Een persoonlijke post uit de innerlijk kind werk groep die ik graag hier op de blog met je deel!

De afgelopen jaren heb ik veel moeite gedaan om het gedrag van mijn ouders en de keuzes die ze vroeger gemaakt hebben te begrijpen.

Het lukte me een hele lange tijd niet.

Ik snapte niet waarom ouders (in het algemeen) hun kind soms schaden door de keuzes die ze maken.

Ik snapte niet dat ouders hun kind niet altijd op de eerste plaats hebben staan (terwijl ze dat kind zo graag wilden).

Ik snapte niet dat het ouders niet lukt om er (volledig) voor het kind te zijn. Het kind te geven en te bieden wat het nodig heeft. Liefde, aandacht, interesse, zorg, warmte, begrip, troost, veiligheid.

(Ik ben geen ouder, dat kun je vast wel lezen…)

Empathie en compassie heb ik echt moeten ontwikkelen. Ik had het niet bepaald toen ik begon aan mijn helingsproces.

Beetje bij beetje ben ik daarom gaan proberen om mezelf in de schoenen van mijn ouders te zetten. Om me te verplaatsen in hun wereld en gedachten. Om me in te beelden hoe het voor hen moet zijn geweest. Kinderen grootbrengen, ouder zijn, terwijl je ook gewoon nog mens bent.

En een tijdje terug klikte het opeens.

Al die tijd heb ik het gedrag van mijn ouders en de ‘slechte’ keuzes die ze hebben gemaakt op mezelf betrokken. Hun gedrag en keuzes zeiden iets over mij. Ik was niet goed genoeg. Ik deed er niet toe. Ik was niet belangrijk genoeg. 

Ineens kon ik zien en voelen en begrijpen waarom (veel) ouders dit soort dingen doen.

Omdat ze zo gewond zijn dat er voor hen niks anders is dan of van pijn wegrennen, of toe rennen naar datgene wat ze wel een goed gevoel geeft. 

Daarom kiezen ouders voor zichzelf.

Daarom kunnen ouders hun kind niet geven wat het nodig heeft. Niet de ouder zijn die ze zo graag zouden willen zijn.

Daarom verliezen ouders zich in dingen, carrière, een verslaving, een affaire, een missie.

Het gedrag van ouders heeft niks met het kind te maken, en alles met hun eigen wonden, gevoelens van minderwaardigheid, worstelingen en niet verwerkte trauma’s.

Inmiddels weet ik zelf heel goed hoe allesomvattend pijn kan zijn.

Hoe diep je kunt zinken.

Hoe pijnlijk het is wanneer je je in de kern waardeloos voelt of ergens de overtuiging hebt dat je er niet mag zijn, dat je niet goed genoeg bent. 

Hoe verwoestend het is om je de hele dag onrustig te voelen en al die niet verwerkte trauma’s in die zware rugzak met je mee te slepen.

En dus begrijp ik ook hoe groot je verlangen kan zijn naar verlichting. 

Dat je er daarom alles aan doet om of maar niet te hoeven voelen, of jezelf beter (over jezelf) te voelen.

Zelfs als dat ten koste gaat van je kind.

Dit inzicht doet niks af aan mijn eigen pijn, aan waar ik als kind doorheen heb moeten gaan, het is absoluut geen weg om het gedrag van mijn ouders goed te praten, maar ergens geeft het wel een gevoel van rust.

Het voelt lichter.

Zachter. 

Foto: Nynke Laagland

Een persoonlijke post uit de innerlijk kind werk groep die ik graag hier op de blog met je deel!

De afgelopen jaren heb ik veel moeite gedaan om het gedrag van mijn ouders en de keuzes die ze vroeger gemaakt hebben te begrijpen.

Het lukte me een hele lange tijd niet.

Ik snapte niet waarom ouders (in het algemeen) hun kind soms schaden door de keuzes die ze maken.

Ik snapte niet dat ouders hun kind niet altijd op de eerste plaats hebben staan (terwijl ze dat kind zo graag wilden).

Ik snapte niet dat het ouders niet lukt om er (volledig) voor het kind te zijn. Het kind te geven en te bieden wat het nodig heeft. Liefde, aandacht, interesse, zorg, warmte, begrip, troost, veiligheid.

(Ik ben geen ouder, dat kun je vast wel lezen…)

Empathie en compassie heb ik echt moeten ontwikkelen. Ik had het niet bepaald toen ik begon aan mijn helingsproces.

Beetje bij beetje ben ik daarom gaan proberen om mezelf in de schoenen van mijn ouders te zetten. Om me te verplaatsen in hun wereld en gedachten. Om me in te beelden hoe het voor hen moet zijn geweest. Kinderen grootbrengen, ouder zijn, terwijl je ook gewoon nog mens bent.

En een tijdje terug klikte het opeens.

Al die tijd heb ik het gedrag van mijn ouders en de ‘slechte’ keuzes die ze hebben gemaakt op mezelf betrokken. Hun gedrag en keuzes zeiden iets over mij. Ik was niet goed genoeg. Ik deed er niet toe. Ik was niet belangrijk genoeg. 

Ineens kon ik zien en voelen en begrijpen waarom (veel) ouders dit soort dingen doen.

Omdat ze zo gewond zijn dat er voor hen niks anders is dan of van pijn wegrennen, of toe rennen naar datgene wat ze wel een goed gevoel geeft. 

Daarom kiezen ouders voor zichzelf.

Daarom kunnen ouders hun kind niet geven wat het nodig heeft. Niet de ouder zijn die ze zo graag zouden willen zijn.

Daarom verliezen ouders zich in dingen, carrière, een verslaving, een affaire, een missie.

Het gedrag van ouders heeft niks met het kind te maken, en alles met hun eigen wonden, gevoelens van minderwaardigheid, worstelingen en niet verwerkte trauma’s.

Inmiddels weet ik zelf heel goed hoe allesomvattend pijn kan zijn.

Hoe diep je kunt zinken.

Hoe pijnlijk het is wanneer je je in de kern waardeloos voelt of ergens de overtuiging hebt dat je er niet mag zijn, dat je niet goed genoeg bent. 

Hoe verwoestend het is om je de hele dag onrustig te voelen en al die niet verwerkte trauma’s in die zware rugzak met je mee te slepen.

En dus begrijp ik ook hoe groot je verlangen kan zijn naar verlichting. 

Dat je er daarom alles aan doet om of maar niet te hoeven voelen, of jezelf beter (over jezelf) te voelen.

Zelfs als dat ten koste gaat van je kind.

Dit inzicht doet niks af aan mijn eigen pijn, aan waar ik als kind doorheen heb moeten gaan, het is absoluut geen weg om het gedrag van mijn ouders goed te praten, maar ergens geeft het wel een gevoel van rust.

Het voelt lichter.

Zachter. 

Foto: Nynke Laagland