‘‘And when you least expect it, nature has cunning ways of finding our weakest spot.’’

Iedereen heeft open wonden. Oude pijn. Emoties, herinneringen, gebeurtenissen die je hebt weggestopt, die je geen aandacht wilde geven, en daarom een plekje ingenomen hebben in je lichaam. Het zijn die plekken in jezelf die om heling en bevrijding vragen.

Maar dan moet je wel moedig genoeg zijn om de pijn en emoties toe te staan en te doorvoelen. Het leven nodig je daarvoor uit, keer op keer weer. Op zo’n moment wordt er iets in je getriggerd, wordt je zomaar overvallen door emoties of teruggebracht naar dat stukje vroeger. Alleen jij beslist: ga je ermee zitten of ren je ervoor weg?

Jaren geleden probeerde ik alles wat ik voelde weg te stoppen, weg te drukken. Ik was altijd op de vlucht. Bang om te voelen. Bang om oude herinneringen weer her te beleven, gewezen te worden op pijn of gemis, of weer dat gevoel te ervaren: ik ben niet goed genoeg. Een logische reactie van iemand die nog zo jong is. De laatste jaren grijp ik de uitnodigingen van het leven met beide handen aan. Ik zie (oude) pijn en verdriet niet meer als mijn vijand. Het hoort bij mij, het heeft me gevormd, ik kan er met een zachte blik naar kijken. En ik weet dat als ik het niet aanga, ik mezelf gevangen houd in het verleden.

Afgelopen week was er opeens weer een uitnodiging. Soms ben ik in staat mezelf open te breken als ik voel dat er al wat langer iets speelt, andere keren is het iets buiten mezelf wat me de gelegenheid geeft. Muziek of bepaalde films zijn voor mij vaak een manier om dieper te voelen. Om naar een plek in mezelf te gaan die normaal maar weinig daglicht krijgt. Terwijl ik andere mensen door bepaalde emoties, pijn en verdriet heen zie gaan, zie ik mezelf in hen. Het maakt iets in me open.

‘‘We rip out so much of ourselves to be cured of things faster than we should that we go bankrupt by the age of 30. But to feel nothing so as not to feel anything—what a waste.’’

Ik kijk ‘Call me by your name’, de laatste scène; een enorm puur, respectvol, liefdevol en authentiek gesprek (eigenlijk meer een dialoog). Een vader die zijn zoon met liefdesverdriet vooral aanmoedigt te voelen. Te doorvoelen. Te ervaren. Toe te staan. Een vader die zich kwetsbaar opstelt en zijn zoon echt als mens ziet. Ik breek. Op een goede manier. Tranen stromen over mijn gezicht en het brengt me terug naar een diep gemis waarvan ik dacht dat ik het grotendeels had verwerkt, losgelaten.

De scène maakt me warm, ik voel mijn oude verlangen om op die manier gezien, gehoord en begrepen te worden. Als een mens. Een gelijkwaardig gesprek hebben. Me veilig genoeg voelen om kwetsbaar te mogen zijn. Tegelijkertijd besef ik me dat het verlangen dat oplaait een oud verhaal is waarvan ik mezelf nog niet heb bevrijd. Ik weet inmiddels dat ik die ouder voor mezelf kan zijn. Ik ben verder in het proces, en weet nu ook precies wat me te doen staat.

Ik steek kaarsjes aan, zet een zacht muziekje op en ga zitten. Gewoon een uur of wat zitten. Ik sta mezelf toe alles te ervaren. Ik omarm het kind in mij en zeg dat het oké is om me zo te voelen, dat het oké is om te huilen, dat het oké is om hier doorheen te gaan. Ik zie mezelf, als puber, een ontzettend gevoelig meisje dat zich zo verloren voelde, en ik omarm haar. Ik laat haar weten dat alles goed is. Dat we het begrepen worden door anderen niet meer nodig hebben. Na een tijdje zijn de tranen op en voel ik een glimlach rond mijn mond. Mijn lijf voelt veilig en warm, lichter ook. Mijn hart is opgelucht. Pijn getransformeerd in liefde. Stukje bij beetje laat ik ook dit verhaal gaan…

Wanneer je jezelf toestaat emoties te doorvoelen is dat een uitnodiging om te helen van alles wat je in het verleden houdt. Wanneer oude pijn, verdriet of welke emoties dan ook opgeslagen in je lichaam blijven leef je constant in je oude verhaal en kun je niet vooruit. Je ontwijkt je triggers, je doet er alles aan om dat wat speelt maar niet onder ogen te komen, je negeert de signalen van je lichaam. Maar je rent daardoor weg van de mogelijkheid om contact te maken met wie je werkelijk bent. Onder al die lagen zit namelijk liefde. Dat ben jij. Open jezelf daarom voor je emoties. Ga door oude verhalen. Hoe? Door simpelweg te gaan zitten als zich iets aandient. Wees stil. Voel. Ervaar wat er gebeurt. Omarm het, want het is van jou. Je zult merken dat pijn allesbehalve pijnlijk voelt als het de aandacht krijgt, en dat jij elke keer wat lichter wordt, jezelf steeds meer bevrijdt.

Licht kan niet zonder donker bestaan, en als je niet door pijn durft heen te gaan kun je ook nooit écht vreugde ervaren.


Foto: Unsplash

‘‘And when you least expect it, nature has cunning ways of finding our weakest spot.’’

Iedereen heeft open wonden. Oude pijn. Emoties, herinneringen, gebeurtenissen die je hebt weggestopt, die je geen aandacht wilde geven, en daarom een plekje ingenomen hebben in je lichaam. Het zijn die plekken in jezelf die om heling en bevrijding vragen.

Maar dan moet je wel moedig genoeg zijn om de pijn en emoties toe te staan en te doorvoelen. Het leven nodig je daarvoor uit, keer op keer weer. Op zo’n moment wordt er iets in je getriggerd, wordt je zomaar overvallen door emoties of teruggebracht naar dat stukje vroeger. Alleen jij beslist: ga je ermee zitten of ren je ervoor weg?

Jaren geleden probeerde ik alles wat ik voelde weg te stoppen, weg te drukken. Ik was altijd op de vlucht. Bang om te voelen. Bang om oude herinneringen weer her te beleven, gewezen te worden op pijn of gemis, of weer dat gevoel te ervaren: ik ben niet goed genoeg. Een logische reactie van iemand die nog zo jong is. De laatste jaren grijp ik de uitnodigingen van het leven met beide handen aan. Ik zie (oude) pijn en verdriet niet meer als mijn vijand. Het hoort bij mij, het heeft me gevormd, ik kan er met een zachte blik naar kijken. En ik weet dat als ik het niet aanga, ik mezelf gevangen houd in het verleden.

Afgelopen week was er opeens weer een uitnodiging. Soms ben ik in staat mezelf open te breken als ik voel dat er al wat langer iets speelt, andere keren is het iets buiten mezelf wat me de gelegenheid geeft. Muziek of bepaalde films zijn voor mij vaak een manier om dieper te voelen. Om naar een plek in mezelf te gaan die normaal maar weinig daglicht krijgt. Terwijl ik andere mensen door bepaalde emoties, pijn en verdriet heen zie gaan, zie ik mezelf in hen. Het maakt iets in me open.

‘‘We rip out so much of ourselves to be cured of things faster than we should that we go bankrupt by the age of 30. But to feel nothing so as not to feel anything—what a waste.’’

Ik kijk ‘Call me by your name’, de laatste scène; een enorm puur, respectvol, liefdevol en authentiek gesprek (eigenlijk meer een dialoog). Een vader die zijn zoon met liefdesverdriet vooral aanmoedigt te voelen. Te doorvoelen. Te ervaren. Toe te staan. Een vader die zich kwetsbaar opstelt en zijn zoon echt als mens ziet. Ik breek. Op een goede manier. Tranen stromen over mijn gezicht en het brengt me terug naar een diep gemis waarvan ik dacht dat ik het grotendeels had verwerkt, losgelaten.

De scène maakt me warm, ik voel mijn oude verlangen om op die manier gezien, gehoord en begrepen te worden. Als een mens. Een gelijkwaardig gesprek hebben. Me veilig genoeg voelen om kwetsbaar te mogen zijn. Tegelijkertijd besef ik me dat het verlangen dat oplaait een oud verhaal is waarvan ik mezelf nog niet heb bevrijd. Ik weet inmiddels dat ik die ouder voor mezelf kan zijn. Ik ben verder in het proces, en weet nu ook precies wat me te doen staat.

Ik steek kaarsjes aan, zet een zacht muziekje op en ga zitten. Gewoon een uur of wat zitten. Ik sta mezelf toe alles te ervaren. Ik omarm het kind in mij en zeg dat het oké is om me zo te voelen, dat het oké is om te huilen, dat het oké is om hier doorheen te gaan. Ik zie mezelf, als puber, een ontzettend gevoelig meisje dat zich zo verloren voelde, en ik omarm haar. Ik laat haar weten dat alles goed is. Dat we het begrepen worden door anderen niet meer nodig hebben. Na een tijdje zijn de tranen op en voel ik een glimlach rond mijn mond. Mijn lijf voelt veilig en warm, lichter ook. Mijn hart is opgelucht. Pijn getransformeerd in liefde. Stukje bij beetje laat ik ook dit verhaal gaan…

Wanneer je jezelf toestaat emoties te doorvoelen is dat een uitnodiging om te helen van alles wat je in het verleden houdt. Wanneer oude pijn, verdriet of welke emoties dan ook opgeslagen in je lichaam blijven leef je constant in je oude verhaal en kun je niet vooruit. Je ontwijkt je triggers, je doet er alles aan om dat wat speelt maar niet onder ogen te komen, je negeert de signalen van je lichaam. Maar je rent daardoor weg van de mogelijkheid om contact te maken met wie je werkelijk bent. Onder al die lagen zit namelijk liefde. Dat ben jij. Open jezelf daarom voor je emoties. Ga door oude verhalen. Hoe? Door simpelweg te gaan zitten als zich iets aandient. Wees stil. Voel. Ervaar wat er gebeurt. Omarm het, want het is van jou. Je zult merken dat pijn allesbehalve pijnlijk voelt als het de aandacht krijgt, en dat jij elke keer wat lichter wordt, jezelf steeds meer bevrijdt.

Licht kan niet zonder donker bestaan, en als je niet door pijn durft heen te gaan kun je ook nooit écht vreugde ervaren.


Foto: Unsplash