fbpx

Persoonlijk

Gewoon Willemijn

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ik leerde in de afgelopen maanden (huisloos, reizende en zwervende) enorm veel over mezelf en beetje bij beetje kwam ik dichterbij. Het avontuur begon in IJsland, waar ik met Rens een paar waanzinnige dagen beleefde en dat meteen door elkaars nogal tegenstrijdige levensopvattingen  (waar ik weer van kon leren) heel veel inzichten gaf. Ik ging met papa naar Ibiza, waar ik een soort van geconfronteerd werd met iemand waar ik heel erg mee kan botsen en ook zoveel van mezelf in terug zie. Vervolgens koos ik ervoor om een paar weken naar Bali te gaan, waar ik alleen was en de reis echt begon. En waar ik het in Bali regelmatig moeilijk had, moest wennen aan het op mezelf aangewezen zijn en de totaal andere wereld, was ik in Australië vrij en onbezorgd en voor mijn gevoel de meest echte ‘ik’ die ik sinds jaren geweest ben. Het loslaten van wat bekend was, het loslaten van mijn thuis in de vorm van mijn huisje, het aanpassen aan het leven dat vanaf dat moment elke dag anders voelde en alleen maar verrassingen in petto had…het maakte dat ik als mens onbewust heel anders in het leven kwam te staan. De mensen die tijdens mijn reizen op mijn pad kwamen hebben allemaal een stukje bijgedragen aan dit persoonlijke proces. Door een pure en open connectie zag ik in dat heel veel onzekerheden, twijfels en ‘ongezonde’ patronen die ik in het leven had nergens voor nodig waren. Ik leerde veel flexibeler te zijn, te omarmen wat ontstond en overal een plekje te kunnen creëren voor mezelf. Er was tijd om los te laten en vanuit ik weer op te bouwen. 5 maanden na het moment dat ik besloot voor mezelf te kiezen was de basis weer gewoon Willemijn en denk ik met super veel liefde terug aan de maanden dat ik de ruimte heb genomen om die tijd ook te nemen.

Inmiddels voelt dat als als eeuwen geleden. Ik had toegeleefd naar het reizen, ik heb het beleefd en toen ik vanuit Australië terug ging naar Nederland wist ik dat het op avontuur gaan er voorlopig even niet in zat. In het vliegtuig onderweg naar Nederland maakte ik daarom al een doelen lijst als een soort van houvast voor het ‘zwarte gat’ waar ik in terecht zou komen. Ik was nog niet in de lucht of ik had al het idee van alles te moeten en die altijd aanwezige druk was al vrij snel weer terug op mijn schouders. De tijd die volgde was voor mij niet de makkelijkste. Het leven voelde dubbel en voelt nog steeds heel dubbel. Waar je op reis zo in het nu bent, met een open blik kijkt en tijd hebt voor echte gesprekken, connecties en het leven om je heen, maar juist ook voor jezelf, was ik in Nederland al gauw weer terug bij af. Ik kon die lichte vibe niet vasthouden. Ik had het idee dat ik zonder bepaalde verwachtingen in de vorm van plannen, ambities, doelen, naar mezelf toe niet nuttig genoeg bezig was. En al weet ik heel erg goed de hele boel in perspectief te zien en ben ik me bewust van mijn eigen gedrag, de dagen dat ik relaxed door het leven ging de afgelopen weken waren op één hand te tellen. Ik heb me laten opslokken door alle rompslomp dingen die je hier aan de lopende band voor je kiezen krijgt. Ik verviel al snel weer in mijn streberige ik en verloor op sommige momenten hetgeen uit het oog wat ik op reis zo ontzettend belangrijk vond.

En ja, dan moet ik aan mezelf toegeven dat ik me ook mee laat slepen door deze wereld vol ambitie en ego’s. Dan merk ik aan mezelf dat het voor mij niet gauw genoeg is en dat ik mijn werkritme van 24/7 al vrij snel weer helemaal onder de knie heb. En dan schreeuwt diep van binnen alles dat dit mijn geluk niet is. Dat het me gelukkig maakt, dat bezig zijn met je passie een enorme bevoorrechte positie is, maar niet je leven. Het contrast met het meisje dat ik was ver weg van hier voelt te groot. Ik ben hier de ondernemer die in alle opwinding, enthousiasme en het veeleisende wat ze zichzelf oplegt vaak de wereld om haar heen vergeet.  Die als de stress tot over haar oren zit eindelijk eens even besluit om de stekker eruit te trekken en dan vervolgens een maand nodig heeft om bij te komen. Op reis ben ik gewoon Willemijn. Een blondie met sproeten, een lichtelijk naïef karakter en een aanstekelijke lach. Iemand die zo intens van het leven geniet en op dat moment absoluut niks anders meer nodig heeft.

En dan bedenk ik me dat het tijd word om te doen waar mijn hart zo naar uitgaat maar ik dat stiekem lastig vind om aan mezelf te verkopen. Ik die na jaren ploeteren eindelijk vol enthousiasme de dagen doorrende en het liefst al die ‘verloren’ jaren van mijn zoektocht inhaalt, vind het misschien wel fijner om als mens te groeien en te ontdekken dan me kapot te werken voor een euforisch gevoel wat altijd ietsje minder is dan je je van tevoren inbeeld. Ik mis overduidelijk balans. En tijd. Om te genieten in het nu. Om soms nog eens even terug te denken aan alles wat ik de afgelopen maanden al heb mogen beleven en meemaken. Aan die magische sterrenhemel in Australië waar ik ‘s nachts onder sliep, aan die middag dat ik ging paardrijden in voor mij het mooiste stukje ongerepte natuur aan de andere kant van de wereld, of die ontelbare prachtige zonsondergangen die ik heb mogen aanschouwen. Tijd om nieuwe herinneringen te maken.

En alsof het universum van boven een seintje gaf kwam er een paar weken geleden op het juiste moment iemand op mijn pad die me de komende tijd in dit proces zal gaan coachen. Iemand die de juiste vragen stelt waardoor ik bepaalde patronen ga herkennen en ze ook op kan lossen op de manier waarop ik het wil. Iemand die weer even de reset knop bij me indrukt en me door mijn eigen antwoorden een duwtje kan geven in de juiste richting. En waar ik vroeger hard wegrende voor alles wat binnenin mij zat, vind ik het nu zo ontzettend bijzonder en mooi dat ik op deze manier steeds een beetje dichterbij mag komen. Ik raak soms de vibe even kwijt, maar de connectie met wie ik ben en graag wil zijn ben ik niet verloren. Het maakt dat ik vragen aan mezelf makkelijker stel en ze ook graag wil aangaan. Want ik weet dat het kan, balans vinden tussen die 2 werelden die allebei de mijne zijn. Dat ik mag loslaten en niet altijd dingen hoef te bereiken om te mogen bestaan. Gewoon eens een tijdje genieten in het nu en van alle ontelbare fijne herinneringen die nooit meer mijn hart zullen verlaten.

Liefs!

Ik leerde in de afgelopen maanden (huisloos, reizende en zwervende) enorm veel over mezelf en beetje bij beetje kwam ik dichterbij. Het avontuur begon in IJsland, waar ik met Rens een paar waanzinnige dagen beleefde en dat meteen door elkaars nogal tegenstrijdige levensopvattingen  (waar ik weer van kon leren) heel veel inzichten gaf. Ik ging met papa naar Ibiza, waar ik een soort van geconfronteerd werd met iemand waar ik heel erg mee kan botsen en ook zoveel van mezelf in terug zie. Vervolgens koos ik ervoor om een paar weken naar Bali te gaan, waar ik alleen was en de reis echt begon. En waar ik het in Bali regelmatig moeilijk had, moest wennen aan het op mezelf aangewezen zijn en de totaal andere wereld, was ik in Australië vrij en onbezorgd en voor mijn gevoel de meest echte ‘ik’ die ik sinds jaren geweest ben. Het loslaten van wat bekend was, het loslaten van mijn thuis in de vorm van mijn huisje, het aanpassen aan het leven dat vanaf dat moment elke dag anders voelde en alleen maar verrassingen in petto had…het maakte dat ik als mens onbewust heel anders in het leven kwam te staan. De mensen die tijdens mijn reizen op mijn pad kwamen hebben allemaal een stukje bijgedragen aan dit persoonlijke proces. Door een pure en open connectie zag ik in dat heel veel onzekerheden, twijfels en ‘ongezonde’ patronen die ik in het leven had nergens voor nodig waren. Ik leerde veel flexibeler te zijn, te omarmen wat ontstond en overal een plekje te kunnen creëren voor mezelf. Er was tijd om los te laten en vanuit ik weer op te bouwen. 5 maanden na het moment dat ik besloot voor mezelf te kiezen was de basis weer gewoon Willemijn en denk ik met super veel liefde terug aan de maanden dat ik de ruimte heb genomen om die tijd ook te nemen.

Inmiddels voelt dat als als eeuwen geleden. Ik had toegeleefd naar het reizen, ik heb het beleefd en toen ik vanuit Australië terug ging naar Nederland wist ik dat het op avontuur gaan er voorlopig even niet in zat. In het vliegtuig onderweg naar Nederland maakte ik daarom al een doelen lijst als een soort van houvast voor het ‘zwarte gat’ waar ik in terecht zou komen. Ik was nog niet in de lucht of ik had al het idee van alles te moeten en die altijd aanwezige druk was al vrij snel weer terug op mijn schouders. De tijd die volgde was voor mij niet de makkelijkste. Het leven voelde dubbel en voelt nog steeds heel dubbel. Waar je op reis zo in het nu bent, met een open blik kijkt en tijd hebt voor echte gesprekken, connecties en het leven om je heen, maar juist ook voor jezelf, was ik in Nederland al gauw weer terug bij af. Ik kon die lichte vibe niet vasthouden. Ik had het idee dat ik zonder bepaalde verwachtingen in de vorm van plannen, ambities, doelen, naar mezelf toe niet nuttig genoeg bezig was. En al weet ik heel erg goed de hele boel in perspectief te zien en ben ik me bewust van mijn eigen gedrag, de dagen dat ik relaxed door het leven ging de afgelopen weken waren op één hand te tellen. Ik heb me laten opslokken door alle rompslomp dingen die je hier aan de lopende band voor je kiezen krijgt. Ik verviel al snel weer in mijn streberige ik en verloor op sommige momenten hetgeen uit het oog wat ik op reis zo ontzettend belangrijk vond.

En ja, dan moet ik aan mezelf toegeven dat ik me ook mee laat slepen door deze wereld vol ambitie en ego’s. Dan merk ik aan mezelf dat het voor mij niet gauw genoeg is en dat ik mijn werkritme van 24/7 al vrij snel weer helemaal onder de knie heb. En dan schreeuwt diep van binnen alles dat dit mijn geluk niet is. Dat het me gelukkig maakt, dat bezig zijn met je passie een enorme bevoorrechte positie is, maar niet je leven. Het contrast met het meisje dat ik was ver weg van hier voelt te groot. Ik ben hier de ondernemer die in alle opwinding, enthousiasme en het veeleisende wat ze zichzelf oplegt vaak de wereld om haar heen vergeet.  Die als de stress tot over haar oren zit eindelijk eens even besluit om de stekker eruit te trekken en dan vervolgens een maand nodig heeft om bij te komen. Op reis ben ik gewoon Willemijn. Een blondie met sproeten, een lichtelijk naïef karakter en een aanstekelijke lach. Iemand die zo intens van het leven geniet en op dat moment absoluut niks anders meer nodig heeft.

En dan bedenk ik me dat het tijd word om te doen waar mijn hart zo naar uitgaat maar ik dat stiekem lastig vind om aan mezelf te verkopen. Ik die na jaren ploeteren eindelijk vol enthousiasme de dagen doorrende en het liefst al die ‘verloren’ jaren van mijn zoektocht inhaalt, vind het misschien wel fijner om als mens te groeien en te ontdekken dan me kapot te werken voor een euforisch gevoel wat altijd ietsje minder is dan je je van tevoren inbeeld. Ik mis overduidelijk balans. En tijd. Om te genieten in het nu. Om soms nog eens even terug te denken aan alles wat ik de afgelopen maanden al heb mogen beleven en meemaken. Aan die magische sterrenhemel in Australië waar ik ‘s nachts onder sliep, aan die middag dat ik ging paardrijden in voor mij het mooiste stukje ongerepte natuur aan de andere kant van de wereld, of die ontelbare prachtige zonsondergangen die ik heb mogen aanschouwen. Tijd om nieuwe herinneringen te maken.

En alsof het universum van boven een seintje gaf kwam er een paar weken geleden op het juiste moment iemand op mijn pad die me de komende tijd in dit proces zal gaan coachen. Iemand die de juiste vragen stelt waardoor ik bepaalde patronen ga herkennen en ze ook op kan lossen op de manier waarop ik het wil. Iemand die weer even de reset knop bij me indrukt en me door mijn eigen antwoorden een duwtje kan geven in de juiste richting. En waar ik vroeger hard wegrende voor alles wat binnenin mij zat, vind ik het nu zo ontzettend bijzonder en mooi dat ik op deze manier steeds een beetje dichterbij mag komen. Ik raak soms de vibe even kwijt, maar de connectie met wie ik ben en graag wil zijn ben ik niet verloren. Het maakt dat ik vragen aan mezelf makkelijker stel en ze ook graag wil aangaan. Want ik weet dat het kan, balans vinden tussen die 2 werelden die allebei de mijne zijn. Dat ik mag loslaten en niet altijd dingen hoef te bereiken om te mogen bestaan. Gewoon eens een tijdje genieten in het nu en van alle ontelbare fijne herinneringen die nooit meer mijn hart zullen verlaten.

Liefs!

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!