Op mijn zeventiende voelde ik al een soort druk. Ik was net klaar met de Havo en had geen idee wat ik met de rest van mijn leven wilde. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Ik had het idee dat ik alles al moest weten op die leeftijd, zodat ik naar iets toe kon gaan werken. Mijn leven op de rit kon krijgen. Antwoorden vinden op de vragen die ik had. 

En terwijl ik diep van binnen helemaal niet naar een uitgestippeld leven verlangde, was dat wel iets dat ik een tijdje ging nastreven. Gewoon, om maar niet buiten de boot te vallen. Ik vond het vreselijk om aan mensen toe te geven dat ik geen idee had wat ik met mijn leven van plan was, en dat ik zomaar wat deed. Ik miste helderheid, stabiliteit, een plan, richting. Ik had geen passie of toekomstdromen, ik wist niet wat ik leuk vond om te doen. En deze dingen moest ik allemaal hebben en weten op die leeftijd. Van mezelf. 

Inmiddels ben ik bijna dertig en is mijn leven allesbehalve helder. Ik heb geen lange termijn plannen (omdat ik daar niet zo van hou), ik weet nog steeds heel veel dingen niet, en ik moet bekennen: ik doe ook zomaar wat. Tien jaar later nog steeds. Alleen voelt het nu niet als paniek, maar is het eerder een bevrijdend gevoel. Ja, ik loop een beetje achter op de algemene tijdlijn. Ik zou op dit moment moeten gaan nadenken of ik een gezin zou willen en wat mijn prioriteit wordt voor de komende levensfase, maar ik ben erachter gekomen dat ik daar nog helemaal niet aan toe ben en dat dat ook niet mijn manier van leven is.

Want ik weet nu: ik wil het niet allemaal op de rit hebben. Van mij mag er nog een hele hoop onzeker zijn en blijven. Zodat ik leef in het moment, doe en kies wat me dán gelukkig maakt, en ik op de uitnodigingen van het leven in kan blijven gaan. Ik voel me op deze leeftijd vaak nog gewoon een tiener op ontdekkingstocht. Ik begin het allemaal net een beetje te snappen. Mezelf te snappen. Te ontdekken wat ik kan, en wat ik met die talenten wil doen. Het leven te snappen, in al zijn mogelijkheden.

En ik zou willen dat dat me verteld zou zijn toen ik me een mislukkeling voelde op mijn zeventiende (en drieëntwintigste, en vijfentwintigste en soms zelfs nog steeds, door die verdomde ‘norm’) en de wereld van me verlangde dat ik het allemaal wist.

Want iedereen heeft zijn eigen tijdlijn, en dat is juist wat het leven bijzonder maakt. We zijn als mens altijd in beweging, het leven is altijd in beweging, we herontdekken onszelf continu, op iedere leeftijd kunnen we het roer totaal omgooien. Het leven kent fases, je mag je eigen tempo kiezen, je eigen richting ontdekken en ook de vrijheid voelen om het allemaal anders te gaan doen. Dus het vinden van die antwoorden? Dát is volgens mij het leven, en daar mag je je hele bestaan hier op aarde de tijd voor nemen.

Foto: Puur by Dyana fotografie

Op mijn zeventiende voelde ik al een soort druk. Ik was net klaar met de Havo en had geen idee wat ik met de rest van mijn leven wilde. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Ik had het idee dat ik alles al moest weten op die leeftijd, zodat ik naar iets toe kon gaan werken. Mijn leven op de rit kon krijgen. Antwoorden vinden op de vragen die ik had. 

En terwijl ik diep van binnen helemaal niet naar een uitgestippeld leven verlangde, was dat wel iets dat ik een tijdje ging nastreven. Gewoon, om maar niet buiten de boot te vallen. Ik vond het vreselijk om aan mensen toe te geven dat ik geen idee had wat ik met mijn leven van plan was, en dat ik zomaar wat deed. Ik miste helderheid, stabiliteit, een plan, richting. Ik had geen passie of toekomstdromen, ik wist niet wat ik leuk vond om te doen. En deze dingen moest ik allemaal hebben en weten op die leeftijd. Van mezelf. 

Inmiddels ben ik bijna dertig en is mijn leven allesbehalve helder. Ik heb geen lange termijn plannen (omdat ik daar niet zo van hou), ik weet nog steeds heel veel dingen niet, en ik moet bekennen: ik doe ook zomaar wat. Tien jaar later nog steeds. Alleen voelt het nu niet als paniek, maar is het eerder een bevrijdend gevoel. Ja, ik loop een beetje achter op de algemene tijdlijn. Ik zou op dit moment moeten gaan nadenken of ik een gezin zou willen en wat mijn prioriteit wordt voor de komende levensfase, maar ik ben erachter gekomen dat ik daar nog helemaal niet aan toe ben en dat dat ook niet mijn manier van leven is.

Want ik weet nu: ik wil het niet allemaal op de rit hebben. Van mij mag er nog een hele hoop onzeker zijn en blijven. Zodat ik leef in het moment, doe en kies wat me dán gelukkig maakt, en ik op de uitnodigingen van het leven in kan blijven gaan. Ik voel me op deze leeftijd vaak nog gewoon een tiener op ontdekkingstocht. Ik begin het allemaal net een beetje te snappen. Mezelf te snappen. Te ontdekken wat ik kan, en wat ik met die talenten wil doen. Het leven te snappen, in al zijn mogelijkheden.

En ik zou willen dat dat me verteld zou zijn toen ik me een mislukkeling voelde op mijn zeventiende (en drieëntwintigste, en vijfentwintigste en soms zelfs nog steeds, door die verdomde ‘norm’) en de wereld van me verlangde dat ik het allemaal wist.

Want iedereen heeft zijn eigen tijdlijn, en dat is juist wat het leven bijzonder maakt. We zijn als mens altijd in beweging, het leven is altijd in beweging, we herontdekken onszelf continu, op iedere leeftijd kunnen we het roer totaal omgooien. Het leven kent fases, je mag je eigen tempo kiezen, je eigen richting ontdekken en ook de vrijheid voelen om het allemaal anders te gaan doen. Dus het vinden van die antwoorden? Dát is volgens mij het leven, en daar mag je je hele bestaan hier op aarde de tijd voor nemen.

Foto: Puur by Dyana fotografie