Ik zou deze (lange) open brief willen beginnen met het allerbelangrijkste wat ik hoop dat je met je meeneemt: het was niet persoonlijk. Dat waar je in je kindertijd doorheen bent gegaan: het lag niet aan jou. Wat er gebeurd is was niet vanwege jou. Wat je moest incasseren had niks met jou te maken. Wat je niet hebt gekregen was niet omdat je dat niet verdiende of omdat je niet waardig genoeg was. Wat je opvoeders je niet hebben kunnen geven, maar ook de negatieve gebeurtenissen en de ervaringen die je hebt gehad: je verdiende dat absoluut niet. Iedere keer dat je je minderwaardig voelde, dat je pijn ervoer, je niet gezien werd voor wie je bent, je je eenzaam of verlaten voelde: het was nooit opzettelijk. Je opvoeders worstelden met hun eigen demonen, verleden en issues terwijl ze een nieuw mensje bij moesten staan in de ontwikkeling. Ik hoop dat je weet dat je het, waar je dan ook doorheen bent gegaan, absoluut niet verdiende. Het spijt me dat je deze ervaringen en herinneringen hebt, oprecht.


Sorry. Sorry is een woord dat je het allerliefste van de mensen hoort die een rol hebben gespeeld in je verleden. Een ‘sorry’ kan zo helend werken. De waarheid is dat die sorry vaak uitblijft. Het vergt veel van mensen om in de spiegel te kijken, fouten te erkennen, te incasseren, toe te geven dat ze een aandeel hebben gehad in iemands pijn. Daar moet je een hoop zelfliefde voor hebben om dat te kunnen. De meeste mensen kunnen dat niet. Laat het uitblijven van deze sorry jouw helingsproces niet in de weg staan. Jij hebt die sorry niet nodig, je hebt geen bevestiging nodig dat jouw pijn en jouw trauma echt is. Dat jouw herinneringen echt zijn. Dat is jouw waarheid. Iedereen heeft echter een andere waarheid, beleeft dingen anders. Dat jouw opvoeders jouw waarheid niet erkennen hoeft niet te zeggen dat het niet gebeurd is, het is niet voor niks jouw waarheid. Blijf bij je waarheid, maar als het je lukt: probeer ook open te staan voor de waarheid van de ander.


Dat brengt me bij het volgende wat ik hoop dat je met je meeneemt: laat nooit iemand je ervaringen goedpraten. Daar mag je een grens trekken. Het is prima dat iemand een andere waarheid heeft, maar bewaak de jouwe. Je hoeft je niet door een ander te laten vertellen dat het allemaal niet zo erg was, dat je je niet zo aan moet stellen, dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Je stelt je niet aan, wat je voelt en ervaart is niet overdreven, je bent geen aandachtstrekker. Ik hoop dat je jezelf toestaat om alles te doorvoelen. Je mag verdrietig zijn over je kindertijd. Je mag huilen om de teleurstellingen waar je zo jong mee te maken kreeg. Je mag boos worden om het onrecht wat je is ‘aangedaan’. Je mag je woede eruit schreeuwen die je niet kon, maar zo graag wilde uiten toen je klein was. Je mag je verdriet tonen om de ervaringen die je hebt meegemaakt die je als kind nooit mee zou hebben moeten maken. Je mag treuren om wat je gemist hebt. Je mag kwaad worden en alle verwijten die je zo graag zou maken maken (alleen, in jezelf). Geef een stem aan wat je voelt en gevoeld hebt. Doe het alsjeblieft. Dat is helen.


Wanneer mensen je vertellen het verleden maar achter je te laten: je kunt het verleden niet laten rusten want jij bent het verleden, je bent een product van je verleden. Wie je nu bent is een reactie op waar je als kind vroeger doorheen bent gegaan. Je kunt het verleden pas écht laten rusten als je alle fasen hebt doorlopen. Als je grootste wonden zijn geheeld. En dan nog zullen er periodes of momenten zijn waarin je weer dat kleine gewonde kind bent en alles weer opspeelt. Elke keer, in elke fase van je leven, dient zich weer iets nieuws aan. Hoe dieper je afreist naar je kern, hoe meer je onderweg tegen zult komen. Hoe meer je bereid bent toe te laten, hoe veiliger je lichaam zich voelt, hoe meer er naar de oppervlakte kan komen. Het helingsproces is een proces voor het leven. Maar het wordt beter, het wordt lichter, op een bepaald moment ontstaat er ruimte om weer onbevangen te zijn, ontstaat er een stevige basis in jezelf waardoor alles niet meer zo hevig voelt waardoor je dit proces misschien kunt gaan zien als een ontdekkingsreis naar je echte zelf, naar de persoon die onder al die lagen zit, en niet als iets wat je zo snel mogelijk ‘achter de rug moet hebben’.


Ergens speelt de gedachte in je achterhoofd dat je misschien liever een andere kindertijd of jeugd had gehad. En ik snap je heel goed. Misschien vergelijk je jouw (gebroken) familie regelmatig met die hechte, warme families waar mensen voor elkaar door het vuur gaan. Verlangde je zo naar een thuis. Naar verbinding. Naar veiligheid, naar rust en structuur, naar omarming of simpelweg gezien worden voor wie je bent. Wat het dan ook is: ik had het je zo gegund. Ik hoop dat je ook kunt zien dat jij dan niet zou zijn wie je vandaag bent. Ik ben ervan overtuigd dat je als kind, ver voordat je op de wereld bent, zelf je opvoeders kiest, en dat jouw verleden niet alleen pijn hoeft te zijn, maar dat je een keuze hebt om die pijn aan te grijpen om het (deels) om te zetten in kracht. In een doel. In purpose. Om het te zien als een uitnodiging. Dat lukt niet altijd en hoeft ook niet altijd, maar die keuze is er. Uit eigen ervaring weet ik dat je, als je je niet bewust bent, je blind kunt staren op alles wat niet goed was. Op alle nare ervaringen, op de verdrietige herinneringen, op de emoties die je regelmatig voelde, op wat er niet was. Het negatieve heeft altijd meer impact en blijft veel langer hangen. Maar er waren ook goede dingen. Echt. En die mogen ook hun aandacht krijgen. Maar die moet je wel willen zien, willen (her)ontdekken. Weet dat aandacht geven aan het goede het minder goede niet rechtvaardigt.


Je zult in dit proces te maken hebben met mensen in de familie die weerstand voelen ten opzichte van jouw transformatie omdat ze daardoor geconfronteerd worden met zichzelf. Je bent misschien wel de enige die actief het werk doet. Je zult gaan ervaren dat ze de nieuwe jij niet begrijpen. Jouw grenzen niet accepteren. Je zult, vooral in familiekring, eindeloos getriggerd worden en steeds weer uitgenodigd worden om terug in oude patronen te schieten. Dat is moeilijk en uitdagend, soms eenzaam. Dit proces leert je daarom vooral om op jezelf te leunen en te vertrouwen. Een basis in jezelf te creëren.


Dat wil niet zeggen dat je niet mag verlangen naar de liefde en waardering van je opvoeders en je familie. Hoe dubbel dat soms ook voelt, heel erg dubbel, als kind zul je nooit loskomen van de hunkering en het verlangen naar liefde van de mensen die je het leven hebben gegeven. Zelfs niet als de relatie enorm beschadigd is en niet te repareren valt. Het is aantrekken en afstoten, iedere keer weer. Je wilt als kind áltijd het allerliefste gezien worden door je opvoeders. Je wilt hun erkenning en goedkeuring. Je wilt dat ze trots op je zijn. Je hoeft daar niet tegen te vechten. Je hoeft niet te doen alsof je ze niet nodig hebt, of dat je hun aandacht niet nodig hebt. Je bent onlosmakelijk verbonden met hen, voor de rest van je leven. Je bent een product van hen. Aan hen heb je je leven te danken.

Je opvoeders accepteren voor wie ze zijn en ook hun pijn kunnen en willen zien is een heel lang proces. Iets waar je alle tijd voor mag nemen. Nu draag je misschien nog een hoop boosheid en wrok met je mee, verwijt je hen dingen, is er verwijdering. Je mag alles voelen, je mag jezelf toestaan om als kind een tijdje die slachtoffer houding aan te nemen. Maar weet dat zij uiteindelijk dezelfde wonden hebben als jij. Dat jullie dezelfde wonden delen. Wat jouw opvoeders je niet hebben kunnen geven, hebben zij zelf ook niet ervaren. De situatie waarin je opgegroeid bent, was waarschijnlijk een soortgelijke situatie waarin zij opgegroeid zijn. Met dezelfde dynamieken, dezelfde patronen, dezelfde manier van communiceren, hetzelfde emotionele ‘klimaat’. Je opvoeders kenden niet anders dan dat, ze hebben gewoon herhaald wat ze zelf vroeger ervaren hebben. En jij, jij bent nu degene die deze patronen mag gaan doorbreken. De patronen die al generaties lang worden doorgegeven. Weet dat er maar één iemand nodig is om die patronen te doorbreken in de familie. Doordat jij het werk doet zet je iets in beweging. Een nieuwe manier van denken, van omgaan met elkaar, een nieuwe manier van doen, van communiceren, emotionele vaardigheden. Die rol kun jij dragen, jij bent daar voor uitgekozen.


Vergeving is in dit proces een moeilijk iets. Misschien voelt dat van binnen helemaal niet goed, alsof je jezelf in de steek laat. Opnieuw. Maar misschien kun je van je opvoeders houden in dit moment. Ze zien voor wie ze nú zijn. Ze in het nu accepteren. Er is geen vergeving nodig om oké te zijn met het verleden, je hoeft daar niet naar te streven als dat niet goed voelt voor je. Maar je kunt wel proberen om hun groei te zien en te erkennen, zij zijn namelijk ook niet meer dezelfde persoon, en van ze te houden in dit moment. Acceptatie wil niet zeggen dat je iets goedkeurt, dat je iets goedpraat of er oké mee bent. Acceptatie betekent berusting, het zorgt voor rust in jezelf. Dat mag je jezelf gunnen.


Weet dat ik je zie, dat ik naast je sta, samen doen we het werk. Samen zijn we sterk. Met jou zijn er zoveel mensen op dezelfde reis.

Veel liefs.

Foto: Unsplash

Ik zou deze (lange) open brief willen beginnen met het allerbelangrijkste wat ik hoop dat je met je meeneemt: het was niet persoonlijk. Dat waar je in je kindertijd doorheen bent gegaan: het lag niet aan jou. Wat er gebeurd is was niet vanwege jou. Wat je moest incasseren had niks met jou te maken. Wat je niet hebt gekregen was niet omdat je dat niet verdiende of omdat je niet waardig genoeg was. Wat je opvoeders je niet hebben kunnen geven, maar ook de negatieve gebeurtenissen en de ervaringen die je hebt gehad: je verdiende dat absoluut niet. Iedere keer dat je je minderwaardig voelde, dat je pijn ervoer, je niet gezien werd voor wie je bent, je je eenzaam of verlaten voelde: het was nooit opzettelijk. Je opvoeders worstelden met hun eigen demonen, verleden en issues terwijl ze een nieuw mensje bij moesten staan in de ontwikkeling. Ik hoop dat je weet dat je het, waar je dan ook doorheen bent gegaan, absoluut niet verdiende. Het spijt me dat je deze ervaringen en herinneringen hebt, oprecht.


Sorry. Sorry is een woord dat je het allerliefste van de mensen hoort die een rol hebben gespeeld in je verleden. Een ‘sorry’ kan zo helend werken. De waarheid is dat die sorry vaak uitblijft. Het vergt veel van mensen om in de spiegel te kijken, fouten te erkennen, te incasseren, toe te geven dat ze een aandeel hebben gehad in iemands pijn. Daar moet je een hoop zelfliefde voor hebben om dat te kunnen. De meeste mensen kunnen dat niet. Laat het uitblijven van deze sorry jouw helingsproces niet in de weg staan. Jij hebt die sorry niet nodig, je hebt geen bevestiging nodig dat jouw pijn en jouw trauma echt is. Dat jouw herinneringen echt zijn. Dat is jouw waarheid. Iedereen heeft echter een andere waarheid, beleeft dingen anders. Dat jouw opvoeders jouw waarheid niet erkennen hoeft niet te zeggen dat het niet gebeurd is, het is niet voor niks jouw waarheid. Blijf bij je waarheid, maar als het je lukt: probeer ook open te staan voor de waarheid van de ander.


Dat brengt me bij het volgende wat ik hoop dat je met je meeneemt: laat nooit iemand je ervaringen goedpraten. Daar mag je een grens trekken. Het is prima dat iemand een andere waarheid heeft, maar bewaak de jouwe. Je hoeft je niet door een ander te laten vertellen dat het allemaal niet zo erg was, dat je je niet zo aan moet stellen, dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Je stelt je niet aan, wat je voelt en ervaart is niet overdreven, je bent geen aandachtstrekker. Ik hoop dat je jezelf toestaat om alles te doorvoelen. Je mag verdrietig zijn over je kindertijd. Je mag huilen om de teleurstellingen waar je zo jong mee te maken kreeg. Je mag boos worden om het onrecht wat je is ‘aangedaan’. Je mag je woede eruit schreeuwen die je niet kon, maar zo graag wilde uiten toen je klein was. Je mag je verdriet tonen om de ervaringen die je hebt meegemaakt die je als kind nooit mee zou hebben moeten maken. Je mag treuren om wat je gemist hebt. Je mag kwaad worden en alle verwijten die je zo graag zou maken maken (alleen, in jezelf). Geef een stem aan wat je voelt en gevoeld hebt. Doe het alsjeblieft. Dat is helen.


Wanneer mensen je vertellen het verleden maar achter je te laten: je kunt het verleden niet laten rusten want jij bent het verleden, je bent een product van je verleden. Wie je nu bent is een reactie op waar je als kind vroeger doorheen bent gegaan. Je kunt het verleden pas écht laten rusten als je alle fasen hebt doorlopen. Als je grootste wonden zijn geheeld. En dan nog zullen er periodes of momenten zijn waarin je weer dat kleine gewonde kind bent en alles weer opspeelt. Elke keer, in elke fase van je leven, dient zich weer iets nieuws aan. Hoe dieper je afreist naar je kern, hoe meer je onderweg tegen zult komen. Hoe meer je bereid bent toe te laten, hoe veiliger je lichaam zich voelt, hoe meer er naar de oppervlakte kan komen. Het helingsproces is een proces voor het leven. Maar het wordt beter, het wordt lichter, op een bepaald moment ontstaat er ruimte om weer onbevangen te zijn, ontstaat er een stevige basis in jezelf waardoor alles niet meer zo hevig voelt waardoor je dit proces misschien kunt gaan zien als een ontdekkingsreis naar je echte zelf, naar de persoon die onder al die lagen zit, en niet als iets wat je zo snel mogelijk ‘achter de rug moet hebben’.


Ergens speelt de gedachte in je achterhoofd dat je misschien liever een andere kindertijd of jeugd had gehad. En ik snap je heel goed. Misschien vergelijk je jouw (gebroken) familie regelmatig met die hechte, warme families waar mensen voor elkaar door het vuur gaan. Verlangde je zo naar een thuis. Naar verbinding. Naar veiligheid, naar rust en structuur, naar omarming of simpelweg gezien worden voor wie je bent. Wat het dan ook is: ik had het je zo gegund. Ik hoop dat je ook kunt zien dat jij dan niet zou zijn wie je vandaag bent. Ik ben ervan overtuigd dat je als kind, ver voordat je op de wereld bent, zelf je opvoeders kiest, en dat jouw verleden niet alleen pijn hoeft te zijn, maar dat je een keuze hebt om die pijn aan te grijpen om het (deels) om te zetten in kracht. In een doel. In purpose. Om het te zien als een uitnodiging. Dat lukt niet altijd en hoeft ook niet altijd, maar die keuze is er. Uit eigen ervaring weet ik dat je, als je je niet bewust bent, je blind kunt staren op alles wat niet goed was. Op alle nare ervaringen, op de verdrietige herinneringen, op de emoties die je regelmatig voelde, op wat er niet was. Het negatieve heeft altijd meer impact en blijft veel langer hangen. Maar er waren ook goede dingen. Echt. En die mogen ook hun aandacht krijgen. Maar die moet je wel willen zien, willen (her)ontdekken. Weet dat aandacht geven aan het goede het minder goede niet rechtvaardigt.


Je zult in dit proces te maken hebben met mensen in de familie die weerstand voelen ten opzichte van jouw transformatie omdat ze daardoor geconfronteerd worden met zichzelf. Je bent misschien wel de enige die actief het werk doet. Je zult gaan ervaren dat ze de nieuwe jij niet begrijpen. Jouw grenzen niet accepteren. Je zult, vooral in familiekring, eindeloos getriggerd worden en steeds weer uitgenodigd worden om terug in oude patronen te schieten. Dat is moeilijk en uitdagend, soms eenzaam. Dit proces leert je daarom vooral om op jezelf te leunen en te vertrouwen. Een basis in jezelf te creëren.


Dat wil niet zeggen dat je niet mag verlangen naar de liefde en waardering van je opvoeders en je familie. Hoe dubbel dat soms ook voelt, heel erg dubbel, als kind zul je nooit loskomen van de hunkering en het verlangen naar liefde van de mensen die je het leven hebben gegeven. Zelfs niet als de relatie enorm beschadigd is en niet te repareren valt. Het is aantrekken en afstoten, iedere keer weer. Je wilt als kind áltijd het allerliefste gezien worden door je opvoeders. Je wilt hun erkenning en goedkeuring. Je wilt dat ze trots op je zijn. Je hoeft daar niet tegen te vechten. Je hoeft niet te doen alsof je ze niet nodig hebt, of dat je hun aandacht niet nodig hebt. Je bent onlosmakelijk verbonden met hen, voor de rest van je leven. Je bent een product van hen. Aan hen heb je je leven te danken.

Je opvoeders accepteren voor wie ze zijn en ook hun pijn kunnen en willen zien is een heel lang proces. Iets waar je alle tijd voor mag nemen. Nu draag je misschien nog een hoop boosheid en wrok met je mee, verwijt je hen dingen, is er verwijdering. Je mag alles voelen, je mag jezelf toestaan om als kind een tijdje die slachtoffer houding aan te nemen. Maar weet dat zij uiteindelijk dezelfde wonden hebben als jij. Dat jullie dezelfde wonden delen. Wat jouw opvoeders je niet hebben kunnen geven, hebben zij zelf ook niet ervaren. De situatie waarin je opgegroeid bent, was waarschijnlijk een soortgelijke situatie waarin zij opgegroeid zijn. Met dezelfde dynamieken, dezelfde patronen, dezelfde manier van communiceren, hetzelfde emotionele ‘klimaat’. Je opvoeders kenden niet anders dan dat, ze hebben gewoon herhaald wat ze zelf vroeger ervaren hebben. En jij, jij bent nu degene die deze patronen mag gaan doorbreken. De patronen die al generaties lang worden doorgegeven. Weet dat er maar één iemand nodig is om die patronen te doorbreken in de familie. Doordat jij het werk doet zet je iets in beweging. Een nieuwe manier van denken, van omgaan met elkaar, een nieuwe manier van doen, van communiceren, emotionele vaardigheden. Die rol kun jij dragen, jij bent daar voor uitgekozen.


Vergeving is in dit proces een moeilijk iets. Misschien voelt dat van binnen helemaal niet goed, alsof je jezelf in de steek laat. Opnieuw. Maar misschien kun je van je opvoeders houden in dit moment. Ze zien voor wie ze nú zijn. Ze in het nu accepteren. Er is geen vergeving nodig om oké te zijn met het verleden, je hoeft daar niet naar te streven als dat niet goed voelt voor je. Maar je kunt wel proberen om hun groei te zien en te erkennen, zij zijn namelijk ook niet meer dezelfde persoon, en van ze te houden in dit moment. Acceptatie wil niet zeggen dat je iets goedkeurt, dat je iets goedpraat of er oké mee bent. Acceptatie betekent berusting, het zorgt voor rust in jezelf. Dat mag je jezelf gunnen.


Weet dat ik je zie, dat ik naast je sta, samen doen we het werk. Samen zijn we sterk. Met jou zijn er zoveel mensen op dezelfde reis.

Veel liefs.

Foto: Unsplash