fbpx

Innerlijk kind werk

Omgaan met je ouders terwijl je aan het helen bent

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ik krijg hier veel vragen over, en mensen zijn vaak benieuwd hoe je dat doet, en hoe ik dat doe (en heb gedaan): omgaan met je ouders terwijl je aan het helen bent. Hoe vind je je weg? Hoe onderhoud je contact terwijl je zelf met een verwerkingsproces bezig bent? Wat zijn zogenaamde do’s en don’ts? Ik beantwoord je vragen in deze blog! Neem eruit mee wat goed voelt voor je!

Je hebt je ouders niet (perse) nodig in je helingsproces

Laat ik met deze beginnen: je hebt je ouders niet nodig in je helingsproces. Helen kun je helemaal zelfstandig. Je hebt geen goedkeuring nodig, je hebt geen bevestiging nodig, je hebt niet perse antwoorden nodig (soms kan dat helpend zijn, dat wel). Dat betekent dat je je ouders ook niet actief in jouw proces hoeft te betrekken als je ergens weet dat zij niet in staat zijn om… begrip te hebben, zelf te groeien, een open gesprek te voeren, met jou te praten over je kindertijd en pijn, naar je te luisteren. Het is natuurlijk ontzettend helend wanneer je ouders wél bereid zijn om samen met jou het werk te doen, maar de realiteit is in de meeste gevallen helaas vaak anders. En dat is pijnlijk, soms lastig en frustrerend. Want je zou graag wél dingen met hen willen delen, je groei, waar je doorheen gaat. Je zou graag wél die vragen stellen (zonder dat dit uitloopt op een conflict). Ik kan alleen maar zeggen: probeer je verwachtingspatroon ten opzichte van je ouders in dit geval echt heel laag te houden. Jij doet dit voor jou. En jij kunt dit ‘alleen’.

Jouw pijn is jouw verantwoordelijkheid

Veel mensen die het innerlijk kind werk ontdekken schieten vervolgens een tijdje in een verwijt modus. (Ik weet er zelf alles van…) Je ontdekt ongezonde patronen, wonden en trauma’s, je voelt je boos en verdrietig en je wilt dat je ouders dat weten. (Keer op keer.) Zij hebben jou dit immers aangedaan. Door hen ben jij zo geworden. Die verwijt modus kan zich uiten in (sarcastische) opmerkingen, een boos gevoel wanneer je in hun aanwezigheid bent. Alsof je in je kindrol zit. Er is (even) niks met je te beginnen: je bent dwars, gefrustreerd en boos. Op alles wat ze zeggen wil je een weerwoord geven. Deze fase in je proces mag er zeker zijn, maar ik wil dat je weet dat je je ouders niet meer verantwoordelijk hoeft te houden voor jouw pijn. Evenals dat je je ouders nu ook niet meer verantwoordelijk kunt houden voor jouw behoeften. Jouw pijn is nu jouw verantwoordelijkheid, en jij mag nu zelf voor je innerlijke kind gaan zorgen. Die ouder voor jezelf zijn. Dat mensje in jezelf die aandacht en liefde gaan geven. Het werk doen omvat niet de verantwoordelijkheid bij je ouders neerleggen, hen verwijten blijven maken en verwachten dat zij veranderen of je pijn wel weg zullen nemen. Dat is niet helen. Het lucht soms heel even op, je even lekker afreageren en je verantwoordelijkheid even niet dragen, maar het is niet dé manier. Jij bent nu volwassen, jouw pijn is van jou.

Je pijn bespreken met je ouders?

Wel of niet doen? Dat is helemaal afhankelijk van de ontwikkeling van je ouders en ook wel afhankelijk van waar je staat in je proces. Ik zou het zelf niet aanraden om, wanneer de emoties nog hevig zijn en je zelf in de beginfase van je proces zit (de fase waarin je je trauma’s en patronen ontdekt, je je aan het verdiepen bent in je kindertijd en je boos, gekwetst, verdrietig en gefrustreerd bent), je pijn en worstelingen te bespreken met je ouders. Vaak schiet je dan in zo’n gesprek zelf in je kindrol, gaan je ouders in de afwijzing en raak je alleen maar verder van elkaar verwijderd. Met je ouders praten over je kindertijd, over waarin zij gefaald hebben (kort gezegd), over jouw pijn en issues, dat vraagt van beide kanten ontzettend veel. Goede communicatie, inlevingsvermogen, zelfacceptatie. Vaak zijn ouders niet in staat om deze gesprekken te voeren, en hoe verdrietig dat ook is kun je dat alleen maar accepteren. Zoals ik hierboven ook zeg: je bent niet afhankelijk van je ouders om verder te helen en stappen te zetten in je proces. Je kunt jouw pijn met een therapeut bespreken en daar ventileren, of met je partner of een goede vriend of vriendin. Denk en voel je dat ze ergens wel in staat zijn om naar je te luisteren of groeien ze daar na een tijdje op een natuurlijke manier naartoe dan kun je zeker proberen om het gesprek aan te gaan. Bedenk je dan van tevoren wat je wilt gaan zeggen, je kunt het het beste voor jezelf uitschrijven, en bedenk je dan vervolgens hoe jij deze informatie zelf zou willen ontvangen (heel belangrijk!). (Hoe kun je zeggen wat je wilt zeggen op een manier die je ouders kunnen ontvangen?) Wat je gaat zeggen zal ‘pijn’ doen. Je ouders zullen tijd nodig hebben om dat te verwerken. Hun reactie kan alle kanten opgaan. Bereid je hierop voor en probeer ten alle tijden bij jezelf te blijven. Vind je een officieel gesprek te spannend? Breng dan eens terloops iets ter sprake wanneer je samen met je ouders bent. ‘He mam, toen ik 15 was heb ik me een tijdje zo eenzaam gevoeld… ik moest daar deze week nog aan denken..’ (voorbeeld). Je merkt aan hun reactie vanzelf of je vaker over vroeger kunt praten of niet.

Laat de pijn van je ouders bij henzelf

De meeste ouders schieten in de afwijzing en nemen een slachtofferrol aan wanneer het verleden ter sprake komt en je aangeeft dat je als kind niet altijd blij was met hoe dingen zijn gegaan, of dat je nog last hebt van bepaalde keuzes of perioden. Als kind kan het je raken om te zien dat je ouders pijn hebben, zich gekwetst voelen, en dat jij daar dan zogenaamd de oorzaak van bent. (Wanneer je een caretaker patroon hebt voel je je vaak verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen.) Hoe moeilijk het ook is: laat de pijn van je ouders bij hen. Jij draagt al zoveel. Je bent zo moedig en je doet ontzettend belangrijk werk. Jij kunt hun pijn niet ook nog gaan dragen. Jij hoeft dit niet voor hen op te lossen. Je ouders hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Zij hebben zelf hun werk te doen.

Probeer ten alle tijden bij jezelf te blijven en voor jezelf te kiezen

Voor jezelf gaan kiezen kan in jouw geval misschien wel betekenen dat je diepgewortelde patronen moet gaan doorbreken. Bij jezelf blijven betekent dat je gaat leren om je eigen waarheid te gaan leven, dat je durft te luisteren naar je intuïtie, je Knowing, en dat je jezelf nooit meer in de steek laat om iemand anders te plezieren. En dat is een proces. Een langdurig proces. Afhankelijk van je achtergrond en je verleden kun je door je ouders of familie telkens weer aan het wankelen gebracht worden. Om tóch voor die ander te kiezen. Om toch toe te geven. Om toch je grenzen te negeren. Om toch het schuldgevoel te dragen. Om toch aan jezelf (en wat je ontdekt of de inzichten die je hebt gehad) te gaan twijfelen. Jij zit middenin een groeiproces. Je bent je aan het ontwikkelen. Je hebt het zelf misschien nog niet zo door, maar je verandert. Je bent op weg naar een nieuwe jij. De mensen die het dichtst bij jou staan zien dat. Groei is lastig te verkroppen als je zelf stilstaat. Zij zullen er daarom (onbewust) alles aan doen om jou te houden zoals je bent. Om die familie dynamieken in stand te houden. Alleen strikte grenzen gaan je hier doorheen helpen. Het is belangrijk dat je voor jezelf weet wat acceptabel is en wat niet. Emotioneel, mentaal. Welke acties oké zijn en welke niet. Wat mensen mogen zeggen en wat niet. Waar je grenzen liggen. Doe wat goed is voor JOU.

Ontwikkel empathie en compassie en probeer je ouders te gaan begrijpen

Verwijten maken is dus niet de weg, en misschien zijn je ouders ook niet in staat om met je over hun pijn te praten, maar wat je wel kunt doen en wat ook helend voor jou zal zijn is om je in te gaan leven in je ouders en je te gaan verdiepen in hun kindertijd. Ik snap dat het heel dubbel voelt om én ‘al’ het werk te doen, én je verwijten voor jezelf te houden, én dan ook nog eens moeite te gaan doen om je ouders beter te leren kennen en hen te gaan begrijpen. Ik snap het, heel goed. Maar nogmaals: jij doet dit voor jou. Jij verlangt naar rust. Jij wilt je lichter voelen en meer van het leven kunnen genieten. Jij wilt je echte zelf leren kennen en afstand doen van alles wat niet ‘jou’ is. Als jij wilt helen zul jij het werk moeten doen. De oplossing ligt niet in je ouders. Zij zullen waarschijnlijk niet meer veranderen. Wil je toch die fijne band met hen opbouwen of die ‘normale’ relatie hebben dan ligt de sleutel bij jou. Empathie en compassie gaan je hierbij helpen. Probeer je ouders te gaan begrijpen, waarom ze zijn wie ze zijn, doen wat ze doen en hebben gedaan. Wat hen gevormd heeft. Ga je in hen verdiepen. Stel vragen over hun kindertijd en jeugd. Wat hebben ze vroeger allemaal meegemaakt? Hoe waren hun ouders? Hadden ze een liefdevolle kindertijd? Hoe zijn ze opgegroeid? Hoe stonden ze in het leven toen ze jou kregen? Bekijk samen eens foto’s van vroeger, toen je vader en moeder kinderen waren. Wees geïnteresseerd in hun geschiedenis. Zo kun je gaandeweg waarschijnlijk beter gaan begrijpen waarom ze bepaalde keuzes hebben gemaakt, waarom ze er niet altijd voor je konden zijn, niet in staat waren te geven waar je naar verlangde. Dit is een stap die waarschijnlijk pas goed voelt om te zetten wanneer je al wat langer het werk doet, maar je zult merken dat dit voor jou ook enorm helend zal zijn.

Neem (een tijdje) wat afstand wanneer dat het beste voor je is

Wanneer je zelf door een diep helingsproces gaat is het bijna onmogelijk om tegelijkertijd een band met je ouders te hebben en hen dagelijks of heel regelmatig te zien. Er zijn zoveel tegenstrijdige emoties, je innerlijke kind heeft veel aandacht nodig, je hebt tijd nodig om dingen te verwerken en een plekje te geven. Het is heel natuurlijk om dan een tijdje afstand te nemen. Voel je absoluut niet schuldig over die afstand (wanneer je dat wel voelt weet je dat je daar nog werk te doen hebt..). Weet dat je die ruimte en afstand mag nemen. Je mag voor jezelf kiezen en doen wat het beste is voor jou.


Ik hoop dat deze blog helpend voor je was! Heb je vragen? Kan ik nog dieper ingaan op een specifiek onderwerp omtrent deze blog? Laat van je horen in de reacties!


Foto: Unsplash

Ik krijg hier veel vragen over, en mensen zijn vaak benieuwd hoe je dat doet, en hoe ik dat doe (en heb gedaan): omgaan met je ouders terwijl je aan het helen bent. Hoe vind je je weg? Hoe onderhoud je contact terwijl je zelf met een verwerkingsproces bezig bent? Wat zijn zogenaamde do’s en don’ts? Ik beantwoord je vragen in deze blog! Neem eruit mee wat goed voelt voor je!

Je hebt je ouders niet (perse) nodig in je helingsproces

Laat ik met deze beginnen: je hebt je ouders niet nodig in je helingsproces. Helen kun je helemaal zelfstandig. Je hebt geen goedkeuring nodig, je hebt geen bevestiging nodig, je hebt niet perse antwoorden nodig (soms kan dat helpend zijn, dat wel). Dat betekent dat je je ouders ook niet actief in jouw proces hoeft te betrekken als je ergens weet dat zij niet in staat zijn om… begrip te hebben, zelf te groeien, een open gesprek te voeren, met jou te praten over je kindertijd en pijn, naar je te luisteren. Het is natuurlijk ontzettend helend wanneer je ouders wél bereid zijn om samen met jou het werk te doen, maar de realiteit is in de meeste gevallen helaas vaak anders. En dat is pijnlijk, soms lastig en frustrerend. Want je zou graag wél dingen met hen willen delen, je groei, waar je doorheen gaat. Je zou graag wél die vragen stellen (zonder dat dit uitloopt op een conflict). Ik kan alleen maar zeggen: probeer je verwachtingspatroon ten opzichte van je ouders in dit geval echt heel laag te houden. Jij doet dit voor jou. En jij kunt dit ‘alleen’.

Jouw pijn is jouw verantwoordelijkheid

Veel mensen die het innerlijk kind werk ontdekken schieten vervolgens een tijdje in een verwijt modus. (Ik weet er zelf alles van…) Je ontdekt ongezonde patronen, wonden en trauma’s, je voelt je boos en verdrietig en je wilt dat je ouders dat weten. (Keer op keer.) Zij hebben jou dit immers aangedaan. Door hen ben jij zo geworden. Die verwijt modus kan zich uiten in (sarcastische) opmerkingen, een boos gevoel wanneer je in hun aanwezigheid bent. Alsof je in je kindrol zit. Er is (even) niks met je te beginnen: je bent dwars, gefrustreerd en boos. Op alles wat ze zeggen wil je een weerwoord geven. Deze fase in je proces mag er zeker zijn, maar ik wil dat je weet dat je je ouders niet meer verantwoordelijk hoeft te houden voor jouw pijn. Evenals dat je je ouders nu ook niet meer verantwoordelijk kunt houden voor jouw behoeften. Jouw pijn is nu jouw verantwoordelijkheid, en jij mag nu zelf voor je innerlijke kind gaan zorgen. Die ouder voor jezelf zijn. Dat mensje in jezelf die aandacht en liefde gaan geven. Het werk doen omvat niet de verantwoordelijkheid bij je ouders neerleggen, hen verwijten blijven maken en verwachten dat zij veranderen of je pijn wel weg zullen nemen. Dat is niet helen. Het lucht soms heel even op, je even lekker afreageren en je verantwoordelijkheid even niet dragen, maar het is niet dé manier. Jij bent nu volwassen, jouw pijn is van jou.

Je pijn bespreken met je ouders?

Wel of niet doen? Dat is helemaal afhankelijk van de ontwikkeling van je ouders en ook wel afhankelijk van waar je staat in je proces. Ik zou het zelf niet aanraden om, wanneer de emoties nog hevig zijn en je zelf in de beginfase van je proces zit (de fase waarin je je trauma’s en patronen ontdekt, je je aan het verdiepen bent in je kindertijd en je boos, gekwetst, verdrietig en gefrustreerd bent), je pijn en worstelingen te bespreken met je ouders. Vaak schiet je dan in zo’n gesprek zelf in je kindrol, gaan je ouders in de afwijzing en raak je alleen maar verder van elkaar verwijderd. Met je ouders praten over je kindertijd, over waarin zij gefaald hebben (kort gezegd), over jouw pijn en issues, dat vraagt van beide kanten ontzettend veel. Goede communicatie, inlevingsvermogen, zelfacceptatie. Vaak zijn ouders niet in staat om deze gesprekken te voeren, en hoe verdrietig dat ook is kun je dat alleen maar accepteren. Zoals ik hierboven ook zeg: je bent niet afhankelijk van je ouders om verder te helen en stappen te zetten in je proces. Je kunt jouw pijn met een therapeut bespreken en daar ventileren, of met je partner of een goede vriend of vriendin. Denk en voel je dat ze ergens wel in staat zijn om naar je te luisteren of groeien ze daar na een tijdje op een natuurlijke manier naartoe dan kun je zeker proberen om het gesprek aan te gaan. Bedenk je dan van tevoren wat je wilt gaan zeggen, je kunt het het beste voor jezelf uitschrijven, en bedenk je dan vervolgens hoe jij deze informatie zelf zou willen ontvangen (heel belangrijk!). (Hoe kun je zeggen wat je wilt zeggen op een manier die je ouders kunnen ontvangen?) Wat je gaat zeggen zal ‘pijn’ doen. Je ouders zullen tijd nodig hebben om dat te verwerken. Hun reactie kan alle kanten opgaan. Bereid je hierop voor en probeer ten alle tijden bij jezelf te blijven. Vind je een officieel gesprek te spannend? Breng dan eens terloops iets ter sprake wanneer je samen met je ouders bent. ‘He mam, toen ik 15 was heb ik me een tijdje zo eenzaam gevoeld… ik moest daar deze week nog aan denken..’ (voorbeeld). Je merkt aan hun reactie vanzelf of je vaker over vroeger kunt praten of niet.

Laat de pijn van je ouders bij henzelf

De meeste ouders schieten in de afwijzing en nemen een slachtofferrol aan wanneer het verleden ter sprake komt en je aangeeft dat je als kind niet altijd blij was met hoe dingen zijn gegaan, of dat je nog last hebt van bepaalde keuzes of perioden. Als kind kan het je raken om te zien dat je ouders pijn hebben, zich gekwetst voelen, en dat jij daar dan zogenaamd de oorzaak van bent. (Wanneer je een caretaker patroon hebt voel je je vaak verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen.) Hoe moeilijk het ook is: laat de pijn van je ouders bij hen. Jij draagt al zoveel. Je bent zo moedig en je doet ontzettend belangrijk werk. Jij kunt hun pijn niet ook nog gaan dragen. Jij hoeft dit niet voor hen op te lossen. Je ouders hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Zij hebben zelf hun werk te doen.

Probeer ten alle tijden bij jezelf te blijven en voor jezelf te kiezen

Voor jezelf gaan kiezen kan in jouw geval misschien wel betekenen dat je diepgewortelde patronen moet gaan doorbreken. Bij jezelf blijven betekent dat je gaat leren om je eigen waarheid te gaan leven, dat je durft te luisteren naar je intuïtie, je Knowing, en dat je jezelf nooit meer in de steek laat om iemand anders te plezieren. En dat is een proces. Een langdurig proces. Afhankelijk van je achtergrond en je verleden kun je door je ouders of familie telkens weer aan het wankelen gebracht worden. Om tóch voor die ander te kiezen. Om toch toe te geven. Om toch je grenzen te negeren. Om toch het schuldgevoel te dragen. Om toch aan jezelf (en wat je ontdekt of de inzichten die je hebt gehad) te gaan twijfelen. Jij zit middenin een groeiproces. Je bent je aan het ontwikkelen. Je hebt het zelf misschien nog niet zo door, maar je verandert. Je bent op weg naar een nieuwe jij. De mensen die het dichtst bij jou staan zien dat. Groei is lastig te verkroppen als je zelf stilstaat. Zij zullen er daarom (onbewust) alles aan doen om jou te houden zoals je bent. Om die familie dynamieken in stand te houden. Alleen strikte grenzen gaan je hier doorheen helpen. Het is belangrijk dat je voor jezelf weet wat acceptabel is en wat niet. Emotioneel, mentaal. Welke acties oké zijn en welke niet. Wat mensen mogen zeggen en wat niet. Waar je grenzen liggen. Doe wat goed is voor JOU.

Ontwikkel empathie en compassie en probeer je ouders te gaan begrijpen

Verwijten maken is dus niet de weg, en misschien zijn je ouders ook niet in staat om met je over hun pijn te praten, maar wat je wel kunt doen en wat ook helend voor jou zal zijn is om je in te gaan leven in je ouders en je te gaan verdiepen in hun kindertijd. Ik snap dat het heel dubbel voelt om én ‘al’ het werk te doen, én je verwijten voor jezelf te houden, én dan ook nog eens moeite te gaan doen om je ouders beter te leren kennen en hen te gaan begrijpen. Ik snap het, heel goed. Maar nogmaals: jij doet dit voor jou. Jij verlangt naar rust. Jij wilt je lichter voelen en meer van het leven kunnen genieten. Jij wilt je echte zelf leren kennen en afstand doen van alles wat niet ‘jou’ is. Als jij wilt helen zul jij het werk moeten doen. De oplossing ligt niet in je ouders. Zij zullen waarschijnlijk niet meer veranderen. Wil je toch die fijne band met hen opbouwen of die ‘normale’ relatie hebben dan ligt de sleutel bij jou. Empathie en compassie gaan je hierbij helpen. Probeer je ouders te gaan begrijpen, waarom ze zijn wie ze zijn, doen wat ze doen en hebben gedaan. Wat hen gevormd heeft. Ga je in hen verdiepen. Stel vragen over hun kindertijd en jeugd. Wat hebben ze vroeger allemaal meegemaakt? Hoe waren hun ouders? Hadden ze een liefdevolle kindertijd? Hoe zijn ze opgegroeid? Hoe stonden ze in het leven toen ze jou kregen? Bekijk samen eens foto’s van vroeger, toen je vader en moeder kinderen waren. Wees geïnteresseerd in hun geschiedenis. Zo kun je gaandeweg waarschijnlijk beter gaan begrijpen waarom ze bepaalde keuzes hebben gemaakt, waarom ze er niet altijd voor je konden zijn, niet in staat waren te geven waar je naar verlangde. Dit is een stap die waarschijnlijk pas goed voelt om te zetten wanneer je al wat langer het werk doet, maar je zult merken dat dit voor jou ook enorm helend zal zijn.

Neem (een tijdje) wat afstand wanneer dat het beste voor je is

Wanneer je zelf door een diep helingsproces gaat is het bijna onmogelijk om tegelijkertijd een band met je ouders te hebben en hen dagelijks of heel regelmatig te zien. Er zijn zoveel tegenstrijdige emoties, je innerlijke kind heeft veel aandacht nodig, je hebt tijd nodig om dingen te verwerken en een plekje te geven. Het is heel natuurlijk om dan een tijdje afstand te nemen. Voel je absoluut niet schuldig over die afstand (wanneer je dat wel voelt weet je dat je daar nog werk te doen hebt..). Weet dat je die ruimte en afstand mag nemen. Je mag voor jezelf kiezen en doen wat het beste is voor jou.


Ik hoop dat deze blog helpend voor je was! Heb je vragen? Kan ik nog dieper ingaan op een specifiek onderwerp omtrent deze blog? Laat van je horen in de reacties!


Foto: Unsplash

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!