Ik weet nog goed dat toen ik begin twintig was, ik dacht dat dat het dan was. Ik woonde in een klein dorp, werkte, had verkering. Wat me te wachten stond? Een huis kopen, een gezin stichten. Zoiets.
Op dat moment kon ik me geen voorstelling maken van een ander soort leven. Van een groter leven. Van een leven dat totaal niet leek op het mijne op dat moment. Ik deed wat ik om me heen zag. Ik kende simpelweg geen andere realiteit. Dus voor heel even werd het ideaalbeeld van samen met iemand iets opbouwen, misschien wel een gezin stichten, mijn beeld voor de toekomst.
Ergens diep van binnen had ik toen misschien al wel het innerlijke weten dat dat niet míjn versie van leven is. Maar ik was zo uit verbinding met mezelf dat ik die seintjes niet oppikte.
Het liep anders. Verkering ging uit. De baan zegde ik op. Ik raakte opgebrand.
Het leven nodigde me op dat moment uit om te gaan ontdekken welk verhaal ík eigenlijk wil vertellen met mijn leven.
Dus ik ging op reis.
Op die reis ontdekte ik dat je nooit naar iets kunt verlangen waarvan je niet weet dat het bestaat.
Mijn wereld was de eerste twintig jaar behoorlijk klein. Omdat ik niet ben gaan studeren bleef die wereld ook klein. Ik had geen idee wat er allemaal mogelijk was. Hoe groot de wereld écht was.
Dus het leven bracht mensen op mijn pad die mijn beperkte wereld vergrootten. Ik had bijvoorbeeld nooit de gedachte gehad om naar de stad te verhuizen en daar een nieuw leven te beginnen, nooit, tot ik contact kreeg met iemand van vroeger die in de stad woonde en me liet zien en voelen hoe het leven daar is.
Ik vond het heerlijk. Dus ik verhuisde naar Breda.
Ik leerde in die tijd dat ik mezelf ook op werkgebied behoorlijk in de weg had gezeten. Ik dacht dat een kantoorbaan mijn realiteit was. Dat ik nooit én zou kunnen doen wat ik het allerleukste vind, én daar mijn geld mee verdienen, én alle vrijheid van de wereld hebben.
Ik had het mis.
In mijn dorp leerde ik beperkt denken, of misschien zat dat beperkt denken ook wel gewoon in mezelf. In de stad zag ik in dat er eigenlijk helemaal geen grenzen zijn aan wat er kan.
Dat grenzen alleen in je hoofd bestaan.
Ik waagde de sprong en begon voor mezelf. Geïnspireerd door allemaal moedige en krachtige mensen in mijn leven die dat leven al leidden.
Ik zegde mijn huis op en stelde mijn leven een tijdje in het teken van reizen: IJsland, Ibiza, Bali en Australië, ik heb ze allemaal af kunnen vinken in een paar maanden tijd. Geïnspireerd door een aantal lieve vrienden die ook besloten dat het tijd was de wereld te ontdekken en meer nog zichzelf te gaan ontdekken.
Ik liet mijn freelance bestaan achter en ging vol voor Lief voor je Leif.
Ik maakte een hoop rigoureuze keuzes die jaren die mijn wereld groter maakten.
Al die tijd heb ik nooit echt dromen gehad voor mijn leven. Nu ben ik eenendertig en heb ik ze wél.
Omdat ik nu om me heen kijk. Echt goed kijk. Omdat ik nu met mensen praat die totaal andere levens leiden dan ik. Omdat ik mijn wereld blijf vergroten door te lezen, door documentaires te kijken, me te verdiepen in onderwerpen die me in eerste instantie helemaal niet aanspreken. Door nieuwe plekken te bezoeken, veel vragen te stellen, biografieën te verslinden. Door op Netflix naar series te kijken die zó totaal het tegenovergestelde zijn van hoe ik leef en te ontdekken dat ik eerst weerstand voel, maar daarna eigenlijk heel erg geïntrigeerd raak en ze me altijd iets leren, over mezelf en mijn diepste verlangens.
Ik wil me niet meer alleen omringen met dat wat mijn leven van nu bevestigd.
Ik wil telkens een nieuwe realiteit ontdekken. Mijn wereld steeds een beetje groter maken. Mezelf blijven uitdagen om verder te kijken en hoger te reiken.
Ik leef niet meer in een hokje.
In mijn hoofd bestaan er inmiddels een stuk minder grenzen.
Ik wil mijn eigen verhaal schrijven. Het mooiste verhaal wat ik kan bedenken voor mijn leven.
Een grenzeloze versie.
Omdat dat is waarvoor ik hier op aarde ben.
Je kunt niet verlangen naar iets waarvan je het bestaan niet weet, dus ik ben ontzettend dankbaar voor alle mensen die mijn pad kruisten en me een nieuwe, grotere, werkelijkheid hebben geboden.
Foto: Unsplash
Ik weet nog goed dat toen ik begin twintig was, ik dacht dat dat het dan was. Ik woonde in een klein dorp, werkte, had verkering. Wat me te wachten stond? Een huis kopen, een gezin stichten. Zoiets.
Op dat moment kon ik me geen voorstelling maken van een ander soort leven. Van een groter leven. Van een leven dat totaal niet leek op het mijne op dat moment. Ik deed wat ik om me heen zag. Ik kende simpelweg geen andere realiteit. Dus voor heel even werd het ideaalbeeld van samen met iemand iets opbouwen, misschien wel een gezin stichten, mijn beeld voor de toekomst.
Ergens diep van binnen had ik toen misschien al wel het innerlijke weten dat dat niet míjn versie van leven is. Maar ik was zo uit verbinding met mezelf dat ik die seintjes niet oppikte.
Het liep anders. Verkering ging uit. De baan zegde ik op. Ik raakte opgebrand.
Het leven nodigde me op dat moment uit om te gaan ontdekken welk verhaal ík eigenlijk wil vertellen met mijn leven.
Dus ik ging op reis.
Op die reis ontdekte ik dat je nooit naar iets kunt verlangen waarvan je niet weet dat het bestaat.
Mijn wereld was de eerste twintig jaar behoorlijk klein. Omdat ik niet ben gaan studeren bleef die wereld ook klein. Ik had geen idee wat er allemaal mogelijk was. Hoe groot de wereld écht was.
Dus het leven bracht mensen op mijn pad die mijn beperkte wereld vergrootten. Ik had bijvoorbeeld nooit de gedachte gehad om naar de stad te verhuizen en daar een nieuw leven te beginnen, nooit, tot ik contact kreeg met iemand van vroeger die in de stad woonde en me liet zien en voelen hoe het leven daar is.
Ik vond het heerlijk. Dus ik verhuisde naar Breda.
Ik leerde in die tijd dat ik mezelf ook op werkgebied behoorlijk in de weg had gezeten. Ik dacht dat een kantoorbaan mijn realiteit was. Dat ik nooit én zou kunnen doen wat ik het allerleukste vind, én daar mijn geld mee verdienen, én alle vrijheid van de wereld hebben.
Ik had het mis.
In mijn dorp leerde ik beperkt denken, of misschien zat dat beperkt denken ook wel gewoon in mezelf. In de stad zag ik in dat er eigenlijk helemaal geen grenzen zijn aan wat er kan.
Dat grenzen alleen in je hoofd bestaan.
Ik waagde de sprong en begon voor mezelf. Geïnspireerd door allemaal moedige en krachtige mensen in mijn leven die dat leven al leidden.
Ik zegde mijn huis op en stelde mijn leven een tijdje in het teken van reizen: IJsland, Ibiza, Bali en Australië, ik heb ze allemaal af kunnen vinken in een paar maanden tijd. Geïnspireerd door een aantal lieve vrienden die ook besloten dat het tijd was de wereld te ontdekken en meer nog zichzelf te gaan ontdekken.
Ik liet mijn freelance bestaan achter en ging vol voor Lief voor je Leif.
Ik maakte een hoop rigoureuze keuzes die jaren die mijn wereld groter maakten.
Al die tijd heb ik nooit echt dromen gehad voor mijn leven. Nu ben ik eenendertig en heb ik ze wél.
Omdat ik nu om me heen kijk. Echt goed kijk. Omdat ik nu met mensen praat die totaal andere levens leiden dan ik. Omdat ik mijn wereld blijf vergroten door te lezen, door documentaires te kijken, me te verdiepen in onderwerpen die me in eerste instantie helemaal niet aanspreken. Door nieuwe plekken te bezoeken, veel vragen te stellen, biografieën te verslinden. Door op Netflix naar series te kijken die zó totaal het tegenovergestelde zijn van hoe ik leef en te ontdekken dat ik eerst weerstand voel, maar daarna eigenlijk heel erg geïntrigeerd raak en ze me altijd iets leren, over mezelf en mijn diepste verlangens.
Ik wil me niet meer alleen omringen met dat wat mijn leven van nu bevestigd.
Ik wil telkens een nieuwe realiteit ontdekken. Mijn wereld steeds een beetje groter maken. Mezelf blijven uitdagen om verder te kijken en hoger te reiken.
Ik leef niet meer in een hokje.
In mijn hoofd bestaan er inmiddels een stuk minder grenzen.
Ik wil mijn eigen verhaal schrijven. Het mooiste verhaal wat ik kan bedenken voor mijn leven.
Een grenzeloze versie.
Omdat dat is waarvoor ik hier op aarde ben.
Je kunt niet verlangen naar iets waarvan je het bestaan niet weet, dus ik ben ontzettend dankbaar voor alle mensen die mijn pad kruisten en me een nieuwe, grotere, werkelijkheid hebben geboden.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment