Ik ben al een aantal jaren op weg in het helen van mijn innerlijke gewonde kind. Een reis vol met ups en downs, pittige confrontaties, diepe pijnen en mooie doorbraken. In deze blog wil ik je 4 lessen uit dat helingsproces meegeven. Zie het als een liefdevol steuntje in de rug om door te gaan, door te zetten, en vooral bij jezelf te blijven in dit proces.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
Als een overduidelijke caretaker, iemand die zich verantwoordelijk voelt voor de gevoelens van andere mensen, was dit mijn halve leven een enorme strijd. En nu ik middenin mijn proces zit, en genezen ben van deze vorm codependency, ervaar ik zo nu en dan dat andere mensen mij verantwoordelijk willen houden voor hun gevoelens. Als je je als mens gaat verdiepen in het helen van je innerlijke kind, kan dat voor pijnlijke gevoelens bij de mensen die dichtbij je staan zorgen. Zij snappen niet waarom jij nu alles boven moet gaan halen, en vinden het pijnlijk om naar hun deel in dit geheel te moeten kijken. Ook maakt jouw proces en jouw groei iets in hen los. Jij ziet de wereld opeens veel groter, jij gaat bepaalde patronen vanuit je opvoeding herkennen. Zelfs als je niet deelt in je proces (wat heel begrijpelijk is en ook niet hoeft), kan dat toch op een onbewust niveau voor wrijving zorgen. Ik hoop dat je sterk genoeg bent om in deze situaties bij jezelf te blijven, en dat je je realiseert dat jij in geen enkele situatie verantwoordelijk bent voor de pijn of de emoties van iemand anders. Je houdt enkel een spiegel voor wat er speelt in henzelf (wat zij zelf nog niet aangegaan zijn). Mijn ervaring is dat ‘we’ als gewonde kinderen het heel moeilijk vinden om te kiezen voor onszelf, voor ons eigen geluk, en zo steeds een beetje minder verantwoordelijkheid te voelen voor een ander zijn welzijn. Maar dat mag je doen, dat moet je doen, kiezen voor jezelf. Dat zouden we allemaal moeten doen.
Jij bent wél verantwoordelijk voor jouw gevoelens en emoties
Jaren geleden startte de reis naar mezelf. Zoals ik al eerder vertelde: ik had geen idee dat ik aan het helen was. Ik was gewoon op reis. En iets wat ik al heel snel op die reis leerde is dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor alles wat in mij bestaat. In het verleden verviel ik heel vaak in een slachtofferrol en kon ik ook goed verwijten maken naar een ander. Daarmee vergat ik naar mezelf te kijken, en de oorzaak van het probleem aan te pakken. Wanneer je de volle verantwoordelijkheid neemt voor alle reacties in jezelf, voor al je triggers, je pijn, je gevoelens en emoties, dan is alles voor jou een uitnodiging om je innerlijke kind te helen. Leer jezelf aan altijd naar binnen te kijken, wanneer je denkt of van mening bent dat een ander iets in je losmaakt of een ander je iets aandoet. Wanneer mensen je kritiek geven, aanvallen, afwijzen, teleurstellen, hun emoties dumpen, wanneer ze een wond in je aanraken, dat is jouw uitnodiging om te helen van de pijnen in jezelf. (En ja, dat is het tegenovergestelde van wat we vrijwel allemaal geleerd hebben te doen.)
Mensen hoeven je niet te begrijpen
Ik voel als volwassene nog steeds weerstand in mezelf als mensen me niet begrijpen. Mijn innerlijke kind laat luidkeels van zich horen op zulke momenten. En logisch. Als kinderen hebben we zo’n verlangen naar erkenning, naar acceptatie, naar liefde en ook naar begrip. Wanneer een ander je niet begrijpt voelt dat alsof je afgewezen en verlaten wordt. Een teken dat de wonden in jezelf nog niet geheeld zijn. In mijn eigen geval betrapte ik mezelf er regelmatig op in gesprekken met mensen dat ik zo ver ging dat waar ik voor stond aan het begin van het gesprek, mijn ervaring of standpunt of wat dan ook, dat ik dat zelf compleet onderuit had gehaald als ik merkte dat de ander me niet begreep. Ik paste me aan, ik verdraaide mijn waarheid, ik ging over tot people pleasing. Alles om maar begrepen te worden. Of ik voelde me na zo’n gesprek nog uren vervelend, afgewezen, alleen. Je kunt niet bij jezelf blijven als je ernaar verlangt om begrepen te worden. Mensen zullen je niet altijd begrijpen, dat is een feit. Zeker niet in het innerlijk kind werk. Wanneer je merkt dat je graag begrepen wilt worden door een ander is dat een teken dat jouw innerlijke kind graag gezien en gehoord wil worden. Dat begrepen willen worden is een wond, en dat begrepen willen worden mag je opnieuw bij jezelf van binnen oplossen. Blijf bij jezelf en neem na zo’n soort gesprek een moment om de gevoelens er te laten zijn. Zoek de stilte op, erken waar je naar verlangt, geef dat aan jezelf en kom weer terug bij je eigen waarheid. Een mantra: het is oké als mensen me niet begrijpen.
Niemand heeft het recht iets te beweren over jouw kindertijd
‘Zo slecht was het allemaal toch niet? Je bent toch niet mishandeld, of…? Je hebt het over trauma, weet je wat een écht trauma is? Kun je het niet gewoon achter je laten, verder gaan met je leven?’ Ik heb het allemaal voorbij horen komen en ik wil je dit graag meegeven: niemand beslist voor jou wat trauma is en wat niet. Trauma omvat elke ingrijpende en pijnlijke gebeurtenis die je als kind niet kon verwerken. Trauma is voor iedereen anders, omdat we allemaal anders zíjn. Een ander kan niets zeggen over wat jij hebt doorgemaakt. Over hoe dingen op jou zijn overgekomen. Over jouw realiteit. Over je innerlijke gevechten, je niet vervulde behoeften, je gevoelens, je pijn. Deze ervaringen hoeven door niemand goedgepraat te worden. Mensen hoeven het ook niet te begrijpen of te erkennen. Het is jouw ervaring, het is jouw waarheid, en daar mag je 100% op vertrouwen. Ook in zulke situaties is het een uitdaging om bij jezelf te blijven, maar doe dat alsjeblieft.
Foto: Unsplash
Ik ben al een aantal jaren op weg in het helen van mijn innerlijke gewonde kind. Een reis vol met ups en downs, pittige confrontaties, diepe pijnen en mooie doorbraken. In deze blog wil ik je 4 lessen uit dat helingsproces meegeven. Zie het als een liefdevol steuntje in de rug om door te gaan, door te zetten, en vooral bij jezelf te blijven in dit proces.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
Als een overduidelijke caretaker, iemand die zich verantwoordelijk voelt voor de gevoelens van andere mensen, was dit mijn halve leven een enorme strijd. En nu ik middenin mijn proces zit, en genezen ben van deze vorm codependency, ervaar ik zo nu en dan dat andere mensen mij verantwoordelijk willen houden voor hun gevoelens. Als je je als mens gaat verdiepen in het helen van je innerlijke kind, kan dat voor pijnlijke gevoelens bij de mensen die dichtbij je staan zorgen. Zij snappen niet waarom jij nu alles boven moet gaan halen, en vinden het pijnlijk om naar hun deel in dit geheel te moeten kijken. Ook maakt jouw proces en jouw groei iets in hen los. Jij ziet de wereld opeens veel groter, jij gaat bepaalde patronen vanuit je opvoeding herkennen. Zelfs als je niet deelt in je proces (wat heel begrijpelijk is en ook niet hoeft), kan dat toch op een onbewust niveau voor wrijving zorgen. Ik hoop dat je sterk genoeg bent om in deze situaties bij jezelf te blijven, en dat je je realiseert dat jij in geen enkele situatie verantwoordelijk bent voor de pijn of de emoties van iemand anders. Je houdt enkel een spiegel voor wat er speelt in henzelf (wat zij zelf nog niet aangegaan zijn). Mijn ervaring is dat ‘we’ als gewonde kinderen het heel moeilijk vinden om te kiezen voor onszelf, voor ons eigen geluk, en zo steeds een beetje minder verantwoordelijkheid te voelen voor een ander zijn welzijn. Maar dat mag je doen, dat moet je doen, kiezen voor jezelf. Dat zouden we allemaal moeten doen.
Jij bent wél verantwoordelijk voor jouw gevoelens en emoties
Jaren geleden startte de reis naar mezelf. Zoals ik al eerder vertelde: ik had geen idee dat ik aan het helen was. Ik was gewoon op reis. En iets wat ik al heel snel op die reis leerde is dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor alles wat in mij bestaat. In het verleden verviel ik heel vaak in een slachtofferrol en kon ik ook goed verwijten maken naar een ander. Daarmee vergat ik naar mezelf te kijken, en de oorzaak van het probleem aan te pakken. Wanneer je de volle verantwoordelijkheid neemt voor alle reacties in jezelf, voor al je triggers, je pijn, je gevoelens en emoties, dan is alles voor jou een uitnodiging om je innerlijke kind te helen. Leer jezelf aan altijd naar binnen te kijken, wanneer je denkt of van mening bent dat een ander iets in je losmaakt of een ander je iets aandoet. Wanneer mensen je kritiek geven, aanvallen, afwijzen, teleurstellen, hun emoties dumpen, wanneer ze een wond in je aanraken, dat is jouw uitnodiging om te helen van de pijnen in jezelf. (En ja, dat is het tegenovergestelde van wat we vrijwel allemaal geleerd hebben te doen.)
Mensen hoeven je niet te begrijpen
Ik voel als volwassene nog steeds weerstand in mezelf als mensen me niet begrijpen. Mijn innerlijke kind laat luidkeels van zich horen op zulke momenten. En logisch. Als kinderen hebben we zo’n verlangen naar erkenning, naar acceptatie, naar liefde en ook naar begrip. Wanneer een ander je niet begrijpt voelt dat alsof je afgewezen en verlaten wordt. Een teken dat de wonden in jezelf nog niet geheeld zijn. In mijn eigen geval betrapte ik mezelf er regelmatig op in gesprekken met mensen dat ik zo ver ging dat waar ik voor stond aan het begin van het gesprek, mijn ervaring of standpunt of wat dan ook, dat ik dat zelf compleet onderuit had gehaald als ik merkte dat de ander me niet begreep. Ik paste me aan, ik verdraaide mijn waarheid, ik ging over tot people pleasing. Alles om maar begrepen te worden. Of ik voelde me na zo’n gesprek nog uren vervelend, afgewezen, alleen. Je kunt niet bij jezelf blijven als je ernaar verlangt om begrepen te worden. Mensen zullen je niet altijd begrijpen, dat is een feit. Zeker niet in het innerlijk kind werk. Wanneer je merkt dat je graag begrepen wilt worden door een ander is dat een teken dat jouw innerlijke kind graag gezien en gehoord wil worden. Dat begrepen willen worden is een wond, en dat begrepen willen worden mag je opnieuw bij jezelf van binnen oplossen. Blijf bij jezelf en neem na zo’n soort gesprek een moment om de gevoelens er te laten zijn. Zoek de stilte op, erken waar je naar verlangt, geef dat aan jezelf en kom weer terug bij je eigen waarheid. Een mantra: het is oké als mensen me niet begrijpen.
Niemand heeft het recht iets te beweren over jouw kindertijd
‘Zo slecht was het allemaal toch niet? Je bent toch niet mishandeld, of…? Je hebt het over trauma, weet je wat een écht trauma is? Kun je het niet gewoon achter je laten, verder gaan met je leven?’ Ik heb het allemaal voorbij horen komen en ik wil je dit graag meegeven: niemand beslist voor jou wat trauma is en wat niet. Trauma omvat elke ingrijpende en pijnlijke gebeurtenis die je als kind niet kon verwerken. Trauma is voor iedereen anders, omdat we allemaal anders zíjn. Een ander kan niets zeggen over wat jij hebt doorgemaakt. Over hoe dingen op jou zijn overgekomen. Over jouw realiteit. Over je innerlijke gevechten, je niet vervulde behoeften, je gevoelens, je pijn. Deze ervaringen hoeven door niemand goedgepraat te worden. Mensen hoeven het ook niet te begrijpen of te erkennen. Het is jouw ervaring, het is jouw waarheid, en daar mag je 100% op vertrouwen. Ook in zulke situaties is het een uitdaging om bij jezelf te blijven, maar doe dat alsjeblieft.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment