Blogje nummer 3 liet iets langer op zich wachten, en daar schreef Bo dan weer echt een heel mooi stuk over. Want zo is het leven. Sometimes you win, sometimes you learn. Nu al trots op jou kanjer!! Liefs Wil
Over 2 maanden en een paar dagen sta ik aan de start van de TCS New York City Marathon 2016. Ik kan niet zeggen dat het een lang gekoesterde droom is, want een marathon lopen maakt pas 7 maanden deel uit van mijn bucketlist. Maar als ik eraan denk, dan voel ik een wervelwind aan vlinders in mijn buik. Steeds meer begin ik me te beseffen wát ik nu eigenlijk aan het doen ben en wáár ik nu eigenlijk naartoe ga! Ik ga een droom waarmaken, een heel recente droom. Ik heb het vaak over mijn ‘Road to NYC’. Die weg is tof. Af en toe wat avontuurlijke zijweggetjes. Maar. Het is ook een bumpy road. En soms blijkt zo’n zijweggetje doodlopend en moet je weer even terug naar waar je vandaan kwam.
Want is het allemaal awesome? Nee. Is het allemaal gemakkelijk? Nee. Het trainen voor een marathon vraagt veel van je. Fysiek, dat spreekt voor zich. Maar vooral het mentale stuk heb ik vooraf onderschat. En hoe kon ik ook weten wat er allemaal op me af zou komen? De voorbereiding voor de kwart triathlon vorig jaar heb ik glansrijk doorstaan. ‘Gewoon’ trainen en doorgaan en een mooie prestatie neerzetten in Barcelona. Niks aan het handje. Maar dit is anders. Dit is een grotere barriѐre in mijn hoofd. Dit zijn 42 kilometers terwijl ik eigenlijk niet zo’n ervaren hardloper ben. Dit is New York. Dit is de marathon der marathons. Dit is minimaal €5.750,00 ophalen voor KiKa. Dit zijn heel veel vreselijk lieve, en soms onverwachte, sponsors die ik onder geen beding teleur wil stellen. Falen is geen optie.
De perfectionist in mij maakt het me soms verdomd moeilijk. Ik stel hoge eisen aan mezelf. Het liefst wil ik op alle vlakken floreren. Maar dat lukt even niet en die realiteit komt hard aan bij me. Twee maanden geleden had ik even een kleine interne crisis. Ik wilde zoveel. Trainen (en dan niet alleen hardlopen, maar ook fitness en Bikram Yoga en als het even kon ook nog een keer zwemmen), alle adviezen van de voedingscoach opvolgen, fulltime werken, mijn relatie leuk houden, mijn familie zien (Brabant/Groningen), dansen op festivals, leuke dingen doen met vriendinnen, achter de bar staan in het café van mijn vader (Belgiё), blogs schrijven voor Lief voor je Leif en Eat.Run.Love., fotoshoots. En toen was er kortsluiting. En heel wat moodswings en tranen verder kwam ik tot het inzicht dat ik keuzes moest gaan maken. Ik moest accepteren dat ik niet alles kon blijven doen zoals ik dat gewend was, nu ik ook aan het trainen was voor een marathon. En dus besloot ik mijn weekenden niet meer helemaal vol te plannen, maar minimaal één dag vrij te houden. Ik besloot wat meer te gaan mealpreppen, zodat ik met een relaxter gevoel aan de nieuwe week kon beginnen. Ik besloot niet meer stad en land af te reizen om maar bij ieder feestje te kunnen zijn. Om maar wat voorbeelden te noemen. Ik besloot voor mezelf te kiezen, want dat was hard nodig. Ik was bang om mensen teleur te stellen, maar iedereen toonde begrip. Omdat ze om me geven en zien hoe belangrijk dit voor me is. Zo ben ik weer opgekrabbeld en sta ik weer wat meer ontspannen in het leven. Want hey, ik doe het nog steeds voor mijn lol!!
En nu dus nog maar 10 weken te gaan! Vol in de voorbereiding! Ik heb nog 3 wedstrijden in het vooruitzicht: de Dam- tot Damloop, de halve marathon van Haarlem en de halve marathon van Eindhoven. Eens zien of deze wedstrijden de teleurstelling van mijn laatste wedstrijd, de Brooks 10k Champions Run in Amsterdam, wat kunnen terugdringen. Teleurstelling omdat ik een vreselijke tijd liep, bevangen werd door de hitte (continu een droge mond, kippenvel over mijn hele lijf), te snel van start ging en na 4 (!!) kilometer al stuk was. En daar heb je dat mentale dingetje weer. In plaats van ontzettend te blijven balen heb ik geprobeerd het om te buigen naar iets positiefs. Deze wedstrijd was een training in de aanloop naar de marathon en tijdens trainingen mogen er dingen fout gaan. Op deze manier leer ik mijn lichaam steeds beter kennen en kan ik steeds beter inschatten wat het nodig heeft. En zo weet ik na deze wedstrijd dat ik een dieseltje ben. Dat ik langzaam op gang kom en vaak pas na een kilometer of 8 in mijn flow kom. Dat ik dat niet moet forceren. En eigenlijk wist ik dat al wel, maar eigenwijs hѐ. Sometimes you win, sometimes you learn.
Dit houdt het leven in ieder geval interessant en onvoorspelbaar! Ik ben trots op mezelf. De ups winnen het altijd van de downs. Soms heb ik daar wat hulp bij nodig, maar reken maar dat ik straks vol zelfvertrouwen aan de start sta in New York.
BAM!
Volg Bo op Instagram
Website: https://www.
Blogje nummer 3 liet iets langer op zich wachten, en daar schreef Bo dan weer echt een heel mooi stuk over. Want zo is het leven. Sometimes you win, sometimes you learn. Nu al trots op jou kanjer!! Liefs Wil
Over 2 maanden en een paar dagen sta ik aan de start van de TCS New York City Marathon 2016. Ik kan niet zeggen dat het een lang gekoesterde droom is, want een marathon lopen maakt pas 7 maanden deel uit van mijn bucketlist. Maar als ik eraan denk, dan voel ik een wervelwind aan vlinders in mijn buik. Steeds meer begin ik me te beseffen wát ik nu eigenlijk aan het doen ben en wáár ik nu eigenlijk naartoe ga! Ik ga een droom waarmaken, een heel recente droom. Ik heb het vaak over mijn ‘Road to NYC’. Die weg is tof. Af en toe wat avontuurlijke zijweggetjes. Maar. Het is ook een bumpy road. En soms blijkt zo’n zijweggetje doodlopend en moet je weer even terug naar waar je vandaan kwam.
Want is het allemaal awesome? Nee. Is het allemaal gemakkelijk? Nee. Het trainen voor een marathon vraagt veel van je. Fysiek, dat spreekt voor zich. Maar vooral het mentale stuk heb ik vooraf onderschat. En hoe kon ik ook weten wat er allemaal op me af zou komen? De voorbereiding voor de kwart triathlon vorig jaar heb ik glansrijk doorstaan. ‘Gewoon’ trainen en doorgaan en een mooie prestatie neerzetten in Barcelona. Niks aan het handje. Maar dit is anders. Dit is een grotere barriѐre in mijn hoofd. Dit zijn 42 kilometers terwijl ik eigenlijk niet zo’n ervaren hardloper ben. Dit is New York. Dit is de marathon der marathons. Dit is minimaal €5.750,00 ophalen voor KiKa. Dit zijn heel veel vreselijk lieve, en soms onverwachte, sponsors die ik onder geen beding teleur wil stellen. Falen is geen optie.
De perfectionist in mij maakt het me soms verdomd moeilijk. Ik stel hoge eisen aan mezelf. Het liefst wil ik op alle vlakken floreren. Maar dat lukt even niet en die realiteit komt hard aan bij me. Twee maanden geleden had ik even een kleine interne crisis. Ik wilde zoveel. Trainen (en dan niet alleen hardlopen, maar ook fitness en Bikram Yoga en als het even kon ook nog een keer zwemmen), alle adviezen van de voedingscoach opvolgen, fulltime werken, mijn relatie leuk houden, mijn familie zien (Brabant/Groningen), dansen op festivals, leuke dingen doen met vriendinnen, achter de bar staan in het café van mijn vader (Belgiё), blogs schrijven voor Lief voor je Leif en Eat.Run.Love., fotoshoots. En toen was er kortsluiting. En heel wat moodswings en tranen verder kwam ik tot het inzicht dat ik keuzes moest gaan maken. Ik moest accepteren dat ik niet alles kon blijven doen zoals ik dat gewend was, nu ik ook aan het trainen was voor een marathon. En dus besloot ik mijn weekenden niet meer helemaal vol te plannen, maar minimaal één dag vrij te houden. Ik besloot wat meer te gaan mealpreppen, zodat ik met een relaxter gevoel aan de nieuwe week kon beginnen. Ik besloot niet meer stad en land af te reizen om maar bij ieder feestje te kunnen zijn. Om maar wat voorbeelden te noemen. Ik besloot voor mezelf te kiezen, want dat was hard nodig. Ik was bang om mensen teleur te stellen, maar iedereen toonde begrip. Omdat ze om me geven en zien hoe belangrijk dit voor me is. Zo ben ik weer opgekrabbeld en sta ik weer wat meer ontspannen in het leven. Want hey, ik doe het nog steeds voor mijn lol!!
En nu dus nog maar 10 weken te gaan! Vol in de voorbereiding! Ik heb nog 3 wedstrijden in het vooruitzicht: de Dam- tot Damloop, de halve marathon van Haarlem en de halve marathon van Eindhoven. Eens zien of deze wedstrijden de teleurstelling van mijn laatste wedstrijd, de Brooks 10k Champions Run in Amsterdam, wat kunnen terugdringen. Teleurstelling omdat ik een vreselijke tijd liep, bevangen werd door de hitte (continu een droge mond, kippenvel over mijn hele lijf), te snel van start ging en na 4 (!!) kilometer al stuk was. En daar heb je dat mentale dingetje weer. In plaats van ontzettend te blijven balen heb ik geprobeerd het om te buigen naar iets positiefs. Deze wedstrijd was een training in de aanloop naar de marathon en tijdens trainingen mogen er dingen fout gaan. Op deze manier leer ik mijn lichaam steeds beter kennen en kan ik steeds beter inschatten wat het nodig heeft. En zo weet ik na deze wedstrijd dat ik een dieseltje ben. Dat ik langzaam op gang kom en vaak pas na een kilometer of 8 in mijn flow kom. Dat ik dat niet moet forceren. En eigenlijk wist ik dat al wel, maar eigenwijs hѐ. Sometimes you win, sometimes you learn.
Dit houdt het leven in ieder geval interessant en onvoorspelbaar! Ik ben trots op mezelf. De ups winnen het altijd van de downs. Soms heb ik daar wat hulp bij nodig, maar reken maar dat ik straks vol zelfvertrouwen aan de start sta in New York.
BAM!
Volg Bo op Instagram
Website: https://www.
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment