Poe. Mijn 18 jarige ik. Dat is voor mij al bijna 10 jaar geleden. In de echt & oprecht ‘rubriek’ stel ik ook de vraag ”wat zou jij tegen je 18-jarige ik zeggen, met de kennis van nu?”, een vraag die ik zomaar even uit mijn mouw schudde omdat ik dacht ‘leuk, kijken wat iemand voor levenservaring op heeft gedaan’. En toen kwam natuurlijk het idee in me op om daar een blog over te schrijven. Want levenservaring, daar kan ik úren over praten, haha.

Ik schets je eerst even mijn 18-jarige ik. Ik had net mijn havo diploma. Ik wist niks van de wereld, en vooral niet van mezelf. Waaide met alle winden mee, en vond het moeilijk mijn eigen koers te varen. Of eigenlijk überhaupt een koers te bepalen. Ik ging werken omdat het me duizelde van alle international business opleidingen waarvan ik dacht dat ik die wel wilde volgen, maar diep van binnen toch ook niet. Ik koos de makkelijkste weg (zoals zo vaak ook in die jaren die toen volgden) en dat was het was het begin van mijn werkende leven. Het zou vanaf dat moment toch minstens nog 7 jaar duren voor ik een beetje wist wie ik was en wat ik wilde. In die 7 jaren stonden eigenlijk telkens dezelfde thema’s centraal en wist ik zoveel dingen níet die ik gelukkig nu wel weet.

» Dat niet kiezen of niet durven kiezen je nergens brengt. 
Ik moest 25 worden voordat ik me er echt van bewust werd dat zomaar een beetje van alles en niks doen je echt nergens brengt. Niet durven te kiezen, bang dat het fout zal gaan, of dat het achteraf een verkeerde keuze blijkt en een paar jaar van je leven gekost heeft. Dat niet kiezen kostte me uiteindelijk 8 jaar van mijn leven. En dat zeg ik natuurlijk met een knipoog, want alle ervaringen en lessen die je dan opdoet zijn altijd ergens goed voor, maar beseffen dat daar eigenlijk de sleutel ligt, is het grootste inzicht dat me nu eindelijk ergens brengt. Kies JA of kies NEE. En doe het met alles in je. Niet halfslachtig maar gewoon gaan. Vertrouw op je intuïtie en durf. In de afgelopen 2 jaar heb ik echt geleefd, en dat was soms een echte rollercoaster, maar het heeft me alleen maar dichterbij het leven gebracht wat ik wil leven.

» Dat alles al in je zit en je alleen maar hoeft te luisteren. 
Mijn grootste levensvraag toen ik 18 was, was ‘wat is mijn passie, wat wil ik doen met dit leven?.’ Het antwoord zocht ik nooit van binnen. Ik was me daar totaal niet van bewust. Ik wilde iedereen pleasen. Een opleiding volgen omdat anderen dat deden, een huisje/boompje/beestje leven leiden omdat anderen dat leven voor ogen hadden. Inmiddels weet ik 100% zeker dat ook toen ik nog zo jong was, alles al in mij zat. Die vragen waar ik geen antwoord op wist? Ik wilde antwoorden vinden naar een ander zijn goedkeuring, niet naar die van mezelf, en daarom dacht ik dat die antwoorden er niet waren. Het enige wat ik in die tijd nodig had, was durf om te luisteren naar die innerlijke stem. Nu weet ik dat ik alleen maar even stil hoef te zijn, en dat die stem er eigenlijk altijd is. Het geeft me veel meer rust en vertrouwen.

» Ik hoef geen grootse dingen te doen om echt geluk te ervaren. 
Want het leven is doorgaans veel te kort. De jaren gaan veel te snel en als je wat ouder wordt realiseer je je pas hoe ontzettend onbezorgd je kon zijn toen je zo jong was. Toen je het kon zijn, maar je die onbezorgdheid totaal niet voelde. Op mijn 18e had ik al een bepaalde zwaarte op mijn schouders van de zoektocht die jaren later pas een beetje begon te flowen. Ik zou daarom willen zeggen: leef een beetje meer, ook al heb je al die wijsheid nog lang niet in pacht. Dat hoeft ook helemaal niet. Ik realiseer me nu pas dat het leven helemaal niet zo moeilijk is. Dat ik geen hele grootse dingen hoef te doen om geluk te ervaren en verbinding te voelen. Dat ik niks hoef te bereiken om me gelukkig te voelen. Dat alles er al is, hier. Een opkomend zonnetje, een lief appje, een gezellige koffie date, een mooie nieuwe opdracht of een verse bos bloemen. Ik ben jaren als een razende op zoek geweest naar dat ‘meer’ in het leven. En tegenwoordig ervaar ik het grootste geluk in de simpelste en kleinste dingen.

» Liefde is geen ruilhandel. 
Geef jij mij liefde, dan geef ik jou ook wat terug. Hou maar gewoon van mij want dat geeft me het gevoel dat ik er mag zijn. Ik hield totaal niet van mezelf en had jarenlang de goedkeuring en liefde van een ander nodig om me een beetje geliefd te voelen. Ik wilde gezien en gehoord worden maar zocht dat niet in mezelf, maar buiten mezelf. Maar het gekke was, die liefde die ik kreeg was nooit genoeg. Nooit groot genoeg. Inmiddels weet ik dat onvoorwaardelijke liefde en oprecht liefhebben iets ontzettend moeilijks is wat je niet kunt leren. Je moet het gaandeweg gaan ervaren. Dat jij nog steeds je mooie zelf bent, ook als je liefde je in de steek laat. Dat dat gevoel van afwijzing vaak ver terug gaat naar je verleden, en misschien precies daar de vinger op de zere plek legt. Het begint bij jezelf. En ik ben blij dat ik dat enorm moeilijke en moeizame proces ben aangegaan en nog steeds aanga. Want in een ideale wereld vol van mensen met liefde voor zichzelf, kunnen we pas echte liefde gaan ervaren. Ik geef jou liefde omdat ik je een super bijzonder en mooi persoon vindt, en ik hoef er niks voor terug.

» Dat alles pas gebeurt als je er klaar voor bent en het echt in je leven past.
Ik ben iemand die alles NU wil. Alle doelen, al mijn toekomstdromen, het hele plaatje, ik wil het allemaal zo snel mogelijk. En dat kan niet. En inmiddels weet ik ook waarom niet, en zie ik heel helder waarom dat alleen maar goed is dat niet alles gaat zoals ik wil. Want het maakt me bewust van het feit dat er heel veel gaat zoals ik wel wil. Het pad stippelt zichzelf uit en inmiddels vertrouw ik meer dan ooit op die weg. 

Ik vind het een mega interessante vraag en er zijn natuurlijk nog veel meer dingen die in me opkomen. Maar ik ben ook benieuwd naar jou. Wat zijn jouw inzichten van de afgelopen jaren en hoe stond jij toen op die leeftijd in het leven?

Liefs!

Poe. Mijn 18 jarige ik. Dat is voor mij al bijna 10 jaar geleden. In de echt & oprecht ‘rubriek’ stel ik ook de vraag ”wat zou jij tegen je 18-jarige ik zeggen, met de kennis van nu?”, een vraag die ik zomaar even uit mijn mouw schudde omdat ik dacht ‘leuk, kijken wat iemand voor levenservaring op heeft gedaan’. En toen kwam natuurlijk het idee in me op om daar een blog over te schrijven. Want levenservaring, daar kan ik úren over praten, haha.

Ik schets je eerst even mijn 18-jarige ik. Ik had net mijn havo diploma. Ik wist niks van de wereld, en vooral niet van mezelf. Waaide met alle winden mee, en vond het moeilijk mijn eigen koers te varen. Of eigenlijk überhaupt een koers te bepalen. Ik ging werken omdat het me duizelde van alle international business opleidingen waarvan ik dacht dat ik die wel wilde volgen, maar diep van binnen toch ook niet. Ik koos de makkelijkste weg (zoals zo vaak ook in die jaren die toen volgden) en dat was het was het begin van mijn werkende leven. Het zou vanaf dat moment toch minstens nog 7 jaar duren voor ik een beetje wist wie ik was en wat ik wilde. In die 7 jaren stonden eigenlijk telkens dezelfde thema’s centraal en wist ik zoveel dingen níet die ik gelukkig nu wel weet.

» Dat niet kiezen of niet durven kiezen je nergens brengt. 
Ik moest 25 worden voordat ik me er echt van bewust werd dat zomaar een beetje van alles en niks doen je echt nergens brengt. Niet durven te kiezen, bang dat het fout zal gaan, of dat het achteraf een verkeerde keuze blijkt en een paar jaar van je leven gekost heeft. Dat niet kiezen kostte me uiteindelijk 8 jaar van mijn leven. En dat zeg ik natuurlijk met een knipoog, want alle ervaringen en lessen die je dan opdoet zijn altijd ergens goed voor, maar beseffen dat daar eigenlijk de sleutel ligt, is het grootste inzicht dat me nu eindelijk ergens brengt. Kies JA of kies NEE. En doe het met alles in je. Niet halfslachtig maar gewoon gaan. Vertrouw op je intuïtie en durf. In de afgelopen 2 jaar heb ik echt geleefd, en dat was soms een echte rollercoaster, maar het heeft me alleen maar dichterbij het leven gebracht wat ik wil leven.

» Dat alles al in je zit en je alleen maar hoeft te luisteren. 
Mijn grootste levensvraag toen ik 18 was, was ‘wat is mijn passie, wat wil ik doen met dit leven?.’ Het antwoord zocht ik nooit van binnen. Ik was me daar totaal niet van bewust. Ik wilde iedereen pleasen. Een opleiding volgen omdat anderen dat deden, een huisje/boompje/beestje leven leiden omdat anderen dat leven voor ogen hadden. Inmiddels weet ik 100% zeker dat ook toen ik nog zo jong was, alles al in mij zat. Die vragen waar ik geen antwoord op wist? Ik wilde antwoorden vinden naar een ander zijn goedkeuring, niet naar die van mezelf, en daarom dacht ik dat die antwoorden er niet waren. Het enige wat ik in die tijd nodig had, was durf om te luisteren naar die innerlijke stem. Nu weet ik dat ik alleen maar even stil hoef te zijn, en dat die stem er eigenlijk altijd is. Het geeft me veel meer rust en vertrouwen.

» Ik hoef geen grootse dingen te doen om echt geluk te ervaren. 
Want het leven is doorgaans veel te kort. De jaren gaan veel te snel en als je wat ouder wordt realiseer je je pas hoe ontzettend onbezorgd je kon zijn toen je zo jong was. Toen je het kon zijn, maar je die onbezorgdheid totaal niet voelde. Op mijn 18e had ik al een bepaalde zwaarte op mijn schouders van de zoektocht die jaren later pas een beetje begon te flowen. Ik zou daarom willen zeggen: leef een beetje meer, ook al heb je al die wijsheid nog lang niet in pacht. Dat hoeft ook helemaal niet. Ik realiseer me nu pas dat het leven helemaal niet zo moeilijk is. Dat ik geen hele grootse dingen hoef te doen om geluk te ervaren en verbinding te voelen. Dat ik niks hoef te bereiken om me gelukkig te voelen. Dat alles er al is, hier. Een opkomend zonnetje, een lief appje, een gezellige koffie date, een mooie nieuwe opdracht of een verse bos bloemen. Ik ben jaren als een razende op zoek geweest naar dat ‘meer’ in het leven. En tegenwoordig ervaar ik het grootste geluk in de simpelste en kleinste dingen.

» Liefde is geen ruilhandel. 
Geef jij mij liefde, dan geef ik jou ook wat terug. Hou maar gewoon van mij want dat geeft me het gevoel dat ik er mag zijn. Ik hield totaal niet van mezelf en had jarenlang de goedkeuring en liefde van een ander nodig om me een beetje geliefd te voelen. Ik wilde gezien en gehoord worden maar zocht dat niet in mezelf, maar buiten mezelf. Maar het gekke was, die liefde die ik kreeg was nooit genoeg. Nooit groot genoeg. Inmiddels weet ik dat onvoorwaardelijke liefde en oprecht liefhebben iets ontzettend moeilijks is wat je niet kunt leren. Je moet het gaandeweg gaan ervaren. Dat jij nog steeds je mooie zelf bent, ook als je liefde je in de steek laat. Dat dat gevoel van afwijzing vaak ver terug gaat naar je verleden, en misschien precies daar de vinger op de zere plek legt. Het begint bij jezelf. En ik ben blij dat ik dat enorm moeilijke en moeizame proces ben aangegaan en nog steeds aanga. Want in een ideale wereld vol van mensen met liefde voor zichzelf, kunnen we pas echte liefde gaan ervaren. Ik geef jou liefde omdat ik je een super bijzonder en mooi persoon vindt, en ik hoef er niks voor terug.

» Dat alles pas gebeurt als je er klaar voor bent en het echt in je leven past.
Ik ben iemand die alles NU wil. Alle doelen, al mijn toekomstdromen, het hele plaatje, ik wil het allemaal zo snel mogelijk. En dat kan niet. En inmiddels weet ik ook waarom niet, en zie ik heel helder waarom dat alleen maar goed is dat niet alles gaat zoals ik wil. Want het maakt me bewust van het feit dat er heel veel gaat zoals ik wel wil. Het pad stippelt zichzelf uit en inmiddels vertrouw ik meer dan ooit op die weg. 

Ik vind het een mega interessante vraag en er zijn natuurlijk nog veel meer dingen die in me opkomen. Maar ik ben ook benieuwd naar jou. Wat zijn jouw inzichten van de afgelopen jaren en hoe stond jij toen op die leeftijd in het leven?

Liefs!