Het was in maart dat ik constateerde dat mijn lijf op was, en mijn batterij hoognodig opgeladen moest worden. Een samenloop van een hele drukke tijd maar ook wat persoonlijke situaties zorgden ervoor dat ik moe was, en toe aan rust. Dus ik nam rust. Ik heb 3 maanden lang gewerkt op gevoel. Wanneer de energie er was, en anders niet. Dat ik die keuze kon maken was een enorme luxe, maar ook gewoon iets wat je móet besluiten, wil je na het uitrusten weer vooruit kunnen. De impact die die maanden op mij hebben gehad is enorm. Niet alleen lichamelijk, maar juist ook geestelijk. Ik heb losgelaten, dingen een plek gegeven, en veel geleerd. Over mezelf, maar ook over hoe ik wil leven. 

Life is what happens to you while you’re busy making other plans
Natuurlijk weet ik dat het helemaal waar is, maar het echt beseffen, dat deed ik de afgelopen weken pas. Het zit als mens zo in ons systeem om altijd maar toe te werken naar iets, dat we daardoor misschien wel voorbij gaan aan wat echt het leven ís. Nu. Gewoon een verzameling van momenten. Mooie, bijzondere, vrolijke, liefdevolle, maar ook moeilijke en verdrietige. Accepteren dat het niet meer is, geen bepaalde zin heeft, en je dus er daarom maar beter in op kunt gaan. Het ten volle beleven, en stoppen met overdenken wat er niet is, of wat anders is gelopen. Want het leven wordt nooit perfect, alle puzzelstukjes waarvan we hopen dat deze op hetzelfde moment in elkaar gaan passen, gaan nooit tegelijk passen. Bereiken we doelen waar we kortstondig enorm gelukkig mee zullen zijn, dan gaat er aan de andere kant misschien wel iets verloren. Of ontstaan er weer nieuwe doelen. Dit is het. Vandaag.  It’s all there is. 

Het is geen kunst om altijd te streven naar iets anders, maar het is wel de kunst om te willen wat je hebt
Al die denkuren van de afgelopen tijd hebben me in laten zien dat ik me als mens regelmatig richt op wat ik nog niet heb. Niet in materialisme, maar meer in doelen. Het kan me soms niet snel genoeg gaan. Het liefste wil ik dan in een sneltrein stappen en al mijn doelen en dromen waarmaken. Maar ik heb geen idee of ik daar op dat moment dan echt wel zo blij mee zal zijn, als ik dat punt bereikt heb. Ik denk het eigenlijk niet. Want ik weet ook dat het vooral draait om het onderweg zijn. Dat heb ik nu al zo vaak ervaren. Dat de weg ergens naartoe zoveel in zich heeft, dat het zonde is om telkens maar zo snel mogelijk naar dat eindpunt te willen. Dus die ontevreden houding zo nu en dan past me niet. Ik voel me op zo’n moment heel ondankbaar en helemaal niet verbonden met mezelf, en daarom ben ik mezelf aan het leren om me op de overvloed en het positieve te richten. Dat doe ik elke avond na mijn meditatie. Gewoon om het me eigen te maken. In mijn systeem te krijgen. En het werkt écht. Want als ik opsom wat er allemaal is, waar ik weleens aan voorbij ga, stroomt er een gelukzalig gevoel door mijn lijf en realiseer ik me ook waar ik vandaan kom. Hoe hard ik geknokt heb voor dit alles. En dat ik daar best eens wat vaker bij mag stilstaan. Dat het flowt in mijn leven, en dat het volgen van mijn hart me zoveel moois brengt. En ook voel ik dan weer een kriebel als ik thuiskom. Dat ik een plekje voor mezelf heb, waar ik een tijd zo naar verlangde. Voel ik me extra dankbaar als ik aan het werk ben, omdat er werk is, dat ook nog eens helemaal bij mij past. Koester ik mijn vrijheid, in plaats van het normaal te gaan vinden. Vier ik elke kleine overwinning alsof ik een mega groot iets heb behaald. Want je kunt dingen heel snel normaal gaan vinden, maar vaak zijn heel veel dingen helemaal niet zo ‘normaal’, maar best wel redelijk bijzonder. 

Me telkens weer afvragen: wat is mijn waarheid? Hoe wil ik mijn leven invullen?
Ik kon me in het begin van mijn ondernemerschap heel erg meten aan andere ondernemers. Wat ik om me heen zag moest ik ook gaan doen. Iedereen was altijd maar druk, en druk stond voor mij aan het succesvol zijn. In het leven, in het ondernemen. Ik ging erin mee en deed mezelf en de mensen om me heen tekort. Gaandeweg kwam ik erachter dat die kernwaarde wáarom ik ondernemer ben geworden, ‘vrijheid’, helemaal niet meer van toepassing was. Ik was helemaal niet vrij. Ik werkte 7 dagen per week minimaal 9/10 uur per dag, en voelde me eigenlijk alleen voldaan wanneer ik héél druk was. Want dan deed ik blijkbaar iets goed. Ik spiegelde me aan de ondernemers op social media, die zonder moeite zichzelf de hele dag zichtbaar maakten. Iets wat helemaal niet bij mij past. Ik ben een introverte schrijver. Dat is míjn kracht. In de stilte van de afgelopen tijd ben ik me heel erg af gaan vragen wat nou eigenlijk mijn eigen waarheid is. Waarom ben ik ondernemer? Wat wil ik als ondernemer doen? Hoe wil ik dat mijn werk/leven eruit ziet? Wat vind ik nou precies succesvol zijn? Ik kwam erachter dat ik prima 4 dagen per week kan werken, en nog aan doelen kan werken, en van mijn passie kan leven. En dat ik dan tijd genoeg over heb voor wat ik het allerbelangrijkste vind: lieve mensen zien, het nergens te druk voor hebben zodat ik in het moment kan springen, en gewoon genieten van vandaag. Ik leerde in deze periode om zonder stress en gedoe mijn dagen in te vullen, en had ook niet meer de behoefte om te rennen. Ik voel me goed bij mijn eigen ritme, en mijn eigen indeling. Ik realiseer me dat ik op die manier mijn eigen ideale onderneming, en daarmee ook mijn leven, vorm kan geven. Niet door mezelf over de kop te werken, alles maar aan te pakken en me te vergelijken met anderen, maar door dicht bij mezelf te blijven. Bij wat ik wil, wat ik kan en wat ik als missie heb. Op die manier houd ik het ook een stuk langer vol.

Oja, en nog even deze: stilstand is niet bepaald achteruitgang. Soms is het nodig om stil te staan, en daarna weer met volle kracht vooruit te kunnen. 

Is het herkenbaar voor jou wat ik schrijf?

Liefs

Foto: Unsplash

Het was in maart dat ik constateerde dat mijn lijf op was, en mijn batterij hoognodig opgeladen moest worden. Een samenloop van een hele drukke tijd maar ook wat persoonlijke situaties zorgden ervoor dat ik moe was, en toe aan rust. Dus ik nam rust. Ik heb 3 maanden lang gewerkt op gevoel. Wanneer de energie er was, en anders niet. Dat ik die keuze kon maken was een enorme luxe, maar ook gewoon iets wat je móet besluiten, wil je na het uitrusten weer vooruit kunnen. De impact die die maanden op mij hebben gehad is enorm. Niet alleen lichamelijk, maar juist ook geestelijk. Ik heb losgelaten, dingen een plek gegeven, en veel geleerd. Over mezelf, maar ook over hoe ik wil leven. 

Life is what happens to you while you’re busy making other plans
Natuurlijk weet ik dat het helemaal waar is, maar het echt beseffen, dat deed ik de afgelopen weken pas. Het zit als mens zo in ons systeem om altijd maar toe te werken naar iets, dat we daardoor misschien wel voorbij gaan aan wat echt het leven ís. Nu. Gewoon een verzameling van momenten. Mooie, bijzondere, vrolijke, liefdevolle, maar ook moeilijke en verdrietige. Accepteren dat het niet meer is, geen bepaalde zin heeft, en je dus er daarom maar beter in op kunt gaan. Het ten volle beleven, en stoppen met overdenken wat er niet is, of wat anders is gelopen. Want het leven wordt nooit perfect, alle puzzelstukjes waarvan we hopen dat deze op hetzelfde moment in elkaar gaan passen, gaan nooit tegelijk passen. Bereiken we doelen waar we kortstondig enorm gelukkig mee zullen zijn, dan gaat er aan de andere kant misschien wel iets verloren. Of ontstaan er weer nieuwe doelen. Dit is het. Vandaag.  It’s all there is. 

Het is geen kunst om altijd te streven naar iets anders, maar het is wel de kunst om te willen wat je hebt
Al die denkuren van de afgelopen tijd hebben me in laten zien dat ik me als mens regelmatig richt op wat ik nog niet heb. Niet in materialisme, maar meer in doelen. Het kan me soms niet snel genoeg gaan. Het liefste wil ik dan in een sneltrein stappen en al mijn doelen en dromen waarmaken. Maar ik heb geen idee of ik daar op dat moment dan echt wel zo blij mee zal zijn, als ik dat punt bereikt heb. Ik denk het eigenlijk niet. Want ik weet ook dat het vooral draait om het onderweg zijn. Dat heb ik nu al zo vaak ervaren. Dat de weg ergens naartoe zoveel in zich heeft, dat het zonde is om telkens maar zo snel mogelijk naar dat eindpunt te willen. Dus die ontevreden houding zo nu en dan past me niet. Ik voel me op zo’n moment heel ondankbaar en helemaal niet verbonden met mezelf, en daarom ben ik mezelf aan het leren om me op de overvloed en het positieve te richten. Dat doe ik elke avond na mijn meditatie. Gewoon om het me eigen te maken. In mijn systeem te krijgen. En het werkt écht. Want als ik opsom wat er allemaal is, waar ik weleens aan voorbij ga, stroomt er een gelukzalig gevoel door mijn lijf en realiseer ik me ook waar ik vandaan kom. Hoe hard ik geknokt heb voor dit alles. En dat ik daar best eens wat vaker bij mag stilstaan. Dat het flowt in mijn leven, en dat het volgen van mijn hart me zoveel moois brengt. En ook voel ik dan weer een kriebel als ik thuiskom. Dat ik een plekje voor mezelf heb, waar ik een tijd zo naar verlangde. Voel ik me extra dankbaar als ik aan het werk ben, omdat er werk is, dat ook nog eens helemaal bij mij past. Koester ik mijn vrijheid, in plaats van het normaal te gaan vinden. Vier ik elke kleine overwinning alsof ik een mega groot iets heb behaald. Want je kunt dingen heel snel normaal gaan vinden, maar vaak zijn heel veel dingen helemaal niet zo ‘normaal’, maar best wel redelijk bijzonder. 

Me telkens weer afvragen: wat is mijn waarheid? Hoe wil ik mijn leven invullen?
Ik kon me in het begin van mijn ondernemerschap heel erg meten aan andere ondernemers. Wat ik om me heen zag moest ik ook gaan doen. Iedereen was altijd maar druk, en druk stond voor mij aan het succesvol zijn. In het leven, in het ondernemen. Ik ging erin mee en deed mezelf en de mensen om me heen tekort. Gaandeweg kwam ik erachter dat die kernwaarde wáarom ik ondernemer ben geworden, ‘vrijheid’, helemaal niet meer van toepassing was. Ik was helemaal niet vrij. Ik werkte 7 dagen per week minimaal 9/10 uur per dag, en voelde me eigenlijk alleen voldaan wanneer ik héél druk was. Want dan deed ik blijkbaar iets goed. Ik spiegelde me aan de ondernemers op social media, die zonder moeite zichzelf de hele dag zichtbaar maakten. Iets wat helemaal niet bij mij past. Ik ben een introverte schrijver. Dat is míjn kracht. In de stilte van de afgelopen tijd ben ik me heel erg af gaan vragen wat nou eigenlijk mijn eigen waarheid is. Waarom ben ik ondernemer? Wat wil ik als ondernemer doen? Hoe wil ik dat mijn werk/leven eruit ziet? Wat vind ik nou precies succesvol zijn? Ik kwam erachter dat ik prima 4 dagen per week kan werken, en nog aan doelen kan werken, en van mijn passie kan leven. En dat ik dan tijd genoeg over heb voor wat ik het allerbelangrijkste vind: lieve mensen zien, het nergens te druk voor hebben zodat ik in het moment kan springen, en gewoon genieten van vandaag. Ik leerde in deze periode om zonder stress en gedoe mijn dagen in te vullen, en had ook niet meer de behoefte om te rennen. Ik voel me goed bij mijn eigen ritme, en mijn eigen indeling. Ik realiseer me dat ik op die manier mijn eigen ideale onderneming, en daarmee ook mijn leven, vorm kan geven. Niet door mezelf over de kop te werken, alles maar aan te pakken en me te vergelijken met anderen, maar door dicht bij mezelf te blijven. Bij wat ik wil, wat ik kan en wat ik als missie heb. Op die manier houd ik het ook een stuk langer vol.

Oja, en nog even deze: stilstand is niet bepaald achteruitgang. Soms is het nodig om stil te staan, en daarna weer met volle kracht vooruit te kunnen. 

Is het herkenbaar voor jou wat ik schrijf?

Liefs

Foto: Unsplash