Ik wil iets kwijt. Iets wat al maanden door mijn hoofd spookt en de laatste weken zo voelbaar dichtbij is gekomen. Wat Anne aangedaan is bevestigde mijn gedachten meer en meer. Vogelvrij, ik weet eerlijk gezegd niet meer wat het woord betekent, en ook niet hoe het voelt.

Om spontaan op de fiets kunnen stappen op weg naar een laat feestje. ‘s Nachts in een aangeschoten bui alleen op dat landweggetje rijden, want ja, in een dorp gebeurt toch nooit iets. Om in je eentje een wandeling te maken door het bos wat zo heerlijk je hoofd leegmaakt. Of voor dag en dauw opstaan om je hardloopschoenen aan te trekken en nog voor de wereld ontwaakt je rondje te maken.

Ik betrap mezelf erop dat ik steeds alerter ben. Dat ik regelmatig achterom kijk als ik bij mijn ouders door de polder wandel op stukken waar geen direct leven te bekennen is. Dat ik die verdomde mobiel overal mee naartoe sleep tegenwoordig, dit terwijl ik hem jaren thuis heb gelaten als gevoel van vrijheid en lekker onbereikbaar zijn. ‘s Ochtends blijf ik uit veiligheid een half uurtje langer binnen tot de echte donkerte voorbij is en ik voor mijn gevoel ‘het gevaar niet meer zelf op zoek’ en met een gerust hart kan gaan sporten. ‘s Nachts (of ‘s avonds laat) loop of fiets ik allang niet meer alleen door Breda, en ook het station en Valkenberg mijdt ik als het donker is. De reden dat ik middenin een winkelstraat ben gaan wonen, en opnieuw ga wonen, is omdat de sociale controle daar enorm is en me dat voor zover het kan, toch een redelijk veilig gevoel geeft. Ik ben mijn onbevangenheid in doen en laten waar ik zin in heb, op welk tijdstip dan ook, al een tijdje kwijt.

Ik zie rare mensen, vreemde gezichten, naderend gevaar en het maakt me verdrietig. Dat wij vrouwen niet ook gewoon vrij kunnen zijn in ons leven, maar bang moeten zijn voor mensen die naar mijn mening allang niet meer op deze aarde rond hadden mogen lopen. Dat er geroepen wordt ”wie gaat er dan ook om 6 uur ‘s avonds een stuk fietsen in de bossen”, dat impliceert dat wij die idioten op die manier als een magneet naar ons toetrekken. Want het is 6 uur ‘s avonds, in een bos.

De laatste weken droom ik ‘s nachts regelmatig over uitgestrekte vlaktes en gebieden waar de onheil zo voelbaar is. Ik droom over angst, over een drukkend gevoel en een hoge hartslag, over eenzaamheid en wanhoop. Ik droom over Anne, en het feit dat dat prachtige mooie meisje maar 25 heeft mogen worden en 2 weken in een bos gelegen heeft, en dat gevoel verstikt me. Ik denk aan alle andere slachtoffers van de afgelopen jaren die in deze verdrietige weken weer even voorbij kwamen. Verhalen die naar de achtergrond zijn geraakt, maar in zoveel levens nog voor dagelijkse pijn zorgt. Ik denk aan alle ouders, die van jongs af aan waarschuwen voor vreemde mannen en gevaar. Die ons op het hart drukken niet met rare mensen te praten. Die ons ‘s nachts ophalen van de disco omdat we niet alleen in het donker naar huis mogen fietsen. Ik denk aan mijn vader die tegen me zegt dat ik vanuit mijn nieuwe huisje dichtbij het Mastbos zit, maar dat hij liever niet heeft dat ik daar alleen naartoe ga. Ik denk aan het feit dat ik al 27 heb mogen worden, en dat ik op mijn 16 droomde van een leven zonder die bemoeizucht. Vogelvrij. Diezelfde bemoeizucht die ik nu als heel erg nodig ervaar. Ik denk aan mijn vrijheid. Aan hoe het leven ook kan zijn, en eigenlijk hoort te zijn. Niet op de loer voor naderend gevaar, maar gewoon leven. Op de fiets springen omdat je wilt fietsen. Rennen omdat je wilt rennen. ‘s Nachts na een leuke avond naar huis hobbelen zonder je af te vragen of dat allemaal wel kan. Opgaan in het moment, en je beschermd voelen door het land waar je in woont, dit land waarin alles ogenschijnlijk goed geregeld is, maar waar er tegelijkertijd zoveel mis is.

Mijn gedachten maken regelmatig overuren over de kindjes van de toekomst. Mijn gedachten gaan naar rechten en plichten, en systemen waar blijkbaar zo laks mee om wordt gegaan.

Lieve meisjes, meiden, vrouwen. Jong en oud, hoe zeurderig het soms ook mag klinken, sla goedbedoelde adviezen niet in de wind. Het is niet meer de tijd om te doen of het allemaal kan, en het is al helemaal niet meer de tijd om tegen beter weten in toch de opmerkingen ‘kijk je uit’ of ‘zal ik je even wegbrengen’ te negeren en voor je vrijheid te kiezen. Wat van tijd tot tijd echt een aantrekkingskracht kan hebben. Vrijheid lonkt. We willen ons niet opgesloten voelen en niet naar elke situatie met een schuin oog kijken. Maar het moet, blijkbaar. Laat het nieuws van de afgelopen tijd een spiegel zijn.

Xx

Ik wil iets kwijt. Iets wat al maanden door mijn hoofd spookt en de laatste weken zo voelbaar dichtbij is gekomen. Wat Anne aangedaan is bevestigde mijn gedachten meer en meer. Vogelvrij, ik weet eerlijk gezegd niet meer wat het woord betekent, en ook niet hoe het voelt.

Om spontaan op de fiets kunnen stappen op weg naar een laat feestje. ‘s Nachts in een aangeschoten bui alleen op dat landweggetje rijden, want ja, in een dorp gebeurt toch nooit iets. Om in je eentje een wandeling te maken door het bos wat zo heerlijk je hoofd leegmaakt. Of voor dag en dauw opstaan om je hardloopschoenen aan te trekken en nog voor de wereld ontwaakt je rondje te maken.

Ik betrap mezelf erop dat ik steeds alerter ben. Dat ik regelmatig achterom kijk als ik bij mijn ouders door de polder wandel op stukken waar geen direct leven te bekennen is. Dat ik die verdomde mobiel overal mee naartoe sleep tegenwoordig, dit terwijl ik hem jaren thuis heb gelaten als gevoel van vrijheid en lekker onbereikbaar zijn. ‘s Ochtends blijf ik uit veiligheid een half uurtje langer binnen tot de echte donkerte voorbij is en ik voor mijn gevoel ‘het gevaar niet meer zelf op zoek’ en met een gerust hart kan gaan sporten. ‘s Nachts (of ‘s avonds laat) loop of fiets ik allang niet meer alleen door Breda, en ook het station en Valkenberg mijdt ik als het donker is. De reden dat ik middenin een winkelstraat ben gaan wonen, en opnieuw ga wonen, is omdat de sociale controle daar enorm is en me dat voor zover het kan, toch een redelijk veilig gevoel geeft. Ik ben mijn onbevangenheid in doen en laten waar ik zin in heb, op welk tijdstip dan ook, al een tijdje kwijt.

Ik zie rare mensen, vreemde gezichten, naderend gevaar en het maakt me verdrietig. Dat wij vrouwen niet ook gewoon vrij kunnen zijn in ons leven, maar bang moeten zijn voor mensen die naar mijn mening allang niet meer op deze aarde rond hadden mogen lopen. Dat er geroepen wordt ”wie gaat er dan ook om 6 uur ‘s avonds een stuk fietsen in de bossen”, dat impliceert dat wij die idioten op die manier als een magneet naar ons toetrekken. Want het is 6 uur ‘s avonds, in een bos.

De laatste weken droom ik ‘s nachts regelmatig over uitgestrekte vlaktes en gebieden waar de onheil zo voelbaar is. Ik droom over angst, over een drukkend gevoel en een hoge hartslag, over eenzaamheid en wanhoop. Ik droom over Anne, en het feit dat dat prachtige mooie meisje maar 25 heeft mogen worden en 2 weken in een bos gelegen heeft, en dat gevoel verstikt me. Ik denk aan alle andere slachtoffers van de afgelopen jaren die in deze verdrietige weken weer even voorbij kwamen. Verhalen die naar de achtergrond zijn geraakt, maar in zoveel levens nog voor dagelijkse pijn zorgt. Ik denk aan alle ouders, die van jongs af aan waarschuwen voor vreemde mannen en gevaar. Die ons op het hart drukken niet met rare mensen te praten. Die ons ‘s nachts ophalen van de disco omdat we niet alleen in het donker naar huis mogen fietsen. Ik denk aan mijn vader die tegen me zegt dat ik vanuit mijn nieuwe huisje dichtbij het Mastbos zit, maar dat hij liever niet heeft dat ik daar alleen naartoe ga. Ik denk aan het feit dat ik al 27 heb mogen worden, en dat ik op mijn 16 droomde van een leven zonder die bemoeizucht. Vogelvrij. Diezelfde bemoeizucht die ik nu als heel erg nodig ervaar. Ik denk aan mijn vrijheid. Aan hoe het leven ook kan zijn, en eigenlijk hoort te zijn. Niet op de loer voor naderend gevaar, maar gewoon leven. Op de fiets springen omdat je wilt fietsen. Rennen omdat je wilt rennen. ‘s Nachts na een leuke avond naar huis hobbelen zonder je af te vragen of dat allemaal wel kan. Opgaan in het moment, en je beschermd voelen door het land waar je in woont, dit land waarin alles ogenschijnlijk goed geregeld is, maar waar er tegelijkertijd zoveel mis is.

Mijn gedachten maken regelmatig overuren over de kindjes van de toekomst. Mijn gedachten gaan naar rechten en plichten, en systemen waar blijkbaar zo laks mee om wordt gegaan.

Lieve meisjes, meiden, vrouwen. Jong en oud, hoe zeurderig het soms ook mag klinken, sla goedbedoelde adviezen niet in de wind. Het is niet meer de tijd om te doen of het allemaal kan, en het is al helemaal niet meer de tijd om tegen beter weten in toch de opmerkingen ‘kijk je uit’ of ‘zal ik je even wegbrengen’ te negeren en voor je vrijheid te kiezen. Wat van tijd tot tijd echt een aantrekkingskracht kan hebben. Vrijheid lonkt. We willen ons niet opgesloten voelen en niet naar elke situatie met een schuin oog kijken. Maar het moet, blijkbaar. Laat het nieuws van de afgelopen tijd een spiegel zijn.

Xx