Alsof het allemaal zo moe(s)t zijn.

Ik de afgelopen 7 jaar aan het toewerken ben naar dit moment.

Alsof mijn verhaal al voor me geschreven was en ik alleen maar mijn innerlijke stem hoefde te volgen.

Zo voelt dit Spanje avontuur.

Het is zondagmiddag. Ik zit inmiddels al een paar uur op een bankje in de zon, bij de zee, het/mijn leven te overdenken.

De afgelopen 6, 7 jaar stonden helemaal in het teken van mijn groei en helingsproces.

Terugkijkend heb ik zo ontzettend hard aan mezelf gewerkt, jarenlang.

Zonder dat ik precies wist wat het me zou gaan brengen, waar ik zou eindigen, waar het toe zou leiden, hoe de weg zou gaan.

Laagje voor laagje ben ik gaan afpellen.

Ben ik mezelf gaan bevrijden van alle ballast die niet van mij was en ik niet meer hoefde te dragen.

Mezelf los gaan maken van de verhalen die ik mezelf was gaan vertellen.

Ik ben de confrontatie met mijn verleden aangegaan en daarmee door heel veel pijn, verdriet, ongemak, rouw en woede heen gegaan.

De afgelopen jaren heb ik de vruchten mogen plukken van al dat harde werk en de moeilijke weg die ik jarenlang alsmaar ben blijven kiezen.

Wanneer je me langer volgt weet je dat het innerlijk kind werk en mijn groei en ontwikkel reis me zoveel hebben gebracht.

Na mijn halve leven te hebben geworsteld zit ik nu heerlijk in mijn vel, ben ik blij met wie ik ben, voel ik me vrij, licht, rustig en ontspannen.

Mijn leven gaat vanzelf. Voelt moeiteloos.

En ergens dacht ik dat mijn reis of verhaal daar misschien wel zou ‘eindigen’. Ik had het grootste deel van het werk gedaan.

Tot Spanje.

Hier besef ik me dat ik al die jaren aan het afpellen was om nu weer een soort van opnieuw geboren te worden.

Want zo voelt het.

Ik ben niet langer meer een product van mijn verleden, ik identificeer me niet meer (alleen) met wat ik heb doorgemaakt en wat me is overkomen.

Nu was het tijd om mezelf opnieuw te ontdekken, te leren kennen, weer te gaan bouwen.

Wie was Willemijn voordat de wereld en de mensen om me heen me beïnvloedden?

Wie ben ik nou ‘echt’?

Wat voelt mij?

Wie wil ik zijn?

Wie wil ik niet meer zijn?

En dat proces ga ik aan in een land waar niemand me kent.

Alsof het allemaal zo voor me uitgestippeld is.

Niemand die mijn verhaal weet.

Niemand die een label op me plakt.

Niemand die ervan uitgaat dat.

Dat voelt heerlijk vrij. Bevrijdend.

Mijn echte ik voelt steeds meer de ruimte om naar voren te komen.

Een bijzondere ontdekkingsreis.

Er zijn geen kaders.

Ik kan zijn wie ik wil.

Ik voel me puur.

Open.

Kwetsbaar (in de goede zin).

Dichterbij mijn eigen kern dan ooit.

Verbonden met mijn kleine zelf.

Meer verbonden met de wereld om me heen.

Ik voel meer liefde. Veel meer liefde. Voor mensen, mezelf, de aarde.

Ik ben een blij kind dat de wereld en zichzelf opnieuw aan het ontdekken is.

En dat allemaal omdat ik mijn innerlijke stem durfde te volgen.

Wat een bijzondere reis.

Ik had nooit durven dromen dat ik op dit punt zou belanden.

Alsof het allemaal zo moe(s)t zijn.

Ik de afgelopen 7 jaar aan het toewerken ben naar dit moment.

Alsof mijn verhaal al voor me geschreven was en ik alleen maar mijn innerlijke stem hoefde te volgen.

Zo voelt dit Spanje avontuur.

Het is zondagmiddag. Ik zit inmiddels al een paar uur op een bankje in de zon, bij de zee, het/mijn leven te overdenken.

De afgelopen 6, 7 jaar stonden helemaal in het teken van mijn groei en helingsproces.

Terugkijkend heb ik zo ontzettend hard aan mezelf gewerkt, jarenlang.

Zonder dat ik precies wist wat het me zou gaan brengen, waar ik zou eindigen, waar het toe zou leiden, hoe de weg zou gaan.

Laagje voor laagje ben ik gaan afpellen.

Ben ik mezelf gaan bevrijden van alle ballast die niet van mij was en ik niet meer hoefde te dragen.

Mezelf los gaan maken van de verhalen die ik mezelf was gaan vertellen.

Ik ben de confrontatie met mijn verleden aangegaan en daarmee door heel veel pijn, verdriet, ongemak, rouw en woede heen gegaan.

De afgelopen jaren heb ik de vruchten mogen plukken van al dat harde werk en de moeilijke weg die ik jarenlang alsmaar ben blijven kiezen.

Wanneer je me langer volgt weet je dat het innerlijk kind werk en mijn groei en ontwikkel reis me zoveel hebben gebracht.

Na mijn halve leven te hebben geworsteld zit ik nu heerlijk in mijn vel, ben ik blij met wie ik ben, voel ik me vrij, licht, rustig en ontspannen.

Mijn leven gaat vanzelf. Voelt moeiteloos.

En ergens dacht ik dat mijn reis of verhaal daar misschien wel zou ‘eindigen’. Ik had het grootste deel van het werk gedaan.

Tot Spanje.

Hier besef ik me dat ik al die jaren aan het afpellen was om nu weer een soort van opnieuw geboren te worden.

Want zo voelt het.

Ik ben niet langer meer een product van mijn verleden, ik identificeer me niet meer (alleen) met wat ik heb doorgemaakt en wat me is overkomen.

Nu was het tijd om mezelf opnieuw te ontdekken, te leren kennen, weer te gaan bouwen.

Wie was Willemijn voordat de wereld en de mensen om me heen me beïnvloedden?

Wie ben ik nou ‘echt’?

Wat voelt mij?

Wie wil ik zijn?

Wie wil ik niet meer zijn?

En dat proces ga ik aan in een land waar niemand me kent.

Alsof het allemaal zo voor me uitgestippeld is.

Niemand die mijn verhaal weet.

Niemand die een label op me plakt.

Niemand die ervan uitgaat dat.

Dat voelt heerlijk vrij. Bevrijdend.

Mijn echte ik voelt steeds meer de ruimte om naar voren te komen.

Een bijzondere ontdekkingsreis.

Er zijn geen kaders.

Ik kan zijn wie ik wil.

Ik voel me puur.

Open.

Kwetsbaar (in de goede zin).

Dichterbij mijn eigen kern dan ooit.

Verbonden met mijn kleine zelf.

Meer verbonden met de wereld om me heen.

Ik voel meer liefde. Veel meer liefde. Voor mensen, mezelf, de aarde.

Ik ben een blij kind dat de wereld en zichzelf opnieuw aan het ontdekken is.

En dat allemaal omdat ik mijn innerlijke stem durfde te volgen.

Wat een bijzondere reis.

Ik had nooit durven dromen dat ik op dit punt zou belanden.