Ik heb je door de jaren heen op Lief voor je Leif al globaal verteld hoe ik mezelf en mijn leven in een redelijk korte tijd heb kunnen transformeren. In deze blog (serie) ga ik je precies vertellen welke keuzes en stappen écht levensveranderend waren. Vandaag deel 1, volgende week deel 2. Ik hoop je te inspireren!
Van mijn gezondheid een prioriteit ging maken en mijn lichaam als mijn tempel ben gaan zien
Ik heb ruim 10 jaar, gelukkig waren er ook perioden waarin het redelijk goed ging en eten minder een issue was, een eetstoornis gehad en dus lange tijd geworsteld met mijn lichaam en voeding. En toen ik nog maar vijfentwintig was was ik al twee keer opgebrand geweest. Mijn gezondheid, daar dacht ik weinig over na. Ik nam mijn werkende en gezonde lijf voor lief. Ik putte het uit. Ik stopte het vol met bewerkte rotzooi en suiker, ik gaf het in sommige tijden veel te weinig eten en dan weer teveel. Tot het moment ergens in de periode van mijn eerste burn-out waarop ik klaar was voor verandering. Ik kon zo niet verder en ik wilde zo niet verder. Ik was vaak moe, voelde me opgeblazen, ik had last van een ontzettend gevoelige bloedsuikerspiegel, en de onrust en obsessie omtrent eten kostte me zoveel energie. Van de een op de andere dag ben ik gestopt met het eten van suiker, bewerkte producten, zuivel en granen. Een proces van jaren volgde waarin ik ben gaan uitvinden wat er nou precies voor mij werkt, wat ik nodig heb, waar ik me goed bij voel en wat voor mij gezond betekent. Onbewust heeft die keuze innerlijk gezien ook zoveel in werking gezet en was het voor mij de start van een liefdevolle relatie met mezelf. Mijn gezondheid was nu mijn prioriteit, niet het uiterlijke stukje. Gaandeweg ben ik mijn lijf echt als mijn tempel gaan zien en dat zorgt ervoor dat ik nu al jaren zo goed in mijn vel zit. Dat ik me fit en energiek voel, thuis in mijn lichaam ben en ook beter onzekerheden en imperfecties kan omarmen. Deze keuze en stap heeft mijn leven echt veranderd.
Mezelf af ging vragen wat IK nou eigenlijk wil
Járen heb ik voor anderen geleefd. Was ik altijd maar bezig met het plezieren en tevreden houden van mensen. Vroeg ik me altijd af wie anderen precies wilden dat ik was. Ik maakte in die jaren een heleboel keuzes die niks met mijzelf te maken hadden. Ik wilde op kantoor gaan werken om mijn vader trots te maken, ik wilde het huisje, boompje, beestje leven nastreven omdat iedereen dat om me heen deed en dat eigenlijk van me verwacht werd. En al die tijd vroeg ik mezelf nooit af wat ík nou eigenlijk wilde. Misschien omdat ik het niet wist. Maar waarschijnlijk ook omdat dat people pleasen en in een hokje proberen te passen/ergens bij te horen mijn manier was om me geaccepteerd en geliefd te voelen. Deze manier van leven werkte voor mij niet, dat werd me onderweg wel duidelijk. Mijn leven voelde allesbehalve mij, ik was allesbehalve mezelf. Alles werd anders toen ik mezelf de vraag ging stellen wat ik nou eigenlijk wil. Wie ik wil zijn. Wat ik wil doen met mijn leven. Wat voor mij belangrijk is. Ik verhuisde naar de stad, begon een bedrijf, ging op reis. Zomaar wat beslissingen die ik puur vanuit mezelf heb gemaakt zonder me af te vragen wat anderen daarvan vonden. De grootste reden waarom ik jaren zo geworsteld heb met het vinden van mezelf, mijn passie en plek in de wereld was omdat ik constant gefocust was op anderen. Pas toen ik naar binnen ging keren, met mijn intuïtie in contact kwam en vanuit mij mijn leven ging uitstippelen belandde ik waar ik zijn moest en raakte mijn leven pas echt in een flow.
Mijn verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn gevoelens, gedachten, gedrag en pijn
Ik was, zeker in de jaren van mijn depressie en burn-out, de koningin van een ander de schuld geven. Van mijn leven dat niet werkte, van mijn pijn, worstelingen, emoties en gedrag. Anderen deden dat me aan of zorgden ervoor dat ik me zo gedroeg of voelde. Het was een slachtofferrol. Wat ik niet doorhad is dat ik door die overtuiging dat anderen daar allemaal verantwoordelijk voor waren geen stap verder kwam en alsmaar in dezelfde vicieuze cirkels bleef ronddraaien. Het was een hele tijd lekker veilig en comfortabel, naar anderen wijzen zodat ik zelf niet in actie hoefde te komen, maar het bracht me nergens. Ik kan me in dit proces niet herinneren dat ik een soort openbaring had op dit gebied dat ik het vanaf toen allemaal anders moest doen, maar ik weet wel dat ik tot de conclusie kwam kwam dat hoe ik leefde niet werkte en dat ik beter maar het tegenovergestelde kon gaan doen van wat ik altijd deed. En dat betekende onder andere mijn verantwoordelijkheid nemen. Voor de pijn en de leegte die ik voelde. Voor mijn depressie. Voor het verschrikkelijke gedrag dat ik zo nu en dan had. Voor waar ik stond in mijn leven en de puinhoop die ik er van had gemaakt. Deze stap was een van de moeilijkste in mijn ontwikkelproces, maar ook een van de meest transformerende. Het was pijnlijk en confronterend om in de spiegel te kijken en mezelf overal verantwoordelijk voor te houden. Maar mijn leven kwam wél weer in beweging. Er gebeurde weer iets. Ik groeide. Ik leerde. Ik verwerkte. Ik zette stappen vooruit (en soms weer achteruit). Door mijn verantwoordelijkheid te gaan nemen veranderde ik als mens en mijn leven werd steeds meer hoe ik wilde dat het eruit zou zien. Inmiddels jaren later kan ik mezelf wel de koningin van mijn verantwoordelijkheid nemen noemen. Ik kijk elke dag in de spiegel. Ik reflecteer op mijn gedrag. Ik probeer (met nadruk) elke situatie of gebeurtenis of emotie die ik voel als een uitnodiging te zien om van te groeien. Alles in mijn leven is een gevolg van mij. Zowel positief als negatief. Hoe lastig het soms ook blijft om vanuit die overtuiging te leven, het voelt tegelijkertijd ook zo enorm krachtig. Het betekent dat ik de touwtjes in handen heb.
Stopte met het constant maken van makkelijke keuzes en in plaats daarvan ging kiezen voor de moeilijke weg
Kiezen voor de makkelijkste weg maar ook keuzes maken die me nú iets opleverden in plaats van op de lange termijn was ook iets waar ik een handje van had. Ik koos de hele dag door voor een quick-fix, manieren om me meteen goed te voelen, en als ik belangrijke beslissingen moest nemen dan was de makkelijkste optie of weg mijn pad. Ik had in die tijd alleen niet door dat die zogenaamd makkelijke keuzes me niks brachten en vaak zelfs iets kostten. Mijn geluk, een droom, mijn gezondheid, relaties, welzijn, en ga zo maar door. In mijn ontwikkelproces kwam ik erachter dat het prima is om zo nu en dan voor de makkelijke weg te gaan of voor een quick-fix te kiezen, maar dat de dingen die inzet en geduld vragen en moeite kosten vaak veel meer voldoening en geluk opleveren en je wél brengen waar je wilt zijn. Ik begon keuzes te maken met de lange termijn voor ogen en accepteerde dat ik me dan in het moment vaak niet altijd goed voelde. Dat ik door pijn, leegte, ongemak of oncomfortabele gevoelens heen moest. Dat lukte me omdat ik wist waar ik naar op weg was. Omdat ik voelde en besefte dat de moeilijke keuze nu me in de toekomst altijd iets (goeds) zou brengen. Hoe wil ik me over een tijdje voelen? Waar wil ik dan staan? Wie wil ik zijn? En wat is daar nu voor nodig/wat moet ik daar voor doen of laten? Wat betekent de keuze die ik op het punt sta te maken op de lange termijn? Vragen die ik mezelf de hele dag door ging stellen. Deze mindset maar ook gedragsverandering heeft me inmiddels al zo enorm veel gebracht. Ik heb na jaren heel hard werken een bloeiend bedrijf. Ik ben fitter en gezonder dan ooit. De relatie met mezelf is sterk en goed. Ik ben de afgelopen jaren een enorme ontwikkeling doorgegaan. Heb trauma weten te helen en mijn verleden grotendeels een plekje kunnen geven. Hier was ik alleen toe in staat omdat ik elke dag opnieuw de lange termijn voor ogen had en voor de moeilijke weg besloot te gaan.
Mezelf aan ben gaan moedigen in plaats van kleineren, bekritiseren en shamen
Dat ik dit patroon grotendeels heb doorbroken maakt ook zo’n groot verschil in mijn leven. Onbewust, zoals heel veel mensen, dacht ik de hele dag door enorm negatief over mezelf en was mijn self talk ontzettend kleinerend en kritisch. Iets wat invloed had op hoe ik me voelde over mezelf. Ik voelde me jaren terug vaak waardeloos, had enorm veel zelftwijfel en weinig zelfvertrouwen en mijn self talk droeg daaraan bij. Op mijn reis naar zelfliefde ben ik dit patroon daarom stapje voor stapje gaan doorbreken en mezelf steeds vaker gaan aanmoedigen en positieve en lieve woorden gaan toespreken. Ik bedank mezelf elke dag voor alle dingen die ik (wel) goed doe. Na het sporten zeg ik altijd iets aanmoedigends tegen mezelf. Als ik een ochtend gefocust gewerkt heb of een moeilijke taak heb afgerond geef ik mezelf altijd een compliment. ‘s Ochtends in mijn journal schrijf ik standaard wat lieve en zachte woorden op. Wanneer er een automatische kritische of strenge gedachte opkomt wanneer ik iets (verkeerd) doe buig ik deze altijd om naar een gedachte die beter voor me voelt. Ik zal eerlijk zijn: in het begin was dit echt niet makkelijk en voelden deze positieve en liefdevolle woorden heel tegenstrijdig van binnen. Maar naarmate ik langer onderweg was en me beter over mezelf ging voelen werd het een gewoonte die ik met liefde deed. Doordat ik anders tegen mezelf ben gaan praten en mezelf veel meer ben gaan aanmoedigen is mijn zelfbeeld veranderd, ik heb meer zelfvertrouwen, voel me positiever en sterker, ik durf weer mijn ruimte in te nemen en mezelf ‘groot’ te maken. Dit heeft uitwerking op zoveel gebieden in mijn leven.
Mezelf ben gaan begrenzen in de dingen die niet goed voor me zijn/me niet helpen
In de jaren voor mijn ‘transformatie’ worstelde ik vaak met discipline. Van nature ben ik behoorlijk gedisciplineerd, ik vond het alleen moeilijk om dat ook echt op de lange termijn te zijn en te blijven. Ik kon prima maanden dagelijks sporten, maar er kwam dan altijd een moment waarop ik opgaf of stopte. Ik dacht altijd dat mensen die succesvol zijn in de dingen die ze doen van zichzelf een enorme dosis wilskracht en discipline hebben en dat daar dus de sleutel lag. Inmiddels ben ik erachter dat discipline heel helpend kan zijn, maar dat het ook best ‘gevaarlijk’ is om hierop te leunen in een maatschappij vol verleidingen. Als mens trek je altijd toe naar de dingen die niet goed voor je zijn of die je van jezelf niet mag (ook ik!). Mezelf begrenzen in wat ik mag/niet mag of hoeveel tijd ik ergens aan besteed werkt daarom persoonlijk voor mij veel beter. Dus dat is precies wat ik ben gaan doen. De afgelopen jaren ben ik gaan experimenteren in welk gedrag voor mij niet helpend is en welke activiteiten niet bepaald het beste in me naar boven halen/me weinig brengen (zoals tv kijken of social media) maar ook wat ik nodig heb om de beste versie van mezelf te kunnen zijn en welke grenzen me ondersteunen in mijn leefstijl maar ook in mijn doelen en welzijn. Op basis van die inzichten ben ik vervolgens grenzen gaan stellen voor mezelf. Inmiddels heb ik (op dit moment) bijvoorbeeld de grens (regel) dat ik doordeweeks geen Netflix of series kijk (ik heb geen tv) en dat ik mijn telefoon na het avondeten altijd op vliegtuigstand zet. Door deze grenzen ervaar ik veel meer rust. In mezelf en in mijn leven. Ik ben niet meer telkens aan het afwegen wat ik wil doen (sporten of Netflix?), ik worstel niet meer met discipline, door mezelf te begrenzen in de dingen die niet zo goed voor me zijn houd ik tijd over voor activiteiten die me wél iets brengen zoals sporten, journalen, mediteren, podcasts luisteren, lezen.
In deze blog vertel ik je vervolgens precies hoe je deze onderwerpen in de praktijk kunt gaan brengen en hoe je met succes aan jezelf werkt!
Foto: Nynke Laagland
Ik heb je door de jaren heen op Lief voor je Leif al globaal verteld hoe ik mezelf en mijn leven in een redelijk korte tijd heb kunnen transformeren. In deze blog (serie) ga ik je precies vertellen welke keuzes en stappen écht levensveranderend waren. Vandaag deel 1, volgende week deel 2. Ik hoop je te inspireren!
Van mijn gezondheid een prioriteit ging maken en mijn lichaam als mijn tempel ben gaan zien
Ik heb ruim 10 jaar, gelukkig waren er ook perioden waarin het redelijk goed ging en eten minder een issue was, een eetstoornis gehad en dus lange tijd geworsteld met mijn lichaam en voeding. En toen ik nog maar vijfentwintig was was ik al twee keer opgebrand geweest. Mijn gezondheid, daar dacht ik weinig over na. Ik nam mijn werkende en gezonde lijf voor lief. Ik putte het uit. Ik stopte het vol met bewerkte rotzooi en suiker, ik gaf het in sommige tijden veel te weinig eten en dan weer teveel. Tot het moment ergens in de periode van mijn eerste burn-out waarop ik klaar was voor verandering. Ik kon zo niet verder en ik wilde zo niet verder. Ik was vaak moe, voelde me opgeblazen, ik had last van een ontzettend gevoelige bloedsuikerspiegel, en de onrust en obsessie omtrent eten kostte me zoveel energie. Van de een op de andere dag ben ik gestopt met het eten van suiker, bewerkte producten, zuivel en granen. Een proces van jaren volgde waarin ik ben gaan uitvinden wat er nou precies voor mij werkt, wat ik nodig heb, waar ik me goed bij voel en wat voor mij gezond betekent. Onbewust heeft die keuze innerlijk gezien ook zoveel in werking gezet en was het voor mij de start van een liefdevolle relatie met mezelf. Mijn gezondheid was nu mijn prioriteit, niet het uiterlijke stukje. Gaandeweg ben ik mijn lijf echt als mijn tempel gaan zien en dat zorgt ervoor dat ik nu al jaren zo goed in mijn vel zit. Dat ik me fit en energiek voel, thuis in mijn lichaam ben en ook beter onzekerheden en imperfecties kan omarmen. Deze keuze en stap heeft mijn leven echt veranderd.
Mezelf af ging vragen wat IK nou eigenlijk wil
Járen heb ik voor anderen geleefd. Was ik altijd maar bezig met het plezieren en tevreden houden van mensen. Vroeg ik me altijd af wie anderen precies wilden dat ik was. Ik maakte in die jaren een heleboel keuzes die niks met mijzelf te maken hadden. Ik wilde op kantoor gaan werken om mijn vader trots te maken, ik wilde het huisje, boompje, beestje leven nastreven omdat iedereen dat om me heen deed en dat eigenlijk van me verwacht werd. En al die tijd vroeg ik mezelf nooit af wat ík nou eigenlijk wilde. Misschien omdat ik het niet wist. Maar waarschijnlijk ook omdat dat people pleasen en in een hokje proberen te passen/ergens bij te horen mijn manier was om me geaccepteerd en geliefd te voelen. Deze manier van leven werkte voor mij niet, dat werd me onderweg wel duidelijk. Mijn leven voelde allesbehalve mij, ik was allesbehalve mezelf. Alles werd anders toen ik mezelf de vraag ging stellen wat ik nou eigenlijk wil. Wie ik wil zijn. Wat ik wil doen met mijn leven. Wat voor mij belangrijk is. Ik verhuisde naar de stad, begon een bedrijf, ging op reis. Zomaar wat beslissingen die ik puur vanuit mezelf heb gemaakt zonder me af te vragen wat anderen daarvan vonden. De grootste reden waarom ik jaren zo geworsteld heb met het vinden van mezelf, mijn passie en plek in de wereld was omdat ik constant gefocust was op anderen. Pas toen ik naar binnen ging keren, met mijn intuïtie in contact kwam en vanuit mij mijn leven ging uitstippelen belandde ik waar ik zijn moest en raakte mijn leven pas echt in een flow.
Mijn verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn gevoelens, gedachten, gedrag en pijn
Ik was, zeker in de jaren van mijn depressie en burn-out, de koningin van een ander de schuld geven. Van mijn leven dat niet werkte, van mijn pijn, worstelingen, emoties en gedrag. Anderen deden dat me aan of zorgden ervoor dat ik me zo gedroeg of voelde. Het was een slachtofferrol. Wat ik niet doorhad is dat ik door die overtuiging dat anderen daar allemaal verantwoordelijk voor waren geen stap verder kwam en alsmaar in dezelfde vicieuze cirkels bleef ronddraaien. Het was een hele tijd lekker veilig en comfortabel, naar anderen wijzen zodat ik zelf niet in actie hoefde te komen, maar het bracht me nergens. Ik kan me in dit proces niet herinneren dat ik een soort openbaring had op dit gebied dat ik het vanaf toen allemaal anders moest doen, maar ik weet wel dat ik tot de conclusie kwam kwam dat hoe ik leefde niet werkte en dat ik beter maar het tegenovergestelde kon gaan doen van wat ik altijd deed. En dat betekende onder andere mijn verantwoordelijkheid nemen. Voor de pijn en de leegte die ik voelde. Voor mijn depressie. Voor het verschrikkelijke gedrag dat ik zo nu en dan had. Voor waar ik stond in mijn leven en de puinhoop die ik er van had gemaakt. Deze stap was een van de moeilijkste in mijn ontwikkelproces, maar ook een van de meest transformerende. Het was pijnlijk en confronterend om in de spiegel te kijken en mezelf overal verantwoordelijk voor te houden. Maar mijn leven kwam wél weer in beweging. Er gebeurde weer iets. Ik groeide. Ik leerde. Ik verwerkte. Ik zette stappen vooruit (en soms weer achteruit). Door mijn verantwoordelijkheid te gaan nemen veranderde ik als mens en mijn leven werd steeds meer hoe ik wilde dat het eruit zou zien. Inmiddels jaren later kan ik mezelf wel de koningin van mijn verantwoordelijkheid nemen noemen. Ik kijk elke dag in de spiegel. Ik reflecteer op mijn gedrag. Ik probeer (met nadruk) elke situatie of gebeurtenis of emotie die ik voel als een uitnodiging te zien om van te groeien. Alles in mijn leven is een gevolg van mij. Zowel positief als negatief. Hoe lastig het soms ook blijft om vanuit die overtuiging te leven, het voelt tegelijkertijd ook zo enorm krachtig. Het betekent dat ik de touwtjes in handen heb.
Stopte met het constant maken van makkelijke keuzes en in plaats daarvan ging kiezen voor de moeilijke weg
Kiezen voor de makkelijkste weg maar ook keuzes maken die me nú iets opleverden in plaats van op de lange termijn was ook iets waar ik een handje van had. Ik koos de hele dag door voor een quick-fix, manieren om me meteen goed te voelen, en als ik belangrijke beslissingen moest nemen dan was de makkelijkste optie of weg mijn pad. Ik had in die tijd alleen niet door dat die zogenaamd makkelijke keuzes me niks brachten en vaak zelfs iets kostten. Mijn geluk, een droom, mijn gezondheid, relaties, welzijn, en ga zo maar door. In mijn ontwikkelproces kwam ik erachter dat het prima is om zo nu en dan voor de makkelijke weg te gaan of voor een quick-fix te kiezen, maar dat de dingen die inzet en geduld vragen en moeite kosten vaak veel meer voldoening en geluk opleveren en je wél brengen waar je wilt zijn. Ik begon keuzes te maken met de lange termijn voor ogen en accepteerde dat ik me dan in het moment vaak niet altijd goed voelde. Dat ik door pijn, leegte, ongemak of oncomfortabele gevoelens heen moest. Dat lukte me omdat ik wist waar ik naar op weg was. Omdat ik voelde en besefte dat de moeilijke keuze nu me in de toekomst altijd iets (goeds) zou brengen. Hoe wil ik me over een tijdje voelen? Waar wil ik dan staan? Wie wil ik zijn? En wat is daar nu voor nodig/wat moet ik daar voor doen of laten? Wat betekent de keuze die ik op het punt sta te maken op de lange termijn? Vragen die ik mezelf de hele dag door ging stellen. Deze mindset maar ook gedragsverandering heeft me inmiddels al zo enorm veel gebracht. Ik heb na jaren heel hard werken een bloeiend bedrijf. Ik ben fitter en gezonder dan ooit. De relatie met mezelf is sterk en goed. Ik ben de afgelopen jaren een enorme ontwikkeling doorgegaan. Heb trauma weten te helen en mijn verleden grotendeels een plekje kunnen geven. Hier was ik alleen toe in staat omdat ik elke dag opnieuw de lange termijn voor ogen had en voor de moeilijke weg besloot te gaan.
Mezelf aan ben gaan moedigen in plaats van kleineren, bekritiseren en shamen
Dat ik dit patroon grotendeels heb doorbroken maakt ook zo’n groot verschil in mijn leven. Onbewust, zoals heel veel mensen, dacht ik de hele dag door enorm negatief over mezelf en was mijn self talk ontzettend kleinerend en kritisch. Iets wat invloed had op hoe ik me voelde over mezelf. Ik voelde me jaren terug vaak waardeloos, had enorm veel zelftwijfel en weinig zelfvertrouwen en mijn self talk droeg daaraan bij. Op mijn reis naar zelfliefde ben ik dit patroon daarom stapje voor stapje gaan doorbreken en mezelf steeds vaker gaan aanmoedigen en positieve en lieve woorden gaan toespreken. Ik bedank mezelf elke dag voor alle dingen die ik (wel) goed doe. Na het sporten zeg ik altijd iets aanmoedigends tegen mezelf. Als ik een ochtend gefocust gewerkt heb of een moeilijke taak heb afgerond geef ik mezelf altijd een compliment. ‘s Ochtends in mijn journal schrijf ik standaard wat lieve en zachte woorden op. Wanneer er een automatische kritische of strenge gedachte opkomt wanneer ik iets (verkeerd) doe buig ik deze altijd om naar een gedachte die beter voor me voelt. Ik zal eerlijk zijn: in het begin was dit echt niet makkelijk en voelden deze positieve en liefdevolle woorden heel tegenstrijdig van binnen. Maar naarmate ik langer onderweg was en me beter over mezelf ging voelen werd het een gewoonte die ik met liefde deed. Doordat ik anders tegen mezelf ben gaan praten en mezelf veel meer ben gaan aanmoedigen is mijn zelfbeeld veranderd, ik heb meer zelfvertrouwen, voel me positiever en sterker, ik durf weer mijn ruimte in te nemen en mezelf ‘groot’ te maken. Dit heeft uitwerking op zoveel gebieden in mijn leven.
Mezelf ben gaan begrenzen in de dingen die niet goed voor me zijn/me niet helpen
In de jaren voor mijn ‘transformatie’ worstelde ik vaak met discipline. Van nature ben ik behoorlijk gedisciplineerd, ik vond het alleen moeilijk om dat ook echt op de lange termijn te zijn en te blijven. Ik kon prima maanden dagelijks sporten, maar er kwam dan altijd een moment waarop ik opgaf of stopte. Ik dacht altijd dat mensen die succesvol zijn in de dingen die ze doen van zichzelf een enorme dosis wilskracht en discipline hebben en dat daar dus de sleutel lag. Inmiddels ben ik erachter dat discipline heel helpend kan zijn, maar dat het ook best ‘gevaarlijk’ is om hierop te leunen in een maatschappij vol verleidingen. Als mens trek je altijd toe naar de dingen die niet goed voor je zijn of die je van jezelf niet mag (ook ik!). Mezelf begrenzen in wat ik mag/niet mag of hoeveel tijd ik ergens aan besteed werkt daarom persoonlijk voor mij veel beter. Dus dat is precies wat ik ben gaan doen. De afgelopen jaren ben ik gaan experimenteren in welk gedrag voor mij niet helpend is en welke activiteiten niet bepaald het beste in me naar boven halen/me weinig brengen (zoals tv kijken of social media) maar ook wat ik nodig heb om de beste versie van mezelf te kunnen zijn en welke grenzen me ondersteunen in mijn leefstijl maar ook in mijn doelen en welzijn. Op basis van die inzichten ben ik vervolgens grenzen gaan stellen voor mezelf. Inmiddels heb ik (op dit moment) bijvoorbeeld de grens (regel) dat ik doordeweeks geen Netflix of series kijk (ik heb geen tv) en dat ik mijn telefoon na het avondeten altijd op vliegtuigstand zet. Door deze grenzen ervaar ik veel meer rust. In mezelf en in mijn leven. Ik ben niet meer telkens aan het afwegen wat ik wil doen (sporten of Netflix?), ik worstel niet meer met discipline, door mezelf te begrenzen in de dingen die niet zo goed voor me zijn houd ik tijd over voor activiteiten die me wél iets brengen zoals sporten, journalen, mediteren, podcasts luisteren, lezen.
In deze blog vertel ik je vervolgens precies hoe je deze onderwerpen in de praktijk kunt gaan brengen en hoe je met succes aan jezelf werkt!
Foto: Nynke Laagland
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment