Je verstand (je angst) en je hart (je kracht) en de strijd tussen deze twee, het is een onderwerp wat in ieder zijn leven wel speelt denk ik. De uitdaging om je verstand en je gevoel één te laten zijn, zodat je keuzes kunt maken vanuit wie je echt bent. Durven kiezen voor wat je hart zegt, met een klein beetje verstand om mooie dingen ook echt te laten slagen. Het verstand gebruiken waarvoor het is, maar het niet leidend laten zijn in je leven. Leven zonder doemscenario’s. Zonder wat als. Zonder angst voor het gebrek aan controle, zonder angst voor het onbekende.

Ik was en ben aardig op weg en weet op sommige momenten niet eens goed meer wat mijn verstand nu precies is. Ik leef op intuïtie en gevoel en probeer altijd uit te gaan van mijn kracht. Het leven vanuit mijn hart heeft me tot nu toe altijd iets moois gebracht of iets waardevols geleerd.

Maar ook ik blijf een mens. En ook mijn verstand komt soms weleens om de hoek kijken op momenten dat ik het te laat in de gaten heb. In periodes dat ik veel werk heb vind ik het heerlijk om me daar op te storten. Ik ga elke dag een beetje meer mijn grenzen over en besluit op dat moment dat dat wel even oké is, dat het maar tijdelijk is. Dat weekje worden een paar weken en voor ik het weet heb ik al tijden geen vrije dag gehad en ben ik moe. Uitgeteld. Opgebrand. En niet alleen ben ik moe, maar kom ik er op zo’n moment ook achter dat ik mezelf in die weken verloren ben. Hoe minder ik in contact sta met mezelf, daar was even geen tijd en aandacht voor, hoe meer mijn gedachten en verstand weer de overhand kregen. Ik heb mezelf tijdelijk minder ontspanning gegund, ik heb niet geluisterd naar mijn lijf wat moe werd en ik ging ook even voorbij aan die me-time momentjes om mijn hart te laten spreken en de ruimte te geven. En op die momenten vind mijn mind het heerlijk om de kop op te steken. Om me te overladen met doemgedachten, met angsten en negativiteit. Alles wat ik in mijn gevoelsleven zo makkelijk van me af kan laten glijden blijft nu aan me plakken. Alles wat ik normaal graag loslaat wil ik nu niet anders dan krampachtig vasthouden omdat ik – denk – dat het me méér controle over mijn leven gaat brengen.

En dan ben ik me opeens weer heel bewust van het cirkeltje wat ik zelf ben gestart. Dat het leven vanuit je gevoel heel fijn en redelijk makkelijk is als je het eenmaal kunt en doet, maar dat het altijd aandacht nodig heeft. Dat het niet een kwestie is van ‘je leeft nu vanuit je gevoel en dat blijft dan zo’, maar dat elke dag tijd en aandacht nodig heeft. Dat je daar elke dag aan moet werken.

Dat stukje bewustzijn brengt me in zulke dagen ook die omslag waar ik voor kan zorgen. Zodra ik doorheb dat mijn gevoel niet meer de overhand heeft maar mijn verstand, ga ik er wat aan doen. Vervolgens word ik in de dagen die volgen elke keer op de proef gesteld wat nou ook alweer precies leidend is. Alsof je je brein weer opnieuw moet programmeren wat bij je past. Ga je voor onbekend, voor een risico, voor je passie, voor de stem van je hart? Of kies je voor veilig, voor gebaand, voor iets wat verder van je afstaat. En elke keer is het dan aan mij om die keuze te maken vanuit mijn gevoel, terwijl mijn verstand op dat moment nog net niet in mijn oor schreeuwt en me tot waanzin drijft.

Om die connectie met mezelf en mijn gevoel weer te maken stap ik uit de ratrace die ik vaak zelf creëer. Ik begin de dagen vanuit rust. Doe yoga, mediteer, maak veel wandelingen. Ik laat mijn laptop wat vaker uit. Even geen werk, niet presteren, maar schrijven, natuur, stilte, lieve mensen en mooie gesprekken. Na een paar dagen ervaar ik dan dat mijn verstand naar de achtergrond verdwijnt, mijn gevoel weer de boventoon voert en ik zo los kan laten wat ik krampachtig vasthield.

Denkbeeldige controle.

Xx

Foto: Unsplash

Je verstand (je angst) en je hart (je kracht) en de strijd tussen deze twee, het is een onderwerp wat in ieder zijn leven wel speelt denk ik. De uitdaging om je verstand en je gevoel één te laten zijn, zodat je keuzes kunt maken vanuit wie je echt bent. Durven kiezen voor wat je hart zegt, met een klein beetje verstand om mooie dingen ook echt te laten slagen. Het verstand gebruiken waarvoor het is, maar het niet leidend laten zijn in je leven. Leven zonder doemscenario’s. Zonder wat als. Zonder angst voor het gebrek aan controle, zonder angst voor het onbekende.

Ik was en ben aardig op weg en weet op sommige momenten niet eens goed meer wat mijn verstand nu precies is. Ik leef op intuïtie en gevoel en probeer altijd uit te gaan van mijn kracht. Het leven vanuit mijn hart heeft me tot nu toe altijd iets moois gebracht of iets waardevols geleerd.

Maar ook ik blijf een mens. En ook mijn verstand komt soms weleens om de hoek kijken op momenten dat ik het te laat in de gaten heb. In periodes dat ik veel werk heb vind ik het heerlijk om me daar op te storten. Ik ga elke dag een beetje meer mijn grenzen over en besluit op dat moment dat dat wel even oké is, dat het maar tijdelijk is. Dat weekje worden een paar weken en voor ik het weet heb ik al tijden geen vrije dag gehad en ben ik moe. Uitgeteld. Opgebrand. En niet alleen ben ik moe, maar kom ik er op zo’n moment ook achter dat ik mezelf in die weken verloren ben. Hoe minder ik in contact sta met mezelf, daar was even geen tijd en aandacht voor, hoe meer mijn gedachten en verstand weer de overhand kregen. Ik heb mezelf tijdelijk minder ontspanning gegund, ik heb niet geluisterd naar mijn lijf wat moe werd en ik ging ook even voorbij aan die me-time momentjes om mijn hart te laten spreken en de ruimte te geven. En op die momenten vind mijn mind het heerlijk om de kop op te steken. Om me te overladen met doemgedachten, met angsten en negativiteit. Alles wat ik in mijn gevoelsleven zo makkelijk van me af kan laten glijden blijft nu aan me plakken. Alles wat ik normaal graag loslaat wil ik nu niet anders dan krampachtig vasthouden omdat ik – denk – dat het me méér controle over mijn leven gaat brengen.

En dan ben ik me opeens weer heel bewust van het cirkeltje wat ik zelf ben gestart. Dat het leven vanuit je gevoel heel fijn en redelijk makkelijk is als je het eenmaal kunt en doet, maar dat het altijd aandacht nodig heeft. Dat het niet een kwestie is van ‘je leeft nu vanuit je gevoel en dat blijft dan zo’, maar dat elke dag tijd en aandacht nodig heeft. Dat je daar elke dag aan moet werken.

Dat stukje bewustzijn brengt me in zulke dagen ook die omslag waar ik voor kan zorgen. Zodra ik doorheb dat mijn gevoel niet meer de overhand heeft maar mijn verstand, ga ik er wat aan doen. Vervolgens word ik in de dagen die volgen elke keer op de proef gesteld wat nou ook alweer precies leidend is. Alsof je je brein weer opnieuw moet programmeren wat bij je past. Ga je voor onbekend, voor een risico, voor je passie, voor de stem van je hart? Of kies je voor veilig, voor gebaand, voor iets wat verder van je afstaat. En elke keer is het dan aan mij om die keuze te maken vanuit mijn gevoel, terwijl mijn verstand op dat moment nog net niet in mijn oor schreeuwt en me tot waanzin drijft.

Om die connectie met mezelf en mijn gevoel weer te maken stap ik uit de ratrace die ik vaak zelf creëer. Ik begin de dagen vanuit rust. Doe yoga, mediteer, maak veel wandelingen. Ik laat mijn laptop wat vaker uit. Even geen werk, niet presteren, maar schrijven, natuur, stilte, lieve mensen en mooie gesprekken. Na een paar dagen ervaar ik dan dat mijn verstand naar de achtergrond verdwijnt, mijn gevoel weer de boventoon voert en ik zo los kan laten wat ik krampachtig vasthield.

Denkbeeldige controle.

Xx

Foto: Unsplash