Voor mijn gevoel heb ik mijn halve leven geprobeerd om ergens in te passen en bij te horen.

Tot ik mezelf meer en meer verloor in het bij willen horen en in willen passen.

Vanaf die tijd werd mijn doel om bij mezelf te horen en daar genoeg aan te hebben.

Hoe anders is dit nu ik in Spanje ben en een nieuw leven probeer op te bouwen.

Mijn hele zijn schreeuwt om geaccepteerd worden.

Erbij horen, dat is het enige waar ik echt naar verlang.

Niet de vreemde zijn.

Niet ergens buiten vallen.

Niet genegeerd worden.

Geen blikken of label krijgen.

Maar gewoon erbij horen.

Inpassen.

Niet opvallen.

Niet anders zijn.

Alles waar ik zo hard voor gevochten heb om me er los van te maken.

Ik hoor in Nederland.

Ik hoor erbij in Nederland.

Hier in Spanje hoor ik (nog) niet.

En misschien/waarschijnlijk komt dat punt ook wel nooit helemaal.

De grootste uitnodiging die ik op dit moment keer op keer krijg is daarom de gevoelens die deze situatie met zich meebrengt volledig omarmen.

Ik mag weer terug naar de basis:

bij mezelf horen en daar genoeg aan hebben.

Bij mezelf blijven en daar acceptatie vinden.

En dat is uitdagend.

Het is lang geleden dat ik (op momenten) zo’n twijfel in mezelf heb ervaren.

Dat ik me van tijd tot tijd zo alleen (op de wereld) heb gevoeld.

Dat mijn verlangen naar een blik, een gevoel van acceptatie, een ‘je mag hier zijn’ zó groot was.

Ik probeer er met alles wat ik in me heb bij te horen.

Omdat dat nou eenmaal het gevoel is waar we allemaal in het leven naar op zoek zijn.

Je hoort hier.

Je bent thuis.

Je mag er zijn.

Je bent welkom.

Ik ben een hele lange tijd best wel alleen door het leven gegaan.

Ik zou willen zeggen omdat dit in de kern is wie ik ben, maar ik geloof niet helemaal (meer) dat dit de waarheid is.

Het was zelfbescherming.

Ik heb met zoveel teleurstelling te maken gehad in mijn leven, ik ben zoveel belangrijke mensen en relaties verloren, dat veel alleen zijn na een tijdje gewoon makkelijker leek.

Tot het moment waarop het dat niet meer was.

Na Covid merkte ik veranderingen in mezelf op.

Ik wilde weer onder de mensen zijn.

Ik heb mensen nodig.

Mensen maken mijn leven rijk en mooi, brengen me vreugde.

In een ander land moet je ook dat stukje opnieuw gaan uitvinden.

En daarmee vragen beantwoorden als: wie wil ik hier zijn? Wie is Willemijn van nu? Met welke mensen wil ik me omringen? Wat vind ik belangrijk in een vriendschap?

En hoe ga ik die mensen vinden?

Mijn verlangen naar verbinding is hier groter geworden.

En ook de realiteit dat die verbinding er nog niet zo vaak is als ik zou willen.

En dat grijpt me soms aan.

Een diepte in mezelf die ik nog niet vaak zo ervaren heb.

Je vraagt je inmiddels misschien af waarom ik mezelf dit allemaal aan doe en waarom ik dan gewoon niet terug naar Nederland ga.

Daar waar ik ‘gewoon’ thuis ben.

Ik mensen op kan zoeken.

Niet al die worstelingen ervaar.

Me nooit eenzaam en verloren voel.

Omdat ik nooit de makkelijke weg kies.

Omdat ik weet dat deze storm me alleen maar sterker en veerkrachtiger gaat maken.

Dat deze uitnodiging me alleen nog maar meer zelfliefde op gaat leveren.

Ik schuw de moeilijke dingen in het leven allang niet meer omdat ik weet dat ze me uiteindelijk altijd iets brengen en mijn leven er veel rijker door wordt. 

Spanje is op zoveel vlakken zo’n enorme uitnodiging tot groei.

Ik kan hier elke dag weer een laagje dieper gaan.

Dus ik hou vol.

En ik hou vast.

Vast aan de momenten dat ik voel dat ook ik hier hoor.

Vast aan de mensen die me wel omarmen en me het gevoel geven dat ook ik hier mag zijn.

Liefs. 

(Ik denk veel na over alleen zijn en eenzaamheid. Ik ben letterlijk alleen hier (al is dat ook niet helemaal waar, maar het voelt soms zo), dat is soms eenzaam. Maar dan zijn er ook mensen die wel omringd worden met mensen en toch eenzaam zijn. Er zijn mensen eenzaam in relaties, in huwelijken, in zichzelf, in de wereld. Er zijn mensen die niet zichzelf kunnen of durven zijn of niet hun eigen leven leven, dat is ook eenzaam. Als ik om me heen kijk moet ik concluderen dat eenzaamheid op de een of andere manier bij iedereen wel een thema is. Dat er veel meer mensen door hetzelfde heen gaan als ik. En dat als we hier wat meer open over zouden zijn er mooie verbindingen tot stand zouden kunnen komen.)

Voor mijn gevoel heb ik mijn halve leven geprobeerd om ergens in te passen en bij te horen.

Tot ik mezelf meer en meer verloor in het bij willen horen en in willen passen.

Vanaf die tijd werd mijn doel om bij mezelf te horen en daar genoeg aan te hebben.

Hoe anders is dit nu ik in Spanje ben en een nieuw leven probeer op te bouwen.

Mijn hele zijn schreeuwt om geaccepteerd worden.

Erbij horen, dat is het enige waar ik echt naar verlang.

Niet de vreemde zijn.

Niet ergens buiten vallen.

Niet genegeerd worden.

Geen blikken of label krijgen.

Maar gewoon erbij horen.

Inpassen.

Niet opvallen.

Niet anders zijn.

Alles waar ik zo hard voor gevochten heb om me er los van te maken.

Ik hoor in Nederland.

Ik hoor erbij in Nederland.

Hier in Spanje hoor ik (nog) niet.

En misschien/waarschijnlijk komt dat punt ook wel nooit helemaal.

De grootste uitnodiging die ik op dit moment keer op keer krijg is daarom de gevoelens die deze situatie met zich meebrengt volledig omarmen.

Ik mag weer terug naar de basis:

bij mezelf horen en daar genoeg aan hebben.

Bij mezelf blijven en daar acceptatie vinden.

En dat is uitdagend.

Het is lang geleden dat ik (op momenten) zo’n twijfel in mezelf heb ervaren.

Dat ik me van tijd tot tijd zo alleen (op de wereld) heb gevoeld.

Dat mijn verlangen naar een blik, een gevoel van acceptatie, een ‘je mag hier zijn’ zó groot was.

Ik probeer er met alles wat ik in me heb bij te horen.

Omdat dat nou eenmaal het gevoel is waar we allemaal in het leven naar op zoek zijn.

Je hoort hier.

Je bent thuis.

Je mag er zijn.

Je bent welkom.

Ik ben een hele lange tijd best wel alleen door het leven gegaan.

Ik zou willen zeggen omdat dit in de kern is wie ik ben, maar ik geloof niet helemaal (meer) dat dit de waarheid is.

Het was zelfbescherming.

Ik heb met zoveel teleurstelling te maken gehad in mijn leven, ik ben zoveel belangrijke mensen en relaties verloren, dat veel alleen zijn na een tijdje gewoon makkelijker leek.

Tot het moment waarop het dat niet meer was.

Na Covid merkte ik veranderingen in mezelf op.

Ik wilde weer onder de mensen zijn.

Ik heb mensen nodig.

Mensen maken mijn leven rijk en mooi, brengen me vreugde.

In een ander land moet je ook dat stukje opnieuw gaan uitvinden.

En daarmee vragen beantwoorden als: wie wil ik hier zijn? Wie is Willemijn van nu? Met welke mensen wil ik me omringen? Wat vind ik belangrijk in een vriendschap?

En hoe ga ik die mensen vinden?

Mijn verlangen naar verbinding is hier groter geworden.

En ook de realiteit dat die verbinding er nog niet zo vaak is als ik zou willen.

En dat grijpt me soms aan.

Een diepte in mezelf die ik nog niet vaak zo ervaren heb.

Je vraagt je inmiddels misschien af waarom ik mezelf dit allemaal aan doe en waarom ik dan gewoon niet terug naar Nederland ga.

Daar waar ik ‘gewoon’ thuis ben.

Ik mensen op kan zoeken.

Niet al die worstelingen ervaar.

Me nooit eenzaam en verloren voel.

Omdat ik nooit de makkelijke weg kies.

Omdat ik weet dat deze storm me alleen maar sterker en veerkrachtiger gaat maken.

Dat deze uitnodiging me alleen nog maar meer zelfliefde op gaat leveren.

Ik schuw de moeilijke dingen in het leven allang niet meer omdat ik weet dat ze me uiteindelijk altijd iets brengen en mijn leven er veel rijker door wordt. 

Spanje is op zoveel vlakken zo’n enorme uitnodiging tot groei.

Ik kan hier elke dag weer een laagje dieper gaan.

Dus ik hou vol.

En ik hou vast.

Vast aan de momenten dat ik voel dat ook ik hier hoor.

Vast aan de mensen die me wel omarmen en me het gevoel geven dat ook ik hier mag zijn.

Liefs. 

(Ik denk veel na over alleen zijn en eenzaamheid. Ik ben letterlijk alleen hier (al is dat ook niet helemaal waar, maar het voelt soms zo), dat is soms eenzaam. Maar dan zijn er ook mensen die wel omringd worden met mensen en toch eenzaam zijn. Er zijn mensen eenzaam in relaties, in huwelijken, in zichzelf, in de wereld. Er zijn mensen die niet zichzelf kunnen of durven zijn of niet hun eigen leven leven, dat is ook eenzaam. Als ik om me heen kijk moet ik concluderen dat eenzaamheid op de een of andere manier bij iedereen wel een thema is. Dat er veel meer mensen door hetzelfde heen gaan als ik. En dat als we hier wat meer open over zouden zijn er mooie verbindingen tot stand zouden kunnen komen.)