Voor interval trainingen ben ik altijd een beetje bang. Van tevoren weet ik: ik ga pijn lijden. En niet een klein beetje maar veel. In zo’n training zelf merkte ik door de jaren heen vaak dat mijn gedachten de controle hadden. De rem stond er teveel op. Ik ging niet verder dan de stemmetjes die zeiden: ik kan niet meer. Dan was ik wel uitgeput, maar niet doodmoe. Tot ik hiermee ging experimenteren omdat ik ergens voelde dat ik wel meer kon. Ik ging me focussen op hoe mijn lijf voelde en besteedde geen aandacht meer aan wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Op momenten waarop ik tot het uiterste ging herhaalde ik telkens het mantra: voel je lijf, voel je lijf. Mijn hoofd had dan een halve kilometer geleden al opgegeven, maar mijn lichaam bleek toch echt veel meer te kunnen. In deze blog wil ik het met je hebben over pijn, ongemak, weerbaarheid en wat het veranderen van mijn mindset hierin met mij heeft gedaan.
Ik was bang voor pijn en alles wat oncomfortabel was
Er was een punt in mijn leven, nu zo’n acht jaar geleden, dat ik het tegenovergestelde was van hoe ik nu ben (handel). Ik ging elke vorm van ongemak uit de weg. Ik was enorm bang voor pijn, ik was bang voor dingen die moeite kostten, ik was bang om dingen te doen die ik nog nooit had gedaan. Ik was bang om tot het uiterste te gaan. Te kijken wat er ‘achter’ die grens was die ik overal stelde. Ik leidde een heel comfortabel leven, maar dat leven daagde me in geen enkele vorm uit. Ik ontwikkelde mezelf niet, ik groeide niet als persoon, en als gevolg daarvan kwam ik ontzettend vast te zitten in de situatie die ik voor mezelf had gecreëerd. Ik stond stil, had weinig perspectief en voelde me ontzettend ongelukkig.
Nu ik terugkijk snap ik een klein beetje waarom ik die gedragspatronen had. Ik hoorde Brené Brown in een podcast zeggen: “Our tolerance for discomfort is zero.” In onze maatschappij is alles erop gericht om pijn uit de weg te gaan en onze levens (nog) comfortabeler te maken. In de opvoeding hebben veel van ons (aan)geleerd (gekregen) om alle vormen van pijn te vermijden. Verdriet moest zo snel mogelijk opgelost worden. Wanneer je door pijn heen ging (fysiek of emotioneel) dan waren er altijd mensen die je pijn wilden wegnemen, dragen of verminderen. We hebben niet geleerd wat ongemak precies is en waarom het niet je vijand is. We hebben niet geleerd wat pijn is en hoe je ermee omgaat.
Pijn is nodig om de beste versie van jezelf te worden
Op mijn ontwikkelingsreis ontdekte ik wat er nodig is om de beste versie van mezelf te worden. Om mijn dromen waar te maken. Om in beweging te zijn. Om vooruit te komen. Om te groeien. Pijn leiden, zowel emotioneel als fysiek, door grenzen heengaan, je ongemakkelijk voelen, je comfortzone stretchen, het is allemaal onderdeel van dat proces.
En daarom heb ik kleine vaste rituelen ingebouwd in mijn leven die me aanmoedigen dagelijks fysiek en emotioneel ongemak te ervaren. Koud douchen is er daar één van. Wanneer je met zo’n ritueel begint doet je mind er alles aan om je van dit idee af te helpen voordat je het überhaupt gedaan hebt, want het is onbekend. Die stemmetjes mag je opmerken, maar je hoeft er niet naar te luisteren. Een eerste keer onder een ijskoude douche is een uitdaging. Je brein geeft een alarmsignaal af aan je lichaam dat er iets heel erg mis is, en je lichaam reageert vervolgens. Paniek en angst zijn het gevolg. Op zo’n moment mag je ook weer gewoon blijven staan en aan je brein en je mind (en je lichaam) laten weten dat alles oké is. Dat je geen gevaar lijdt, geen pijn lijdt. Op deze manier train je jezelf, je lichaam, je brein en je mind, dat jij de controle hebt. Dat jij aangeeft wat kan en wat niet. Na een aantal keren onder zo’n koude douche zul je ervaren dat de stemmetjes steeds vaker wegblijven, je lichaam weet wat er komen gaat en zich zelfs ietwat kan ontspannen.
‘s Ochtends vasten (intermittent fasting) is een andere gewoonte die ik nu bijna een jaar heb. Naast de gezondheidsvoordelen en de helderheid en focus die niet eten me geven, is dit ook weer een mindset spel. Je leert oké zijn met een leeg gevoel, met niet eten, met ‘honger’ lijden. Er zullen stemmetjes komen die zeggen dat je doodgaat van de honger. Dat je niet meer kunt. Dat je zoooo graag wilt eten. Vooral de eerste weken. En daarna blijven ze weg. Je hebt ze verslagen. Door dit soort experimenten train je niet alleen je mind maar leer je ook de echte grenzen van je lichaam kennen, zodat je die grenzen vervolgens ook veel beter kunt bewaken.
Het verhogen van je pijngrens: dit doet het met je
De dag beginnen met iets wat niet perse comfortabel is, in mijn geval mediteren, sporten en een koude douche, het houdt me ontzettend scherp en zet de toon voor de dag. Deze dagelijkse rituelen zorgen ervoor dat ik niet meer terugdeins voor de echte uitdagingen van het leven. Situaties die om kracht en doorzettingsvermogen vragen, emotionele pijn die verwerkt moet worden. Ik kan het leven veel beter aan sinds ik de lat voor mezelf een stuk hoger heb gelegd. Er is weinig wat me nog uit het veld slaat. Ik geef veel minder snel op, ook met lange termijn dingen als een bedrijf runnen. En doordat ik door die pijnen en dat ongemak heen ga weet ik dat het je niet kleiner maakt. Dat het niet iets is om bang voor te zijn. Het zorgt ervoor dat je meer kunt dragen. Dat je weerbaarder wordt, krachtiger, en flexibeler. Het bereid je voor op alle uitdagingen die nog op je pad zullen komen. Voorbij je beperkende gedachten gaan die je veilig en klein willen houden laat je zien dat je tot veel meer in staat bent dan je zelf denkt. Het is in je pijn dat je leert hoe sterk je bent. Hoeveel meer je aankunt. Hoeveel groter je bent dan je omstandigheden. Het is in je ongemak en buiten je comfortzone waar je ontdekt hoe ontzettend veel potentie je hebt. Hoeveel meer je kunt, hoe dichtbij al die mooie dromen zijn als je maar durft. Als je maar groter durft te denken en dóet. Het is in die situaties dat je ontdekt hoeveel ruimte je nog hebt om te groeien, naar die nieuwe versie van jezelf toe te groeien.
Tips & tools
- Alles begint en eindigt in je hoofd. Om ‘oké’ te kunnen zijn met pijn moet je je mindset veranderen. Pijn heeft voor mij een functie. Wanneer je pijn ervaart, je je ongemakkelijk of oncomfortabel voelt betekent het dat je dingen aan het doen bent die er daadwerkelijk toe doen. Die invloed hebben op jou en je toekomst. Ga je gedachten omdenken: ik kan pijn aan. Ik vind het oké om me ongemakkelijk te voelen. Ik weet dat het nodig is om hier doorheen te gaan, dat maakt me sterk.
- Wees je bewust van de functie van je brein. Je brein is er om je te beschermen tegen pijn of gevaar. Dat is de oerfunctie en daar mag je dankbaar voor zijn, want het houdt je in leven. Maar wanneer je onbewust door het leven gaat, dan weerhoudt het je ervan echt te leven. Je denkt namelijk dat dat is waar je toe in staat bent. Je denkt dat je moet stoppen als die stemmen opkomen. Dat je moet stoppen als je lichaam in de weerstand modus gaat. Dat je je niet in onbekende of zogenaamd gevaarlijke situaties kunt bevinden. Je brein zal je nooit aanmoedigen om pijnlijke of onbekende dingen te doen. Het is er namelijk om ervoor te zorgen dat je overleeft, niet dat je bloeit en groeit.
- Wanneer je je in een pijnlijke of ongemakkelijke situatie bevindt en bewust kiest om in die situatie te blijven, laat je je brein en je lichaam weten dat je dit aankunt. Dat alles oké is. Dat je ‘veilig’ bent. De stemmen zullen zo steeds minder worden. Bewustzijn is hierin ontzettend belangrijk. Registreren: ‘oh, mijn gedachten komen nu op. Deze gedachten willen dat ik stop omdat ik iets aan het doen ben wat onbekend, oncomfortabel of pijnlijk is. Deze gedachten sturen een signaal naar mijn lichaam dat in verzet komt. Blijkbaar ben ik meer dan mijn lichaam en geest, want ik kan hier nu van een afstand naar kijken en dit aanschouwen. Ik ga eens kijken wat er gebeurt wanneer ik gewoon doorga’.
- Creëer dagelijks vaste rituelen die je uitdagen. Koud douchen, sporten onder niet zulke fijne weersomstandigheden, mediteren, emoties onderzoeken, bepaalde dingen doen die je moeilijk vindt, die niet je ‘natuur’ zijn, die van je vragen voor jezelf te staan. Geef jezelf een liefdevolle schop onder je kont en daag jezelf eens wat meer uit.
- Ga door op momenten dat je normaal op zou geven of zou stoppen en kijk eens wat dat je brengt. Wat je ervan leert. Ga die dialoog maar aan met je gedachten. Laat maar weten dat jij de baas bent.
Pijn lijden en zelfliefde
Ik kreeg via Instagram een mooie vraag toen ik hier iets over postte. Hoe je dan balans vindt in het lief voor jezelf zijn, en jezelf blijven uitdagen toch die pijnlijke en ongemakkelijke situaties op te zoeken. Het antwoord: daarvoor moet je jezelf heel goed kennen en je lichaam vooral goed aan kunnen voelen. Je moet weten wanneer een situatie het één vraagt en wanneer het ander. Je mag gerust wat strenger voor jezelf zijn, jezelf wat meer uitdagen, maar aan de andere kant moet je ook weten wanneer het genoeg is. Heel de dag buiten je comfortzone dingen doen is ontzettend vermoeiend. Heel de dag je lichaam uitdagen ook. De grenzen van je lichaam moet je daarom goed kunnen of leren aanvoelen. En je moet ook bereid zijn om daar aan toe te geven. Wanneer je lichaam moe is mag je rusten. Wanneer je zin hebt om even lekker in je comfortabele bubbel te zitten en gewoon te doen wat goed voelt zonder telkens je grenzen op te zoeken, jezelf uit te dagen, dan doe je dat. Je lichaam en geest laten je dat weten, en daar mag je ook zeker naar luisteren. Uiteindelijk is alles balans.
Foto: Unsplash
Voor interval trainingen ben ik altijd een beetje bang. Van tevoren weet ik: ik ga pijn lijden. En niet een klein beetje maar veel. In zo’n training zelf merkte ik door de jaren heen vaak dat mijn gedachten de controle hadden. De rem stond er teveel op. Ik ging niet verder dan de stemmetjes die zeiden: ik kan niet meer. Dan was ik wel uitgeput, maar niet doodmoe. Tot ik hiermee ging experimenteren omdat ik ergens voelde dat ik wel meer kon. Ik ging me focussen op hoe mijn lijf voelde en besteedde geen aandacht meer aan wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Op momenten waarop ik tot het uiterste ging herhaalde ik telkens het mantra: voel je lijf, voel je lijf. Mijn hoofd had dan een halve kilometer geleden al opgegeven, maar mijn lichaam bleek toch echt veel meer te kunnen. In deze blog wil ik het met je hebben over pijn, ongemak, weerbaarheid en wat het veranderen van mijn mindset hierin met mij heeft gedaan.
Ik was bang voor pijn en alles wat oncomfortabel was
Er was een punt in mijn leven, nu zo’n acht jaar geleden, dat ik het tegenovergestelde was van hoe ik nu ben (handel). Ik ging elke vorm van ongemak uit de weg. Ik was enorm bang voor pijn, ik was bang voor dingen die moeite kostten, ik was bang om dingen te doen die ik nog nooit had gedaan. Ik was bang om tot het uiterste te gaan. Te kijken wat er ‘achter’ die grens was die ik overal stelde. Ik leidde een heel comfortabel leven, maar dat leven daagde me in geen enkele vorm uit. Ik ontwikkelde mezelf niet, ik groeide niet als persoon, en als gevolg daarvan kwam ik ontzettend vast te zitten in de situatie die ik voor mezelf had gecreëerd. Ik stond stil, had weinig perspectief en voelde me ontzettend ongelukkig.
Nu ik terugkijk snap ik een klein beetje waarom ik die gedragspatronen had. Ik hoorde Brené Brown in een podcast zeggen: “Our tolerance for discomfort is zero.” In onze maatschappij is alles erop gericht om pijn uit de weg te gaan en onze levens (nog) comfortabeler te maken. In de opvoeding hebben veel van ons (aan)geleerd (gekregen) om alle vormen van pijn te vermijden. Verdriet moest zo snel mogelijk opgelost worden. Wanneer je door pijn heen ging (fysiek of emotioneel) dan waren er altijd mensen die je pijn wilden wegnemen, dragen of verminderen. We hebben niet geleerd wat ongemak precies is en waarom het niet je vijand is. We hebben niet geleerd wat pijn is en hoe je ermee omgaat.
Pijn is nodig om de beste versie van jezelf te worden
Op mijn ontwikkelingsreis ontdekte ik wat er nodig is om de beste versie van mezelf te worden. Om mijn dromen waar te maken. Om in beweging te zijn. Om vooruit te komen. Om te groeien. Pijn leiden, zowel emotioneel als fysiek, door grenzen heengaan, je ongemakkelijk voelen, je comfortzone stretchen, het is allemaal onderdeel van dat proces.
En daarom heb ik kleine vaste rituelen ingebouwd in mijn leven die me aanmoedigen dagelijks fysiek en emotioneel ongemak te ervaren. Koud douchen is er daar één van. Wanneer je met zo’n ritueel begint doet je mind er alles aan om je van dit idee af te helpen voordat je het überhaupt gedaan hebt, want het is onbekend. Die stemmetjes mag je opmerken, maar je hoeft er niet naar te luisteren. Een eerste keer onder een ijskoude douche is een uitdaging. Je brein geeft een alarmsignaal af aan je lichaam dat er iets heel erg mis is, en je lichaam reageert vervolgens. Paniek en angst zijn het gevolg. Op zo’n moment mag je ook weer gewoon blijven staan en aan je brein en je mind (en je lichaam) laten weten dat alles oké is. Dat je geen gevaar lijdt, geen pijn lijdt. Op deze manier train je jezelf, je lichaam, je brein en je mind, dat jij de controle hebt. Dat jij aangeeft wat kan en wat niet. Na een aantal keren onder zo’n koude douche zul je ervaren dat de stemmetjes steeds vaker wegblijven, je lichaam weet wat er komen gaat en zich zelfs ietwat kan ontspannen.
‘s Ochtends vasten (intermittent fasting) is een andere gewoonte die ik nu bijna een jaar heb. Naast de gezondheidsvoordelen en de helderheid en focus die niet eten me geven, is dit ook weer een mindset spel. Je leert oké zijn met een leeg gevoel, met niet eten, met ‘honger’ lijden. Er zullen stemmetjes komen die zeggen dat je doodgaat van de honger. Dat je niet meer kunt. Dat je zoooo graag wilt eten. Vooral de eerste weken. En daarna blijven ze weg. Je hebt ze verslagen. Door dit soort experimenten train je niet alleen je mind maar leer je ook de echte grenzen van je lichaam kennen, zodat je die grenzen vervolgens ook veel beter kunt bewaken.
Het verhogen van je pijngrens: dit doet het met je
De dag beginnen met iets wat niet perse comfortabel is, in mijn geval mediteren, sporten en een koude douche, het houdt me ontzettend scherp en zet de toon voor de dag. Deze dagelijkse rituelen zorgen ervoor dat ik niet meer terugdeins voor de echte uitdagingen van het leven. Situaties die om kracht en doorzettingsvermogen vragen, emotionele pijn die verwerkt moet worden. Ik kan het leven veel beter aan sinds ik de lat voor mezelf een stuk hoger heb gelegd. Er is weinig wat me nog uit het veld slaat. Ik geef veel minder snel op, ook met lange termijn dingen als een bedrijf runnen. En doordat ik door die pijnen en dat ongemak heen ga weet ik dat het je niet kleiner maakt. Dat het niet iets is om bang voor te zijn. Het zorgt ervoor dat je meer kunt dragen. Dat je weerbaarder wordt, krachtiger, en flexibeler. Het bereid je voor op alle uitdagingen die nog op je pad zullen komen. Voorbij je beperkende gedachten gaan die je veilig en klein willen houden laat je zien dat je tot veel meer in staat bent dan je zelf denkt. Het is in je pijn dat je leert hoe sterk je bent. Hoeveel meer je aankunt. Hoeveel groter je bent dan je omstandigheden. Het is in je ongemak en buiten je comfortzone waar je ontdekt hoe ontzettend veel potentie je hebt. Hoeveel meer je kunt, hoe dichtbij al die mooie dromen zijn als je maar durft. Als je maar groter durft te denken en dóet. Het is in die situaties dat je ontdekt hoeveel ruimte je nog hebt om te groeien, naar die nieuwe versie van jezelf toe te groeien.
Tips & tools
- Alles begint en eindigt in je hoofd. Om ‘oké’ te kunnen zijn met pijn moet je je mindset veranderen. Pijn heeft voor mij een functie. Wanneer je pijn ervaart, je je ongemakkelijk of oncomfortabel voelt betekent het dat je dingen aan het doen bent die er daadwerkelijk toe doen. Die invloed hebben op jou en je toekomst. Ga je gedachten omdenken: ik kan pijn aan. Ik vind het oké om me ongemakkelijk te voelen. Ik weet dat het nodig is om hier doorheen te gaan, dat maakt me sterk.
- Wees je bewust van de functie van je brein. Je brein is er om je te beschermen tegen pijn of gevaar. Dat is de oerfunctie en daar mag je dankbaar voor zijn, want het houdt je in leven. Maar wanneer je onbewust door het leven gaat, dan weerhoudt het je ervan echt te leven. Je denkt namelijk dat dat is waar je toe in staat bent. Je denkt dat je moet stoppen als die stemmen opkomen. Dat je moet stoppen als je lichaam in de weerstand modus gaat. Dat je je niet in onbekende of zogenaamd gevaarlijke situaties kunt bevinden. Je brein zal je nooit aanmoedigen om pijnlijke of onbekende dingen te doen. Het is er namelijk om ervoor te zorgen dat je overleeft, niet dat je bloeit en groeit.
- Wanneer je je in een pijnlijke of ongemakkelijke situatie bevindt en bewust kiest om in die situatie te blijven, laat je je brein en je lichaam weten dat je dit aankunt. Dat alles oké is. Dat je ‘veilig’ bent. De stemmen zullen zo steeds minder worden. Bewustzijn is hierin ontzettend belangrijk. Registreren: ‘oh, mijn gedachten komen nu op. Deze gedachten willen dat ik stop omdat ik iets aan het doen ben wat onbekend, oncomfortabel of pijnlijk is. Deze gedachten sturen een signaal naar mijn lichaam dat in verzet komt. Blijkbaar ben ik meer dan mijn lichaam en geest, want ik kan hier nu van een afstand naar kijken en dit aanschouwen. Ik ga eens kijken wat er gebeurt wanneer ik gewoon doorga’.
- Creëer dagelijks vaste rituelen die je uitdagen. Koud douchen, sporten onder niet zulke fijne weersomstandigheden, mediteren, emoties onderzoeken, bepaalde dingen doen die je moeilijk vindt, die niet je ‘natuur’ zijn, die van je vragen voor jezelf te staan. Geef jezelf een liefdevolle schop onder je kont en daag jezelf eens wat meer uit.
- Ga door op momenten dat je normaal op zou geven of zou stoppen en kijk eens wat dat je brengt. Wat je ervan leert. Ga die dialoog maar aan met je gedachten. Laat maar weten dat jij de baas bent.
Pijn lijden en zelfliefde
Ik kreeg via Instagram een mooie vraag toen ik hier iets over postte. Hoe je dan balans vindt in het lief voor jezelf zijn, en jezelf blijven uitdagen toch die pijnlijke en ongemakkelijke situaties op te zoeken. Het antwoord: daarvoor moet je jezelf heel goed kennen en je lichaam vooral goed aan kunnen voelen. Je moet weten wanneer een situatie het één vraagt en wanneer het ander. Je mag gerust wat strenger voor jezelf zijn, jezelf wat meer uitdagen, maar aan de andere kant moet je ook weten wanneer het genoeg is. Heel de dag buiten je comfortzone dingen doen is ontzettend vermoeiend. Heel de dag je lichaam uitdagen ook. De grenzen van je lichaam moet je daarom goed kunnen of leren aanvoelen. En je moet ook bereid zijn om daar aan toe te geven. Wanneer je lichaam moe is mag je rusten. Wanneer je zin hebt om even lekker in je comfortabele bubbel te zitten en gewoon te doen wat goed voelt zonder telkens je grenzen op te zoeken, jezelf uit te dagen, dan doe je dat. Je lichaam en geest laten je dat weten, en daar mag je ook zeker naar luisteren. Uiteindelijk is alles balans.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment