Mijn zoektocht naar…ultiem geluk? Mezelf? Mijn passie? Heeft bijna 9 jaar geduurd en duurt nog steeds. Ik schrijf deze blog voor JOU. 9 jaar geleden zag ik deze zoektocht namelijk als 1 groot bezwaarlijk iets. Gaandeweg ging dat zoeken steeds zwaarder wegen en 4 jaar geleden ging ik er aan onderdoor. Ik was een een jaar van de kaart door een burn-out. Ik was gevlucht in het werken om maar niet te hoeven zoeken naar mezelf. Het heeft me veel sterker gemaakt en ik had het nooit willen missen, maar met de kennis van nu denk ik steeds vaker: hoe mooi is het eigenlijk, dat je bewust op zoek bent naar jezelf, naar de manier waarop jij je leven op z’n mooist kan leven, naar wie je eigenlijk bent?

”I stopped feeling like I didn’t belong anywhere, and realized that I actually belonged anywhere I wanted to be.”  – Sophia Amoruso

Dat nergens bijhoren, zo voelde ik me al die tijd. Ook niks negatiefs denk ik nu achteraf. Als je nergens bij hoort betekent het juist dat je out of the box denkt en niet meegaat met de stroom. Ik was niet gelukkig met mijn ‘ordinairy life’. Ik wilde niet de hele week toeleven naar het weekend, ik wilde niet van vakantie naar vakantie verlangen, ik wilde niet elke dag hetzelfde riedeltje afdraaien. Ik was absoluut niet op de hoogte van mezelf. Wie ik nou eigenlijk was, waar ik voor stond. Ik wist ook al lange tijd niet waar ik het moest zoeken, maar dat er iets moest gebeuren was duidelijk. Het enige wat je op zo’n moment kunt doen is iets wat je NEVER NOOIT zou doen met je volle verstand. In mijn geval is dat alleen verhuizen naar een stad waar je niemand kent, waar niemand jou kent, en ook niemand op je zit te wachten. Mezelf in zo’n avontuur storten heeft bij mij ervoor gezorgd dat het balletje is gaan rollen. Ik deed iets ‘way outside my comfortzone’ en daardoor was the sky opeens the limit. En dat is best een fijn gevoel. Want op zoek zijn naar jezelf betekent een grote brok onzekerheid, maar ook een hele grote wereld die open ligt voor jou!

Na jaren struggelen, blijven proberen en denken dat een kantoorbaan ‘toch wel dat voor me is, want dat doet iedereen’, kwam er in Breda iets op mijn pad dat dichtbij de ultieme droombaan kwam. Bloggen, recepten maken, social media, projecten, mensen enthousiast krijgen om gezond te gaan leven. Het was op m’n lijf geschreven. Waren die rare sprongen die ik een paar jaar geleden maakte toch nog ergens goed voor geweest: toen volgde ik namelijk opeens out of blue een opleiding tot voedingscoach, startte een eigen blog (dat was toen nog niet zo hip) en ging mensen voedingsadvies geven. Op dat moment leek het allemaal heel gek, 2 jaar later paste het opeens wel in mijn leven. Diep van binnen borrelt er altijd iets in je. Soms weet je precies wat het is, soms blijft het gissen. Geef je er gehoor aan, of niet? Door die baan bleek opeens dat ik echt wel talenten had. Maar ik had het telkens in de verkeerde hoek gezocht. Ik had geen talent voor administratie, maar wel voor 100 andere dingen. Ik kreeg geloof in mezelf. Elke kans die je dat stapje dichterbij biedt moet je aangrijpen. Zonder dat je weet wat het je gaat brengen. Soms lukt het, soms leer je er alleen enorm veel van en kun je weer door.

Stapje voor stapje kwam ik dichterbij dat. Wat dat ‘dat’ was wist ik toen nog steeds niet hoor. Tot afgelopen maart, toen stond ik weer op eigen benen. Terug naar de zoektocht. Weer dat hele circus in. Nog een stapje dichterbij dan maar: mijn eigen blog, en nu dit keer goed. Dat was met volle intuïtie en absoluut geen droom die ik al jaren had. Mijn harde buitenkant is in het afgelopen half jaar flink afgepeld en ik vond het steeds vaker prettig om me gewoon kwetsbaar op te stellen. Om gewoon te huilen als ik wil huilen. Ik hoef niet altijd sterk te zijn. Ik wilde dat kleine stipje zijn in de online wereld waarin alles gewoon echt is. Ik ben voor duizend procent voor die blog gegaan zonder te weten of het me überhaupt iets zou brengen. Het heeft voor mijn geluk gezorgd en de rest van mijn leven mede vormgegeven. Door het plaatsen van jullie verhalen, de ‘droomdoeners’, werd ik natuurlijk gedwongen om extra goed te blijven letten op mijn eigen pad. Ik werd enthousiast van elk schrijfsel dat ik binnen kreeg en moedigde iedereen aan zo hard ik maar kon. En ikzelf dan? Nog steeds een beetje worstelend maar wel een stuk dichter bij mezelf. Ik kwam erachter wie ik ben en wat ik belangrijk vind en dat stukje gaf zoveel rust dat ik de rest eigenlijk heel gemakkelijk los kon laten. Wat er zou gebeuren? Ik zou het wel zien.

Inmiddels voelt het niet meer als worstelen. Zoals die quote zegt voelt het als: ”ik hoor nergens bij, maar ik heb de gelegenheid om overal te horen waar ik maar zou willen horen.” Mijn zoektocht is nog lang niet voorbij, maar het voelt niet meer als zoeken. Ik ervaar het als een geluksgevoel om mijn leven zo te mogen uitstippelen op de manier waarop ik dat het liefste wil. Ik heb een keuze gemaakt: ik kies ervoor om nu niet in  loondienst te gaan. Ik ga het zelf proberen. Na 9 jaar in de ontkennende fase en blijven hopen dat ik wel ergens zou passen,  heb ik eindelijk naar mezelf geluisterd. Die knoop doorhakken heeft me de afgelopen maanden al meer gebracht dan ik ooit had durven dromen. Ik werk voor mezelf, voor anderen. En ondertussen werk ik toe naar iets wat groter is dan mijn verlangen, mijn eigen tentje. Misschien duurt het een paar maanden, misschien een jaar, misschien komt er weer iets heel anders op mijn pad, ik vertrouw op iets moois. Met mijn eigen ik, waar ik helemaal oké mee ben, en die ik steeds beter leer kennen. Het loslaten wat de omgeving van je vindt, staan voor wat jij belangrijk vindt en er helemaal voor gaan, dan kunnen je volgende stappen in dit leven alleen maar nog mooier worden is mijn eigen ervaring.

JOUW pad is uniek. Vol hobbels en obstakels. Vol proberen, vallen en weer opstaan. Gaandeweg kom je dichterbij dat ‘iets’. Dat iets waarvan je nu nog helemaal niet weet wat het is. En dat geeft niks. Je moet in beweging blijven. Stappen blijven zetten. Dit doe je voor jezelf en voor niemand anders. Ik heb er 9 jaar over gedaan en ben nog steeds elke dag bezig. Misschien kun jij het in iets kortere tijd, maar uiteindelijk komen we er allemaal. Het is geen gevoel van: ik ben klaar nu, ik ben gelukkig, mijn zoektocht is over. Het is het elke dag opnieuw werken aan jezelf wat het leven bijzonder maakt. Zie het als iets moois dat je de keuze hebt, dat de wereld aan je voeten ligt. Juist het hele proces, jouw pad, daar moet je van genieten.

Lieve toekomstige droomdoener, ga ervoor. En laat me weten als ik je ergens mee kan helpen.

Liefs

Mijn zoektocht naar…ultiem geluk? Mezelf? Mijn passie? Heeft bijna 9 jaar geduurd en duurt nog steeds. Ik schrijf deze blog voor JOU. 9 jaar geleden zag ik deze zoektocht namelijk als 1 groot bezwaarlijk iets. Gaandeweg ging dat zoeken steeds zwaarder wegen en 4 jaar geleden ging ik er aan onderdoor. Ik was een een jaar van de kaart door een burn-out. Ik was gevlucht in het werken om maar niet te hoeven zoeken naar mezelf. Het heeft me veel sterker gemaakt en ik had het nooit willen missen, maar met de kennis van nu denk ik steeds vaker: hoe mooi is het eigenlijk, dat je bewust op zoek bent naar jezelf, naar de manier waarop jij je leven op z’n mooist kan leven, naar wie je eigenlijk bent?

”I stopped feeling like I didn’t belong anywhere, and realized that I actually belonged anywhere I wanted to be.”  – Sophia Amoruso

Dat nergens bijhoren, zo voelde ik me al die tijd. Ook niks negatiefs denk ik nu achteraf. Als je nergens bij hoort betekent het juist dat je out of the box denkt en niet meegaat met de stroom. Ik was niet gelukkig met mijn ‘ordinairy life’. Ik wilde niet de hele week toeleven naar het weekend, ik wilde niet van vakantie naar vakantie verlangen, ik wilde niet elke dag hetzelfde riedeltje afdraaien. Ik was absoluut niet op de hoogte van mezelf. Wie ik nou eigenlijk was, waar ik voor stond. Ik wist ook al lange tijd niet waar ik het moest zoeken, maar dat er iets moest gebeuren was duidelijk. Het enige wat je op zo’n moment kunt doen is iets wat je NEVER NOOIT zou doen met je volle verstand. In mijn geval is dat alleen verhuizen naar een stad waar je niemand kent, waar niemand jou kent, en ook niemand op je zit te wachten. Mezelf in zo’n avontuur storten heeft bij mij ervoor gezorgd dat het balletje is gaan rollen. Ik deed iets ‘way outside my comfortzone’ en daardoor was the sky opeens the limit. En dat is best een fijn gevoel. Want op zoek zijn naar jezelf betekent een grote brok onzekerheid, maar ook een hele grote wereld die open ligt voor jou!

Na jaren struggelen, blijven proberen en denken dat een kantoorbaan ‘toch wel dat voor me is, want dat doet iedereen’, kwam er in Breda iets op mijn pad dat dichtbij de ultieme droombaan kwam. Bloggen, recepten maken, social media, projecten, mensen enthousiast krijgen om gezond te gaan leven. Het was op m’n lijf geschreven. Waren die rare sprongen die ik een paar jaar geleden maakte toch nog ergens goed voor geweest: toen volgde ik namelijk opeens out of blue een opleiding tot voedingscoach, startte een eigen blog (dat was toen nog niet zo hip) en ging mensen voedingsadvies geven. Op dat moment leek het allemaal heel gek, 2 jaar later paste het opeens wel in mijn leven. Diep van binnen borrelt er altijd iets in je. Soms weet je precies wat het is, soms blijft het gissen. Geef je er gehoor aan, of niet? Door die baan bleek opeens dat ik echt wel talenten had. Maar ik had het telkens in de verkeerde hoek gezocht. Ik had geen talent voor administratie, maar wel voor 100 andere dingen. Ik kreeg geloof in mezelf. Elke kans die je dat stapje dichterbij biedt moet je aangrijpen. Zonder dat je weet wat het je gaat brengen. Soms lukt het, soms leer je er alleen enorm veel van en kun je weer door.

Stapje voor stapje kwam ik dichterbij dat. Wat dat ‘dat’ was wist ik toen nog steeds niet hoor. Tot afgelopen maart, toen stond ik weer op eigen benen. Terug naar de zoektocht. Weer dat hele circus in. Nog een stapje dichterbij dan maar: mijn eigen blog, en nu dit keer goed. Dat was met volle intuïtie en absoluut geen droom die ik al jaren had. Mijn harde buitenkant is in het afgelopen half jaar flink afgepeld en ik vond het steeds vaker prettig om me gewoon kwetsbaar op te stellen. Om gewoon te huilen als ik wil huilen. Ik hoef niet altijd sterk te zijn. Ik wilde dat kleine stipje zijn in de online wereld waarin alles gewoon echt is. Ik ben voor duizend procent voor die blog gegaan zonder te weten of het me überhaupt iets zou brengen. Het heeft voor mijn geluk gezorgd en de rest van mijn leven mede vormgegeven. Door het plaatsen van jullie verhalen, de ‘droomdoeners’, werd ik natuurlijk gedwongen om extra goed te blijven letten op mijn eigen pad. Ik werd enthousiast van elk schrijfsel dat ik binnen kreeg en moedigde iedereen aan zo hard ik maar kon. En ikzelf dan? Nog steeds een beetje worstelend maar wel een stuk dichter bij mezelf. Ik kwam erachter wie ik ben en wat ik belangrijk vind en dat stukje gaf zoveel rust dat ik de rest eigenlijk heel gemakkelijk los kon laten. Wat er zou gebeuren? Ik zou het wel zien.

Inmiddels voelt het niet meer als worstelen. Zoals die quote zegt voelt het als: ”ik hoor nergens bij, maar ik heb de gelegenheid om overal te horen waar ik maar zou willen horen.” Mijn zoektocht is nog lang niet voorbij, maar het voelt niet meer als zoeken. Ik ervaar het als een geluksgevoel om mijn leven zo te mogen uitstippelen op de manier waarop ik dat het liefste wil. Ik heb een keuze gemaakt: ik kies ervoor om nu niet in  loondienst te gaan. Ik ga het zelf proberen. Na 9 jaar in de ontkennende fase en blijven hopen dat ik wel ergens zou passen,  heb ik eindelijk naar mezelf geluisterd. Die knoop doorhakken heeft me de afgelopen maanden al meer gebracht dan ik ooit had durven dromen. Ik werk voor mezelf, voor anderen. En ondertussen werk ik toe naar iets wat groter is dan mijn verlangen, mijn eigen tentje. Misschien duurt het een paar maanden, misschien een jaar, misschien komt er weer iets heel anders op mijn pad, ik vertrouw op iets moois. Met mijn eigen ik, waar ik helemaal oké mee ben, en die ik steeds beter leer kennen. Het loslaten wat de omgeving van je vindt, staan voor wat jij belangrijk vindt en er helemaal voor gaan, dan kunnen je volgende stappen in dit leven alleen maar nog mooier worden is mijn eigen ervaring.

JOUW pad is uniek. Vol hobbels en obstakels. Vol proberen, vallen en weer opstaan. Gaandeweg kom je dichterbij dat ‘iets’. Dat iets waarvan je nu nog helemaal niet weet wat het is. En dat geeft niks. Je moet in beweging blijven. Stappen blijven zetten. Dit doe je voor jezelf en voor niemand anders. Ik heb er 9 jaar over gedaan en ben nog steeds elke dag bezig. Misschien kun jij het in iets kortere tijd, maar uiteindelijk komen we er allemaal. Het is geen gevoel van: ik ben klaar nu, ik ben gelukkig, mijn zoektocht is over. Het is het elke dag opnieuw werken aan jezelf wat het leven bijzonder maakt. Zie het als iets moois dat je de keuze hebt, dat de wereld aan je voeten ligt. Juist het hele proces, jouw pad, daar moet je van genieten.

Lieve toekomstige droomdoener, ga ervoor. En laat me weten als ik je ergens mee kan helpen.

Liefs