefde heb gekend. Maar in die tijd had ik ook een baan die totaal niet bij mij paste, deed ik niks met mijn talenten en had ik geen idee wie ik was.

Er was een tijd in mijn leven waarin ik heel veel vrienden had en het leven elk weekend een groot feest was, maar persoonlijk lag ik toen in puin. Ik was ontzettend onzeker over mezelf, people pleasde iedereen, voelde me verschrikkelijk in mijn lichaam.

Nu is er een tijd waarin ik die liefde niet heb, die bergen vrienden ook niet, maar heb ik wel dat mooie bedrijf, dat vervullende werk en die fijne relatie met mezelf.

Al een tijdje denk ik na over dat we als mens altijd maar streven naar ‘the missing piece’. Het missende stukje. De baan, de relatie, het huis, de passie, de baby, het perfecte lijf, financiële vrijheid, een bepaalde droom.

We zijn bijna allemaal opgegroeid met het idee dat alles maakbaar is en dat we het allemaal kunnen hebben.

Steeds vaker kom ik tot de conclusie als ik naar mijn eigen leven kijk dat je het allemaal kunt hebben gedurende je leven, maar nooit allemaal tegelijk.

Waar je aan de ene kant iets krijgt of bereikt gaat er aan de andere kant meestal/vaak iets verloren.

Het leven bestaat uit keuzes maken. Kies je voor het een en ga je daar helemaal voor dan sluit je het ander uit. Het gaat meestal niet beide.

Je kunt (wat mij betreft) niet én het allerbeste uit jezelf halen, een bedrijf runnen of een carrière hebben, een geweldige mama zijn die er altijd is, een perfecte vrouw voor je partner, de wereld redden en verbeteren, en ga zo maar door.

Hoe uitputtend is het ook om zo’n ideaalbeeld na te streven en dat van jezelf te vragen.

Hoewel ik nooit zo van de ideaalplaatjes ben geweest heb ik ook wel een fase gehad waarin ik maar op zoek bleef naar dat missende stukje.

Het maakte me ongelukkig.

In het uitvinden van mezelf en mijn levenspad heb ik keuzes leren maken. Ik besefte me onderweg dat ik het nooit allemaal (goed) kon doen en dat ik daardoor, als ik geen keuzes zou maken en het allemaal wilde, vrijwel altijd teleurgesteld in mezelf zou zijn. Ik ben iemand die helemaal blind ergens voor wil gaan en door niks en niemand tegengehouden wil worden daarin. Dat kan niet zonder consequenties. En die consequenties heb ik dus ook aanvaard.

En hoewel ik heus ook wel eens wat mis in mijn leven, een fijne partner bijvoorbeeld, sta ik nog steeds voor honderd procent achter de keuzes die ik vijf jaar geleden maakte. Het heeft me rust gegeven om niet álles (tegelijk) te willen en ik ben wat ik wel heb daardoor veel meer gaan waarderen.

Door het alsmaar jagen naar een moment in de toekomst wat niet bestaat (het moment waarop het leven compleet voelt), gaan we voorbij aan hoeveel perfectie er vaak al aanwezig is in dit moment. Gaan we volledig voorbij aan wat er is. Aan wat we allang hebben.

Ik denk dat het onze les als mens is om de imperfectie van het leven meer te gaan omarmen.

Meer te gaan waarderen wat er in het nu is.

En in te zien dat het missende stukje ons niet nóg gelukkiger gaat maken.

De mate waarin je geluk ervaart heeft namelijk alles te maken met in hoeverre je de realiteit van het nu accepteert.

Er komt geen moment waarop het leven beter is dan dit. Dit is het moment.

Lukt het je niet om in dit moment gelukkig te zijn met wat je hebt dan zul je het in de toekomst ook niet worden.

To appreciate betekent ‘to raise value’.

Wanneer je iets waardeert verhoog je de waarde ervan.

Laten we ons leven meer waarderen voor hoe het is. In het nu. En ons richten op wat we wel hebben.

Kijk om je heen. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.


Foto: Unsplash