Jezelf liefhebben; meer dan de helft van mijn nog redelijk jonge leven had ik er moeite mee. Ik vond altijd wel iets van mezelf, en dan niet perse in positieve zin. Mijn aandacht ging automatisch naar alles wat in mijn ogen niet goed (genoeg) was. Ik focuste me heel wat jaren op mijn (imperfecte) lichaam en was mezelf daardoor altijd aan het uithongeren. Ik vond mezelf laf om de veilige keuzes die ik maakte en wist altijd wel een manier te vinden om mezelf te bekritiseren. Ik eiste enorm veel van mezelf: alles moest altijd beter, hoger en mooier. Op werkgebied rende ik mezelf standaard voorbij, alles om mezelf maar te bewijzen en die bevestiging te krijgen dat ik er wel mocht zijn.

De liefde vond ik lastig. Ik vond mezelf niet zo’n leuk mens en dat er dan van me gehouden werd strookte niet met hoe ik over mezelf dacht. En als die liefde dan ten einde was of niet beantwoord werd ontstond er een pijnlijk gevoel van afwijzing die door mijn hele ziel heen ging. De hele wereld kon van me houden, maar daar waar het misging, dat was bij mij van binnen.

De liefdes in die jaren werden mijn waardevolle spiegels. Door de liefde die ik ‘kreeg’ mocht ik elke keer weer ervaren dat ik dat gevoel niet in mezelf kon vinden en daardoor moeilijk van een ander kon accepteren. Ik kon er simpelweg niet mee omgaan. Of ik stortte me erin en werd enorm afhankelijk, of ik trok een muur op en was onbereikbaar. In die tijd voelde de liefde van een ander als een stukje heling in mezelf. Alsof er al die tijd wat miste. Ik voelde me van binnen nooit compleet.

En nee, dat is niet zomaar ontstaan. Ik was me er gelukkig heel bewust van dat dat gebrek aan zelfliefde en eigenwaarde zo gegroeid is in mijn kindertijd. Iets waar ik zelf weinig aan kon doen, maar waar ik wel vanaf wilde. Ik wilde me vrij voelen, liefde durven ervaren zonder er mijn geluk aan op te hangen. Ik wilde mezelf open durven stellen en om kunnen gaan met teleurstellingen. Zelfverzekerd zijn zonder een ander mijn waarde te laten bepalen. Ik wilde mezelf weer goed genoeg voelen, ten alle tijden, niet alleen omdat ik iets doe of omdat iemand van me houdt.

Vorig jaar november was het keerpunt in mijn leven en stond ik aan het begin van de reis naar en met mezelf. Het leven nodigde me uit om de relatie met mezelf te verbeteren en op ontdekking te gaan wie ik nou echt ben. Het begin was diep, heftig en zwart. Gevoelsmatig heb ik echt de bodem geraakt. Ik was op dat moment alleen en moest het ook echt alleen doen. Omgaan met die eenzaamheid en dat verdriet was zwaar, maar in die donkerte ben ik ook ongemerkt op weg gegaan en stukje voor stukje aan een soort van verwerking begonnen. Ik voelde in alles dat het nu tijd was voor mij en dat ik ruimte nodig had om mezelf die aandacht te geven. Ik ging op reis en zegde alles op wat ik in dat jaar had opgebouwd zodat er geen omstandigheden meer buiten mij waren die invloed uit konden oefenen. Ik kon niet vluchten in iets, want ik had niks. Ik had geen zorgen, ik had geen werk, geen huis, het was alleen ik. Het was rigoureus maar zo nodig.

Want ook donkere tijden worden weer lichter. Er ontstond ruimte om mezelf weer echt te zien. Om erachter te komen wat die waardevolle eigenschappen in mij zijn. Ruimte om te voelen dat ik geen bestaansrecht had door de liefde die ik ontving van anderen, maar door de liefde die in mij huist. Het onderweg zijn en ver weg zijn werd een periode waarin ik me losgemaakt heb van alles wat me bij mezelf vandaan hield. Ik had gevoelsmatig alles afgebroken in mijn leven en kon vanaf nul weer gaan opbouwen. En dat deed ik door stil te zijn, de tijd te nemen om naar binnen te keren en weer vanuit mijn eigen kracht het leven aan te gaan. En ik vond dat doodeng, zo alleen. Om de verantwoording echt bij mij neer te leggen, en mijn verdriet en pijn niet meer aan een ander toe te schrijven. Maar ik had geen andere keuze. Accepteren en vooral niet meer verzetten tegen wat is, of wat is geweest, maar vooruit. Gaandeweg merkte ik dat ik steeds minder zocht naar iets, en dat ik veel meer terugvond. Gewoon van binnen. Antwoorden, liefde, bevestiging, geluk.

En nu is het januari 2018  en nog steeds ben ik onderweg. Dat zal ook wel mijn hele leven zo blijven. Ik vind het alleen nu niet meer heel beladen, of pijnlijk, of confronterend. Ik zie het inmiddels als iets waardevols om mezelf echt te leren kennen en te doorgronden. Na al dat innerlijk werk, dat wroeten, voel ik me weer heel, volwaardig. De relaties met de mensen in mijn leven, of het nu mijn ouders zijn, mijn vrienden of mijn werk contacten, zijn veranderd. Ik ben een stuk vrijer geworden, kom veel makkelijker voor mezelf op. Ik kijk met een stuk meer positiviteit en warmte naar mezelf, en weet altijd één ding: ook in mijn eentje kan ik de hele wereld aan. Ik hoef geen goedkeuring meer in de keuzes die ik maak, of bevestiging dat wie ik ben goed genoeg is. Ook alleen weet en voel ik dat wel. En dat geeft énorm veel rust. Dat ik lekker zelf kan uitstippelen en veel minder bezig ben met de buitenwereld, gewoon leef vanuit mij.

Maar weet dit: mezelf liefhebben zag ik nog niet zo heel lang geleden als een niet te beklimmen berg. Dus als je je enigszins in mijn verhaal kunt vinden dan kan het me voorstellen dat je bang bent. Dat het op het eerste gezicht makkelijker is om te vluchten. In die perfecte baan, in die relatie, in het zogenaamde ‘perfecte’ leven wat toch niet zo perfect en vervullend blijkt te zijn, terwijl je diep van binnen weet dat er iets ‘mis’ is. Dat iets aandacht nodig heeft. Jij beslist natuurlijk zelf wanneer het jouw tijd is om de verdieping in je leven op te zoeken. Soms geeft het leven je een seintje, maar je kunt ook zelf op weg gaan. Uit ervaring weet ik dat iedereen zichzelf tegenkomt op een bepaald punt in het leven als de basis, de relatie met jezelf, niet goed zit, en je diep van binnen eigenlijk niet weet wie je bent. Als je de hele wereld kunt omarmen, lief kunt hebben, behalve jezelf. De belangrijkste persoon in dit verhaal.

XX

Voel je je er klaar voor om te gaan werken aan (meer) zelfliefde? De zelfliefde challenge is een speelse en laagdrempelige manier om de relatie met jezelf aandacht te gaan geven. Een maand lang krijg je bijna dagelijks opdrachten, tips, tools en liefdevolle reminders in je mailbox op het gebied van zelfliefde. Op een andere manier naar jezelf kijken en weer voelen dat je er mag zijn, daar draait de challenge om. Vertel me meer!

Jezelf liefhebben; meer dan de helft van mijn nog redelijk jonge leven had ik er moeite mee. Ik vond altijd wel iets van mezelf, en dan niet perse in positieve zin. Mijn aandacht ging automatisch naar alles wat in mijn ogen niet goed (genoeg) was. Ik focuste me heel wat jaren op mijn (imperfecte) lichaam en was mezelf daardoor altijd aan het uithongeren. Ik vond mezelf laf om de veilige keuzes die ik maakte en wist altijd wel een manier te vinden om mezelf te bekritiseren. Ik eiste enorm veel van mezelf: alles moest altijd beter, hoger en mooier. Op werkgebied rende ik mezelf standaard voorbij, alles om mezelf maar te bewijzen en die bevestiging te krijgen dat ik er wel mocht zijn.

De liefde vond ik lastig. Ik vond mezelf niet zo’n leuk mens en dat er dan van me gehouden werd strookte niet met hoe ik over mezelf dacht. En als die liefde dan ten einde was of niet beantwoord werd ontstond er een pijnlijk gevoel van afwijzing die door mijn hele ziel heen ging. De hele wereld kon van me houden, maar daar waar het misging, dat was bij mij van binnen.

De liefdes in die jaren werden mijn waardevolle spiegels. Door de liefde die ik ‘kreeg’ mocht ik elke keer weer ervaren dat ik dat gevoel niet in mezelf kon vinden en daardoor moeilijk van een ander kon accepteren. Ik kon er simpelweg niet mee omgaan. Of ik stortte me erin en werd enorm afhankelijk, of ik trok een muur op en was onbereikbaar. In die tijd voelde de liefde van een ander als een stukje heling in mezelf. Alsof er al die tijd wat miste. Ik voelde me van binnen nooit compleet.

En nee, dat is niet zomaar ontstaan. Ik was me er gelukkig heel bewust van dat dat gebrek aan zelfliefde en eigenwaarde zo gegroeid is in mijn kindertijd. Iets waar ik zelf weinig aan kon doen, maar waar ik wel vanaf wilde. Ik wilde me vrij voelen, liefde durven ervaren zonder er mijn geluk aan op te hangen. Ik wilde mezelf open durven stellen en om kunnen gaan met teleurstellingen. Zelfverzekerd zijn zonder een ander mijn waarde te laten bepalen. Ik wilde mezelf weer goed genoeg voelen, ten alle tijden, niet alleen omdat ik iets doe of omdat iemand van me houdt.

Vorig jaar november was het keerpunt in mijn leven en stond ik aan het begin van de reis naar en met mezelf. Het leven nodigde me uit om de relatie met mezelf te verbeteren en op ontdekking te gaan wie ik nou echt ben. Het begin was diep, heftig en zwart. Gevoelsmatig heb ik echt de bodem geraakt. Ik was op dat moment alleen en moest het ook echt alleen doen. Omgaan met die eenzaamheid en dat verdriet was zwaar, maar in die donkerte ben ik ook ongemerkt op weg gegaan en stukje voor stukje aan een soort van verwerking begonnen. Ik voelde in alles dat het nu tijd was voor mij en dat ik ruimte nodig had om mezelf die aandacht te geven. Ik ging op reis en zegde alles op wat ik in dat jaar had opgebouwd zodat er geen omstandigheden meer buiten mij waren die invloed uit konden oefenen. Ik kon niet vluchten in iets, want ik had niks. Ik had geen zorgen, ik had geen werk, geen huis, het was alleen ik. Het was rigoureus maar zo nodig.

Want ook donkere tijden worden weer lichter. Er ontstond ruimte om mezelf weer echt te zien. Om erachter te komen wat die waardevolle eigenschappen in mij zijn. Ruimte om te voelen dat ik geen bestaansrecht had door de liefde die ik ontving van anderen, maar door de liefde die in mij huist. Het onderweg zijn en ver weg zijn werd een periode waarin ik me losgemaakt heb van alles wat me bij mezelf vandaan hield. Ik had gevoelsmatig alles afgebroken in mijn leven en kon vanaf nul weer gaan opbouwen. En dat deed ik door stil te zijn, de tijd te nemen om naar binnen te keren en weer vanuit mijn eigen kracht het leven aan te gaan. En ik vond dat doodeng, zo alleen. Om de verantwoording echt bij mij neer te leggen, en mijn verdriet en pijn niet meer aan een ander toe te schrijven. Maar ik had geen andere keuze. Accepteren en vooral niet meer verzetten tegen wat is, of wat is geweest, maar vooruit. Gaandeweg merkte ik dat ik steeds minder zocht naar iets, en dat ik veel meer terugvond. Gewoon van binnen. Antwoorden, liefde, bevestiging, geluk.

En nu is het januari 2018  en nog steeds ben ik onderweg. Dat zal ook wel mijn hele leven zo blijven. Ik vind het alleen nu niet meer heel beladen, of pijnlijk, of confronterend. Ik zie het inmiddels als iets waardevols om mezelf echt te leren kennen en te doorgronden. Na al dat innerlijk werk, dat wroeten, voel ik me weer heel, volwaardig. De relaties met de mensen in mijn leven, of het nu mijn ouders zijn, mijn vrienden of mijn werk contacten, zijn veranderd. Ik ben een stuk vrijer geworden, kom veel makkelijker voor mezelf op. Ik kijk met een stuk meer positiviteit en warmte naar mezelf, en weet altijd één ding: ook in mijn eentje kan ik de hele wereld aan. Ik hoef geen goedkeuring meer in de keuzes die ik maak, of bevestiging dat wie ik ben goed genoeg is. Ook alleen weet en voel ik dat wel. En dat geeft énorm veel rust. Dat ik lekker zelf kan uitstippelen en veel minder bezig ben met de buitenwereld, gewoon leef vanuit mij.

Maar weet dit: mezelf liefhebben zag ik nog niet zo heel lang geleden als een niet te beklimmen berg. Dus als je je enigszins in mijn verhaal kunt vinden dan kan het me voorstellen dat je bang bent. Dat het op het eerste gezicht makkelijker is om te vluchten. In die perfecte baan, in die relatie, in het zogenaamde ‘perfecte’ leven wat toch niet zo perfect en vervullend blijkt te zijn, terwijl je diep van binnen weet dat er iets ‘mis’ is. Dat iets aandacht nodig heeft. Jij beslist natuurlijk zelf wanneer het jouw tijd is om de verdieping in je leven op te zoeken. Soms geeft het leven je een seintje, maar je kunt ook zelf op weg gaan. Uit ervaring weet ik dat iedereen zichzelf tegenkomt op een bepaald punt in het leven als de basis, de relatie met jezelf, niet goed zit, en je diep van binnen eigenlijk niet weet wie je bent. Als je de hele wereld kunt omarmen, lief kunt hebben, behalve jezelf. De belangrijkste persoon in dit verhaal.

XX

Voel je je er klaar voor om te gaan werken aan (meer) zelfliefde? De zelfliefde challenge is een speelse en laagdrempelige manier om de relatie met jezelf aandacht te gaan geven. Een maand lang krijg je bijna dagelijks opdrachten, tips, tools en liefdevolle reminders in je mailbox op het gebied van zelfliefde. Op een andere manier naar jezelf kijken en weer voelen dat je er mag zijn, daar draait de challenge om. Vertel me meer!