Toen ik bijna drie jaar geleden met Lief voor je Leif begon had ik totaal geen idee wat dit allemaal in mijn leven teweeg zou gaan brengen. Zowel op het ondernemersvlak als persoonlijk, voor mij als mens. Een eindje op weg bleek dat Lief voor je Leif in alles mijn spiegel is geworden. De spiegel die ik soms zó verafschuw, maar die ik ook zo nodig heb. Want hij laat me groeien. In deze blog vertel ik je over het confronterende proces om in mijn mooiste lichtje te gaan staan.

Lief voor je Leif is in alles die spiegel geworden die ik soms zó verafschuw. De spiegel waar ik het liefste vaak niet in kijk, maar die zo ontzettend welkom is in mijn leven. De blog nodigt me uit om me te ontwikkelen op allerlei gebieden. Simpelweg door te schrijven, wat mij heel veel verheldering brengt, maar ook door te delen. Door op zoek te gaan naar, door het onderweg zijn helemaal te omarmen. Door Lief voor je Leif vond ik mijn passie, vond ik zingeving, vond ik een grotere betekenis van leven.

Een half jaar geleden besloot ik daarom de sprong te wagen: ik zou gaan proberen om hier mijn levenswerk van te maken. Ik voelde in alles dat ik iets (voor mij) bijzonders in handen had dat het waard was om de volle aandacht aan te gaan geven.

Een bijzonder, mooi en meer nog uitdagend en confronterend proces volgde. Want wat ik totaal niet had verwacht, was dat ik vooral met mezelf in gevecht zou gaan zijn door deze keuze. Die keuze zorgde er namelijk voor dat ik me niet meer kon verschuilen. Dat ik niet meer kon zeggen ‘het is maar een hobby.’ Dat ik het niet meer aan de kant kon schuiven als het even moeilijk werd. Als dingen doorzettingsvermogen vroegen, als ik stappen moest zetten om verder te komen die (nog) niet bij mij pasten. Lief voor je Leif bracht naar de oppervlakte waar ik op dat punt in mijn leven de meeste moeite mee had: in mijn eigen mooiste lichtje gaan staan. Vóór mezelf gaan staan.

Ik switchte in de maanden die volgden telkens tussen twee persoonlijkheden: dat verlegen en zoekende meisje van vijf/zes jaar geleden die totaal niet op de hoogte was van wie ze was, wat ze kon, en de vrouw die ik nu ben. De vrouw die wel degelijk weet wie ze is, wat ze wil, wat ze kan en wat ze te geven heeft. Op onzekere momenten, vaak wanneer ik een stap vooruit wilde zetten, schoot ik ongemerkt zo in mijn rol van vroeger. Ik liep daardoor tegen muren op. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen belemmerende overtuigen: ‘Wie zit er nou op mij te wachten, Lief voor je Leif wordt nooit meer dan een hobby, ik moet heel groot en bekend zijn om hiervan te kunnen leven’. En op momenten dat dat lichtje zou moeten schijnen, dat licht heel erg nodig was, was ik in gevecht met de denigrerende stemmen in mijn hoofd.

Ontzettend vermoeiend en daarnaast bracht het me werkelijk geen stap verder. De stemmen wonnen het meeste van de tijd, en vaak deed ik op die momenten juist een stap terug in plaats van vooruit.

Tot afgelopen maand. Ik had mijn gedrag een tijdje aangekeken en ik wist dat ik zélf voor die doorbraak moest gaan zorgen. Ikzelf moest veranderen om dit alles te kunnen laten werken en Lief voor je Leif het podium te gaan geven wat het waard is. Ik was het zelf die mijn groei en die van de blog dwarsboomde. Puur door mijn eigen belemmerende overtuigingen en blokkades.

Ik nam een paar weken de tijd om te gaan zitten en een toekomst te schetsen. Ik liet vooral mijn hart spreken, en gaf even geen aandacht aan wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Wat wil ik bereiken, wat wil ik neerzetten, wat heb ik de wereld te bieden en wat is daarvoor nodig? Een lijstje met doelen voor het eerste kwartaal van 2019 werd er eentje waar ik amper adem bij durfde te halen.

En toen moest ik wel. Heel bewust heb ik mezelf ertoe gedwongen om langzaam in een andere rol te gaan stappen. Niet meer die ondergeschikte rol, niet meer dat verlegen meisje dat zomaar met een hobby bezig is, nee, om mijn eigen patronen te doorbreken moest ik mezelf aanleren om een andere houding aan te nemen. Iemand anders zijn.

‘‘Ik heb geleerd dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar de overwinning ervan.’’ – Nelson Mandela

En dus besloot ik vanaf dat moment dat ik zelfverzekerd was, 100% zelfvertrouwen had, en ging daar ook naar handelen. Ik nam stappen die bij die zelfverzekerdheid pasten, ik leerde mezelf aan te denken als iemand die zelfverzekerd is, en groeide daardoor langzaam in dat geloof. Ik groeide in die rol die steeds meer als eigen voelde. (Hier wil ik even wat uitleggen: in de kern hebben we allemaal 100% zelfvertrouwen, zijn we met 100% zelfvertrouwen geboren. Gaandeweg is dat door verschillende factoren en omstandigheden afgenomen. Je hebt het weggegeven, door een ander op een voetstuk te plaatsen en jezelf daardoor kleiner te maken, of door een ander je zelfvertrouwen af te laten nemen door jezelf niet te verdedigen als iemand je kleineert, of je hebt het in het verleden ergens laten liggen. Je zelfvertrouwen is dus nooit helemaal verdwenen, je neemt dus ook geen rol aan van iemand die je niet bent. Je kunt je zelfvertrouwen zoals ik het beschrijf langzaam weer terugwinnen).

Het groeiende zelfvertrouwen sterkte me, de overwinningen die ik op mezelf behaalde ook, maar de stappen die ik zette zorgden ervoor dat ik heb ervaren hoe het is om échte groeipijn te hebben. De pijn en het ongemak dat je voelt als je handelt totáál buiten je comfortzone.

Maar ik zette door en raapte mezelf na elke dip weer op. Mede dankzij alle motivational video’s die ik keek op momenten dat ik er tótaal doorheen zat, vond ik telkens weer die spark in mezelf terug. Er groeide vanaf toen iets in mij wat ik tot dat moment niet eerder ervaren had. Ik kon bij een dieper gevoel komen dat uiteindelijk al mijn angst voor afwijzing, falen, niet goed genoeg zijn (de basis angsten), overschreeuwde. Ik kwam daarnaast tot de ontdekking dat het helemaal niet om mij draait. Dat ik een veel groter doel dien dan alleen mezelf ontwikkelen en verbazen: ik heb daadwerkelijk iets te geven aan de wereld.

Fulfilling the highest, truest expression of yourself as a human being, dat is je doel hier op aarde. We zijn allemaal geboren met iets in ons, wat verdient om mee naar buiten te komen. Wat dat dan ook is. Jij hebt iets te geven. Iets waarmee je de wereld wat mooier maakt, iets waarmee je mensen kunt aanraken. Verbinding. Liefde. Een ander zien. Iemand helpen. Jouw bijdrage. En die bijdrage van jou is net zo belangrijk als die van een ander. Op welk niveau of hoe groot of klein die bijdrage dan ook is. ‘‘Your legacy is every life you touch,’’ zei Oprah in één van die video’s.

Het groeiende lichtje, het geloof in mezelf, en het inzicht dat het helemaal niet alleen om mij draait maakte de weg ietsje makkelijker. De groeipijn nam af, de wisselvallige momenten ook. Ik voelde me sterker worden, en stap nu al veel makkelijker over obstakels heen. Ik ben in gesprek gegaan met de stemmen in mijn hoofd. Ik ben in discussie gegaan met mijn jongere ik en heb haar duidelijk gemaakt dat ze hier niet meer nodig is. En ik heb mijn angst bedankt: ‘Dankjewel dat je er bent, dat je me overal voor wilt beschermen, maar het is niet nodig. Ik ga dwars door je heen, want ik heb een veel groter doel dan een comfortabel, veilig leven zonder uitdagingen.’

Ik sta pas aan het begin, maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze maanden. Dankbaar dat ik nu weer helder zie dat dit mijn weg is, mijn pad waar alles op verschijnt wat ik nodig heb om mezelf te ontwikkelen. Dat ik heel sterk voel dat ik van betekenis kan en mag zijn. Dat ik mezelf en een ander een plezier doe door echt in dat licht te gaan staan. Het geeft me kracht.

Ongetwijfeld to be continued.

Liefs

PS: het loslaten van streven naar perfectie was ook echt een onderdeel van dit proces, waar ik een paar weken geleden op de blog over schreef.

Toen ik bijna drie jaar geleden met Lief voor je Leif begon had ik totaal geen idee wat dit allemaal in mijn leven teweeg zou gaan brengen. Zowel op het ondernemersvlak als persoonlijk, voor mij als mens. Een eindje op weg bleek dat Lief voor je Leif in alles mijn spiegel is geworden. De spiegel die ik soms zó verafschuw, maar die ik ook zo nodig heb. Want hij laat me groeien. In deze blog vertel ik je over het confronterende proces om in mijn mooiste lichtje te gaan staan.

Lief voor je Leif is in alles die spiegel geworden die ik soms zó verafschuw. De spiegel waar ik het liefste vaak niet in kijk, maar die zo ontzettend welkom is in mijn leven. De blog nodigt me uit om me te ontwikkelen op allerlei gebieden. Simpelweg door te schrijven, wat mij heel veel verheldering brengt, maar ook door te delen. Door op zoek te gaan naar, door het onderweg zijn helemaal te omarmen. Door Lief voor je Leif vond ik mijn passie, vond ik zingeving, vond ik een grotere betekenis van leven.

Een half jaar geleden besloot ik daarom de sprong te wagen: ik zou gaan proberen om hier mijn levenswerk van te maken. Ik voelde in alles dat ik iets (voor mij) bijzonders in handen had dat het waard was om de volle aandacht aan te gaan geven.

Een bijzonder, mooi en meer nog uitdagend en confronterend proces volgde. Want wat ik totaal niet had verwacht, was dat ik vooral met mezelf in gevecht zou gaan zijn door deze keuze. Die keuze zorgde er namelijk voor dat ik me niet meer kon verschuilen. Dat ik niet meer kon zeggen ‘het is maar een hobby.’ Dat ik het niet meer aan de kant kon schuiven als het even moeilijk werd. Als dingen doorzettingsvermogen vroegen, als ik stappen moest zetten om verder te komen die (nog) niet bij mij pasten. Lief voor je Leif bracht naar de oppervlakte waar ik op dat punt in mijn leven de meeste moeite mee had: in mijn eigen mooiste lichtje gaan staan. Vóór mezelf gaan staan.

Ik switchte in de maanden die volgden telkens tussen twee persoonlijkheden: dat verlegen en zoekende meisje van vijf/zes jaar geleden die totaal niet op de hoogte was van wie ze was, wat ze kon, en de vrouw die ik nu ben. De vrouw die wel degelijk weet wie ze is, wat ze wil, wat ze kan en wat ze te geven heeft. Op onzekere momenten, vaak wanneer ik een stap vooruit wilde zetten, schoot ik ongemerkt zo in mijn rol van vroeger. Ik liep daardoor tegen muren op. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen belemmerende overtuigen: ‘Wie zit er nou op mij te wachten, Lief voor je Leif wordt nooit meer dan een hobby, ik moet heel groot en bekend zijn om hiervan te kunnen leven’. En op momenten dat dat lichtje zou moeten schijnen, dat licht heel erg nodig was, was ik in gevecht met de denigrerende stemmen in mijn hoofd.

Ontzettend vermoeiend en daarnaast bracht het me werkelijk geen stap verder. De stemmen wonnen het meeste van de tijd, en vaak deed ik op die momenten juist een stap terug in plaats van vooruit.

Tot afgelopen maand. Ik had mijn gedrag een tijdje aangekeken en ik wist dat ik zélf voor die doorbraak moest gaan zorgen. Ikzelf moest veranderen om dit alles te kunnen laten werken en Lief voor je Leif het podium te gaan geven wat het waard is. Ik was het zelf die mijn groei en die van de blog dwarsboomde. Puur door mijn eigen belemmerende overtuigingen en blokkades.

Ik nam een paar weken de tijd om te gaan zitten en een toekomst te schetsen. Ik liet vooral mijn hart spreken, en gaf even geen aandacht aan wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Wat wil ik bereiken, wat wil ik neerzetten, wat heb ik de wereld te bieden en wat is daarvoor nodig? Een lijstje met doelen voor het eerste kwartaal van 2019 werd er eentje waar ik amper adem bij durfde te halen.

En toen moest ik wel. Heel bewust heb ik mezelf ertoe gedwongen om langzaam in een andere rol te gaan stappen. Niet meer die ondergeschikte rol, niet meer dat verlegen meisje dat zomaar met een hobby bezig is, nee, om mijn eigen patronen te doorbreken moest ik mezelf aanleren om een andere houding aan te nemen. Iemand anders zijn.

‘‘Ik heb geleerd dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar de overwinning ervan.’’ – Nelson Mandela

En dus besloot ik vanaf dat moment dat ik zelfverzekerd was, 100% zelfvertrouwen had, en ging daar ook naar handelen. Ik nam stappen die bij die zelfverzekerdheid pasten, ik leerde mezelf aan te denken als iemand die zelfverzekerd is, en groeide daardoor langzaam in dat geloof. Ik groeide in die rol die steeds meer als eigen voelde. (Hier wil ik even wat uitleggen: in de kern hebben we allemaal 100% zelfvertrouwen, zijn we met 100% zelfvertrouwen geboren. Gaandeweg is dat door verschillende factoren en omstandigheden afgenomen. Je hebt het weggegeven, door een ander op een voetstuk te plaatsen en jezelf daardoor kleiner te maken, of door een ander je zelfvertrouwen af te laten nemen door jezelf niet te verdedigen als iemand je kleineert, of je hebt het in het verleden ergens laten liggen. Je zelfvertrouwen is dus nooit helemaal verdwenen, je neemt dus ook geen rol aan van iemand die je niet bent. Je kunt je zelfvertrouwen zoals ik het beschrijf langzaam weer terugwinnen).

Het groeiende zelfvertrouwen sterkte me, de overwinningen die ik op mezelf behaalde ook, maar de stappen die ik zette zorgden ervoor dat ik heb ervaren hoe het is om échte groeipijn te hebben. De pijn en het ongemak dat je voelt als je handelt totáál buiten je comfortzone.

Maar ik zette door en raapte mezelf na elke dip weer op. Mede dankzij alle motivational video’s die ik keek op momenten dat ik er tótaal doorheen zat, vond ik telkens weer die spark in mezelf terug. Er groeide vanaf toen iets in mij wat ik tot dat moment niet eerder ervaren had. Ik kon bij een dieper gevoel komen dat uiteindelijk al mijn angst voor afwijzing, falen, niet goed genoeg zijn (de basis angsten), overschreeuwde. Ik kwam daarnaast tot de ontdekking dat het helemaal niet om mij draait. Dat ik een veel groter doel dien dan alleen mezelf ontwikkelen en verbazen: ik heb daadwerkelijk iets te geven aan de wereld.

Fulfilling the highest, truest expression of yourself as a human being, dat is je doel hier op aarde. We zijn allemaal geboren met iets in ons, wat verdient om mee naar buiten te komen. Wat dat dan ook is. Jij hebt iets te geven. Iets waarmee je de wereld wat mooier maakt, iets waarmee je mensen kunt aanraken. Verbinding. Liefde. Een ander zien. Iemand helpen. Jouw bijdrage. En die bijdrage van jou is net zo belangrijk als die van een ander. Op welk niveau of hoe groot of klein die bijdrage dan ook is. ‘‘Your legacy is every life you touch,’’ zei Oprah in één van die video’s.

Het groeiende lichtje, het geloof in mezelf, en het inzicht dat het helemaal niet alleen om mij draait maakte de weg ietsje makkelijker. De groeipijn nam af, de wisselvallige momenten ook. Ik voelde me sterker worden, en stap nu al veel makkelijker over obstakels heen. Ik ben in gesprek gegaan met de stemmen in mijn hoofd. Ik ben in discussie gegaan met mijn jongere ik en heb haar duidelijk gemaakt dat ze hier niet meer nodig is. En ik heb mijn angst bedankt: ‘Dankjewel dat je er bent, dat je me overal voor wilt beschermen, maar het is niet nodig. Ik ga dwars door je heen, want ik heb een veel groter doel dan een comfortabel, veilig leven zonder uitdagingen.’

Ik sta pas aan het begin, maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze maanden. Dankbaar dat ik nu weer helder zie dat dit mijn weg is, mijn pad waar alles op verschijnt wat ik nodig heb om mezelf te ontwikkelen. Dat ik heel sterk voel dat ik van betekenis kan en mag zijn. Dat ik mezelf en een ander een plezier doe door echt in dat licht te gaan staan. Het geeft me kracht.

Ongetwijfeld to be continued.

Liefs

PS: het loslaten van streven naar perfectie was ook echt een onderdeel van dit proces, waar ik een paar weken geleden op de blog over schreef.