Ik zie mezelf ruim een jaar geleden nog zitten met de angst in mijn lijf. Ik stond op het zoveelste kruispunt in mijn leven en moest kiezen tussen rechts of links. Tussen schijn zekerheid en onzekerheid. Ik koos het onzekere pad, terwijl alle aanwezige ‘stemmen’ in mijn hoofd schreeuwden dat mijn leven dan vast één grote puinhoop zou gaan worden. Na 9 jaar werken in loondienst koos ik voor het zelfstandig ondernemerschap. Niet omdat dat perse mijn droom was, eerlijk gezegd zag ik het toen meer als angst, maar omdat de seintjes in mijn leven in alles zeiden dat ik moest stoppen me op doodlopende paden te bevinden.

Die angst verdween beetje bij beetje. Waar ik eerst nog halsstarrig vast wilde houden aan alles wat zekerheid bood, kreeg ik langzaamaan vertrouwen in het feit dat het zijn weg wel zou vinden. Ik haalde mooie opdrachtgevers binnen, ik had plezier, genoot van mijn vrijheid, mijn eigen ritme en alle andere voordelen die het voor jezelf werken met zich meebrengt. Voor heel even voelde het leven ‘af’, in hoeverre dat af kan zijn. Tot dat lichtelijk cruciale punt waarop ik in november belandde. Het punt waarop ik me dingen af ging vragen. Het ultieme, de passie, hetgeen waar we bijna allemaal naar op zoek zijn, is het dat allemaal waard?  In mijn hoofd en hart was het zo’n grote chaos dat ik mezelf een paar maanden de tijd gaf om tot rust te komen. De verschillende reizen die ik maakte deden me goed en toverden een heel ander mens tevoorschijn. Iemand die ik niet goed kende. Opeens was ik niet meer de workaholic en de controlfreak die alsmaar naar doelen toe werkte, maar genoot ik van spontane gesprekken, van urenlang naar de sterren kijken, van paardrijden, veel tijd in de natuur doorbrengen en gewoon zijn.

Die tijd voor mezelf, die maakte me verward en heel rustig tegelijk. Die ‘andere’ persoon, daar wilde ik liever helemaal niet aan. Maar van binnen voelde ik natuurlijk allang dat ik gaandeweg weer op een nieuw kruispunt in het leven was (ben) beland. Door yoga, meditatie, wandelen en veel schrijven valt de kern voor mij niet meer te verbloemen. Ik merk dat ik veel sneller voel als er iets niet goed is of als ik weer op de automatische piloot een weg in ben geslagen die eigenlijk niet meer bij me past. Datgeen waar ik vroeger jaren voor nodig had is er nu altijd. Het was bij mij dus ook niet de vraag wat ik aan de situatie ging doen, maar wanneer ik dat ging doen. En zoals met zoveel dingen kan ik ook eindeloos voor me uit blijven schuiven. Tot ik er door mijn coach mee geconfronteerd werd, en ze me vroeg hoe mijn ideale dag eruit zou zien. Ik somde met een brede glimlach een hele rits activiteiten op, en realiseerde me op hetzelfde moment dat de dingen die ik nu als freelancer doe, of waar ik in mijn leven het meeste van mijn tijd aan besteed, vrijwel niet in dat rijtje voorkomen. Ik had onbewust dus gewoon weer even mijn kop in het zand gestoken toen ik eigenlijk allang wist dat ik met dingen moest stoppen en een andere richting in moest slaan.

Als je als mens verandert, dan veranderen er niet automatisch omstandigheden met je mee, dus moet je soms weer even opnieuw je koers bepalen. Ik was er zo van overtuigd dat ik die oude persoon nog was, met die dromen, dat streberige en die ambitie, dat ik die persoon niet wilde loslaten. Ik heb dan ook echt even een paar weken in de ontkenningsfase doorgebracht toen ik doorhad dat alles weer totaal aan het veranderen was. Het kostte me moeite dat plaatje los te laten. Dat plaatje waarin ik dacht dat ik niet meer hoefde te zoeken. Dat dit het was. En nu we alweer een tijdje verder zijn denk ik, ‘Wil, het was er allemaal allang’. Je hoefde niet te zoeken, je hoefde alleen maar te luisteren en alles vond zijn weg wel weer. En dat is gelukkig ook gebleken. Er is nu een zee van (onzekere) fijne ruimte om uit te vinden wat bij me past. Ik mag weer nieuwe dingen creëren en nieuwe verlangens waarmaken. Ik mag weer meer tijd besteden aan dat waar mijn hart echt naar uit gaat, en nu denk ik bij mezelf: ‘hè, zo moeilijk was dat toch allemaal niet’.

Ik heb tijdens de ‘zoektocht’ van de afgelopen jaren mogen ervaren dat alles voor mij begint bij het leren kennen van wie ik ben. Bij het kiezen voor mezelf. Wie ik wil zijn of wie ik ben, wat ik graag doe, wat me blij maakt, waar ik waarde aan hecht. Het (gelukkige) leven begon voor mij niet perse bij het omschrijven van een droom, of weten wát ik precies wilde, maar door het gevoel van binnen kunnen herkennen. Geeft me dit energie of kost me dit energie? Voelt dit goed of geeft het me onrust? Is dit echt wie ik ben of wil ik graag in een plaatje passen? Durven vertrouwen op je intuïtie is zo belangrijk, want het leven om je heen vraagt aanpassingen als jij zelf veranderd. En daarmee kun je je eindeloos focussen op het eindpunt van dat waar je naar op zoek bent, dat ‘af’ moment, maar één ding is zeker: ook dat eindpunt zal zich elke keer verleggen als je groeit. Je droom van nu is niet perse je droom van over een paar jaar, want je leert elke dag. Je zult altijd in beweging blijven en er zullen zich altijd dingen blijven ontwikkelen. Leef het dichtst mogelijk bij jezelf, leer seintjes herkennen, luister naar wat je hart je te zeggen heeft, dan zul je altijd doen wat op dat moment bij je past en dat is eigenlijk het begin van alles. Op die manier heb ik dat zoeken los kunnen laten en ook echt oog voor het nu gekregen. Het nu wat ook zo mooi is maar wat je door die zoektocht regelmatig even uit het oog verliest. Het leven ís al de moeite waard, ook al ben je voor je gevoel misschien nog lang niet waar je zou willen zijn. Geniet van het verdwalen, van steeds beter keuzes leren maken vanuit jezelf, van mooie dingen die zomaar ontstaan (en natuurlijk niet zomaar ontstaan maar speciaal voor jou ontstaan). Neem af en toe een momentje om achterom te kijken om te kunnen zien dat het leven altijd voor je aan het stippelen is. Die onrust zal plaatsmaken voor rust en een gevoel van ‘alles vindt zichzelf wel’. En daar mag je best op durven vertrouwen. Doe ik in ieder geval wel.

Liefs!

Ik zie mezelf ruim een jaar geleden nog zitten met de angst in mijn lijf. Ik stond op het zoveelste kruispunt in mijn leven en moest kiezen tussen rechts of links. Tussen schijn zekerheid en onzekerheid. Ik koos het onzekere pad, terwijl alle aanwezige ‘stemmen’ in mijn hoofd schreeuwden dat mijn leven dan vast één grote puinhoop zou gaan worden. Na 9 jaar werken in loondienst koos ik voor het zelfstandig ondernemerschap. Niet omdat dat perse mijn droom was, eerlijk gezegd zag ik het toen meer als angst, maar omdat de seintjes in mijn leven in alles zeiden dat ik moest stoppen me op doodlopende paden te bevinden.

Die angst verdween beetje bij beetje. Waar ik eerst nog halsstarrig vast wilde houden aan alles wat zekerheid bood, kreeg ik langzaamaan vertrouwen in het feit dat het zijn weg wel zou vinden. Ik haalde mooie opdrachtgevers binnen, ik had plezier, genoot van mijn vrijheid, mijn eigen ritme en alle andere voordelen die het voor jezelf werken met zich meebrengt. Voor heel even voelde het leven ‘af’, in hoeverre dat af kan zijn. Tot dat lichtelijk cruciale punt waarop ik in november belandde. Het punt waarop ik me dingen af ging vragen. Het ultieme, de passie, hetgeen waar we bijna allemaal naar op zoek zijn, is het dat allemaal waard?  In mijn hoofd en hart was het zo’n grote chaos dat ik mezelf een paar maanden de tijd gaf om tot rust te komen. De verschillende reizen die ik maakte deden me goed en toverden een heel ander mens tevoorschijn. Iemand die ik niet goed kende. Opeens was ik niet meer de workaholic en de controlfreak die alsmaar naar doelen toe werkte, maar genoot ik van spontane gesprekken, van urenlang naar de sterren kijken, van paardrijden, veel tijd in de natuur doorbrengen en gewoon zijn.

Die tijd voor mezelf, die maakte me verward en heel rustig tegelijk. Die ‘andere’ persoon, daar wilde ik liever helemaal niet aan. Maar van binnen voelde ik natuurlijk allang dat ik gaandeweg weer op een nieuw kruispunt in het leven was (ben) beland. Door yoga, meditatie, wandelen en veel schrijven valt de kern voor mij niet meer te verbloemen. Ik merk dat ik veel sneller voel als er iets niet goed is of als ik weer op de automatische piloot een weg in ben geslagen die eigenlijk niet meer bij me past. Datgeen waar ik vroeger jaren voor nodig had is er nu altijd. Het was bij mij dus ook niet de vraag wat ik aan de situatie ging doen, maar wanneer ik dat ging doen. En zoals met zoveel dingen kan ik ook eindeloos voor me uit blijven schuiven. Tot ik er door mijn coach mee geconfronteerd werd, en ze me vroeg hoe mijn ideale dag eruit zou zien. Ik somde met een brede glimlach een hele rits activiteiten op, en realiseerde me op hetzelfde moment dat de dingen die ik nu als freelancer doe, of waar ik in mijn leven het meeste van mijn tijd aan besteed, vrijwel niet in dat rijtje voorkomen. Ik had onbewust dus gewoon weer even mijn kop in het zand gestoken toen ik eigenlijk allang wist dat ik met dingen moest stoppen en een andere richting in moest slaan.

Als je als mens verandert, dan veranderen er niet automatisch omstandigheden met je mee, dus moet je soms weer even opnieuw je koers bepalen. Ik was er zo van overtuigd dat ik die oude persoon nog was, met die dromen, dat streberige en die ambitie, dat ik die persoon niet wilde loslaten. Ik heb dan ook echt even een paar weken in de ontkenningsfase doorgebracht toen ik doorhad dat alles weer totaal aan het veranderen was. Het kostte me moeite dat plaatje los te laten. Dat plaatje waarin ik dacht dat ik niet meer hoefde te zoeken. Dat dit het was. En nu we alweer een tijdje verder zijn denk ik, ‘Wil, het was er allemaal allang’. Je hoefde niet te zoeken, je hoefde alleen maar te luisteren en alles vond zijn weg wel weer. En dat is gelukkig ook gebleken. Er is nu een zee van (onzekere) fijne ruimte om uit te vinden wat bij me past. Ik mag weer nieuwe dingen creëren en nieuwe verlangens waarmaken. Ik mag weer meer tijd besteden aan dat waar mijn hart echt naar uit gaat, en nu denk ik bij mezelf: ‘hè, zo moeilijk was dat toch allemaal niet’.

Ik heb tijdens de ‘zoektocht’ van de afgelopen jaren mogen ervaren dat alles voor mij begint bij het leren kennen van wie ik ben. Bij het kiezen voor mezelf. Wie ik wil zijn of wie ik ben, wat ik graag doe, wat me blij maakt, waar ik waarde aan hecht. Het (gelukkige) leven begon voor mij niet perse bij het omschrijven van een droom, of weten wát ik precies wilde, maar door het gevoel van binnen kunnen herkennen. Geeft me dit energie of kost me dit energie? Voelt dit goed of geeft het me onrust? Is dit echt wie ik ben of wil ik graag in een plaatje passen? Durven vertrouwen op je intuïtie is zo belangrijk, want het leven om je heen vraagt aanpassingen als jij zelf veranderd. En daarmee kun je je eindeloos focussen op het eindpunt van dat waar je naar op zoek bent, dat ‘af’ moment, maar één ding is zeker: ook dat eindpunt zal zich elke keer verleggen als je groeit. Je droom van nu is niet perse je droom van over een paar jaar, want je leert elke dag. Je zult altijd in beweging blijven en er zullen zich altijd dingen blijven ontwikkelen. Leef het dichtst mogelijk bij jezelf, leer seintjes herkennen, luister naar wat je hart je te zeggen heeft, dan zul je altijd doen wat op dat moment bij je past en dat is eigenlijk het begin van alles. Op die manier heb ik dat zoeken los kunnen laten en ook echt oog voor het nu gekregen. Het nu wat ook zo mooi is maar wat je door die zoektocht regelmatig even uit het oog verliest. Het leven ís al de moeite waard, ook al ben je voor je gevoel misschien nog lang niet waar je zou willen zijn. Geniet van het verdwalen, van steeds beter keuzes leren maken vanuit jezelf, van mooie dingen die zomaar ontstaan (en natuurlijk niet zomaar ontstaan maar speciaal voor jou ontstaan). Neem af en toe een momentje om achterom te kijken om te kunnen zien dat het leven altijd voor je aan het stippelen is. Die onrust zal plaatsmaken voor rust en een gevoel van ‘alles vindt zichzelf wel’. En daar mag je best op durven vertrouwen. Doe ik in ieder geval wel.

Liefs!