Er zijn niet veel boeken waar ik een hele blog aan wil wijden, Untamed van Glennon Doyle is een boek dat wel tot die categorie behoort. Brené Brown schrijft als feedback op het boek: ‘Some books shake you by the shoulders, while others steal your heart. Untamed does both at the exact same time: Wake up! Love YOU.’ In deze blog vind je een korte review en deel ik wat mooie wijsheden uit het boek met je.
Glennon Doyle is moeder, echtgenote, schrijver, feministe, activist, spreker, maar bovenal: mens. I am, zoals ze schrijft. Ze leefde jarenlang gevangen in een kooi, een kooi die de maatschappij gevoelsmatig voor haar gecreëerd had. Een kooi die besliste hoe een vrouw eruit moest zien, hoe ze moest zijn, wat ze moest doen, waar ze in moest geloven, van wie ze moest houden, wat ze moest nastreven. Op haar tiende ontwikkelde ze een eetstoornis, vanaf haar twintigste onderdrukte en verdoofde ze haar pijn met alcohol en drugs. Ze raakte zwanger, trouwde met de vader van haar kinderen omdat een vrouw dat behoort te doen, en raakte meer en meer gevangen. Tot het moment dat ze nu vier jaar geleden een vrouw ontmoette en innerlijk in alles voelde: dat is ze. Ze werd verliefd, echt verliefd, en besloot dat het klaar was met haar gevangenschap. Het was tijd om te gaan leven. Tijd om haar wild weer toe te laten. Om weer te gaan vertrouwen op haar inner knowing. Om hokjes en voorwaarden en verwachtingen los te laten, en haar echte, ongetemde zelf te ontdekken, te zijn, te worden.
Dat proces beschrijft ze in Untamed. Een prachtig, herkenbaar, emotioneel, kwetsbaar, open, wijs, warm, inspirerend en bemoedigend boek. Het boek, ook in het Nederlands verkrijgbaar, is opgedeeld in drie delen, caged, keys en free, en bestaat uit allemaal korte, persoonlijke verhalen. In caged beschrijft Glennon hoe we als vrouwen gevangen raken; in pleasen, in voldoen aan verwachtingen en regels, hoe we zijn gaan leven naar sociale condities en zo steeds verder van onszelf verwijderd raken. In keys vertelt ze wat de keys zijn om van gevangenschap terug naar je wild te keren. Het derde deel is free. In free beschrijft ze het proces waarin ze zichzelf steeds meer bevrijdt. Verhalen over haar jeugd, voorbeelden van vrouwen uit haar omgeving, ervaringen, maar ook uit haar leven nu. Untamed is echt en aangrijpend. Alles wat ze schrijft komt binnen, grijpt je bij de keel, maakt je wakker of omarmt je. Haar ouderschap lessen die zijn verweven door het hele boek, haar vrijgevochtenheid, haar levenskracht, haar lessen en wijsheden. Untamed is een aanmoediging om jezelf te bevrijden uit je eigen kooi, maar tegelijkertijd ook een soort van levens bijbel. Hieronder vind je een aantal van die mooie wijsheden, maar ik wil je natuurlijk vooral aanmoedigen het boek zelf te gaan lezen.
Wijsheden
‘‘I did not know that I was supposed to feel everything. I thought that I was supposed to feel happy. I thought that happy was for feeling and that pain was for fixing and numbing and deflecting and hiding and ignoring.
But being fully human is not about feeling happy, it’s about feeling everything.
I’m here to keep becoming truer, more beautiful versions of myself again and again forever. To be alive is to be in a perpetual state of revolution. Whether I like it or not, pain is the fuel of revolution.
So my goal is to stop abandoning myself—and stay. To trust that I’m strong enough to handle the pain that is necessary to the process of becoming. Because what scares me a hell of a lot more than pain is living my entire life and missing my becoming. What scares me more than feeling it all is missing it all.’’
‘‘I tried to control myself for so long. I spent thirty years covering and injecting my face with potions and poison trying to fix my skin. Then I quit. And my skin was good. For twenty years, I was attached to a hair dryer and straightener to tame my curls. Then I quit. And my hair was good. I binged and purged and dieted for decades trying to control my body. When I quit, my body became what it was always meant to become. And it was good, too. What the world needs is more women who have quit fearing themselves and started trusting themselves. What the world needs is masses of women who are entirely out of control.’’
‘‘I have noticed that it seems easier for the world to love a suffering woman than it is for the world to love a joyful, confident woman. It’s hard for me too. Studies prove that the more powerful, successful, and happy a man becomes, the more people trust and like him. But the more powerful and happy a woman becomes, the less people like and trust her. Strong, happy, confident girls and women are breaking our culture’s implicit rule that girls should be self-doubting, reserved, timid and apologetic. We want to be liked. We want to be trusted. So we downplay our strengths to avoid threatening anyone and invoking disdain. We do not mention our accomplishments. We do not accept compliments. We temper, qualify, and discount our opinions. We step out of the way. We say, ‘I feel like’ instead of ‘I know.’ We apologize for… everything. But everytime you pretend to be less than you are, you steal permission from other woman to exist fully. So when I see a joyful, confident woman moving through the world with swagger, I’m going to forgive myself for my first reaction because it’s not my fault, it’s just my conditioning. First reaction: Who the hell does she think she is? Second reaction: She knows she’s a goddamn cheetah. Hallefucking-lujah.’’
Foto: Unsplash
Er zijn niet veel boeken waar ik een hele blog aan wil wijden, Untamed van Glennon Doyle is een boek dat wel tot die categorie behoort. Brené Brown schrijft als feedback op het boek: ‘Some books shake you by the shoulders, while others steal your heart. Untamed does both at the exact same time: Wake up! Love YOU.’ In deze blog vind je een korte review en deel ik wat mooie wijsheden uit het boek met je.
Glennon Doyle is moeder, echtgenote, schrijver, feministe, activist, spreker, maar bovenal: mens. I am, zoals ze schrijft. Ze leefde jarenlang gevangen in een kooi, een kooi die de maatschappij gevoelsmatig voor haar gecreëerd had. Een kooi die besliste hoe een vrouw eruit moest zien, hoe ze moest zijn, wat ze moest doen, waar ze in moest geloven, van wie ze moest houden, wat ze moest nastreven. Op haar tiende ontwikkelde ze een eetstoornis, vanaf haar twintigste onderdrukte en verdoofde ze haar pijn met alcohol en drugs. Ze raakte zwanger, trouwde met de vader van haar kinderen omdat een vrouw dat behoort te doen, en raakte meer en meer gevangen. Tot het moment dat ze nu vier jaar geleden een vrouw ontmoette en innerlijk in alles voelde: dat is ze. Ze werd verliefd, echt verliefd, en besloot dat het klaar was met haar gevangenschap. Het was tijd om te gaan leven. Tijd om haar wild weer toe te laten. Om weer te gaan vertrouwen op haar inner knowing. Om hokjes en voorwaarden en verwachtingen los te laten, en haar echte, ongetemde zelf te ontdekken, te zijn, te worden.
Dat proces beschrijft ze in Untamed. Een prachtig, herkenbaar, emotioneel, kwetsbaar, open, wijs, warm, inspirerend en bemoedigend boek. Het boek, ook in het Nederlands verkrijgbaar, is opgedeeld in drie delen, caged, keys en free, en bestaat uit allemaal korte, persoonlijke verhalen. In caged beschrijft Glennon hoe we als vrouwen gevangen raken; in pleasen, in voldoen aan verwachtingen en regels, hoe we zijn gaan leven naar sociale condities en zo steeds verder van onszelf verwijderd raken. In keys vertelt ze wat de keys zijn om van gevangenschap terug naar je wild te keren. Het derde deel is free. In free beschrijft ze het proces waarin ze zichzelf steeds meer bevrijdt. Verhalen over haar jeugd, voorbeelden van vrouwen uit haar omgeving, ervaringen, maar ook uit haar leven nu. Untamed is echt en aangrijpend. Alles wat ze schrijft komt binnen, grijpt je bij de keel, maakt je wakker of omarmt je. Haar ouderschap lessen die zijn verweven door het hele boek, haar vrijgevochtenheid, haar levenskracht, haar lessen en wijsheden. Untamed is een aanmoediging om jezelf te bevrijden uit je eigen kooi, maar tegelijkertijd ook een soort van levens bijbel. Hieronder vind je een aantal van die mooie wijsheden, maar ik wil je natuurlijk vooral aanmoedigen het boek zelf te gaan lezen.
Wijsheden
‘‘I did not know that I was supposed to feel everything. I thought that I was supposed to feel happy. I thought that happy was for feeling and that pain was for fixing and numbing and deflecting and hiding and ignoring.
But being fully human is not about feeling happy, it’s about feeling everything.
I’m here to keep becoming truer, more beautiful versions of myself again and again forever. To be alive is to be in a perpetual state of revolution. Whether I like it or not, pain is the fuel of revolution.
So my goal is to stop abandoning myself—and stay. To trust that I’m strong enough to handle the pain that is necessary to the process of becoming. Because what scares me a hell of a lot more than pain is living my entire life and missing my becoming. What scares me more than feeling it all is missing it all.’’
‘‘I tried to control myself for so long. I spent thirty years covering and injecting my face with potions and poison trying to fix my skin. Then I quit. And my skin was good. For twenty years, I was attached to a hair dryer and straightener to tame my curls. Then I quit. And my hair was good. I binged and purged and dieted for decades trying to control my body. When I quit, my body became what it was always meant to become. And it was good, too. What the world needs is more women who have quit fearing themselves and started trusting themselves. What the world needs is masses of women who are entirely out of control.’’
‘‘I have noticed that it seems easier for the world to love a suffering woman than it is for the world to love a joyful, confident woman. It’s hard for me too. Studies prove that the more powerful, successful, and happy a man becomes, the more people trust and like him. But the more powerful and happy a woman becomes, the less people like and trust her. Strong, happy, confident girls and women are breaking our culture’s implicit rule that girls should be self-doubting, reserved, timid and apologetic. We want to be liked. We want to be trusted. So we downplay our strengths to avoid threatening anyone and invoking disdain. We do not mention our accomplishments. We do not accept compliments. We temper, qualify, and discount our opinions. We step out of the way. We say, ‘I feel like’ instead of ‘I know.’ We apologize for… everything. But everytime you pretend to be less than you are, you steal permission from other woman to exist fully. So when I see a joyful, confident woman moving through the world with swagger, I’m going to forgive myself for my first reaction because it’s not my fault, it’s just my conditioning. First reaction: Who the hell does she think she is? Second reaction: She knows she’s a goddamn cheetah. Hallefucking-lujah.’’
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment