Vorig weekend luisterde ik een podcast en ondertussen deed ik wat werk. Het kwam dus niet echt bij me binnen wat er gezegd werd. Toch zat ik een paar minuten later huilend achter mijn laptop en greep het verdriet me naar mijn keel. Het meisje wat te gast was in de podcast had op haar zestiende een bijna dood ervaring gehad en wist zo goed te verwoorden wat ik voelde. Ik heb niet zo vaak de behoefte om er iets over te zeggen (en medelijden is ook absoluut niet nodig), maar haar verhaal horen zette me op scherp en dat wil ik wél graag met je delen.

Anderhalf jaar geleden heb ik de andere kant van het leven ervaren toen ik heel onverwacht in het ziekenhuis terechtkwam. Door de onduidelijkheid over mijn situatie en de snelheid waarmee die situatie verslechterde, staat die ervaring in mijn geheugen gegrift alsof ik aan de dood ontsnapt ben. En zo voelde het ook. Zo voelt het voor mij nog steeds. Ik gleed langzaam weg. Mijn lijf stopte beetje bij beetje met functioneren en liet me in de steek. Ik zie nu ik dit schrijf alle beelden weer op mijn netvlies voorbij komen. De paniek, het verdriet en de eenzaamheid. Het onbewuste besef dat dit fout af zou kunnen lopen. Het afscheid nemen van mijn zus en moeder toen ik geopereerd moest worden, omdat ik niet zeker wist of ik wel terug zou komen.

De dunne scheidingslijn ervaren tussen leven en dood.

En het eerste wat bij me binnenkwam terwijl ik steeds verder buiten bewustzijn raakte en totaal de denkbeeldige controle kwijt was, was het feit dat ik nog lang niet alles had gedaan wat ik in mijn leven allemaal wilde doen. Sterker nog, ik was net pas begonnen. Ik had ook lang niet alle mensen om me heen verteld hoe belangrijk ze voor me waren. Ik voelde spijt, dat ik alsmaar mijn focus op werk had gelegd, en daardoor zoveel andere mooie dingen een beetje uit het oog was verloren. Ik weet nog heel goed welke gedachten er door me heen flitsten, heel ver weg, en geen van die gedachten gingen ook maar over hetgeen wat ik wel of niet bereikt had, succes, behaalde doelen of materialistische zaken. De volstrekte eenzaamheid die ik tijdens die uren voelde, dat was ook al jaren een onderwerp dat telkens bij me terugkwam. Ik was niet oké in mijn eentje. Ik had altijd anderen nodig om me goed of compleet te voelen. En zo werd ik geconfronteerd met alle dingen waar ik mee aan de slag moest. In één klap was alles waar ik al die tijd naar onderweg was geweest onbelangrijk geworden, en bleef over wat telde: liefde voor jezelf, en alle mooie mensen om je heen waarderen voor wie ze zijn.

Ik was me tot die tijd nooit echt bewust geweest van het feit dat het leven ook voor mij eindig is, en dat je niks voor lief kunt nemen. Nu weet en voel ik dat het voor niemand een vanzelfsprekendheid is dat we allemaal tachtig worden, en dat elke mooie minuut er eentje is om te koesteren. Een minuut die nooit meer terugkomt. Ik focuste me jaren op het vinden van een ‘levensdoel’, deze ervaring bracht me weer terug naar wat wél belangrijk is: het nu is wat je hebt, tijd is je kostbaarste bezit, en je zult altijd onderweg zijn maar de bestemming op zich is niet het doel, de reis wel…

En natuurlijk heeft het nog steeds impact op mijn nu. Ik ben nog steeds aan het verwerken. Het is iets wat onderdeel van mijn leven is, en niet weggestopt kan en hoeft te worden. Ik ben er een ander mens door geworden. Ik maak tegenwoordig keuzes met het gevoel alsof ik niks te verliezen heb (en dat is natuurlijk ook zo). Ik ben niet bezig met zekerheden en met vooruit plannen. Ik bouw niet, zoals veel mensen. Niet in financiële zin en ook niet in materiële zin. Ik neem het leven niet meer zo serieus, en probeer elke dag weer te gaan voor waar ik blij van word in het moment zelf.

Gister kwam het liedje ‘Nooit meer een morgen’ (hoe cliché ja) opeens op mijn Spotify voorbij. Ik ben elke dag weer blij als er een morgen is. En ik gun niemand mijn ervaring, maar ik denk dat het wel een aanleiding is om echt te gaan doen wat je met je leven wilt doen. Wat je eigenlijk wilt. Vanuit je diepste ziel. Niet als, niet later, maar nu. Het lijkt soms alsof veel mensen totaal vastzitten in een door de maatschappij gecreëerd patroon. Allemaal hetzelfde riedeltje. Vasthouden aan veilige situaties die allang niet meer dienen. Terwijl ik wéét dat er zoveel verlangens zijn. Zoveel onontdekte talenten. Zoveel dromen. Daar is het leven wél voor bedoeld. Een eigen script schrijven…

Tijd is het enige wat minder wordt in je leven. Zie het als je kostbaarste bezit.

X

Vorig weekend luisterde ik een podcast en ondertussen deed ik wat werk. Het kwam dus niet echt bij me binnen wat er gezegd werd. Toch zat ik een paar minuten later huilend achter mijn laptop en greep het verdriet me naar mijn keel. Het meisje wat te gast was in de podcast had op haar zestiende een bijna dood ervaring gehad en wist zo goed te verwoorden wat ik voelde. Ik heb niet zo vaak de behoefte om er iets over te zeggen (en medelijden is ook absoluut niet nodig), maar haar verhaal horen zette me op scherp en dat wil ik wél graag met je delen.

Anderhalf jaar geleden heb ik de andere kant van het leven ervaren toen ik heel onverwacht in het ziekenhuis terechtkwam. Door de onduidelijkheid over mijn situatie en de snelheid waarmee die situatie verslechterde, staat die ervaring in mijn geheugen gegrift alsof ik aan de dood ontsnapt ben. En zo voelde het ook. Zo voelt het voor mij nog steeds. Ik gleed langzaam weg. Mijn lijf stopte beetje bij beetje met functioneren en liet me in de steek. Ik zie nu ik dit schrijf alle beelden weer op mijn netvlies voorbij komen. De paniek, het verdriet en de eenzaamheid. Het onbewuste besef dat dit fout af zou kunnen lopen. Het afscheid nemen van mijn zus en moeder toen ik geopereerd moest worden, omdat ik niet zeker wist of ik wel terug zou komen.

De dunne scheidingslijn ervaren tussen leven en dood.

En het eerste wat bij me binnenkwam terwijl ik steeds verder buiten bewustzijn raakte en totaal de denkbeeldige controle kwijt was, was het feit dat ik nog lang niet alles had gedaan wat ik in mijn leven allemaal wilde doen. Sterker nog, ik was net pas begonnen. Ik had ook lang niet alle mensen om me heen verteld hoe belangrijk ze voor me waren. Ik voelde spijt, dat ik alsmaar mijn focus op werk had gelegd, en daardoor zoveel andere mooie dingen een beetje uit het oog was verloren. Ik weet nog heel goed welke gedachten er door me heen flitsten, heel ver weg, en geen van die gedachten gingen ook maar over hetgeen wat ik wel of niet bereikt had, succes, behaalde doelen of materialistische zaken. De volstrekte eenzaamheid die ik tijdens die uren voelde, dat was ook al jaren een onderwerp dat telkens bij me terugkwam. Ik was niet oké in mijn eentje. Ik had altijd anderen nodig om me goed of compleet te voelen. En zo werd ik geconfronteerd met alle dingen waar ik mee aan de slag moest. In één klap was alles waar ik al die tijd naar onderweg was geweest onbelangrijk geworden, en bleef over wat telde: liefde voor jezelf, en alle mooie mensen om je heen waarderen voor wie ze zijn.

Ik was me tot die tijd nooit echt bewust geweest van het feit dat het leven ook voor mij eindig is, en dat je niks voor lief kunt nemen. Nu weet en voel ik dat het voor niemand een vanzelfsprekendheid is dat we allemaal tachtig worden, en dat elke mooie minuut er eentje is om te koesteren. Een minuut die nooit meer terugkomt. Ik focuste me jaren op het vinden van een ‘levensdoel’, deze ervaring bracht me weer terug naar wat wél belangrijk is: het nu is wat je hebt, tijd is je kostbaarste bezit, en je zult altijd onderweg zijn maar de bestemming op zich is niet het doel, de reis wel…

En natuurlijk heeft het nog steeds impact op mijn nu. Ik ben nog steeds aan het verwerken. Het is iets wat onderdeel van mijn leven is, en niet weggestopt kan en hoeft te worden. Ik ben er een ander mens door geworden. Ik maak tegenwoordig keuzes met het gevoel alsof ik niks te verliezen heb (en dat is natuurlijk ook zo). Ik ben niet bezig met zekerheden en met vooruit plannen. Ik bouw niet, zoals veel mensen. Niet in financiële zin en ook niet in materiële zin. Ik neem het leven niet meer zo serieus, en probeer elke dag weer te gaan voor waar ik blij van word in het moment zelf.

Gister kwam het liedje ‘Nooit meer een morgen’ (hoe cliché ja) opeens op mijn Spotify voorbij. Ik ben elke dag weer blij als er een morgen is. En ik gun niemand mijn ervaring, maar ik denk dat het wel een aanleiding is om echt te gaan doen wat je met je leven wilt doen. Wat je eigenlijk wilt. Vanuit je diepste ziel. Niet als, niet later, maar nu. Het lijkt soms alsof veel mensen totaal vastzitten in een door de maatschappij gecreëerd patroon. Allemaal hetzelfde riedeltje. Vasthouden aan veilige situaties die allang niet meer dienen. Terwijl ik wéét dat er zoveel verlangens zijn. Zoveel onontdekte talenten. Zoveel dromen. Daar is het leven wél voor bedoeld. Een eigen script schrijven…

Tijd is het enige wat minder wordt in je leven. Zie het als je kostbaarste bezit.

X