Ik merk dat er over het helingsproces op zich (dus niet inhoudelijk, maar over ‘het proces’) bij mensen nog best wat misvattingen bestaan. Ook krijg ik regelmatig vragen over wat te kunnen verwachten. In deze blog hoop ik je helderheid te geven!

Laten we beginnen met de grootste misvatting die er wat mij betreft bestaat: dat je je innerlijke kind in een aantal jaren kunt helen. Ik werk inmiddels al jaren aan mijn innerlijke kind en heel soms krijg ik van de mensen om me heen soms de opmerking ‘of ik nu nóg niet geheeld ben’. Of ik hier nou nóg mee bezig ben. En van iemand die zelf het werk niet doet begrijp ik die opmerking best. Er moet toch een punt komen waarop je klaar bent? Uitgewerkt? Waarop je geen pijn meer hebt en niet meer constant getriggerd wordt? Maar nee, zo werkt het in het innerlijk kind werk nou net niet.

Je hebt hier op Lief voor je Leif vast al vaker gelezen dat het innerlijk kind werk een proces voor het leven is. Wat ik hiermee bedoel is dat er geen eindstation is. Als je dit werk gaat doen dan doe je dat (meestal) voor de rest van je leven. Enerzijds omdat je nooit volledig geheeld zult zijn. Zelfs na jaren intensief werk zul je nog steeds regelmatig getriggerd worden (de triggers zullen dan wel milder worden en minder vaak voorkomen). Soms voel je je weer even (een tijdje) dat eenzame, niet geziene of teleurgestelde kind of wordt je teruggebracht naar een diepe overtuiging over jezelf en ervaar je als gevolg daarvan allerlei emoties. Het kan zijn dat je ineens een periode door pijn gaat als gevolg van een gebeurtenis in het nu die je aan vroeger doet herinneren, of dat zich een nieuw thema aandient waar je iets mee mag gaan doen. Je zult daarnaast altijd een product van je verleden blijven. Hoe toegewijd je bent en hoe ongelofelijk hard je werkt, dat gewonde kind blijft altijd onderdeel van jou. Decennia van bepaalde denk en gedragspatronen wis je niet zomaar weg. Trauma is niet zomaar geheeld, dat kan een levenslange wond blijven. Daarom is wegwissen of volledig helen of doorbreken niet perse het doel. Het doel is om te zorgen dat het leefbaar wordt. Dat je tools en handvatten hebt om ermee om te gaan. Het doel is dat de pijn, overtuigingen of patronen je niet meer in de weg staan om een mooi en vervullend leven te leiden en het beste uit jezelf te halen.

Een andere reden waarom je je innerlijke kind niet in een aantal jaren kunt helen en je niet een bepaalde tijd intensief kunt storten op dit werk om daarna ‘klaar’ te zijn is omdat het proces in fasen gaat. Helen is een organisch proces. Het is niet dat wanneer je besluit om het werk te gaan doen je bijvoorbeeld overspoeld wordt met alle pijn uit je verleden en je alles in een keer aan kunt gaan wat je aan moet gaan. (Ik denk dan soms aan bepaalde retreats die mensen ingaan met de verwachting dat ze zichzelf daar kunnen bevrijden. Ik zeg niet dat het niet mogelijk is, je kunt in korte tijd echt belangrijk werk doen en mooie doorbraken hebben, ik denk zelf alleen dat het niet realistisch is.) Je moet je indenken dat je al die tijd, decennia misschien zelfs, bent gevlucht voor je kindertijd, je kindertijd hebt proberen te vergeten of in de ontkenning hebt geleefd van wat er vroeger allemaal gebeurd is en waar je doorheen hebt moeten gaan. Je hebt emoties onderdrukt, pijn genegeerd. Wanneer jij klaar bent om je kindertijd in de ogen te gaan kijken en om te gaan met wat het dan ook is wat je mag aangaan zeggen je brein en je lichaam niet opeens: hier heb je al je ballast. Dat zal echt in fasen gaan. Steeds een stapje verder. Je lichaam geeft je precies wat je aankunt. Beetje bij beetje ga je steeds meer de diepte in. Het leven zal je wel duidelijk maken wat er aandacht mag krijgen, wat je volgende stap is, wat je aankunt (en wat nog niet). Soms ben je er nog niet klaar voor om bepaalde dingen uit je verleden aan te gaan, ben je nog niet sterk genoeg of is het gewoon nog niet de tijd. Je kunt niks forceren. Je kunt niet sneller dan het tempo. Je zult ook niet constant al die maanden of jaren even ‘hard’ aan jezelf werken. Je helingsproces vraagt de ene periode heel veel aandacht, en dan breekt er vervolgens een rustigere tijd aan zodat je de ruimte hebt om je op andere dingen te richten. Daarnaast neemt helen gewoon heel veel tijd in beslag. Wil je bijvoorbeeld tot echte acceptatie komen dan moet je daar doorgaans al vier of vijf verschillende fasen voor door (van ontkenning naar woede naar rouw). Het doorbreken van patronen kan ontzettend lang duren. Haast hebben in dit proces is dus gewoon niet helpend.

Daarnaast: vrijwel niets is blijvend. In bijna geen enkel groeiproces. Innerlijke rust is niet blijvend, een positieve mindset ook niet, zelfliefde ook niet. Je hebt bepaalde gewoonten en rituelen in je leven nodig die je groei maar ook het werk wat je al gedaan hebt blijven onderhouden en ondersteunen. Als je zomaar stopt met het werk, je stopt met reflecteren, je stopt met het zorgen voor je innerlijke kind en haar gevoelens, je doet niks meer met de uitnodigingen die je de hele dag door krijgt, je gaat weer veelal op de automatische piloot door het leven, dan zul je terugvallen in sommige van je patronen. Je raakt weer meer uit verbinding met je gevoelskant. Innerlijk kind werk zie ik daarom zelf als een dagelijkse (levenslange) practice. Iets wat je blijft (be)oefenen. Door het maken van kleine dagelijkse keuzes, het hebben van bepaalde rituelen, door te journalen, aan zelfreflectie te doen, regelmatig naar een therapeut te blijven gaan.

Komt er dan geen moment waarop je ‘gewoon weer kunt gaan leven’? Waarop alles lichter voelt? Ja, dat moment komt er gelukkig ook echt. Wanneer? Dat is bij iedereen weer verschillend. Op een bepaald punt, wanneer je de grotere of bepalende onderwerpen uit je verleden bent aangegaan en verwerkt hebt, wanneer je een tijd hard aan jezelf hebt gewerkt en hebt geïnvesteerd in je groei, zul je gaan ervaren dat het werk echt niet meer elke dag je aandacht vraagt. Dat je je innerlijk rustiger voelt. Dat je kwaliteit van leven beter is en je ook weer de ruimte voelt om te gaan leven. Meer te zijn in het moment en te genieten van wat is. Zelfs vooruit te kijken en plannen te maken voor de toekomst. En dat is heerlijk! En dat moment zal ook voor jou komen. Echt.

En er blijft ook altijd werk te doen. Als je wilt natuurlijk. Er is altijd weer een volgende stap die je kunt zetten. Er is altijd weer een nieuw thema om je in te verdiepen, een nieuwe uitdaging aan te gaan, een nieuw patroon te doorbreken, een oude pijn te doorvoelen waarvan je niet wist dat deze bestond. Het verschil met de beginfase van je proces is dat je drijfveer dan niet meer iets oplossen is of ervoor zorgen dat die pijn zo snel mogelijk verdwijnt, maar dat je drijfveer groei wordt. Je gaat het werk vrijwillig doen, het wordt onderdeel van je leven.

Foto: Unsplash

Ik merk dat er over het helingsproces op zich (dus niet inhoudelijk, maar over ‘het proces’) bij mensen nog best wat misvattingen bestaan. Ook krijg ik regelmatig vragen over wat te kunnen verwachten. In deze blog hoop ik je helderheid te geven!

Laten we beginnen met de grootste misvatting die er wat mij betreft bestaat: dat je je innerlijke kind in een aantal jaren kunt helen. Ik werk inmiddels al jaren aan mijn innerlijke kind en heel soms krijg ik van de mensen om me heen soms de opmerking ‘of ik nu nóg niet geheeld ben’. Of ik hier nou nóg mee bezig ben. En van iemand die zelf het werk niet doet begrijp ik die opmerking best. Er moet toch een punt komen waarop je klaar bent? Uitgewerkt? Waarop je geen pijn meer hebt en niet meer constant getriggerd wordt? Maar nee, zo werkt het in het innerlijk kind werk nou net niet.

Je hebt hier op Lief voor je Leif vast al vaker gelezen dat het innerlijk kind werk een proces voor het leven is. Wat ik hiermee bedoel is dat er geen eindstation is. Als je dit werk gaat doen dan doe je dat (meestal) voor de rest van je leven. Enerzijds omdat je nooit volledig geheeld zult zijn. Zelfs na jaren intensief werk zul je nog steeds regelmatig getriggerd worden (de triggers zullen dan wel milder worden en minder vaak voorkomen). Soms voel je je weer even (een tijdje) dat eenzame, niet geziene of teleurgestelde kind of wordt je teruggebracht naar een diepe overtuiging over jezelf en ervaar je als gevolg daarvan allerlei emoties. Het kan zijn dat je ineens een periode door pijn gaat als gevolg van een gebeurtenis in het nu die je aan vroeger doet herinneren, of dat zich een nieuw thema aandient waar je iets mee mag gaan doen. Je zult daarnaast altijd een product van je verleden blijven. Hoe toegewijd je bent en hoe ongelofelijk hard je werkt, dat gewonde kind blijft altijd onderdeel van jou. Decennia van bepaalde denk en gedragspatronen wis je niet zomaar weg. Trauma is niet zomaar geheeld, dat kan een levenslange wond blijven. Daarom is wegwissen of volledig helen of doorbreken niet perse het doel. Het doel is om te zorgen dat het leefbaar wordt. Dat je tools en handvatten hebt om ermee om te gaan. Het doel is dat de pijn, overtuigingen of patronen je niet meer in de weg staan om een mooi en vervullend leven te leiden en het beste uit jezelf te halen.

Een andere reden waarom je je innerlijke kind niet in een aantal jaren kunt helen en je niet een bepaalde tijd intensief kunt storten op dit werk om daarna ‘klaar’ te zijn is omdat het proces in fasen gaat. Helen is een organisch proces. Het is niet dat wanneer je besluit om het werk te gaan doen je bijvoorbeeld overspoeld wordt met alle pijn uit je verleden en je alles in een keer aan kunt gaan wat je aan moet gaan. (Ik denk dan soms aan bepaalde retreats die mensen ingaan met de verwachting dat ze zichzelf daar kunnen bevrijden. Ik zeg niet dat het niet mogelijk is, je kunt in korte tijd echt belangrijk werk doen en mooie doorbraken hebben, ik denk zelf alleen dat het niet realistisch is.) Je moet je indenken dat je al die tijd, decennia misschien zelfs, bent gevlucht voor je kindertijd, je kindertijd hebt proberen te vergeten of in de ontkenning hebt geleefd van wat er vroeger allemaal gebeurd is en waar je doorheen hebt moeten gaan. Je hebt emoties onderdrukt, pijn genegeerd. Wanneer jij klaar bent om je kindertijd in de ogen te gaan kijken en om te gaan met wat het dan ook is wat je mag aangaan zeggen je brein en je lichaam niet opeens: hier heb je al je ballast. Dat zal echt in fasen gaan. Steeds een stapje verder. Je lichaam geeft je precies wat je aankunt. Beetje bij beetje ga je steeds meer de diepte in. Het leven zal je wel duidelijk maken wat er aandacht mag krijgen, wat je volgende stap is, wat je aankunt (en wat nog niet). Soms ben je er nog niet klaar voor om bepaalde dingen uit je verleden aan te gaan, ben je nog niet sterk genoeg of is het gewoon nog niet de tijd. Je kunt niks forceren. Je kunt niet sneller dan het tempo. Je zult ook niet constant al die maanden of jaren even ‘hard’ aan jezelf werken. Je helingsproces vraagt de ene periode heel veel aandacht, en dan breekt er vervolgens een rustigere tijd aan zodat je de ruimte hebt om je op andere dingen te richten. Daarnaast neemt helen gewoon heel veel tijd in beslag. Wil je bijvoorbeeld tot echte acceptatie komen dan moet je daar doorgaans al vier of vijf verschillende fasen voor door (van ontkenning naar woede naar rouw). Het doorbreken van patronen kan ontzettend lang duren. Haast hebben in dit proces is dus gewoon niet helpend.

Daarnaast: vrijwel niets is blijvend. In bijna geen enkel groeiproces. Innerlijke rust is niet blijvend, een positieve mindset ook niet, zelfliefde ook niet. Je hebt bepaalde gewoonten en rituelen in je leven nodig die je groei maar ook het werk wat je al gedaan hebt blijven onderhouden en ondersteunen. Als je zomaar stopt met het werk, je stopt met reflecteren, je stopt met het zorgen voor je innerlijke kind en haar gevoelens, je doet niks meer met de uitnodigingen die je de hele dag door krijgt, je gaat weer veelal op de automatische piloot door het leven, dan zul je terugvallen in sommige van je patronen. Je raakt weer meer uit verbinding met je gevoelskant. Innerlijk kind werk zie ik daarom zelf als een dagelijkse (levenslange) practice. Iets wat je blijft (be)oefenen. Door het maken van kleine dagelijkse keuzes, het hebben van bepaalde rituelen, door te journalen, aan zelfreflectie te doen, regelmatig naar een therapeut te blijven gaan.

Komt er dan geen moment waarop je ‘gewoon weer kunt gaan leven’? Waarop alles lichter voelt? Ja, dat moment komt er gelukkig ook echt. Wanneer? Dat is bij iedereen weer verschillend. Op een bepaald punt, wanneer je de grotere of bepalende onderwerpen uit je verleden bent aangegaan en verwerkt hebt, wanneer je een tijd hard aan jezelf hebt gewerkt en hebt geïnvesteerd in je groei, zul je gaan ervaren dat het werk echt niet meer elke dag je aandacht vraagt. Dat je je innerlijk rustiger voelt. Dat je kwaliteit van leven beter is en je ook weer de ruimte voelt om te gaan leven. Meer te zijn in het moment en te genieten van wat is. Zelfs vooruit te kijken en plannen te maken voor de toekomst. En dat is heerlijk! En dat moment zal ook voor jou komen. Echt.

En er blijft ook altijd werk te doen. Als je wilt natuurlijk. Er is altijd weer een volgende stap die je kunt zetten. Er is altijd weer een nieuw thema om je in te verdiepen, een nieuwe uitdaging aan te gaan, een nieuw patroon te doorbreken, een oude pijn te doorvoelen waarvan je niet wist dat deze bestond. Het verschil met de beginfase van je proces is dat je drijfveer dan niet meer iets oplossen is of ervoor zorgen dat die pijn zo snel mogelijk verdwijnt, maar dat je drijfveer groei wordt. Je gaat het werk vrijwillig doen, het wordt onderdeel van je leven.

Foto: Unsplash