Un dia a la vez

Het is maandag 26 juni, 11 uur ’s ochtends. Ik zit op het terras en ben woorden aan het zoeken voor deze blog.

Precies een jaar geleden was ik voor het eerst in Málaga. Ik besloot samen met mijn vader een tripje te maken en Málaga werd de bestemming.

Inmiddels zijn we een jaar verder en woon ik al bijna 9 maanden in deze stad.

Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik niet goed weet waar te beginnen.

Ik ben gelukkig in Spanje, hier in Málaga.

Spanje behandelt me goed. Heel goed.

Een half jaar geleden schreef ik nog dat ik me hier zo anders voelde, een buitenstaander.

Ik voelde me klein en onzeker en had het gevoel dat ik overal moest vechten voor mijn plek.

Mijn behoefte aan acceptatie en erkenning was groot.

Die twijfels en onzekerheden zetten een bijzonder proces in gang.

Het was voor mij een uitnodiging om nog dichter bij mezelf te gaan leven, nog meer in mezelf te kunnen zoeken en vinden, nog meer alleen te durven staan.

En als je binnen in jezelf op zoek gaat in plaats van buiten jezelf zal dat ‘buiten’ vanzelf mee gaan bewegen.

En dat gebeurde.

Spanje heeft me de afgelopen maanden omarmd, zo voelt het.

Ik voel me welkom.

Ik ben niet meer vreemd. Geen buitenstaander. Ik hoef niet meer te vechten of hard te schreeuwen.

En als ik dat in sommige situaties wel moet doen dan voelt dat niet meer persoonlijk.

Ik ben niet meer zoekende naar mijn plek.

Ik heb een plek hier.

Ik pas zonder dat ik mezelf hoef aan te passen.

Ik heb mijn mensen, mijn routines, mijn thuis.

Alles voelt wat steviger, wat meer gegrond.

Ik heb die basis gecreëerd.

Maar nog meer hebben de mensen die mijn pad kruisten en de mensen die ik vrienden en kennissen mag noemen me geholpen om die basis te vinden en te creëren.

Zonder mensen ben ik nergens en ik voel me enorm dankbaar dat ik de mijne heb gevonden, dat ik omarmd word, dat er van me gehouden wordt, dat ik gesteund word, dat ik plekken heb waar ik terecht kan.

Ik denk dat weinig mensen echt beseffen wat een simpele glimlach, een knuffel of een ‘hola’ betekent wanneer je als extranjero een nieuw leven in een ander land probeert op te bouwen.

Elk (kort) gesprekje, elke glimlach, elke ‘como estas’, elke knuffel of arm, ze maken mijn leven beter, ze maakten mijn begin hier dragelijk(er).

Ik had (en heb) dat nodig, want buiten het innerlijke proces van zelfacceptatie en geaccepteerd worden in Spanje, buiten het bouwen van een nieuw leven, het creëren van een thuis, buiten het opnieuw uitvinden van het leven, ben ik door enorm veel heen gegaan de afgelopen tijd.

Spanje heeft me in mijn eerste half jaar op zoveel fronten uitgenodigd om te groeien en te helen.

Ik werd door simpelweg te leven, lief te hebben, open in het leven te staan, mezelf te laten zien en mezelf te zijn, getriggerd in oude trauma’s die diepe pijnen in me aanraakten.

Pijnen waarvan ik dacht dat ik ze grotendeels al doorleefd en doorgewerkt had.

Mijn innerlijke/emotionele reacties op bepaalde situaties in mijn leven gingen zo diep dat ik me afvroeg wat er aan de hand was.

Waarom ik me zó leeg, verdrietig en eenzaam voelde. Waarom ik nergens zin in had en alleen maar in bed wilde liggen.

Waarom deze leegte en het verdriet weken aanhielden in plaats van na een aantal dagen af te nemen en lichter te worden.

Dit was niet de veerkrachtige Willemijn die van alles redelijk snel herstelt en altijd overal haar schouders onder zet.

Door.

Herpakken.

Dit keer lukte dat me niet.

Ik zat midden in een trauma response.

Iets in het nu raakte een groot trauma uit mijn verleden aan en mijn kind deel zat middenin dat trauma.

Ik was voor een aantal weken weer dat vijfjarige kind dat zich zo eenzaam, verdrietig, hulpeloos en in de steek gelaten voelde.

En het enige wat ik kon doen was me overgeven. Een langzamer tempo aannemen. Mijn emoties omarmen. Weinig van mezelf vragen.

‘Eren’ wat er gaande was en erop vertrouwen dat ook hier een einde aan zou komen.

En dat gebeurde.

Ik heb inmiddels meerdere van dit soort uitnodigingen gekregen.

Periodes die ik heel eerlijk ook liever had overgeslagen maar die me uiteindelijk zoveel gebracht en geleerd hebben.

Het besef bijvoorbeeld dat je heel diep kunt zitten, dat het leven even heel donker kan zijn, maar dat dit niet betekent dat het leven donker ís.

Ik heb in deze periodes meer dan genoeg lichtpuntjes meegemaakt. Fijne momenten gehad. Liefde mogen ervaren. Gelachen, genoten, vreugde ervaren, nieuwe mensen ontmoet, vriendschappen gesloten.

Het kunnen omarmen van het imperfecte van het leven.

Niet wachten totdat omstandigheden perfect zijn maar iets maken van het leven terwijl je deze imperfecte omstandigheden aangaat. Terwijl je vecht en worstelt en donkere dagen hebt en valt en weer opstaat.

Terwijl je je best doet.

Het leven is niet beter in de toekomst.

Het leven is niet beter wanneer alle omstandigheden perfect zijn.

Het leerde me (nogmaals) dat de zorg voor mijn innerlijke kind nooit ophoudt, dat ik daar geen pauze van kan nemen.

Het leerde me nóg zachter voor mezelf te zijn.

Ik hoef niet meer alles tegelijk van mezelf. Mezelf constant verbeteren, altijd in de leermodus staan, werken aan doelen.

Ik vind gewoon leven soms al meer dan voldoende.

Een ontwikkeling die me ook in mijn relaties met anderen zoveel brengt. Ik zie zoveel meer helder dat mensen allemaal op hun manier hun best doen en dat dit genoeg is.

Het leerde me mezelf te omarmen en mezelf te zijn, ten alle tijden.

Als iemand die veelal leeft met een open hart, die zegt wat ze denkt, kwetsbaar durft te zijn, al haar emoties durft te laten zien en zichzelf daar niet constant voor verontschuldigd, die grenzen heeft en van nature geen people pleaser is (ik heb mijn periodes), ben ik voor sommige mensen hier, en voor deze cultuur in het algemeen denk ik, ‘veel’.

En dat ‘veel’ moest en moet ik leren omarmen.

Ik ben nog steeds op reis zoals je kunt lezen.

Hier, in Spanje, meer dan ooit.

Un dia a la vez.

Zo neem ik het leven.

Maar wat is dat leven ook mooi en bijzonder en goed.

Liefs!