Als je me al wat langer volgt op Lief voor je Leif dan weet je waarschijnlijk dat die naam niet voor niks uitgekozen is (niet door mijzelf overigens), en dat balans tussen werk en privé al jaren mijn struggeling is. Op mijn 22e kreeg ik voor het eerst een burn-out, en vervolgens was ik bijna 26 toen het me voor de tweede keer ‘overkwam’, in een mini variant, dat wel.

Het altijd maar druk zijn, ik deed er naar hartelust aan mee, maar niet omdat mijn werkdruk veel te hoog was. Mijn druk zijn was een soort van verbloeming om maar niet tot de kern te hoeven komen. Naar die stem te luisteren die al jaren aan mij vroeg ‘waar ik in godsnaam mee bezig was’. Ik wist niet wie ik was, wie ik wilde zijn, waar ik naartoe wilde, ik wist helemaal niks en werken en druk zijn waren de enige manieren om daar maar niet teveel bij stil te staan. Tot na 3 jaar,  60 uur per week werken, blijven rennen en steeds minder eten mijn lichaam stop zei.

Ik was moe, en die moeheid bleek niet met een aantal weken goed uitrusten en doorslapen op te lossen. Ik heb maandenlang meer dan 12 uur per nacht geslapen, en deed tussen de middag dutjes om op de been te blijven. Mijn burn-out mondde uit in een depressie, en dat was eigenlijk ook wel een beetje te verwachten. Ik kon gevoelsmatig niks, en had ook geen uitzicht op iets. Ik kwam in een zwart gat terecht waarvan ik niet wist hoe ik mezelf eruit moest vechten en dat was niet in woorden uit te drukken zo zwaar. Ik had psychisch zoveel met mezelf op te lossen, maar wist totaal niet waar ik moest beginnen op die leeftijd. Ik schaamde me voor de staat waarin ik verkeerde, ik schaamde me dat ik niet eens wist waar ik naartoe wilde, wat mijn passie was of wie ik überhaupt zelf was, en hield daardoor mensen op afstand. Mijn wereld werd zo klein dat ik er weleens aan heb gedacht hoe het zou zijn als ik niet meer zou leven. Klaar met de strijd. Uiteindelijk heeft het 1,5 jaar geduurd voordat ik weer kon zeggen ‘dat ik weer een beetje mens was’.

Dat mijn weg nog niet bewandeld was, bleek op mijn 26e. Ik had een ontzettend leuke baan waarin alles voor mijn gevoel klopte, en sloeg daar gigantisch in door. Maar dan ook gigantisch met heel veel hoofdletters. Werkweken van 70 uur waren niks. Ik deed simpelweg niks anders meer dan werken, allemaal voor die zucht naar erkenning, en na een half jaar ging het kaarsje uit, wat als een mokerslag aankwam. Ik moest overduidelijk met mijn eigen identiteit aan de slag, de grote kern in mijn hele burn-out verhaal.

De ommekeer kwam toen ik dit jaar met mijn kont opeens op een eiland in Indonesië zat en ik mocht ervaren hoe het is om totale rust te hebben. Geen moeten, geen druk, geen ambities en geen prestaties. Waar ik het in het begin nog wennen vond, ik bedoel, ik wist eigenlijk niet zo goed wat mijn ‘vrije tijd’ was, inhield of waar het uit moest bestaan, kreeg ik beetje bij beetje in de gaten wat het met mij persoonlijk deed. Het stukje bewijsdrang viel weg. Ik ging op ontdekking waar mijn persoontje eigenlijk uit bestond, wie ik was zonder al die externe factoren, die job titel, en daarmee pelde ik als het ware zoveel lagen af. Ik kon me niet meer verschuilen, ik kon ook niet meer wegrennen. Dit was het, rust en afzondering, en hier moest ik het mee doen. En dat was niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Ik voelde aan alles dat ik het nodig had om weer goed te zorgen voor mijn lijf, voor mezelf. Om dat stukje evenwicht terug te krijgen, en te luisteren naar wat ik nodig heb. Niet meer mijn grenzen over te gaan maar ze met liefde omarmen. Mezelf op nummer één. Ik kwam erachter wat echt belangrijk is, en ben vanaf toen veel meer de kleine dingen in het leven gaan waarderen. Het grotere plaatje werd heel helder zeg maar. Werk als een klein stukje van mijn leven zien zonder er gigantisch in door te slaan lukt nu veel makkelijker omdat ik het dichtbij mezelf komen niet meer zo heel eng vind. Het meeste van de tijd.

De oorzaak van mijn burn-out was een drang naar het vinden van een identiteit. Ik wilde iemand zijn, en vooral niet meer zoekende. En die weg naar het vinden van die identiteit was moeilijk en zwaar en confronterend. Iets waar ik niet altijd trek in had en in periodes helemaal uit de weg ging. Tot het cirkeltje weer rond bleek en mijn lijf stop zei en je niet anders kunt. Mijn burn-out heeft niet voor DE ommekeer in mijn leven gezorgd, zoals ik weleens hoor. Ik zie het meer als een weg die je bewandelt, en waar je steeds wat dichterbij jezelf komt en wat meer achter je kunt laten wat niet bij je hoort. Je vindt de kern, en daardoor word je als mens steeds rijker, herken je je eigen grenzen steeds makkelijker en gaat het in the end allemaal terug naar zelfliefde.

Wat ik eruit meegenomen heb? Dat het enorm waardevol is om jezelf echt te leren kennen en dat dat je zoveel meer brengt dan een carrière, of een vlucht in een leven wat niet van jou is. Ik ben niet mijn baan, en ik ben ook niet mijn talenten. Ik ben nog steeds iemand als die factoren allemaal wegvallen. En dat was ik 5 jaar geleden niet, gevoelsmatig. Mijn lichaam helpt me elke dag weer even aan die tijden herinneren. Ik kan geen grenzen meer over gaan, 14 uur per dag werken en leven op appels en crackers. En dat is soms weleens onhandig, maar het zorgt er wel voor dat ik mezelf op één heb gezet. Goed eten, de dag beginnen met sporten, soms maar gewoon een middag dutje als ik moe ben, voldoende me-time, en de dag afsluiten zonder scherm helpen me om dicht bij mezelf te blijven en niet door te schieten in ambities en die snelle wereld die soms toch ook weleens even lonkt. Maar ik heb het in ieder geval nooit meer te druk voor het echte leven, voor de dingen die ik echt belangrijk vind.

X

Als je me al wat langer volgt op Lief voor je Leif dan weet je waarschijnlijk dat die naam niet voor niks uitgekozen is (niet door mijzelf overigens), en dat balans tussen werk en privé al jaren mijn struggeling is. Op mijn 22e kreeg ik voor het eerst een burn-out, en vervolgens was ik bijna 26 toen het me voor de tweede keer ‘overkwam’, in een mini variant, dat wel.

Het altijd maar druk zijn, ik deed er naar hartelust aan mee, maar niet omdat mijn werkdruk veel te hoog was. Mijn druk zijn was een soort van verbloeming om maar niet tot de kern te hoeven komen. Naar die stem te luisteren die al jaren aan mij vroeg ‘waar ik in godsnaam mee bezig was’. Ik wist niet wie ik was, wie ik wilde zijn, waar ik naartoe wilde, ik wist helemaal niks en werken en druk zijn waren de enige manieren om daar maar niet teveel bij stil te staan. Tot na 3 jaar,  60 uur per week werken, blijven rennen en steeds minder eten mijn lichaam stop zei.

Ik was moe, en die moeheid bleek niet met een aantal weken goed uitrusten en doorslapen op te lossen. Ik heb maandenlang meer dan 12 uur per nacht geslapen, en deed tussen de middag dutjes om op de been te blijven. Mijn burn-out mondde uit in een depressie, en dat was eigenlijk ook wel een beetje te verwachten. Ik kon gevoelsmatig niks, en had ook geen uitzicht op iets. Ik kwam in een zwart gat terecht waarvan ik niet wist hoe ik mezelf eruit moest vechten en dat was niet in woorden uit te drukken zo zwaar. Ik had psychisch zoveel met mezelf op te lossen, maar wist totaal niet waar ik moest beginnen op die leeftijd. Ik schaamde me voor de staat waarin ik verkeerde, ik schaamde me dat ik niet eens wist waar ik naartoe wilde, wat mijn passie was of wie ik überhaupt zelf was, en hield daardoor mensen op afstand. Mijn wereld werd zo klein dat ik er weleens aan heb gedacht hoe het zou zijn als ik niet meer zou leven. Klaar met de strijd. Uiteindelijk heeft het 1,5 jaar geduurd voordat ik weer kon zeggen ‘dat ik weer een beetje mens was’.

Dat mijn weg nog niet bewandeld was, bleek op mijn 26e. Ik had een ontzettend leuke baan waarin alles voor mijn gevoel klopte, en sloeg daar gigantisch in door. Maar dan ook gigantisch met heel veel hoofdletters. Werkweken van 70 uur waren niks. Ik deed simpelweg niks anders meer dan werken, allemaal voor die zucht naar erkenning, en na een half jaar ging het kaarsje uit, wat als een mokerslag aankwam. Ik moest overduidelijk met mijn eigen identiteit aan de slag, de grote kern in mijn hele burn-out verhaal.

De ommekeer kwam toen ik dit jaar met mijn kont opeens op een eiland in Indonesië zat en ik mocht ervaren hoe het is om totale rust te hebben. Geen moeten, geen druk, geen ambities en geen prestaties. Waar ik het in het begin nog wennen vond, ik bedoel, ik wist eigenlijk niet zo goed wat mijn ‘vrije tijd’ was, inhield of waar het uit moest bestaan, kreeg ik beetje bij beetje in de gaten wat het met mij persoonlijk deed. Het stukje bewijsdrang viel weg. Ik ging op ontdekking waar mijn persoontje eigenlijk uit bestond, wie ik was zonder al die externe factoren, die job titel, en daarmee pelde ik als het ware zoveel lagen af. Ik kon me niet meer verschuilen, ik kon ook niet meer wegrennen. Dit was het, rust en afzondering, en hier moest ik het mee doen. En dat was niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Ik voelde aan alles dat ik het nodig had om weer goed te zorgen voor mijn lijf, voor mezelf. Om dat stukje evenwicht terug te krijgen, en te luisteren naar wat ik nodig heb. Niet meer mijn grenzen over te gaan maar ze met liefde omarmen. Mezelf op nummer één. Ik kwam erachter wat echt belangrijk is, en ben vanaf toen veel meer de kleine dingen in het leven gaan waarderen. Het grotere plaatje werd heel helder zeg maar. Werk als een klein stukje van mijn leven zien zonder er gigantisch in door te slaan lukt nu veel makkelijker omdat ik het dichtbij mezelf komen niet meer zo heel eng vind. Het meeste van de tijd.

De oorzaak van mijn burn-out was een drang naar het vinden van een identiteit. Ik wilde iemand zijn, en vooral niet meer zoekende. En die weg naar het vinden van die identiteit was moeilijk en zwaar en confronterend. Iets waar ik niet altijd trek in had en in periodes helemaal uit de weg ging. Tot het cirkeltje weer rond bleek en mijn lijf stop zei en je niet anders kunt. Mijn burn-out heeft niet voor DE ommekeer in mijn leven gezorgd, zoals ik weleens hoor. Ik zie het meer als een weg die je bewandelt, en waar je steeds wat dichterbij jezelf komt en wat meer achter je kunt laten wat niet bij je hoort. Je vindt de kern, en daardoor word je als mens steeds rijker, herken je je eigen grenzen steeds makkelijker en gaat het in the end allemaal terug naar zelfliefde.

Wat ik eruit meegenomen heb? Dat het enorm waardevol is om jezelf echt te leren kennen en dat dat je zoveel meer brengt dan een carrière, of een vlucht in een leven wat niet van jou is. Ik ben niet mijn baan, en ik ben ook niet mijn talenten. Ik ben nog steeds iemand als die factoren allemaal wegvallen. En dat was ik 5 jaar geleden niet, gevoelsmatig. Mijn lichaam helpt me elke dag weer even aan die tijden herinneren. Ik kan geen grenzen meer over gaan, 14 uur per dag werken en leven op appels en crackers. En dat is soms weleens onhandig, maar het zorgt er wel voor dat ik mezelf op één heb gezet. Goed eten, de dag beginnen met sporten, soms maar gewoon een middag dutje als ik moe ben, voldoende me-time, en de dag afsluiten zonder scherm helpen me om dicht bij mezelf te blijven en niet door te schieten in ambities en die snelle wereld die soms toch ook weleens even lonkt. Maar ik heb het in ieder geval nooit meer te druk voor het echte leven, voor de dingen die ik echt belangrijk vind.

X