Suus Slee is blogger en (food)styliste. Ze is onderdeel van team Food Bandits wat zij runt met haar man Johann. Samen organiseren ze workshops over foodstyling & fotografie, en leren ze je alle ins en outs over instagram.

Suus: ”Heel lang dacht ik dat ik geen creatief persoon was. Ik werkte al vanaf mijn 18e als winkelmanager bij verschillende ketens, en hoewel ik wist dat ik doodongelukkig was in mijn werk kon ik de weg eruit niet vinden. Ik had echt geen idee wat ik anders zou kunnen doen of waar ik goed in zou zijn…Na een fikse burn out, en na een korte pauze bij een bank te hebben gewerkt, keerde ik toch terug naar de winkel. Daar ontmoette ik iemand die de kunstacademie deed, en toen ik haar werk zag realiseerde ik mij dat je soms gewoon iets moet leren. Dat het oké is om een beginner te zijn en de tijd te nemen om te kijken ”wat vind ik leuk”, om dat vervolgens te gaan leren.

Ik begon Studio Jopie, een blog vernoemd naar schilder Jopie Huisman, en ging aan de slag om te maken en te delen wat ik leuk vond. Waar anderen misschien 4 jaar naar school gaan om hun eigen stijl te ontdekken, te leren fotograferen en stylen, ging ik zelf thuis aan de slag en hebben we letterlijk duizenden foto’s genomen om te proberen wat werkte. Ik heb in die ‘experimenteer’ periode ook letterlijk alles aangepakt wat mij qua werk en ontwikkeling verder zou brengen: op festivals staan met snorren, een bibliotheek ombouwen tot theesalon, knutselen voor 1001 woon ideeën etc. En daar waar ik als winkelmanager verlangde naar mijn vrije dag, voelde ik hier echt de motivatie om door te gaan.

In deze periode kwam eruit dat ik ME/CVS heb, een auto-immuun ziekte waar weinig over bekend is, en geen adequate behandeling voor is. Het accepteren van deze ziekte ging eigenlijk gelijk op met het leren van wat ik kan en wat ik leuk vind.

5 jaar geleden was het moment dat ik een blog wilde opzetten over hetgeen waar wij thuis het meeste over praten: eten. En op die manier is Food Bandits ontstaan. De blog begon met mierzoete fudge en dikke donuts, maar langzaamaan hebben wij ons dieet veranderd naar gluten en lactose vrij. Dus je kunt op Food Bandits nog steeds heerlijke zoetigheden vinden, maar dan net even anders. Ik denk ook dat ik die creatieve uitdaging die komt met ‘anders’ eten stiekem wel het leukst vind aan Food Bandits.

Naast het bloggen geven Johann en ik workshops (over instagram, en fotografie/foodstyling), en dat doen we ook met heel veel plezier, al is het vanuit mijn ME/CVS zo ongeveer het domste wat je kan doen. Gelukkig heb ik een team om mij heen verzameld die ons goed ondersteunen zodat de cursisten er bijna niets van merken. Ik heb pas bij 1 workshop verstek hoeven laten gaan en 1 keer moest ik gaan zitten tijdens een uitleg, maar deze dagen zijn vooral heerlijk om even geen patiënt te zijn en te delen wat ik heb geleerd! Ik hoor van veel deelnemers dat hoewel social media natuurlijk zeer inspirerend is het je ook onzeker kan maken. Is mijn werk goed genoeg, is het nog van toegevoegde waarde, waar moet ik beginnen? Ik hoop oprecht dat wij met onze workshop wat handvatten kunnen geven zodat je weet waar je mee kunt gaan oefenen en je jezelf op die manier verder kunt ontwikkelen.

Wat succesvol zijn voor mij betekent? Balans. Ik denk dat veel mensen verlangen naar erkenning voor hun werk, ook in de vorm van geld. En dat is juist goed, veel mensen denken dat stylisten, fotografen etc. niet betaald hoeven worden, alsof het geen beroep is. En als ik mijzelf  blijf ontwikkelen. Dat ik een beeld in mijn hoofd (fototechnisch gezien) heb, en dat weet te creëren. Verder is leren en ontwikkelen zo fijn en extra belangrijk als je chronisch ziek bent. Met Food Bandits stel ik mijzelf telkens uitdagingen, groot of klein. En mocht het niet lukken dan is het ook goed, het alleen maar bezig zijn met ‘worden’ is vermoeiend en onnodig.

Het ‘volg je hart’ gaat daarom voor mij niet altijd op als iets vanzelfsprekends. Als je chronisch ziek bent wordt heel veel voor je besloten door de ziekte zelf. Dat is ook het meest lastige aan ziek zijn; dat de moeiteloosheid en hiermee een bepaalde vrijheid verdwijnt. Je zal echt over zoveel na moeten denken, dat kunnen gezonde mensen zich bijna niet voorstellen. Ik zeg heel vaak: ik heb 5 minuten energie op een dag en die moet ik goed besteden. Ik ben ook blij dat Johann mij in staat stelt om dit te besteden aan Food Bandits omdat hij zoveel van mij overneemt. Aan de andere kant moet je dat soms ook los laten en beslissen met je hart wel voor die stap te gaan. Omdat plezier een andere vorm van energie kan geven..

Wat ik een droomdoener ‘onderweg’ zou willen meegeven? ‘Find what feels good’ Ik word soms heel moe (en dan heb ik al chronisch vermoeidheid syndroom;-) van mensen die denken dat alles maakbaar is. Zo werkt het niet natuurlijk niet in het leven, vergeet niet dat je ook een beetje mazzel moet hebben. Maar doe wat goed voelt voor jou. Jij bent uniek en jij bent de enige die er is, dus ga ervoor. We zijn allemaal wel eens bang of we gaan allemaal wel eens op ons bek. We staan weer op, drinken een wijntje , eten teveel chocolade en we gaan er weer verder. ‘When you know better, you do better’ en dat is waar al die levenslessen voor staan. Waar je ook naar streeft, als het goed voelt voor jou dan is het goed!”

Foto: Danique van Kesteren

Suus Slee is blogger en (food)styliste. Ze is onderdeel van team Food Bandits wat zij runt met haar man Johann. Samen organiseren ze workshops over foodstyling & fotografie, en leren ze je alle ins en outs over instagram.

Suus: ”Heel lang dacht ik dat ik geen creatief persoon was. Ik werkte al vanaf mijn 18e als winkelmanager bij verschillende ketens, en hoewel ik wist dat ik doodongelukkig was in mijn werk kon ik de weg eruit niet vinden. Ik had echt geen idee wat ik anders zou kunnen doen of waar ik goed in zou zijn…Na een fikse burn out, en na een korte pauze bij een bank te hebben gewerkt, keerde ik toch terug naar de winkel. Daar ontmoette ik iemand die de kunstacademie deed, en toen ik haar werk zag realiseerde ik mij dat je soms gewoon iets moet leren. Dat het oké is om een beginner te zijn en de tijd te nemen om te kijken ”wat vind ik leuk”, om dat vervolgens te gaan leren.

Ik begon Studio Jopie, een blog vernoemd naar schilder Jopie Huisman, en ging aan de slag om te maken en te delen wat ik leuk vond. Waar anderen misschien 4 jaar naar school gaan om hun eigen stijl te ontdekken, te leren fotograferen en stylen, ging ik zelf thuis aan de slag en hebben we letterlijk duizenden foto’s genomen om te proberen wat werkte. Ik heb in die ‘experimenteer’ periode ook letterlijk alles aangepakt wat mij qua werk en ontwikkeling verder zou brengen: op festivals staan met snorren, een bibliotheek ombouwen tot theesalon, knutselen voor 1001 woon ideeën etc. En daar waar ik als winkelmanager verlangde naar mijn vrije dag, voelde ik hier echt de motivatie om door te gaan.

In deze periode kwam eruit dat ik ME/CVS heb, een auto-immuun ziekte waar weinig over bekend is, en geen adequate behandeling voor is. Het accepteren van deze ziekte ging eigenlijk gelijk op met het leren van wat ik kan en wat ik leuk vind.

5 jaar geleden was het moment dat ik een blog wilde opzetten over hetgeen waar wij thuis het meeste over praten: eten. En op die manier is Food Bandits ontstaan. De blog begon met mierzoete fudge en dikke donuts, maar langzaamaan hebben wij ons dieet veranderd naar gluten en lactose vrij. Dus je kunt op Food Bandits nog steeds heerlijke zoetigheden vinden, maar dan net even anders. Ik denk ook dat ik die creatieve uitdaging die komt met ‘anders’ eten stiekem wel het leukst vind aan Food Bandits.

Naast het bloggen geven Johann en ik workshops (over instagram, en fotografie/foodstyling), en dat doen we ook met heel veel plezier, al is het vanuit mijn ME/CVS zo ongeveer het domste wat je kan doen. Gelukkig heb ik een team om mij heen verzameld die ons goed ondersteunen zodat de cursisten er bijna niets van merken. Ik heb pas bij 1 workshop verstek hoeven laten gaan en 1 keer moest ik gaan zitten tijdens een uitleg, maar deze dagen zijn vooral heerlijk om even geen patiënt te zijn en te delen wat ik heb geleerd! Ik hoor van veel deelnemers dat hoewel social media natuurlijk zeer inspirerend is het je ook onzeker kan maken. Is mijn werk goed genoeg, is het nog van toegevoegde waarde, waar moet ik beginnen? Ik hoop oprecht dat wij met onze workshop wat handvatten kunnen geven zodat je weet waar je mee kunt gaan oefenen en je jezelf op die manier verder kunt ontwikkelen.

Wat succesvol zijn voor mij betekent? Balans. Ik denk dat veel mensen verlangen naar erkenning voor hun werk, ook in de vorm van geld. En dat is juist goed, veel mensen denken dat stylisten, fotografen etc. niet betaald hoeven worden, alsof het geen beroep is. En als ik mijzelf  blijf ontwikkelen. Dat ik een beeld in mijn hoofd (fototechnisch gezien) heb, en dat weet te creëren. Verder is leren en ontwikkelen zo fijn en extra belangrijk als je chronisch ziek bent. Met Food Bandits stel ik mijzelf telkens uitdagingen, groot of klein. En mocht het niet lukken dan is het ook goed, het alleen maar bezig zijn met ‘worden’ is vermoeiend en onnodig.

Het ‘volg je hart’ gaat daarom voor mij niet altijd op als iets vanzelfsprekends. Als je chronisch ziek bent wordt heel veel voor je besloten door de ziekte zelf. Dat is ook het meest lastige aan ziek zijn; dat de moeiteloosheid en hiermee een bepaalde vrijheid verdwijnt. Je zal echt over zoveel na moeten denken, dat kunnen gezonde mensen zich bijna niet voorstellen. Ik zeg heel vaak: ik heb 5 minuten energie op een dag en die moet ik goed besteden. Ik ben ook blij dat Johann mij in staat stelt om dit te besteden aan Food Bandits omdat hij zoveel van mij overneemt. Aan de andere kant moet je dat soms ook los laten en beslissen met je hart wel voor die stap te gaan. Omdat plezier een andere vorm van energie kan geven..

Wat ik een droomdoener ‘onderweg’ zou willen meegeven? ‘Find what feels good’ Ik word soms heel moe (en dan heb ik al chronisch vermoeidheid syndroom;-) van mensen die denken dat alles maakbaar is. Zo werkt het niet natuurlijk niet in het leven, vergeet niet dat je ook een beetje mazzel moet hebben. Maar doe wat goed voelt voor jou. Jij bent uniek en jij bent de enige die er is, dus ga ervoor. We zijn allemaal wel eens bang of we gaan allemaal wel eens op ons bek. We staan weer op, drinken een wijntje , eten teveel chocolade en we gaan er weer verder. ‘When you know better, you do better’ en dat is waar al die levenslessen voor staan. Waar je ook naar streeft, als het goed voelt voor jou dan is het goed!”

Foto: Danique van Kesteren