Wanneer ik iets vertel over de fijne uitwerkingen van het innerlijk kind werk krijg ik regelmatig reacties als ‘maar je moet eerst wel door een hoop pijn heen’.

En ik snap dit soort reacties hoor.

Ik ben de laatste die zal beweren dat het helen van je gewonde kind een makkelijk proces is.

Maar is er een alternatief?

Ik heb het idee dat veel mensen denken dat het innerlijk kind werk een keuze is.

Kijk ik mijn verleden in de ogen of doe ik het niet?

Maar eigenlijk is het dat niet.

Op een bepaald punt in je leven zul je namelijk vastlopen.

En dat kan op allerlei verschillende manieren en is helemaal afhankelijk van je kindertijd.

Je kunt opgebrand raken, depressief worden, geen grip meer hebben op je emotionele wereld, in je relaties met mensen telkens dezelfde problemen ervaren, afhankelijk zijn geworden van bepaalde verslavende middelen om de pijn draaglijk te houden. Je kunt last hebben van (destructieve) patronen die veel invloed hebben op je gezondheid of je welzijn, lichamelijke klachten krijgen of ziek worden. Je leven kan aanvoelen als een (te) grote chaos waarover je geen controle meer hebt. Je kunt op een punt komen waarop je letterlijk niet meer vooruit kunt, of alles kwijtraken: je baan, je gezin, je relatie, jezelf.

Je kunt niet ‘gewoon door blijven leven’ en daar niet de consequenties van ondervinden.

Dat gaat niet. Kijk maar om je heen in onze maatschappij…

Als je innerlijke kind helen een keuze zou zijn dan zou (bijna) niemand starten.

We vinden pijn allemaal ‘verschrikkelijk’. We zijn het liefst allemaal gewoon gelukkig.

Het is mogelijk om je pijn, je wonden, trauma’s, een hele tijd te ontvluchten. Soms decennia lang. Ja.

Je kunt heel lang doen alsof alles oké is. Een masker dragen. Je gevoelens verdoven. Je verleden negeren.

Je kunt door bepaalde copingstrategieën (verslavingen) je pijn een hele lange tijd de baas blijven.

Maar dit kost je ook altijd wat. Je geluk, je welzijn, je gezondheid, je dromen, relaties. Je leven.

En er komt altijd een punt waarop dit allemaal niet meer werkt. Waarop het leven zegt: stop. Dit gaat zo niet meer.

Dat punt komt voor ons allemaal.

Voor mij kwam dat punt al toen ik begin twintig was.

Ik had geen keuze in die tijd. Ik kon letterlijk niet meer verder. Ik moest wel.

Inmiddels zijn we jaren verder en kan ik heel goed het verschil zien tussen de persoon die ik was voor deze uitnodiging en de persoon die ik nu ben.

Ik was destijds een schim van mezelf.

Ik leefde maar half.

Dat is de consequentie van negeren, onderdrukken en vluchten.

De vraag die je jezelf moet stellen is daarom denk ik niet: ga ik het innerlijk kind werk doen?

Maar wanneer.

Foto: Unsplash

Wanneer ik iets vertel over de fijne uitwerkingen van het innerlijk kind werk krijg ik regelmatig reacties als ‘maar je moet eerst wel door een hoop pijn heen’.

En ik snap dit soort reacties hoor.

Ik ben de laatste die zal beweren dat het helen van je gewonde kind een makkelijk proces is.

Maar is er een alternatief?

Ik heb het idee dat veel mensen denken dat het innerlijk kind werk een keuze is.

Kijk ik mijn verleden in de ogen of doe ik het niet?

Maar eigenlijk is het dat niet.

Op een bepaald punt in je leven zul je namelijk vastlopen.

En dat kan op allerlei verschillende manieren en is helemaal afhankelijk van je kindertijd.

Je kunt opgebrand raken, depressief worden, geen grip meer hebben op je emotionele wereld, in je relaties met mensen telkens dezelfde problemen ervaren, afhankelijk zijn geworden van bepaalde verslavende middelen om de pijn draaglijk te houden. Je kunt last hebben van (destructieve) patronen die veel invloed hebben op je gezondheid of je welzijn, lichamelijke klachten krijgen of ziek worden. Je leven kan aanvoelen als een (te) grote chaos waarover je geen controle meer hebt. Je kunt op een punt komen waarop je letterlijk niet meer vooruit kunt, of alles kwijtraken: je baan, je gezin, je relatie, jezelf.

Je kunt niet ‘gewoon door blijven leven’ en daar niet de consequenties van ondervinden.

Dat gaat niet. Kijk maar om je heen in onze maatschappij…

Als je innerlijke kind helen een keuze zou zijn dan zou (bijna) niemand starten.

We vinden pijn allemaal ‘verschrikkelijk’. We zijn het liefst allemaal gewoon gelukkig.

Het is mogelijk om je pijn, je wonden, trauma’s, een hele tijd te ontvluchten. Soms decennia lang. Ja.

Je kunt heel lang doen alsof alles oké is. Een masker dragen. Je gevoelens verdoven. Je verleden negeren.

Je kunt door bepaalde copingstrategieën (verslavingen) je pijn een hele lange tijd de baas blijven.

Maar dit kost je ook altijd wat. Je geluk, je welzijn, je gezondheid, je dromen, relaties. Je leven.

En er komt altijd een punt waarop dit allemaal niet meer werkt. Waarop het leven zegt: stop. Dit gaat zo niet meer.

Dat punt komt voor ons allemaal.

Voor mij kwam dat punt al toen ik begin twintig was.

Ik had geen keuze in die tijd. Ik kon letterlijk niet meer verder. Ik moest wel.

Inmiddels zijn we jaren verder en kan ik heel goed het verschil zien tussen de persoon die ik was voor deze uitnodiging en de persoon die ik nu ben.

Ik was destijds een schim van mezelf.

Ik leefde maar half.

Dat is de consequentie van negeren, onderdrukken en vluchten.

De vraag die je jezelf moet stellen is daarom denk ik niet: ga ik het innerlijk kind werk doen?

Maar wanneer.

Foto: Unsplash