Misschien is dit ook wel herkenbaar voor jou: je komt op een bepaald punt in je leven telkens dezelfde situaties en thema’s tegen waar je maar geen grip op krijgt. Of gevoelens die je niet direct kunt plaatsen. Boosheid, angst, verdriet. Je reageert of handelt vanuit een bepaald patroon, maar je weet niet precies waarom. Gevoelsmatig zit je soms vast. Draai je in een soort van cirkels, en kom je telkens weer bij hetzelfde punt terug uit. En dat is frustrerend. Het voelt alsof je vecht tegen dingen waar je misschien maar weinig aan kunt doen of waarvan je geen idee hebt hoe het precies zo’n patroon is geworden. Want niet alles in jou is ook perse ván jou. Je bent onderdeel van een familiesysteem. Je bent een product van je ouders. Je hebt hun genen. Je bent opgegroeid in een bepaald gezin. Je neemt voor waarheid aan wat jij als wereldbeeld geschetst krijgt. Je krijgt normen en waarden mee, die gebaseerd zijn op de normen en waarden van je ouders. En natuurlijk neem je dingen over. Opvattingen, patronen, en misschien zelfs wel een stukje geschiedenis.
En in een proces van innerlijke groei kan dat gaan schuren. Jij komt dichterbij jezelf, pelt laagjes af, gaat meer leven vanuit je eigen kern, je wilt graag loslaten wat niet van jou is en niet bij jou hoort. En dan zijn er die terugkerende issues die maar niet ‘op willen lossen’. In je gedrag, in relaties met mensen, terugkerende emoties die je maar moeilijk kunt plaatsen, bepaalde overtuigingen die zorgen voor hardnekkige patronen.
Zo’n punt bereikte ik ook dit jaar. Na een hele innerlijke reis met mezelf bleven er nog wat onderwerpen over die me gevoelsmatig in de weg zaten om echt vrij te kunnen leven. Ik wilde langzaam af van die ballast. En dus deed ik dit voorjaar een familieopstelling in groepsvorm. (Uitleg over een familieopstelling en die ervaring vind je in deze blog.) Voor mij was dat destijds een enorme intense, maar ook heel bijzondere ervaring. De groep, de energie, de heftige onderwerpen en emoties, en ook nog eens mijn eigen situatie opgesteld zien maakte enorme indruk op me. Voor een eerste keer was het misschien wel iets te intens. Dus toen ik een aantal maanden later geconfronteerd werd met een terugkerend onderwerp waar ik wat mee wilde doen, besloot ik dit keer een familieopstelling te doen in een één-op-één setting met een systemisch coach. Een totaal andere ervaring waar ik je graag meer over vertel.
Hoe werkt een familieopstelling één-op-één?
In tegenstelling tot een familieopstelling in groepsvorm doe je deze vorm dus alleen met een coach. Jij en de opsteller dus. Je hebt geen representanten, en je werkt in plaats daarvan met papiertjes die de onderwerpen of mensen in jouw opstelling representeren. Net als bij een gewone familieopstelling vertel je kort iets over jouw dilemma, patroon of blokkade. Minimale informatie waardoor de opstelling letterlijk nog alle kanten op kan. De opsteller vraagt je op wat papiertjes namen of onderwerpen te schrijven en deze een plek te geven in de ruimte zodat ze voor jou gevoelsmatig goed liggen. Door op de papiertjes te gaan staan krijgt de opstelling vorm. Je voelt dan de energie van die persoon of het onderwerp waar je op staat. Ik ervoer zelf tijdens mijn opstelling dat ik bijvoorbeeld heel erg wankelde, naar voren geduwd werd of juist naar achter getrokken werd. Gaandeweg vallen er papiertjes af, die zijn dan blijkbaar geen onderwerp in je opstelling, en worden er papiertjes verschoven waardoor er een systeem ontstaat. Doordat de opsteller vanuit zijn ervaring vragen stelt, krijg je langzaam inzicht in wat de opstelling je wil vertellen. En dat kan soms (of vaak) totaal iets anders zijn dan dat je je van tevoren bedacht hebt.
Mijn ervaring
Een familieopstelling is een ontzettende intensieve ervaring. Het kost veel energie, je krijgt te maken met emoties, blokkades en je wordt geconfronteerd met je verleden. Doordat je één-op-één werkt kun je je puur op jezelf concentreren en dat is fijn. Je hebt niet met andere mensen te maken en met hun opstellingen en emoties. De rustige setting geeft je alle gelegenheid om in je lichaam te komen en je opstelling alle aandacht te geven. Ook is de drempel wat lager: je hoeft je alleen met een coach niet bloot te geven tegenover een hele groep.
Daartegenover staat dat de ervaring minder intens is doordat je met papiertjes werkt, en niet met mensen. Mensen geven je familieopstelling emotie, en doordat de representanten ook met elkaar of met de opsteller in gesprek kunnen gaan heb ik het idee dat je met die vorm meer te zien en te weten krijgt. In groepsvorm stond ik als toeschouwer naar mijn eigen leven (als een soort toneelstuk) te kijken, en waren de representanten mijn familie. Ik voelde in die opstelling ontzettend veel (opgekropte) emoties, en dat was één-op-één een stuk minder. Die echte beleving ontbrak dit keer. Toch werd ik wel degelijk geraakt en kreeg ik een aantal waardevolle antwoorden op vragen die ik had. Het onderwerp wat ik opstelde had niks met familie te maken, toch kwam mijn vader zijn familiegeschiedenis weer bovendrijven. Ik kwam erachter dat als je een rol aanneemt die van een ander is, of als je de zorgen van een ander draagt, dat dat jezelf belemmert om vrij te leven. Ook werd ik in de opstelling gewezen op de moeite die ik heb met ontvangen. Een patroon wat de laatste jaren is ontstaan. Ik heb gaandeweg heel erg geleerd op mezelf te leven, vanuit liefde voor mezelf te leven, weinig te verwachten en nodig te hebben van anderen, en dat ontvangen stuk (in de breedste zin van het woord) is dus iets wat ik lastig vind. Dat inzicht in combinatie met de vraag die ik inbracht bracht me weer een stapje verder in mijn proces.
Kortom: ik kan dus een opstelling in een één-op-één setting met een coach zeker aanrader. Ik heb mijn opstelling gedaan bij Wilbert Rutten, hij is coach en systemisch begeleider. Mocht Venlo een beetje uit de richting zijn voor je dan kun je online vast ook wel iemand vinden als je zoekt op systemisch werk of systemisch begeleider.
Foto: Unsplash
Misschien is dit ook wel herkenbaar voor jou: je komt op een bepaald punt in je leven telkens dezelfde situaties en thema’s tegen waar je maar geen grip op krijgt. Of gevoelens die je niet direct kunt plaatsen. Boosheid, angst, verdriet. Je reageert of handelt vanuit een bepaald patroon, maar je weet niet precies waarom. Gevoelsmatig zit je soms vast. Draai je in een soort van cirkels, en kom je telkens weer bij hetzelfde punt terug uit. En dat is frustrerend. Het voelt alsof je vecht tegen dingen waar je misschien maar weinig aan kunt doen of waarvan je geen idee hebt hoe het precies zo’n patroon is geworden. Want niet alles in jou is ook perse ván jou. Je bent onderdeel van een familiesysteem. Je bent een product van je ouders. Je hebt hun genen. Je bent opgegroeid in een bepaald gezin. Je neemt voor waarheid aan wat jij als wereldbeeld geschetst krijgt. Je krijgt normen en waarden mee, die gebaseerd zijn op de normen en waarden van je ouders. En natuurlijk neem je dingen over. Opvattingen, patronen, en misschien zelfs wel een stukje geschiedenis.
En in een proces van innerlijke groei kan dat gaan schuren. Jij komt dichterbij jezelf, pelt laagjes af, gaat meer leven vanuit je eigen kern, je wilt graag loslaten wat niet van jou is en niet bij jou hoort. En dan zijn er die terugkerende issues die maar niet ‘op willen lossen’. In je gedrag, in relaties met mensen, terugkerende emoties die je maar moeilijk kunt plaatsen, bepaalde overtuigingen die zorgen voor hardnekkige patronen.
Zo’n punt bereikte ik ook dit jaar. Na een hele innerlijke reis met mezelf bleven er nog wat onderwerpen over die me gevoelsmatig in de weg zaten om echt vrij te kunnen leven. Ik wilde langzaam af van die ballast. En dus deed ik dit voorjaar een familieopstelling in groepsvorm. (Uitleg over een familieopstelling en die ervaring vind je in deze blog.) Voor mij was dat destijds een enorme intense, maar ook heel bijzondere ervaring. De groep, de energie, de heftige onderwerpen en emoties, en ook nog eens mijn eigen situatie opgesteld zien maakte enorme indruk op me. Voor een eerste keer was het misschien wel iets te intens. Dus toen ik een aantal maanden later geconfronteerd werd met een terugkerend onderwerp waar ik wat mee wilde doen, besloot ik dit keer een familieopstelling te doen in een één-op-één setting met een systemisch coach. Een totaal andere ervaring waar ik je graag meer over vertel.
Hoe werkt een familieopstelling één-op-één?
In tegenstelling tot een familieopstelling in groepsvorm doe je deze vorm dus alleen met een coach. Jij en de opsteller dus. Je hebt geen representanten, en je werkt in plaats daarvan met papiertjes die de onderwerpen of mensen in jouw opstelling representeren. Net als bij een gewone familieopstelling vertel je kort iets over jouw dilemma, patroon of blokkade. Minimale informatie waardoor de opstelling letterlijk nog alle kanten op kan. De opsteller vraagt je op wat papiertjes namen of onderwerpen te schrijven en deze een plek te geven in de ruimte zodat ze voor jou gevoelsmatig goed liggen. Door op de papiertjes te gaan staan krijgt de opstelling vorm. Je voelt dan de energie van die persoon of het onderwerp waar je op staat. Ik ervoer zelf tijdens mijn opstelling dat ik bijvoorbeeld heel erg wankelde, naar voren geduwd werd of juist naar achter getrokken werd. Gaandeweg vallen er papiertjes af, die zijn dan blijkbaar geen onderwerp in je opstelling, en worden er papiertjes verschoven waardoor er een systeem ontstaat. Doordat de opsteller vanuit zijn ervaring vragen stelt, krijg je langzaam inzicht in wat de opstelling je wil vertellen. En dat kan soms (of vaak) totaal iets anders zijn dan dat je je van tevoren bedacht hebt.
Mijn ervaring
Een familieopstelling is een ontzettende intensieve ervaring. Het kost veel energie, je krijgt te maken met emoties, blokkades en je wordt geconfronteerd met je verleden. Doordat je één-op-één werkt kun je je puur op jezelf concentreren en dat is fijn. Je hebt niet met andere mensen te maken en met hun opstellingen en emoties. De rustige setting geeft je alle gelegenheid om in je lichaam te komen en je opstelling alle aandacht te geven. Ook is de drempel wat lager: je hoeft je alleen met een coach niet bloot te geven tegenover een hele groep.
Daartegenover staat dat de ervaring minder intens is doordat je met papiertjes werkt, en niet met mensen. Mensen geven je familieopstelling emotie, en doordat de representanten ook met elkaar of met de opsteller in gesprek kunnen gaan heb ik het idee dat je met die vorm meer te zien en te weten krijgt. In groepsvorm stond ik als toeschouwer naar mijn eigen leven (als een soort toneelstuk) te kijken, en waren de representanten mijn familie. Ik voelde in die opstelling ontzettend veel (opgekropte) emoties, en dat was één-op-één een stuk minder. Die echte beleving ontbrak dit keer. Toch werd ik wel degelijk geraakt en kreeg ik een aantal waardevolle antwoorden op vragen die ik had. Het onderwerp wat ik opstelde had niks met familie te maken, toch kwam mijn vader zijn familiegeschiedenis weer bovendrijven. Ik kwam erachter dat als je een rol aanneemt die van een ander is, of als je de zorgen van een ander draagt, dat dat jezelf belemmert om vrij te leven. Ook werd ik in de opstelling gewezen op de moeite die ik heb met ontvangen. Een patroon wat de laatste jaren is ontstaan. Ik heb gaandeweg heel erg geleerd op mezelf te leven, vanuit liefde voor mezelf te leven, weinig te verwachten en nodig te hebben van anderen, en dat ontvangen stuk (in de breedste zin van het woord) is dus iets wat ik lastig vind. Dat inzicht in combinatie met de vraag die ik inbracht bracht me weer een stapje verder in mijn proces.
Kortom: ik kan dus een opstelling in een één-op-één setting met een coach zeker aanrader. Ik heb mijn opstelling gedaan bij Wilbert Rutten, hij is coach en systemisch begeleider. Mocht Venlo een beetje uit de richting zijn voor je dan kun je online vast ook wel iemand vinden als je zoekt op systemisch werk of systemisch begeleider.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment